Τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο, όταν η Ζωή έμεινε έγκυος. Είχε δύσκολη εγκυμοσύνη και η στάση της πεθεράς της, την δυσκόλευε ακόμα περισσότερο. Όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη της νύφης της, σκλήρυνε περισσότερο. Δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Δεν χαιρόταν στη προοπτική να αποκτήσει εγγόνια. «Δεν θέλω διαβόλους στο σπίτι μου» ούρλιαζε στη εγκυμονούσα νύφη της.

Στο σπίτι υπήρχαν συνέχεια καυγάδες, ανάμεσα στη Ζωή και στη πεθερά της. Δεν ήξερε τι να κάνει η Ζωή. Από την μια, ήταν χαρούμενη με την εγκυμοσύνη και ανυπομονούσε να κρατήσει το μωρό στη αγκαλιά της και από την άλλη, οι συνεχείς καυγάδες με την πεθερά της, την κούραζαν και την στεναχωρούσαν. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η πεθερά της δεν ήθελε εγγόνια. Ποτέ στο παρελθόν δεν της είχε πει κάτι. Τι είχε συμβεί ξαφνικά; Ο άντρας της πάλι, ανυπομονούσε να γίνει πατέρας. Από την στιγμή που έμαθε για την εγκυμοσύνη της γυναίκας του, είχε τρελαθεί από την χαρά του. Φρόντιζε περισσότερο την έγκυο γυναίκα του και προσπαθούσε να μη λείπει πολλές ώρες από το σπίτι.

Όμως την ώρα της γέννας έλειπε, κάτι που παραξένεψε την Ζωή. Ήταν απόγευμα Παρασκευής, όταν η κοπέλα έφερε στη ζωή δύο δίδυμα κοριτσάκια. Τα βρέφη ήταν πανέμορφα και η Ζωή έλαμπε από ευτυχία. Το όνειρο της να γίνει μητέρα, είχε γίνει πια πραγματικότητα. Δεν την ένοιαζαν τα κόκκινα από κακία μάτια της πεθεράς της. Μόνο για τον άντρα της ανησυχούσε που δεν είχε επιστρέψει ακόμα στο σπίτι.

Περνούσαν οι ώρες και αυτός δεν εμφανιζόταν. Πάντα επέστρεφε στο σπίτι μετάτην δουλειά, αλλά αυτή την φορά δεν επέστρεψε. Ανήσυχη ήταν και η πεθερά τηςΖωής. Σκεφτόταν πως κάτι κακό είχε συμβεί στο γιο της. Η Ζωή προσπαθούσε να τηνκαθησυχάσει, λέγοντας της πως απλά θα ξεχάστηκε με την κουβέντα και θαεπέστρεφε αργότερα.