Μετά από μία αρκετά κουραστική μέρα ο Νίκος γύρισε στο σπίτι του με σκοπό να ξεκουραστεί, να ανασυγκρότηση δυνάμεις του και να ετοιμαστεί για την αυριανή μέρα. Σκέφτηκε οτι αν είναι έτσι η γραμματέας του και ο γιατρός που υπήρχε στο χωριό, φαντάσου πώς θα είναι οι ασθενείς που θα έρχονται στο ιατρείο του, που επιτελους μοιάζει με ιατρείο. Όταν έφτασε έξω από το σπίτι του στο πάτωμα βρισκόταν ενα ταψί με αλουμινόχαρτο  και από πάνω υπήρχε ένα σημείωμα το οποίο έλεγε :'' Ενα καλό φαγητό μπορεί να σου φτιάξει έστω και ελάχιστα την ημέρα σου, Χαρά"

Για κάποια στιγμή καθώς αντικριζε το ταψί με το φαγητό σκέφτηκε ότι η Χαρά έχει κάνει πάρα πολλά για εκείνον και ότι ίσως καλύτερα να μη το δεχόταν. Απο την άλλη όμως δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι το στομάχι του πονούσε από την πείνα και έτσι απλά δέχτηκε την προσφορά από τη Χαρά.  Άνοιξε τη πόρτα και πήρε το ταψί μέσα στο σπίτι, σκέφτηκε ότι πρέπει να ήταν πολύ ωραίο το φαγητό γιατί μύριζε υπέροχα!

Καθώς το άφησε πάνω στον πάγκο της κουζίνας ανοιξε το αλουμινόχαρτο και είδε οτι ένα πολύ ωραίο γιουβετσι τον περίμενε. Πήγε στο δωμάτιό του να αλλάξει και τότε άρχισε να αναλογιζεται ότι η κυρία Οικονόμου έχει κάνει τόσα για εκείνον, όπως φαγητά, γλυκά, τον βοήθησε στο ιατρείο και εκείνος δεν της είχε συμπεριφερθει με τοσο ωραίο τρόπο. Ήταν συνέχεια απότομος μαζί της, κάτι που παλιότερα δεν συνήθιζε να κάνει με τους ανθρώπους γύρω του. Η κυρία Οικονόμου, φαινόταν μια γυναίκα έξω καρδια και προσπαθούσε να τον κάνει να νιώθει οικεία. Αλλωστε για ποιο άλλο λόγο να ειναι τόσο ευγενική μαζί του; Μπορεί να μην του άρεσαν πολύ οι οικειοτητες, αλλά ένα ευχαριστώ και έναν λίγο πιο ευγενικό τρόπο προς την κυρία Οικονόμου, θα έπρεπε να δείξει.

Έτσι αφού άλλαξε τα ρούχα του και ένα εβαλε πιο άνετα ρούχα, πήρε το ταψί, ένα μπουκάλι κρασί, προσπαθώντας να το κρατήσει όσο πιο προσεχτικά γινόταν  αν και ηταν κάπως δύσκολο και πήγε επάνω να μοιραστεί το φαγητό που του είχε αφήσει η κυρία Οικονόμου, μαζί της.

Όταν ανέβηκε επάνω, με τον αγκώνα του χτύπησε το κουδούνι  και περίμενε να ανοίξει την πόρτα. Όταν η πόρτα άνοιξε, τα σαγόνια του Νίκου, ήταν έτοιμα να πέσουν στο πάτωμα. Μπροστά του εμφανίστηκε η κυρία Οικονόμου με ένα σατέν νυχτικο μέχρι το γόνατο αρκετα ανοιχτό μπροστά λόγω του ντεκολτέ και από πάνω μια σατέν ρόμπα. Εντάξει ήξερε, δεν ήταν βλακας, είχε δει ότι η κυρία Οικονόμου ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα, αυτό δεν μπορούσε να το αρνηθεί αλλά αυτή η εμφάνιση της τον έκανε να σαστισει για κάποια στιγμή. Η κυρία Οικονόμου ήταν πολύ σεξι, σκέφτηκε αλλά μέχρι εκεί, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την σπιτονοικοκυρα του.

-Γιατρέ μου τι κάνεις εδω και δη με το ταψί στο χέρι; τον ρώτησε με απορία. Αν και ήξερε ότι η κίνηση της αυτή με φαγητό, δεν θα τον άφηνε αδιάφορο, απλά είπε να το παίξει λιγάκι έκπληκτη.

-Ε_ναι, είπε προσπαθώντας να παρακάμψει την εικόνα που έχει μπροστά του, ήθελα αρχικά να σας ευχαριστησω για το φαγητό και δεύτερον σκέφτηκα ότι ένα τέτοιο φαγητό πρέπει να μοιράζεται, είπε όσο πιο ευγενικά μπορούσε.

Εκείνη την ώρα η Χαρά ένιωθε τόσο μα τόσο χαρούμενη, αλλά προσπάθησε να φανεί εγκρατής κι να μου του δείξει τον ενθουσιασμό του.

-Μην το συζητάτε, σκέφτηκα ότι θα είστε νηστικός, είπε ενώ εκείνος φαινόταν να προσπαθεί να κοιταει κάπου αλλού εκτός από εκείνην και το νυχτικο της..

-Και πάλι σας ευχαριστώ, λοιπόν τι λέτε να φάμε μαζί; είπε ενώ ένιωθε σιγά σιγά να του κόβονται τα χέρια λόγω του βάρους..

-Ναι ναι βέβαια, περάστε, είπε και έκανε χώρο να περάσει.

Ο Νίκος άφησε στον πάγκο της κουζίνας το φαγητό ενώ η Χαρά πήρε το κρασί από τα χέρια του για να μην του πέσει.

-Λοιπόν πάω να αλλάξω και έρχομαι να σερβίρω,βολευτείτε σαν το σπίτι σας, είπε και με ένα γλυκό χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο της, εφυγε για να αλλάξει.

Ο Νίκος σκέφτηκε ότι όντως  καλύτερα να άλλαζε μιας και το θέαμα τον έκανε να αισθανεται καπως. Ναι μεν δεν ήθελε σχέσεις αλλά σαν άντρας δεν μπορούσε να απορρίψει το ωραίο. Καθώς περίμενε να έρθει η κυρία Οικονόμου, παρατήρησε λίγο το χώρο του γύρω. Θα έλεγε κανείς ότι για έναν άνθρωπο γεμάτο με τόση ενεργεία και χαρά, το σπίτι ήταν απλό, με γήινες αποχρώσεις, τίποτα το έντονο. Το μόνο έντονο ήταν το χαμόγελο και τα μάτια της σε κάθε φωτογραφία που κοσμουσε το σαλόνι της. Αυτή η γυναίκα ήταν πάντα τόσο χαμογελαστή, που αναρωτήθηκε ο Νίκος, αν είχε πληγωθει ποτέ.

-Λοιπόν έτοιμη, να σερβίρω; είπε η Χαρά, βγάζοντας τον από τις σκέψεις του.

-Ναι βέβαια, να βοηθήσω κάπου; , είπε ενώ παρατήρησε ότι είχε φορέσει ένα κολλαν που  κολακευε απόλυτα το σώμα της και ένα απλό μπλουζάκι από πάνω!

-Όχι, καθίστε στην καρέκλα και σε δέκα  λεπτά το πολύ θα τα έχω όλα έτοιμα, είπε και εκείνος χωρίς να πει τίποτα κάθισε στην καρέκλα και την περίμενε. Την παρατηρούσε πόσο γρήγορη αλλά και συγκεντρωμενη ήταν σε αυτό, που όντως μετά από λιγα λεπτά είχε κόψει μια σαλάτα και είχε στρώσει το τραπέζι με δύο πιάτα με γιουβετσι να βρίσκονται εκατέρωθεν στο τραπέζι και φυσικά το κρασί ήδη στα ποτήρια τους.

-Λοιπον καλή μας όρεξη, ελπίζω να σας αρέσει το φαγητό, είπε και του χαμογέλασε για ακόμα μια φορά.

-Είμαι σίγουρος για αυτό, και παλι ευχαριστώ πολύ που μπήκατε σε τοσο μεγάλο  κόπο για εμένα, είπε και προσπαθούσε όσο μπορούσε να είναι ευγενικός

-Μην το συζητάτε, είπε και ξεκίνησε να τρώει δίνοντας το έναυσμα για να ξεκινήσει και εκείνος το φαγητό.

Όντως το φαγητό ηταν εξαίσιο, με την πρώην του γυναίκα η αλήθεια ηταν ότι δεν είχε ευχαριστηθεί φαγητό. Η Εύη θεωρούσε ότι η μαγειρική ήταν για τις νοικοκυρουλες και ετσι της είχε προσλάβει μια κοπέλα να μαγειρεύει και να καθαρίζει. Ωστόσο δεν ήταν τόσο καλή στην μαγειρική η κοπέλα αλλά δεν ήθελε να την διώξει ο Νίκος μιας και είχε αρκετά οικονομικά προβλήματα.

-Υπεροχο το φαγητό σας, είπε με κάθε ειλικρίνεια.

-Ευχαριστώ πολύ και σας παρακαλώ ας μιλάμε στον ενικό, σας το ζήτησα και στο ιατρείο αυτό αν δεν κάνω λάθος, είπε. Ο Νίκος δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, βασικά οι συνθήκες τον έκαναν να μην είναι εύκολος άνθρωπος.

-Θα προσπαθήσω, δεν μου αρέσουν και ιδιαίτερα οι οικειοτητες αλλά μαζι σας θα κάνω προσπάθεια, της είπε και όντως θα προσπαθούσε μιας και η Χαρά φαινόταν άνθρωπος ειλικρινής.

-Χαίρομαι για αυτό, είπε και του χαμογέλασε εγκάρδια. Η Χαρά είδε μέσα σε λίγα λεπτά έναν άνθρωπο πιο ευγενικό και πιο προσιτό στο ανοιχτεί. Γνώριζε ότι αυτό που πήγαινε να κάνει μαζί του ήταν δύσκολο αλλά θα το προσπαθούσε.

-Μπορω να ρωτήσω κάτι; ρώτησε μιας και τον είχε φάει η περιέργειά.

-Ναι βέβαια, είπε με ευχάριστο τόνο..

-Χωρίς να θέλω να με παρεξηγήσεις, οπότε σε βλέπω είσαι πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο, είσαι πάντα τόσο χαρούμενη και ευδιάθετη και μου κάνει τόσο εντύπωση. Δεν θέλω να με παρεξηγήσεις απλά μου έχει κινήσει την περιέργεια όλη αυτή η καλή διάθεση που έχεις, είπε προσπαθώντας να μην παραρμηνευτουν τα λόγια του.

-Μην ανησυχείς, κατάλαβα τι θες να πεις. Δεν είναι ότι δεν μου έχουν συμβεί πράγματα στην ζωή μου που με έχουν στενοχωρησει, που μπορεί και να με έχουν διαλύσει. Ωστόσο ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ότι το χαμόγελο ειναι η λύση για όλα τα προβλήματα, όσο δύσκολα και επιπονα και να είναι. Όσο και να κλάψεις, οσο και να χτυπηθεις, το κακό μπορεί να γίνει, πολλές φορές είναι και αναπόφευκτο, άρα γιατι να τρελαίνεσαι για κατι που μπορεί να ξανασυμβεί; Έτσι προσπαθώ να είμαι ευδιάθετη και γεμάτη αισιοδοξία, του απάντησε και για μια στιγμή ο Νίκος έμεινε να την κοίτα σαστισμενος.

Για κάποια στιγμή σκέφτηκε τον εαυτό του, το πριν και το μετά. Παλιότερα ήταν αυτό ακριβώς που  περιέγραφε η Χαρά αισιόδοξος και ευδιάθετος, τώρα απλά η λύπη κι ο θυμός έχουν ριζώσει μέσα του!

- Έτσι  σκεφτόμουν και εγώ κάποτε ωστόσο υπάρχουν πράγματα στη ζωή μας που μας κάνουν να αναιρουμε τα όσα είχαμε ως πεποίθηση, της απάντησε και γύρισε  τη ματιά του στο πιάτο.

- Αξίζει να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου και τις πεποιθήσεις σου για ένα γεγονός που σε πλήγωσε; τον ρώτησε μήπως και καταλάβει τι του συνέβαινε

- Ίσως βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά από πριν, της απάντησε κάπως πιο απότομα μιας κι πληγές απο το παρελθόν άρχιζαν να εμφανίζονται στο κεφάλι του.

-Θα διαφωνησω σε αυτό, για κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να  αλλάξουμε μονο και μόνο γιατί αποφάσισε να μας φερθεί ανανδρα, του απάντησε απόλυτα σοβαρά χωρίς ίχνος χαμόγελου ή αστεϊσμού

-Ίσως και ναι, ίσως και όχι, της απάντησε χωρίς να της δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση για τις σκέψεις του.

-Ας αλλάξουμε θέμα αρκετά πέσαμε, είπε θέλοντας να αλλάξει την διάθεση τους

-Θα το ήθελα αλλά πρέπει να φύγω σιγά σιγά, γιατί αύριο έχω αρκετά πρωινό ξύπνημα. Σε ευχαριστώ πολύ για όλα, καλό σου βράδυ, είπε και σχεδόν έφυγε τρέχοντας από το σπίτι μιας και ένιωθε να πνίγεται. Οι αναμνήσεις τον είχαν κατακλύσει και ήθελε να μείνει μόνος του.

Η Χαρά ούτε που πρόλαβε να μιλήσει, εξαφανίστηκε σαν σιφουνας από το σπίτι. Ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολο, τουλάχιστον είχε γίνει ένα πρώτο βήμα!

Άργησα αλλά ένα χορταστικό κεφάλαιο ελπίζω να σας αποζημιώσει. Επίσης θα ήθελα να σας ευχαριστησω για την ανταπόκριση που υπάρχει στην ιστορία, ελπίζω η συνέχεια να σας αποζημιώσει!