Lilian's POV

Το μακρύ ύφασμα χάιδευε το ξύλινο πάτωμα σε κάθε της αέρινο βήμα. Η παρουσία της στον χώρο μου έκλεψε την ανάσα. Ήταν τόσο απρόσιτη. Τόσο όμορφη. Τόσο εξωτική. Το πρόσωπο της με καθήλωσε. Απαλλαγμένη από την βρωμιά και το αίμα, με τα μαλλιά της τραβηγμένα σε έναν σφιχτό, ψηλό κότσο, το κορίτσι που με έσωσε το προηγούμενο βράδυ στεκόταν τώρα μπροστά μου. Ο Ντάρκ ούρλιαξε στο κεφάλι μου τόσο δυνατά που ήθελα να τον μιμηθώ. Έσφιξα ασυναίσθητα το πιρούνι που κρατούσα στο χέρι μου σε τέτοιο βαθμό, που λύγισα την άκρη του. Κάρφωσε αυτά τα γαλάζια μάτια, ίδια με του πορτραίτου πίσω από την πλάτη της, πάνω μου. Παγωμένο γαλάζιο. Καμία σχέση με τον τρόπο που με κοιτούσε εχθές.

Φυσικά. Γιατί αυτή δεν ήταν η αθώα κοπέλα που νόμιζα. Όχι. Αυτή... Αυτή ήταν η βασίλισσα των βρικολάκων. Η Βιλελμίνα Μιχαέλα Τέπες. Κόρη του Άντρικ και της Λουσίντα Τέπες. Εγγονή του Βλάντ του Παλουκωτή και της συζύγου του, Μίνα. Ο στόχος μου. Η γυναίκα που καταδίωκα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για να την σκοτώσουμε μας εκπαίδευε η Λάβεντερ. Και τώρα, τώρα που ήμουν πιο κοντά από ποτέ ένιωθα τα χέρια μου βαριά σαν μολύβια. Γιατί; Εάν ήταν ο δυνάστης που μας περιέγραφε τόσα χρόνια η Λάβεντερ, γιατί να μπει στον κόπο να σώσει έναν του είδους μου το προηγούμενο βράδυ; Γιατί να ρισκάρει την ασφάλεια της;

«Πάλι φόρεσες κάτι διακριτικό βλέπω"» ρουθούνισε ο Τορμέντορ και το ξόρκι που κρατούσε τα βλέμματα μας αγκιστρωμένα, έσπασε. Εκείνη γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του και εγώ απέμεινα να την κοιτάζω ολόκληρη. Ήταν... ονειρική. Φορούσε ένα μακρύ φόρεμα στο χρώμα του σκοτεινού ουρανού. Είχε ένα βαθύ ντεκολτέ που έφτανε λίγο πιο πάνω από τον αφαλό και με έκανε να καταπιώ το σάλιο που είχε ανέβει στον λαιμό μου. Τι είχα πάθει; Δεν πήγαινε πολύ καιρός από τότε που είχα κοιμηθεί με θηλυκό. Γιατί ξαφνικά όλα μου τα ένστικτα ερεθιζόντουσαν από την παρουσία της; Το λευκό, σχεδόν διάφανο δέρμα της έκανε τα βαμμένα κόκκινα, σαρκώδη χείλη της ακόμα πιο θελκτικά. Το πλάγιο χαμόγελο που έριξε στον Τορμέντορ άφησε να φανεί μια υποψία από τους μυτερούς κυνόδοντες της, πράγμα που με έκανε να αναδευτώ στην καρέκλα μου. Μπροστά μου ήταν ένας κυνηγός. Από τους καλύτερους και τους πιο επικίνδυνους. Έτσι έπρεπε να την αντιμετωπίζω. Ναι, έτσι έπρεπε. Ήταν η πηγή όλων των δεινών μου. Εκείνη έφταιγε που εγώ δεν είχα σταματήσει να εκπαιδεύομαι τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Εκείνη έφταιγε για όσα παιδιά είχαν χάσει άδικα τις ζωές τους στο κάστρο ή στην αρένα. Εκείνη και μόνο εκείνη. Με την αρρωστημένη ανάγκη της να καταδυναστεύει το είδος μου. Να υποδηλώνει την ανθρωπότητα. Έναν ρόλο που ανέλαβε από τον επίσης άρρωστο παππού της. Σαδιστές. Αυτό ήταν. Σαδιστές και εγώ θα τους σταματούσα. Θα έδινα στην Λάβεντερ και στο είδος μου αυτό που τους άξιζε. Ελευθερία.

«Εσύ μου ζήτησες να ντυθώ επίσημα. Για ποιον λόγο μαζευτήκαμε απόψε εδώ;» Η φωνή της ήταν βάλσαμο στις ανοιχτές μου πληγές. Σύνελθε, Λίλιαν! φώναξα στο κεφάλι μου. Εσύ γιατί δεν μιλάς; Ο Ντάρκ είχε μείνει να κοιτάζει την βασίλισσα αποχαυνωμένος. Άχρηστος. Τον είχε μαγέψει. Αυτό ήταν! Η Λάβεντερ μας είχε μιλήσει για την ιδιαίτερη ικανότητα της βασίλισσας. Λεγόταν Σαγήνη και μπορούσε να μαγέψει οποιονδήποτε στο δωμάτιο. Μπορούσε να τον κάνει έρμαιο των επιθυμιών της. Σκλάβο της. Εγώ δεν θα υπέκυπτα!

«Έκανες καινούργιο φίλο και ήθελες να μας τον δείξεις;» Ο λευκομάλλης άντρας που είχα συναντήσει με την είσοδο μου στο κάστρο έγερνε τώρα στο κατώφλι του δωματίου. Προχώρησε με αποφασιστικά βήματα προς την βασίλισσα και της έπιασε το χέρι. Το έφερε απαλά στα χείλη του και εναπόθεσε ένα απαλό φιλί εκεί, χαρίζοντας της ένα τρυφερό χαμόγελο. «Είσαι ένα όνειρο απόψε» της είπε τρυφερά και εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα και του ανταπέδωσε το χαμόγελο. Τα μάτια του Ντάρκ στένεψαν και ένα γρύλισμα ξέφυγε από τα χείλη του. Όχι. Όχι από τα χείλη του. Από τα δικά μου. Τα τρία πλάσματα απέναντι μου γύρισαν και με κοίταξαν με περιέργεια. Η βασίλισσα τράβηξε απαλά το χέρι της από τον άντρα και η ανάσα που κρατούσα έφυγε χωρίς θόρυβο από τα ρουθούνια μου. Με κοίταξε καχύποπτα.

«Νομίζω ότι αρκετά έχω σπαταλήσει τον χρόνο σου και έχεις αρχίσει να γίνεσαι ανυπόμονος, Λίλιαν» Ο λευκομάλλης μου έριξε ένα καχύποπτο βλέμμα ενώ πήγαινε να σταθεί δίπλα στην έξοδο ενώ η βασίλισσα κάθισε ακριβώς απέναντι μου. Ένιωθα τα μάτια της καρφωμένα επάνω μου αλλά εγώ συνέχιζα να κοιτάω τον Τορμέντορ. Δυο γυναίκες εισήλθαν στην αίθουσα τότε. Αναγνώρισα την μια, η Κέιλα, ενώ η άλλη μου ήταν τελείως άγνωστη. Τα μαλλιά της, ένα ξεθωριασμένο γαλάζιο, μου έκαναν τεράστια εντύπωση και έμεινα να παρακολουθώ κάθε της κίνηση. Μια τούφα από την κοτσίδα της έπεσε στα μάτια της ενώ σέρβιρε ένα μεγάλο κομμάτι κρέατος στο πιάτο μου. Μου χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο και απομακρύνθηκε. Η Κέιλα απέναντι μου γέμιζε το ποτήρι της βασίλισσας με ένα κατακόκκινο υγρό που όμως δεν είχε την μυρωδιά του αίματος. Έσμιξα τα φρύδια παραξενεμένος αλλά δεν μίλησα. Το ποτήρι του Τορμέντορ από την άλλη είχε αυτήν την μεταλλική μυρωδιά που περίμενα. Που είχα μάθει να μυρίζω και να προκαλώ πριν ακόμα μάθω να μιλάω. Ήπιε μια γουλιά και μου χαμογέλασε κάνοντας μου νόημα να ξεκινήσω να τρώω. Εάν και η μυρωδιά ήταν μεθυστική, αρκέστηκα στο να τον κοιτάω.

«Μπορείς απλά να μου πεις γιατί είμαι εδώ;» Το χαμόγελο του πλάτυνε, κάνοντας τις τρίχες στο σβέρκο μου να σηκωθούν από την ανατριχίλα.

«Νομίζω ότι σου είπα νωρίτερα» είπε πίνοντας άλλη μια γουλιά.

«Και πως ακριβώς περιμένεις να σε κάνω βασιλιά;» Η βασίλισσα έφτυσε το κόκκινο υγρό που είχε στο στόμα της πάνω στο κρέας στο πιάτο της. Κοίταξε τον Τορμέντορ με μίσος και σηκώθηκε όρθια, χτυπώντας τα χέρια της στο τραπέζι, κάνοντας τα πάντα πάνω του να αναπηδήσουν.

«Τι πράγμα;» Ο Τορμέντορ άνοιξε τα χέρια του καθώς επιτέλους κάποιος καταλάβαινε τις προθέσεις του. Αυτός δεν ήμουν εγώ.

«Γιατί αγαπητή μου, Μίνα; Εσύ δεν έλεγες ότι δεν θέλεις να παντρευτείς κανέναν από τους τρεις διαδόχους; Σου βρήκα αντικαταστάτη» Τα μάτια μου γούρλωσαν και μιμήθηκα την κίνηση της Μίνα.

«Τι θα κάνω;»

«Δεν υπάρχει περίπτωση!»

«Πάνω από το πτώμα μου!» εγώ, η βασίλισσα και ο λευκομάλλης άντρας είπαμε με μια φωνή. Με μια απότομη κίνηση του χεριού, ο Τορμέντορ πέταξε τον άντρα που ερχόταν πάνω του εξαγριωμένος έξω από το δωμάτιο και η βαριά πόρτα έκλεισε πίσω του. Τον άκουγα να χτυπάει και να καταριέται τον Τορμέντορ να του ανοίξει, αλλά ο ανατριχιαστικός τύπος απλά χαμογελούσε χωρίς να του δίνει σημασία.

«Γιατί όχι; »

«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι οι Άρχοντες θα δεχτούν να δώσεις την βασιλική απόγονο σε έναν λύκο;» του ούρλιαξε. «Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εγώ θα το δεχτώ;»

«Έχω τους τρόπους μου να σε πείσω.» της είπε κοιτώντας την και εκείνη σήκωσε το κεφάλι και στένεψε τα μάτια. Την τρόμαζε, το ένιωθα στην ανάσα που έβγαινε από τα ρουθούνια της με βία, αλλά δεν θα του έδινε την ικανοποίηση να το δει. «Εξάλλου δεν πρόκειται να παντρευτείς έναν λύκο. Αλλά ένα υβρίδιο.» Είδα το στόμα της να ανοίγει και να κλείνει σχεδόν αμέσως και να γυρνάει να με κοιτάει με τρόμο. Το μισούσα αυτό το βλέμμα. Έκλεισα τα μάτια μου και γύρισα στον Τορμέντορ.

«Και εμένα πως θα με πείσεις, διεστραμμένο καθίκι; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα παντρευτώ την δυνάστη του είδους μου; Αυτή που έδωσε την εντολή να εκτελεστούν όλα τα υβρίδια σε όλο τον κόσμο, αφήνοντας με τελευταίο; »

«Ότι δεν έχεις επιλογή, Λίλιαν.» είπε και έτριψε το χέρι του που ξεκινούσε να αποκτά μια μαύρη αύρα. «Θα κάνεις αυτό που λέω χωρίς αντιρρήσεις. Και οι δυο. Αλλιώς...» το μαυρισμένο χέρι του προτάθηκε μπροστά σημαδεύοντας με. Ένιωσα σαν κάποιος αφαιρούσε όλο το οξυγόνο από το δωμάτιο ξαφνικά και άρχισα να βήχω έντονα.

«Πόσους ακόμα; » άκουσα την Μίνα να ουρλιάζει. «Πόσους ακόμα θα βασανίσεις, κάθαρμα;» Με μια κίνηση πιο γρήγορη από ότι είχα δει ποτέ στην ζωή μου, η βασίλισσα βρέθηκε μπροστά μου μπαίνοντας ασπίδα ανάμεσα σε εμένα και το χέρι του Τορμέντορ. Εκείνη δεν χρειαζόταν να αναπνέει. Ότι και να έκανε ο Τορμέντορ, δεν την επηρέαζε. Πήρα μια βαθιά ανάσα γεμίζοντας τα πνευμόνια μου οξυγόνο και κοίταξα τον Τορμέντορ. Είχε γείρει το κεφάλι στο πλάι κοιτώντας την Μίνα.

«Ποια νομίζεις ότι είσαι και θα με σταματήσεις;» Με μια γρήγορη κίνηση την έπιασε από τον λαιμό και την ακινητοποίησε στον τοίχο πίσω του. Το κάδρο που κοιτούσα νωρίτερα κουνήθηκε από την ισχυρή δόνηση που έκανε το σώμα της κατά την σύγκρουση με τον τοίχο. Δεν έπρεπε να αντιδράσω. Δεν έπρεπε να κουνηθώ εκατοστό. Έπρεπε να μείνω εκεί. Να καθίσω πάλι σε εκείνη την αναπαυτική καρέκλα και να συνεχίσω να τρώω χωρίς να συνέβαινε τίποτα. Αλλά αυτή η κοπέλα, αυτή η βασίλισσα που η Λάβεντερ με εκπαίδευε όλη μου την ζωή να σκοτώνω, με είχε σώσει. Ξανά. Είχε σκοτώσει τους διώκτες μου, είχε ρισκάρει την ζωή της για εμένα και με είχε αφήσει να τραφώ από εκείνη. Με είχε κρύψει και περιποιηθεί. Είχε μπει μπροστά στον Τορμέντορ για εμένα. Η Βασίλισσα που περιέγραφε η Λάβεντερ δεν θα τα έκανε αυτά. Δεν θα το αφήσουμε έτσι. Εμείς προστατεύουμε. Εμείς δεν είμαστε τέρατα... γρύλισε ο Ντάρκ στην φυλακή του. Εκλεισα τα βλέφαρα μου και το μαχαίρι έφυγε πριν φτάσει η εντολή από τον εγκέφαλο μου στο χέρι μου. Άκουσα ένα ουρλιαχτό έκπληξης και ανοίγοντας τα βλέφαρα μου, αντίκρισα το μαύρο αίμα του Τορμέντορ. Η πληγή που είχα δημιουργήσει στον αριστερό του ώμο, στο χέρι με το οποίο κρατούσε πριν λίγο τον λαιμό της Μίνα, ξερνούσε πίσσα ενώ η μυρωδιά σαπίλας απλωνόταν απειλητικά γύρω μας. Τι στο καλό ήταν αυτό το πλάσμα; Για λίγο κανείς μας δεν έκανε καμία κίνηση. Μονάχα για λίγο, γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο ο Τορμέντορ ορμούσε προς το μέρος μου με εμένα να πηδάω από την θέση μου για να το αποφύγω. Αλλά δεν πρόλαβε να κάνει πάνω από ένα βήμα καθώς τα δάχτυλα της Μίνα τυλίχτηκαν γύρω από τον λαιμό του και τον πετούσε με δύναμη πίσω. Τα μάτια του άστραψαν με την λάμψη του αίματος ενώ με κοιτούσε όμως η Μίνα που μπήκε στην μέση έσπασε την επαφή.

«Αρκετά!» φώναξε κοιτώντας με, με την άκρη του ματιού της. «Αυτή δεν είναι συμπεριφορά σε επίσημο δείπνο. Τελείωνε λοιπόν και πες μου τι θέλεις. Γιατί θες να τον παντρευτώ;» Ο Τορμέντορ σηκώθηκε από το πάτωμα και τίναξε την ανύπαρκτη σκόνη από πάνω του και ίσιωσε τα ρούχα του. Μας κοίταξε με μίσος.

«Γιατί έτσι θέλω. Γιατί θα παντρευτείτε σε έναν μήνα και δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να κάνετε για να το αποτρέψετε. Θα μάθετε να ανέχεστε ο ένας τον άλλον. Θα φροντίσω εγώ για αυτό».

«Να φροντίσεις τότε να δείχνεις και όμορφος με το νυφικό, γιατί εγώ δεν πρόκειται να παντρευτώ!» του πέταξε στα μούτρα και σηκώθηκε και έφυγε από το δωμάτιο.

«Πρέπει να προσπαθήσεις να με πείσεις περισσότερο για να κάνω κάτι τέτοιο» του γρύλισα.

«Εάν δεχτείς να την παντρευτείς, θα σου πω τα πάντα για την αληθινή σου οικογένεια. Όπως θα έχεις ήδη καταλάβει, ξέρω τα πάντα. Και όπως επίσης θα έχεις καταλάβει, η Μίνα δεν είναι το άτομο που η Λάβεντερ σου παρουσίαζε. Δεν θέλεις να μάθεις για ποιο λόγο σου έλεγε ψέματα; Ποια είναι πραγματικά η βασίλισσα των βρυκολάκων;» Ήξερε ο μπάσταρδος ότι οι λύκοι είμαστε περίεργοι από την φύση μας και πατούσε πάνω σε αυτό. Ύπουλο.

«Εάν αυτό είναι δέλεαρ για να με πείσεις να μείνω, θα έμενα έτσι και αλλιώς.»

«Γιατί;» το γεμάτο αυτοπεποίθηση πρόσωπο του μου δημιουργούσε την έντονη επιθυμία να του ξεκολλήσω τα μάτια.

«Γιατί έτσι θέλω.» του πέταξα τα λόγια του πίσω και βγήκα από το δωμάτιο.