Η στενή επαφή των δύο ηρώων θα έλεγε κανείς ότι θα έκανε τον Νίκο να ανοιχθεί λίγο παραπάνω, αλλά αν ο άνθρωπος είναι κλειστός δεν μπορει να καταφέρει τίποτα. Αφού πήρε μια βαθιά ανάσα ο Νίκος για να μπορέσει να συνέλθει από την στενη επαφή με την Χαρά, της απάντησε με όση λογική του είχε απομείνει.

-Χρειαζεσαι έναν άνθρωπο δίπλα σου που να ειναι σταθερός και να σου προσφέρει ασφάλεια και ο Έκτορας δεν είναι ο κατάλληλος, της απάντησε και μια έκφραση έκπληξης εμφανίστηκε στο πρόσωπο της Χαράς. Περίμενε κάτι παραπάνω αλλά με αυτόν τον άνθρωπο πρώτα πεθαίνει η ελπίδα και έπειτα οι υπόλοιποι.

-Σωπα και έχεις κανέναν να μου συστήσεις με όλα αυτά τα προσόντα; ρωτησε πιέζοντας τον ακόμα παραπάνω μήπως και.... αλλά δεν..

-Δεν γνωρίζω κανέναν αλλά είμαι σίγουρος ότι θα βρεις. Μείνε όμως μακρυά από τον Εκτορα, είπε και απομακρυνθηκε από κοντά της.

-Α δεν ξέρω, θα προσπαθήσω αλλά ειναι και λίγο δύσκολο γιατί είναι πολύ γοητευτικός  και ξέρει να κερδίζει μια γυναίκα, είπε χτυπώντας τον εκεί που ξέρει στην ζήλια που δεν μπορεί να παραδεχτεί και έφυγε από την κουζίνα αφήνοντας τον Νίκο μετέωρο για ακόμα μια φορά.Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που του είπε, δηλαδή ότι ειναι και γοητευτικός ο αξεστος αλλά και ότι δεν ξέρει αν μπορεί να του αντισταθεί, χειρότερα δεν μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα ή μηπως μπορούσαν;

Η λέξη μαρτύριο δεν μπορούσε να περιγράψει ακριβώς αυτό που περνούσε ο Νίκος, μάλλον η λέξη κόλαση θα του ταίριαζε καλύτερα! Ο Έκτορας είχε ξεφύγει για τα καλά, το σπίτι του Νίκου είχε γίνει κυριολεκτικά το σπίτι του Έκτορα. Σηκωνόταν το πρωί τραγουδούσε, έτρωγε και άφηνε τα πράγματά από εδώ και από εκεί, χαλούσε όλο το νερό, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο καημένος ο Νίκος είχε γίνει παγοκολωνα και μέσα σε όλα κυκλοφορούσε μέσα στο σπιτι αλλά και εξω στην αυλή με το εσώρουχο, είχαν γίνει ο περιγελος του χωριού. Ο Νίκος αν δεν είχε το ιατρείο ούτε που θα έβγαινε έξω από την ντροπή του. Βέβαια μην ξεχνάμε και τα φλερτ ή πιο συγκεκριμένα το γλοιώδες φλερτ όπως το χαρακτήριζε ο Νίκος απέναντι στην Χαρά, η οποία όχι μόνο δεν τον αποθουσε αλλά το απολάμβανε κιόλας. Εβγαιναν έξω, πηγαίνε στο σπίτι της και καθοντουσαν με τις ώρες, λες και γνωρίζονταν και από χθες.  Τα νεύρα του Νίκου ήταν που ήταν σε άσχημη κατάσταση, τώρα χειροτερευαν. Είχε περάσει μια εβδομάδα και ήλπιζε στο θαύμα, ότι θα ξεκουμπιστει αλλά κάτι μέσα του, του έλεγε ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε.

-Τι θα γίνει Δήμητρα ποτέ θα ξεκουμπιστει ο φίλος σου; ρώτησε ο Νίκος την αδερφή του.

-Ε πιστεύω σε καμία εβδομάδα, είπε χαλαρά η αδερφή του αλλά εκείνος ένιωσε τα αυτιά του να βουίζουν από αυτό που μόλις άκουσε.

-Μου κάνεις πλάκα έτσι; Μια εβδομάδα μου είχατε πει, πέρασε η μία εβδομάδα και εκεί που ήμουν αισιόδοξος ότι θα φύγει, θα μείνει και άλλο; για ποιο λόγο και κυρίως ποιον ρώτησε;, άρχισε να φωνάζει ο Νίκος χωρίς να μπορεί να ελέγξει τον τόνο της φωνής του.

-Αρχικά μην φωνάζεις θα μας ακούσουν, είπε η αδερφή του μήπως και τον ηρεμουσε.

-Να μην φωνάζω;; αυτό μας μάρανε εδώ έχουμε γίνει ο περίγελος όλου του χωριού με τον ηλιθιο καζανοβα που μου έχεις κουβαλήσει, είπε ενώ είχε κοκκινισει ολόκληρος

-Παιδί μου ηρέμησε, τόσο πολύ πια τον αντιπαθείς; τον ρώτησε η αδερφή του τάχα παίζοντας το ανηξερη για τα συναισθήματα του αδερφού της απέναντι στον Εκτορα.

-Ρε ο τύπος είναι γλυφτης, πέφτουλας κυκλοφορεί με το σωβρακο μέσα στο σπίτι λες και είναι δικό του και την πέφτει και στην Χαρα σαν λιγουρης, είπε ενώ κόντευε από τα νεύρα του να τραβήξει τα μαλλιά του.

-Καλά για όλα τα υπόλοιπα, αλλά αυτό που την πέφτει στην Χαρά εσένα τι σε νοιάζει; Σε ξαναρώτησα αλλά δεν μου απάντησες ξεκάθαρα, είπε προσπαθώντας για ακόμα μια φορά να τον ψαρεψει.

-Εε, κομπιασε για λίγο ο Νίκος, δεν ήξερε τι να απαντήσει ακριβώς μιας και ούτε στον ίδιο του τον εαυτό δεν ήξερε τι να απαντήσει.

-Ναιι;;; τον παρακίνησε η Δήμητρα

-Απλά πιστεύω ότι της αξίζει κάτι πολύ καλύτερο, είπε ενώ δεν μπορούσε να την κοιτάξει στα μάτια..

-Και το κάτι καλύτερο μήπως είσαι εσύ; ρώτησε ευθέως και ο Νίκος έμεινε με το στόμα ανοιχτό..

-Πως σου ήρθε αυτό; την ρώτησε αποφεύγοντας για ακόμα μια φορά την ματια της.

-Νικολακη σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα, γουστάρεις την Χαρα αλλά ούτε στον εαυτό σου δεν μπορείς να το παραδεχτείς, άκου εκεί αξίζει κάτι καλύτερο, είπε κοροιδευοντας τον.

-Δήμητρα δεν ξέρεις τι λες, είπε ενώ πλησίαζε το παράθυρό και κοίταξε προς τα έξω και ήταν λες και η μοίρα ήθελε να τον καθοδηγήσει. Στην αυλή βρισκόταν η Χαρά και έφτιαχνε τον κήπο, φαινόταν τόσο ήρεμη και αφοσιωμένη σε αυτό, που την έκαναν να λάμπει

-Ξερω τι λέω αδερφούλη μου, απλά φοβάσαι να παραδεχτείς τα συναισθήματα σου. Ξέρεις πόσο σε αγαπαω και ότι σου λέω το λέω για καλό σου, προχώρα και ζήσε. Η Χαρα είναι υπέροχη κοπέλα και σε θέλει μπουμπουνοκεφαλε, είπε η Δήμητρα και αμέσως στράφηκε προς το μέρος της.

-Τι ειναι αυτό που μόλις είπες; την ρώτησε ξαφνιασμενος από αυτό που μόλις άκουσε

-Αυτό που άκουσες και μην μου ότι δεν τον γνωρίζεις ήδη, έχεις δει πως σε κοιτάει, πως σου φέρεται, είπε μήπως και καταλαβει τι συμβαίνει γύρω του.

-Και αν πληγωθω για ακόμα μια φορά; είπε παραδεχομενος πια την αλήθεια.

-Δεν θα πληγωθεις αυτή η κοπελα έχει κάτι το καθαρό αλλά ακόμα και αν γίνει και αυτό, θα το αντιμετωπίσεις  κάνεις δεν σου εγγυάται ότι δεν θα πληγωθεις αλλά και κανένας δεν σου εγγυάται ότι δεν θα ευτυχησεις, είπε  και του χαιδεψε το μάγουλο.

Εκείνος δεν της απαντησε απλά της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε, έπρεπε να πάρει την ζωή του και πάλι στα χέρια του. Κατέβηκε στην αυλή και πλησίασε την Χαρα, η οποία ήταν απορροφημενη στα λουλούδια της.

-Σου αρέσει η κηπουρική ε; την ρώτησε και εκείνη πετακτηκε από την τρομάρα της.

-Με τρομαξες καλε, είπε και αφού πήρε μια ανάσα συνέχισε.. τρελαίνομαι να φροντίζω τα λουλούδια μου, είπε και ενα γλυκό χαμόγελο χατακτηκε στο πρόσωπο της.

-Εγώ πιστεύω ότι γενικά σου αρέσει να προσφέρεις την βοήθεια σου και την φροντίδα σου σε όποιον την χρειάζεται, είπε χωρίς ίχνος ψευδους.

-Γιατί όχι αν μπορώ να βοηθήσω θα το κάνω με όλη μου την καρδιά, είπε με κάθε ειλικρίνεια.

-Είμαι σίγουρος για αυτό. Λοιπόν έλεγα αν ήθελες και εσύ να πάμε καμιά βόλτα, αν έχεις βέβαια χρόνο και θέλεις, της πρότεινε κάτι που έπιασε εξ απινης την Χαρά

-Εισαι σίγουρος; εννοώ θέλεις να βγούμε εμείς οι δύο μαζί; τον ρώτησε για να μπορέσει να επιβεβαιώσει αυτό που μόλις άκουσε από το στόμα του Νίκου

-Ναι αν θες βέβαια, είπε και της χαμογέλασε κάνοντας την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή.

-Ναι βέβαια, δώσε μου πέντε λεπτά να ανεβω επανω να αλλάξω και φεύγουμε, είπε τρεμοντας ολόκληρη από την ανυπομονησία

-Θα σε περιμένω εδώ, με την ησυχία σου, είπε ο Νίκος και τότε η Χαρά έτρεξε σαν τρελή στο σπίτι για να αλλάξει και να πάει στον Νίκο.

Ο Νίκος χαμογέλασε στην όψη της και εκείνη την στιγμή καταλαβε ότι η ζωή προχωράει, αρκεί να τολμήσεις...

Συνεχιζεται....

Δεν άργησα εεε;;; ακούω απόψεις!!!