Πολλές φορές η οικογένειά μας στο όνομα του καλού, κάνουν λάθη, λάθη σοβαρά χωρίς να γνωρίζουν την αλήθεια, χωρίς να ζυγίζουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Απο την αλλη τα παιδιά προσπαθούν με τη σειρά τους να κρύψουν κάποια πράγματα, επιθυμοντας να μην στεναχωρήσουν τους γονείς τους όμως αυτό πολλές φορές  αυτός ο συνδυασμός φέρνει μπελάδες, μπελάδες άσχημους, με τρομακτικές συνέπειες

Ο Νίκος καθόταν μπροστά στη μητέρα του με απόλυτο ύφος ενώ εκείνη από τη μία μεριά είχε εκνευριστεί με τη συμπεριφορά του γιου της απέναντί της αφού θεωρούσε ότι την υποτιμούσε για μία άλλη υποδεέστερη γυναίκα, από την άλλη μεριά όμως την έτρωγε η  περιέργεια να δει τι ακριβώς είχε να της πει.

- Μητέρα υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν γνωρίζετε και καλό είναι πριν μιλήσετε να με  ακούσετε  προσεκτικά, γιατί πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν και πιο συγκεκριμένα αυτή που απατούσε ήταν πολυαγαπημένη σας νυφούλα η Εύη, της είπε με ένα ύφος που δεν σήκωνε και ιδιαίτερες αντιρρήσεις, αλλά  η κυρία Άννα μόλις το άκουσε γούρλωσε τα μάτια της και δεν μπόρεσε βέβαια να κρατήσει το στόμα της κλειστό. 

- Τι είναι αυτά που λες Νίκο, αποκλείεται η Εύη να έχει κάνει κάτι τέτοιο, μάλλον κάτι παρεξήγησες, κάποιο λάθος έχεις κάνει, είπε απόλυτα σίγουρη για την αθωότητά της αγαπημένης της νυφούλα σας.

- Μητέρα πρώτον θα ήθελα να μη με διακόπτετε όταν σας μιλάω, δεύτερον ξέρω πολύ καλά τι σας λέω εγώ ο ίδιος την έπιασα στα πράσα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι με τον καλύτερό μου φίλο για αυτό πριν μιλήσετε για ανθρώπους που αξίζουν ή δεν αξίζουν, καλό είναι να γνωρίζετε, της είπε ενώ εκείνη ακόμα δεν μπορούσε να το χωνέψει.

-Δεν μπορώ να το πιστέψω και καλά γιατί δεν μου το είπες, νόμιζα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας, είπε και η Νίκος γέλασε ειρωνικά. Μπροστά του δεν είχε την μητέρα του αλλά μια απομίμηση, μάλλον ζούσε σε άλλη οικογένεια, δεν εξηγείται διαφορετικά.

-Μητέρα με κοροϊδεύετε έτσι, δεν εξηγείται αλλιώς με αυτά που ακούω. Πότε εμείς οι δύο τα λέγαμε όλα;; Εγώ όλη μου την ζωή θυμάμαι μια αδιάφορη μητέρα που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν τα ταξίδια, τα ακριβά κοσμήματα, οι δεξιώσεις και το τι θα πουν οι άλλοι, πάντα τι θα πουν οι άλλοι. Ακόμα και όταν χώρισα δεν σας ενδιέφερε, αν πονούσα αλλά τι θα πει ο κύκλος μας, ακόμα δεν έχεις πει σε κανέναν και είμαι σίγουρος για αυτό ότι ζω σε χωριό, για να μην σε πιάσουν στο στόμα τους, της είπε ο Νίκος με το βάρος να φεύγει από πάνω του σιγά σιγά, ένα βάρος που κουβαλούσε πολλά χρόνια τώρα. Η κυρία Άννα δεν μπορούσε να πιστέψει τα λόγια του γιου της, αυτός δεν ήταν ο γιος της, θεωρούσε ότι αυτή η χωριάτα του είχε βάλει λόγια και τον είχε κάνει σαν τα μούτρα της.

-Δεν μπορεί να τα λες εσύ αυτά; Τι σου έλειψε πάντα εκεί δεν ήμουν για εσένα; είπε αν και μέσα της ήξερε, γνώριζε ότι πάντα η ζωή της ήταν απέναντι από τον Νίκο και όχι πλάι του.

-Είσαι απίστευτη, ακούς τι λες;; Μόνο ο πατέρας ήταν εκεί για εμένα, εσύ ήσουν και θα είσαι πάντα απών, της είπε με μια δυνατή φωνή, γεμάτη θυμό, ξεχνώντας ακόμα και τον πληθυντικό.

-Πως μου μιλάς έτσι; Αλλά ξέρω αυτή η χωριάτισσα σε έχει κάνει σαν τα μούτρα της, χωρίς τρόπους και σεβασμό, θα..., αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρόταση της αφού το δυνατό χτύπησα του χεριού του Νίκου πάνω στο τραπεζάκι την έκανε να σωπασει..

-Άκου να δεις μάνα για να τα έχουμε καλά μεταξύ μας όσο αυτό είναι δυνατό, την Χαρά δεν θα την ξαναπιάσεις στο στόμα σου. Αυτή η γυναίκα μου χάρισε και πάλι ζωή, ζωή που είχα χάσει εδώ και χρόνια. Αυτή είναι η επιλογή μου και εσύ ειδικά δεν έχεις κανένα μα κανένα δικαίωμα να ανακατεύεσαι σε αυτήν, της είπε και η ματιά του ήταν σαν ξυράφι, έτοιμο να διαπεράσει οτιδήποτε βρισκόταν μπροστά του. Η κυρία Άννα τα είχε χαμένα, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο γιος της, της μιλούσε με αυτόν τον αγενή και προσβλητικό τρόπο. Δεν θα το συνέχιζε όμως, για λίγο προς το παρόν μέχρι να βρει τρόπο να τον ξαναφέρει στα λογικά του, λογικά όπως τα θεωρούσε εκείνη βέβαια.

Ξαφνικά ένα άνοιγμα πόρτας τους ξάφνιασε και τους δύο και αμέσως τα κεφάλια στράφηκαν στο βάθος, όπου ο κύριος Αλέξανδρος έκανε την εμφάνιση του.

-Τι έγινε και φωνάζετε; ρώτησε αλλά είχε ακούσει τι είχε συμβεί

-Πατέρα δεν έγινε κάτι, απλά είχαμε μια διαφωνία με την μητέρα, εσύ πήγαινε να ξεκουραστείς, είπε ο Νίκος προσπαθώντας να φανεί ήρεμος. Ωστόσο εκείνος δεν πείστηκε, αφού είχε ακούσει τα πάντα  και αυτήν τη φορά η γυναίκα του έπρεπε να να μπει στην θέση της.

-Αννα έχω καταλάβει πολύ καλά τι έχει συμβεί, κάτσε στα αυγά σου μην ανακατεύεσαι στην ζωή του παιδιού, είπε απόλυτα σοβαρός ενώ η γυναίκα του τα είχε χαμένα με τον τρόπο του.

-Πως μου μιλάς έτσι Αλέξανδρε; Δεν θα σου δώσω σημασία μιας και είσαι ακόμα ταλαιπωρημένος και σίγουρα θα βρίσκεσαι σε μια σύγχυση, του είπε προσπαθώντας μάταια να καταπιεί όλα αυτά που συμβαίνουν.

-Δεν βρίσκομαι σε καμία σύγχυση, είναι η τελευταία φορά που ανακατεύεσαι στην ζωή του Νίκου, άφησε τον να είναι ευτυχισμένος, της απάντησε ενώ ο Νίκος τον κοιτούσε με ευγνωμοσύνη. Ο πατέρας του για εκείνον ήταν πάντα το είδωλο του στο οποίο ήθελε να μοιάσει , ένας άνθρωπος άξιος, αυτοδημιούργητος , ήρεμος και πάντα εκεί όταν τον χρειαζόταν είτε εκείνος είτε η αδερφή του.

-Δεν τον αφήνω εγώ να είναι ευτυχισμένος;; Μα καλά τι έχετε πάθει πατέρας και γιος και τα έχετε βάλει μαζί μου; είπε ενώ βρισκόταν σε πλήρες σοκ.

-Ήρθε η ώρα Άννα να μπουν κάποια πράγματα στην θέση τους και να δούμε τα λάθη που έχουμε κάνει σαν γονείς και ιδιαίτερα εσύ. Λοιπόν Νίκο δεν θα με πας να γνωρίσω την νύφη μου;; είπε με ένα γελάκι να ξεφεύγει από τα χείλη του.

-Πατέρα είστε ταλαιπωρημένος, καλύτερα μια άλλη στιγμή, του απάντησε μιας και δεν ήθελε να τον κουράσει και άλλο, είχε περάσει αρκετά. 

-Αν δεν με πας εσύ θα πάω μόνος μου κανόνισε, άντε λοιπόν θα έρθεις; είπε και ο Νίκος χωρίς να χάσει χρόνο τον βοήθησε και έφυγαν ευδιάθετοι για να πάνε στο σπίτι της Χαράς, αφήνοντας μια Άννα με ανοιχτό το στόμα. Μάλλον θα έκανε πολύ καιρό να το χωνέψει όλο αυτό ή μήπως δεν θα το έκανε ποτέ;; Μόνο ο χρόνος θα δείξει...