Η μέρα πήρε τη θέση της νύχτας και ο ήλιος την θέση του φεγγαριού σε έναν όμορφο και ξάστερο ουρανό . Οι άνθρωποι ετοιμάζονταν να πάνε στις δουλειές τους και στη καθημερινότητα τους και κάτι παρόμοιο ετοιμαζόντουσαν να κάνουν και οι δύο μας ήρωες , μόνο που για το Νίκο , η καθημερινότητα του από εδώ και πέρα θα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτήν που έχει συνηθίσει στην πρωτεύουσα . Αλλά μην χρονοτριβούμε ας ξεκινήσουμε την ιστορία μας . 

Το επόμενο πρωινό ο Νίκος ένιωθε εντελώς μουδιασμένος και πιασμένος και ήταν απόλυτα λογικό , εφόσον δεν είχε κοιμηθεί και πολλές φορές ,αφού οι αναμνήσεις από το παρελθόν δεν τον άφηναν εύκολα σε ησυχία. Βέβαια δεν έφταιγαν μόνο οι αναμνήσεις για το γεγονός ότι ένιωθε κομμάτια αλλά και το γεγονός ότι ο ύπνος τον βρήκε  ξημερώματα στον καναπέ .Αφού σηκώθηκε ,  έκανε ένα μπάνιο αν και το νερό δεν ήταν και ιδιαίτερα ζεστό, αλλά του ήταν αναγκαίο για να ξυπνήσει , έφτιαξε έναν δυνατό καφέ και ξεκίνησε να ετοιμάζεται για να πάει στο ιατρείο, όπου είχε ραντεβού με τον παλιό γιατρό του χωριού και τον δήμαρχο για να τον καλοσωρισει στο χωριό. Η αλήθεια ήταν οτι δεν ήθελε και πολλά πολλά και με τις επισημοτητες δεν τα πήγαινε καλά, αλλά δεν μπορούσε να το αποφύγει, δεν ήταν πια στην πόλη αλλά σε χωριό.

Καθώς λοιπόν πηγαινε να φύγει, άκουσε το κουδούνι και αμέσως παραξενευτηκε. Για κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι θα ήταν η σπιτονοικοκυρα του αλλά αμέσως το απέκλεισε αφού λογικά θα είχε ανοίξει το μαγαζί της. Όταν όμως άνοιξε την πόρτα, κάθε σκέψη που είχε πριν μόλις εξαφανίστηκε, διότι μπροστά του βρισκόταν η Χαρά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη και ένα κέικ στο χέρι. Μα καλά τι ώρα σηκώθηκε για να το φτιάξει;

-Καλημερα γιατρέ μου, ενοχλώ δεν ενοχλώ, είπε και μπήκε άνετη μέσα στο σπίτι λες και έμενε αυτή εκεί. Τα νεύρα του Νίκου ήδη άρχισαν να πιάνουν ταβάνι.

-Καλημέρα κυρία Οικονόμου, ξέρετε μολις θα έφευγα για το ιατρείο.., είπε όσο πιο ευγενικά μπορούσε.

-Ωω χίλια συγγνώμη κύριε Νίκο μου, απλά να έφτιαξα ένα κέικ και σκέφτηκα ότι θα θελατε μαζί με τον καφέ σας, είπε ενώ είχε ήδη μπει μέσα, είχε πάει στην κουζίνα και έκοβε το κέικ..

-Σας ευχαριστώ πολύ, αλλά θα πρέπει να φύγω για αυτό αν δεν σας πειράζει.., ενώ ένιωθε να κοκκινίζει ολόκληρος από τα νεύρα του.

-Ε και εσεις ένα κομματάκι θα το φάτε, χρειάζεστε ενέργεια και δύναμη, να δοκιμαστε.., είπε και τον πλησίασε απειλητικά με το πιρούνι και το κέικ και πήγαινε να τον ταισει.. Ο Νίκος άρχισε να κάνει βήματα προς τα πίσω, δεν άντεχε τόση γλυκα και πίεση.

-Κυρία Οικονόμου δεν θέλω, σας ευχαριστώ πολύ θα φάω αργότερα, είπε με τα μηλιγγια του να χτυπάνε άσχημα..

-Τώρα με στενοχωρείτε, εγώ για εσάς το έφτιαξα, ειπε και είχε πάρει μια λυπητερη έκφραση το πρόσωπο της που τον έκανε να λυγίσει..

-Άντε να φάω λιγάκι, είπε και τότε ένα τεράστιο και λαμπερό χαμόγελο απλωθηκε στο πρόσωπο της και τον πλησίασε ξανά και του έδωσε μια πιρουνια από το κέικ.

-Για πείτε μου σας αρέσει; είπε και είχε μια αγωνία στο πρόσωπο της..

Δεν μπορούσε να το αρνηθεί, το κέικ ήταν νοστιμότατο, ήταν τόσο όσο ως προς την γλυκα.

-Πολυ νόστιμο, είπε με ειλικρίνεια.

-Χαίρομαι που σας άρεσε, είπε και απομακρυνθηκε από κοντά του γιατί το άρωμα του, της δημιουργούσε άγρια ένστικτα..

-Την αλήθεια είπα μόνο, απλά αν δεν σας πειράζει θα πρέπει να φύγω γιατι έχω ραντεβού, είπε αυτήν την φορά με μια σχετική ηρεμία, μιας και δεν του άρεσε να καθυστερεί στα ραντεβού του.

-Ναι βεβαίως, ευχομαι καλή αρχή στο νέο σας ιατρείο, είπε με ευγενεια η Χαρά ενώ είχε ήδη ανοίξει την εξώπορτα και καθόταν στην είσοδο..

-Να στε καλά, καλή σας μέρα εύχομαι, είπε και έκλεισε την πορυα σχεδόν στα μούτρα της..

Η Χαρά ανέβηκε πάνω στο διαμέρισμα της και καταλάβαινε ότι θα χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια με τον γιατρο αλλά που θα πήγαινε θα τα κατάφερνε. Ο Νίκος μόλις έφυγε η Χαρά, μετά από δύο λεπτά, εφυγε και εκείνος, σκεπτόμενος ότι ήταν ιδιαίτερα ευγενικό εκ μέρους της να του φτιάξει γλυκό, αλλά είπαμε οι πολλες οικειοτητες δεν του άρεσαν.

Μετά από λίγη ώρα έφτασε στο ιατρείο, που εύκολα άνθρωπος δεν θα το ξεχώριζε αλλά θα το έλυνε αυτό. Αφού χτύπησε την πόρτα, ακούστηκε ένα εμπρός και μπήκε μέσα. Μόλις μπήκε μέσα έπαθε σοκ και αυτό ήταν λίγο για αυτό που αντίκριζε. Ο χώρος ήταν βρώμικος, γεμάτος από χαρτιά και άχρηστα αντικείμενα και μέσα σε όλα μια γυναίκα με ένα μαλλί ξανθό και  ξασμενο να μασάει τσίχλα και να παίζει με το κινητό.

-Συγγνώμη που ενοχλω αλλά έχω ραντεβού με τον γιατρό, είπε ενώ η απόγνωση ήδη άρχιζε να τον χτυπάει..

Τότε η ξανθιά με το ξασμενο μάλλον σήκωσε βαριεστημένα το πρόσωπο της και χωρίς ίχνος ενοχής για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, του απάντησε..

-Ενοχλείς κυριος αλλά τι να κάνουμε, είπε και σηκώθηκε με το ζόρι από το γραφείο και αφού χτύπησε την πόρτα μια φορά, την άνοιξε και τον ανακοίνωσε..

-Ήρθε ο καινούριος, είπε και ξανακαθισε στην καρέκλα  και τότε ξεπροβαλε ένας κύριος μέσης ηλικίας..

-Καλώς ήρθατε στο χωριό μας, είμαι ο δήμαρχος και είναι μεγάλη μας τιμή που σας έχουμε εδώ.., είπε και πήγε να τον αγκαλιάσει αλλά το βλέμμα του Νίκου τον έκανε να μείνει στην θέση του..

-Καλώς σας βρήκα, είπε χωρίς ίχνος χαράς στην φωνή του

-Χμ-ναι από εδώ ο κύριος Στέφανος Ιωάννου, ο γιατρός του χωριού που συνταξιοδωτειτε και παιρνετε την θέση του, είπε και ο Νίκος παρατηρεί έναν μεσηλικα άντρα, καθόλου περιποημενος. Μα καλά τι σόι γιατρός ήταν αυτός;

-Καλως ήρθατε στο χωριό, ευελπιστώ να αναπτύξετε μια καλή σχέση με τους ασθενείς όπως είχα και εγώ, είπε και παρατηρούσες μια ειρωνεία στο βλέμμα του.

-Εδώ κυρίε Ιωάννου δεν ηρθα να κάνω φιλίες αλλά να θεραπεύω, αυτή είναι η δουλειά μου, είπε απότομα ενώ τον έπιανε ντελίριο με την κατάσταση που επικρατούσε και στον χώρο του ιατρείου.

-Χμμ ναι αλλά εδώ είμαστε σαν οικογένεια και πρέπει να σας νιώθουν κοντά τους, είπε ενώ είχε ένα υφακι ο Ιωάννου.

-Κυριε Ιωάννου, αν δεν σας πειράζει, υποδείξεις στην δουλειά μου δεν θα δεχτώ και επειδή βλέπω ότι το ιατρείο πρεπει να ξαναθυμισει ιατρείο, θα ήθελα τα κλειδιά του ιατρείου και την άμεση αποχώρηση σας από τον χώρο, είπε ενώ το ύφος του ήταν σκληρό κάτι που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.

-Α για να σου πω.., πήγε να πει ο Ιωάννου και σηκώθηκε όρθιος αλλά ο δήμαρχος τον σταμάτησε.

-Ορίστε τα κλειδιά, εμείς καλύτερα να αποχωρήσουμε και χωρίς πολλές κουβεντες έφυγαν από τον χώρο..

Ο Νίκος κοίταγε γύρω του και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Μα καλά πως λειτουργούσε ιατρείο εδώ πέρα ενώ πιο πολύ έμοιαζε για αχουρι. Από ότι φαίνεται η παραλαβή του ιατρειου δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες των οιωνων. Εδώ χρειάζεται πολύ δουλεια και πολύ υπομονή!!! Κουραγιο Νίκο, κουράγιο!!

Καλοί μου αναγνώστες μόλις ανέβηκε νέο κεφάλαιο!! Ελπιζω να σας αρέσει! Καλά Χριστούγεννα με υγεία, αγάπη, ευτυχια και πολλά μα πολλά χαμόγελα!!