Το ίδιο βράδυ , μετά από εκείνο το ας το πούμε δείπνο, ο Νίκος για ακόμα μια φορά βυθίστηκε στην θλίψη του και στην μοναξιά του. Η συζητηση με την Χαρά τον έκανε να ξεθάψει παλιές αναμνήσεις, που πάλευε καθημερινά να ξεχάσει. Από τα λόγια της Χαράς κατάλαβε ότι και εκείνη είχε περάσει αρκετά στην ζωή της αλλά η αντιμετώπιση της  ήταν εντελώς διαφορετική. Αυτός ο τρόπος που χρησιμοποιούσε η Χαρά, του φαινόταν μακρινός, ξεχασμένος σε μια άλλη εποχή, ενώ ουσιαστικά δεν ειναι πολυς ο καιρός που τα πάντα τα έβλεπε με αισιοδοξία.

Το επάγγελμα του πολλές φορές τον έφερνε σε δυσάρεστες καταστάσεις και όμως εκείνος ήταν πάντα που έδινε ελπίδες στους ασθενείς και τους συγγενείς, εκείνος ήταν που οταν είχε ένα πρόβλημα κάποιος φίλος του, του έλεγε να μην στενοχωριεται και ότι πάντα υπαρχει λύση. Θυμάται πόσες φορές είχε τσακωθεί με την Εύη γιατί το χαμογελο ήταν σχεδόν μόνιμο πάνω του κατι που την εκνευριζε αφάνταστα. Τελικά αυτοι οι  φίλοι και αυτή η γυναίκα που τόσο απλόχερα τους είχε χαρίσει το χαμογελο του, του το έκλεψαν για να νιώσουν αυτοί καλά.

Τώρα πια όμως ειναι απαισιόδοξος και εκνευριζοταν με το παραμικρό. Η κοινωνικοτητα του έφτανε στα τάρταρα! Γνώριζε καλά ότι το επαγγέλμα του απαιτούσε μια καλή σχεση με τους ασθενείς, αλλά δεν είχε καμία διαθεση. Άλλωστε εκεί δεν ήταν για να πιάσει φιλιες αλλά για να κάνει σωστά την δουλειά του κι να θεραπεύει τους ασθενείς του.Ηθελε την ηρεμία του και θα την είχε!

Κοιταξε την ώρα και παρατήρησε ότι είχε περάσει κατά πολύ!. Έτσι, αποφάσισε να κάνει ενα ζεστό μπάνιο, μιας και ένιωθε την ανάγκη να ρίξει μπολικο νερό επάνω του για να συνέλθει καπως και μετά σειρά είχε ο ύπνος. Αύριο τον περίμενε μια μεγάλη μέρα!

Από την άλλη μεριά η Χαρά αφού κάθισε λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώντας να κατανοήσει τι ακριβώς είχε συμβεί, σηκώθηκε να μαζέψει τα πιάτα. Όλα είχαν συμβεί τόσο απότομα, από την μία ήταν κάπως πιο ευδιάθετος και πιο ευγενικός και την άλλη κλείστηκε στο καβούκι του, για ακόμα μια φορά βυθίστηκε στην θλίψη του. Τουλάχιστον είχε γίνει μια έστω μικρή πρόοδος και έκανε μια υποτυπώδη συζήτηση μαζι του. Αυτά που του είπε, τα εννοούσε απόλυτα, το χαμόγελο είναι το φάρμακο για πολλές καταστάσεις.

Είχε νιώσει θλίψη και πόνο στην ζωή της, αφού όταν ήταν σε μικρή ηλικία εχασε τους γονείς της σε αυτοκινηστικο δυστύχημα, ήταν δεν ήταν 7 χρόνων. Την είχαν αφήσει στο σπίτι των θείων της και είχαν πάει σε ένα παρτυ που διοργάνωνε ένας γνωστός τους. Με τους γονείς της είχε άψογες σχέσεις, τους υπερλατρευε, όπως και εκείνοι, μάλιστα την φώναζαν ηλιαχτίδα γιατί το χαμογελο της τους φωτίζει και τους έδινε απίστευτα χαρά. Ωστόσο γυρνώντας από το παρτυ, ένας μεθυσμένος που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δεν πρόσεξε ότι είχε ανάψει κόκκινο και τους χτύπησε με τόση δύναμη που δεν μπορούσε ο πατέρας της Χαράς να αντιδράσει. Μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο αλλά ήταν ήδη πολύ αργά.
Οταν πήραν τηλέφωνο στο σπίτι για να ειδοποιήσουν, εκείνη κοιμόταν αλλά η κραυγή της θείας της, την έκανε να πεταχτεί όρθια και όταν την είδε κατάλαβε ότι κάτι πολύ άσχημο είχε συμβεί.

Εκλαψε, πληγώθηκε πολύ, η μοναξιά άρχισε να τρυπωνει άσχημα στην καρδιά της. Έχασε χρονιά στο σχολείο μιας και δεν μπορούσε να ξεπεράσει με τίποτα τον χαμο των γονιων της. Ωστόσο οι θείοι της ήταν δίπλα της, την φρόντιζαν σαν να ήταν δικό τους παιδι. Δικό τους παιδί άλλωστε δεν είχαν και έτσι η Χαρά έγινε το κοριτσάκι τους. Η Χαρα άρχισε να χαμόγελα ξανά, η αγάπη και η φροντίδα ήταν καταλυτικα πάνω της χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν της έλειπαν οι γονείς της.

Έπειτα πληγώθηκε ξανά από τις σχέσεις της αλλά όχι τόσο, η πληγή της απώλειας των γονιών της ήταν πιο μεγάλη. Ίσως και να μην τους αγάπησε και ιδιαίτερα! Ίσως απλά ήταν ένας τρόπος να μην είναι μόνη. Η μετακόμιση στο χωριό ήταν βάλσαμο για αυτήν, της άρεσε η απλή ζωή, χωρίς φασαρίες! Η ζωή της Αθήνας , της ήταν αδιάφορη, ενώ στο χωριό το χαμογελο δεν μπορούσε να φύγει από το πρόσωπο της.

Όταν ομως είδε τον Νίκο, κάτι άλλαξε μέσα της, ήταν λες και την τράβηξε σαν μαγνήτης αυτός ο άνδρας. Δεν ήταν μόνο η εξωτερική του ομορφιά που ήταν αδιαμφισβητη, αλλά το βλέμμα του, αυτό ήταν που την ώθησε προς εκείνον. Ποτέ δεν είχε χρειαστεί να προσπαθήσει για κάποιον άντρα, και οι δύο προηγούμενες σχέσεις ήταν από προτροπή των ιδίων των συντρόφων, αλλά αυτήν την φορά τα πραγματα ειναι εντελώς διαφορετικα. Δεν ξέρει αν θα καταφέρει να γίνει δικός της, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσει να επαναφέρει το χαμόγελο στο πρόσωπο του, ήταν απόλυτα σίγουρη πως του πηγαίνε!

Κορίτσια μου δεν ειναι μεγάλο το κεφάλαιο, αλλά το βρίσκω απαραίτητο για να προχωρήσει η ιστορία! Ελπίζω να το απολαύσετε!