Ευτυχια, έρωτας, πάθος, τρία πράγματα που ειναι υπέροχα να έχει ένας άνθρωπος στην ζωή του. Έτσι και το ζευγάρι μας, ζούσε ευτυχισμένο στο χωριό, χωρίς ιδιαίτερες έγνοιες, απλά απολάμβανε την κάθε στιγμή χωρίς να τους νοιάζει το αύριο.

Από την στιγμή που γύρισαν από την Αθήνα, το ζευγάρι απόφασισε ότι ναι μεν είναι μαζί, τρώνε μαζί, αλλά προς το παρόν θα έμεναν ξεχωριστά, γιατί υπήρχε ο φόβος της ρουτίνας, αν και ουσιαστικά ήταν σαν να μένουν μαζί. Στο χωριό και οποιοσδήποτε να είχε την οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν ήταν μαζί, τώρα πια αυτή είχε εξαφανιστεί. Εβγαιναν αρκετά συχνά και λόγω της κοινωνικοτητας της Χαράς, ο Νίκος αν και ακομα λιγάκι περίεργος πάνω σε αυτό το ζήτημα, άρχισε να γίνεται πιο κοινωνικός και ανοιχτος στις σχέσεις του με τους συγχωριανους του πια.

Ο Νίκος πίστευε ότι το χωριό θα ήταν το τέλειο μέρος να απομονωθεί, αλλά είχε κάνει λάθος και χαιρόταν για αυτό. Το χωριό για εκείνον βρέθηκε να είναι το μέρος που τον έκανε να βγάλει το πραγματικό του εαυτό, να μην φοβάται να δείξει το πως ειναι και σε αυτό βοήθησε σε τεράστιο βαθμό η Χαρά. Δεν του έλειπε η Αθηνα και η ζωή του εκεί, είχε βρει το μέρος που ήθελε να μείνει και φυσικά το πρόσωπο με το οποίο ήθελε να ειναι μαζί. Η Χαρα για εκείνον ήταν σαν ένας μετεωρίτης, που ήρθε και τα διέλυσε όλα, τον έκανε να αγαπήσει και να αγαπηθεί για αυτό που είναι.

Απο την αλλη η Χαρα δεν μπορούσε να ζητήσει τίποτα άλλο στην ζωή της, είχε τα πάντα. Μια ομορφη και ήσυχη ζωή, γεμάτη όμως από πάθος και έρωτα με έναν υπέροχο και μοναδικό άνθρωπο. Όσο τον γνωρίζει τόσο περισσότερο τον θαυμάζει και ειναι πολύ όμορφο και σπουδαίο να θαυμάζεις τον άνθρωπο σου.

Μπορεί να έμεναν ξεχωριστά αλλά τις περισσότερες ώρες ήταν μαζί και όταν δεν ήταν φρόντιζαν με τον τρόπο τους να ειναι, είτε με μηνύματα είτε με κλήσεις, μιλώντας ακόμα και για δύο δευτερόλεπτα, αυτό τους έφτανε και με το παραπάνω. Μπορεί να φοβόταν ότι ο Νίκος καποια στιγμή θα τα βαριόταν όλα αυτά, αλλά έβλεπε το μέλλον με χαμογελο και οχι με αισιοδοξία. Σήμερα είχε αποφασίσει να τον πήγαινε σε μια ερημική παραλία που πήγαινε όταν ήθελε να χαλαρώσει. Δεν είχε τύχει ποτέ να πάνε προς τα εκεί, αν και είχαν γυρίσει πολλά μέρη και εξω απο το χωριό.

-Λοιπόν που θα πάμε;; ρώτησε γεμάτος απορία ο Νίκος, αφού μπήκαν στο αυτοκίνητο

-Χμμ δεν σου λέω απλα ακόλουθα τις οδηγίες μου, του είπε παιχνιδιάρα.

-Ότι πείτε εσείς αρχηγέ, είπε γελώντας και ξεκίνησε για την παραλια ακολουθώντας τις οδηγίες της.

Μετά από κάνα μισάωρο έφτασαν σε μια ομορφη και ερημική συνάμα παραλία..

-Λοιπόν τι λες;; του είπε ανυπομονη να ακούσει την άποψη του...

-Ειναι πολύ όμορφα και για να έχουμε καλό ερώτημα, ήρθες έδω να με ξεμοναχιασεις κυρία Οικονόμου, της είπε με περιπαιχτικο ύφος.

-Χμμ δεν ξέρω, ίσως μπορεί, είπε και αφού του έβγαλε την γλώσσα, άρχισε να τρέχει κατά μήκος της παραλίας με τον Νίκο να την κυνηγάει από πίσω.

Ο Νίκος όμως ήταν πιο γρήγορος και έτσι την βούτηξε, την σήκωσε στον αέρα και άρχισε να την γυρνάει γύρω γύρω με την Χαρά να την έχει πιάσει νευρικό γέλιο.

-Άσε με, άσε με κάτω, είπε ανάμεσα στα γέλια της

-Ζητά ήμαρτον που μου έβγαλες γλώσσα, είπε ενώ την άφησε κάτω, χωρίς να την αφήνει από την αγκαλιά του και ξεκίνησε να την γαργαλάει.

-Δεν ζητάω τίποτα, είπε ενώ δεν μπορούσε να πάρει ανάσα από το γαργαλητο και το γέλιο μαζί

-Ζητά ήμαρτον μικρή μουσιτσα, είπε και συνέχιζε να την γαργαλάει..

-Ημαρτον, Ημαρτον, είπε με δυσκολία αφού η ανάσα της έβγαινε με το ζόρι. Τότε ο Νίκος την άφησε από την αγκαλιά του και η Χαρά προσπαθούσε να βρει και πάλι την ανάσα της.

-Είσαι κακός, του λέει και του μουτρωνει. Η αλήθεια είναι ότι δεν θύμωσε καθόλου, αντίθετα της άρεσε τρελά αυτή η παιχνιδιαρικη διάθεση του Νίκου, του πήγαινε τόσο πολύ.

Ο Νίκος την πλησίασε χαμογελώντας, αφού και εκείνου του άρεσε όλο αυτό το παιχνιδάκι που έπαιζαν μεταξύ τους. Πήγε από πίσω της και την αγκάλιασε.

-Μου θυμωσες;; την ρώτησε ενώ εκείνη δεν είχε γυρίσει καθόλου προς το μέρος του.

-Ναι, του είπε τάχα μουτρωμενα. Εκείνος χαμογέλασε με την παιδικότητα της Χαράς και άρχισε να της δίνει μικρά φιλιά στον λαιμό της.

-Τώρα ακομα μου είσαι θυμωμενη;; την ρώτησε

-χμμ κάτι κάνεις, αλλά έχεις ακόμα δρόμο, είπε αφού λάτρευε τα φιλιά του.

-Για να δούμε τι μπορώ να κάνω, είπε και συνέχισε να την φιλά στον λαιμό της. Οι αμυνες της είχαν καμφθει από το πρώτο δευτερόλεπτο αλλά δεν ήταν χαζη να φύγει από την αγκαλιά του και τα φιλιά του.

-τώρα;;; την ρώτησε κι εκείνη γύρισε προς το μέρος του χωρίς να μετακινηθεί από την αγκαλιά του.

-Κατι έκανες, του είπε και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και του έδωσε ένα γλυκό φιλί στο στόμα.

-Θες να καθίσουμε;; είπε και εκείνη αφού του ένευσε θετικά κατευθύνθηκαν προς ένα μικρό βραχάκι που ήταν λίγο πιο πέρα.

Αφού κάθισε πρώτα εκείνος, την πήρε στην αγκαλιά του με την πλάτη της να ακουμπάει το στερνό του. Για λίγο δεν μίλησαν, απλά κάθισαν σιωπηλοι, χαμένος ο καθένας στις σκέψεις του, χαζεύοντας και απολαμβανοντας την ηρεμία της θάλασσας. Την σιωπή την έσπασε ο Νίκος παραδόξως, μιας και η ομηλιτικη της σχέσης, ήταν η Χαρά.

-Δεν έχει τύχει να μου πεις κάτι από το παρελθόν σου, θέλω να πω εσύ ξέρεις για την πρώην γυναίκα μου, εγώ δεν ξέρω κάτι, της είπε παραξενεμενος που ενώ είναι κάποιους μήνες μαζί δεν έχουν αναφερθεί σε αυτό το ζήτημα.

- Δεν έχω και κάτι σπουδαίο να σου πω, δύο σχέσεις και αυτές χωρίς πραγματική ουσία. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο να σου πω, του είπε χωρις να χάσει ούτε στιγμή την οπτική της επαφή με την θάλασσα

-Τι εννοείς χωρίς ουσία;; την ρώτησε, αφού ο τρόπος που το είπε, ήταν κάπως περίεργος

-Εννοω ότι ήταν σχέσεις που απλά ήταν να γίνουν. Η πρώτη μου σχέση ας πούμε ήταν στο πανεπιστήμιο με τον Αλέκο, καλό παιδί και γλυκό αλλά πολύ φιλόδοξο. Πιστευε ότι η Ελλάδα δεν εχει να του προσφέρει τίποτα, ενώ εκείνος ήταν για πολύ σπουδαία πράγματα. Οσο ήμασταν μαζί, ήταν καλός μαζί μου αλλά δεν έχανε την ευκαιρία να μου την λέει μιας και εγώ δεν είχα μεγάλες φιλοδοξίες για το μέλλον. Ώσπου μια μέρα μου ήρθε ένα μήνυμα το οποίο μου έλεγε ότι έφυγε για τον Λονδίνο και ότι δεν προλάβαινε καν να με ειδοποιήσει και να με χαιρετήσει.

-Σε πείραξε; εννοώ σε πλήγωσε όλο αυτό;; την ρώτησε και εκείνη αναστέναξε

-Όχι καθόλου, μπορώ να σου πω ότι ανακουφίστηκα κιόλας, μιας και αφού δεν βρήκα εγώ τον τρόπο να τον χωρίσω, το έκανε εκείνος, είπε και στην φωνή της μπορούσε κάποιος να διακρίνει ότι εννοούσε απόλυτα αυτά που έλεγε.

-Και η δεύτερη σχέση που μου ανέφερες;; την ρώτησε μιας και ενδιαφερόταν να μάθει για εκείνη

-Η δεύτερη ήταν λίγο αργότερα αφού εγκατασταθηκα στο χωριό. Το όνομα του ήταν Χάρης, παιδί του χωριού, καμία σχέση με τον προηγούμενο. Ήταν γενικά ήρεμος και βοηθούσε την οικογένειά του, μιας και οικονομικά δεν ήταν και πολύ καλά. Μου άρεσε αυτή η ηρεμία του, το φιλότιμο του, μόνο που αυτός σε αντίθεση με τον άλλον ένιωθε πολλές φορές ότι δεν μου άξιζε, επειδή αυτός ήταν αμόρφωτος σε σχέση με εμένα . Όσες φορές και αν προσπάθησα να του αλλάξω την γνώμη, έπεφτα σε τοίχο αν και προσπαθούσε να το καταπολεμήσει. Ωστόσο ήταν άτυχος και μαζί με αυτόν ήταν άτυχη και η σχέση μας. Πέθανε ο πατέρας του και επειδή οικονομικά, όπως σου προανέφερα δεν ήταν καλά, αποφάσισε να πάρει την μητέρα του και την αδερφή του και να φύγουν στην Γερμανια που είχε γνωστούς για να τον βοηθήσουν. Έτσι άλλη μια σχέση, που ξέφυγε στο εξωτερικό, ειπε ολοκληρωνοντας τον λόγο της

-Να ρωτησω πως ένιωσες για αυτόν τον χωρισμό;; ρώτησε κάπως διστακτικά

-Αυτή η σχέση αν και είχε προβλήματα με πλήγωσε κάπως παραπάνω, τουλάχιστον αυτός με αποχαιρέτησε, κάτι ήταν και αυτό, είπε και για ακόμα μια φορά η ειλικρίνεια της δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω ερωτήσεις, αλλά και πάλι κάτι τον έτρωγε.

-Χαρά να σε ρωτησω κάτι ακόμα; της είπε, με φόβο βέβαια, μήπως αντιδράσει από τις πολλές ερωτήσεις

-Ναι δεν έχω πρόβλημα, είπε χωρίς ίχνου ενόχλησης.

-Φοβάσαι ότι θα φύγω, έτσι;; την ρώτησε και τότε εκείνη γύρισε προς το μέρος του κοιτώντας τον στα μάτια

-Ναι φοβάμαι. Φοβάμαι ότι κάποια μέρα θα βαρεθείς αυτόν τον τρόπο ζωής και θα γυρίσεις εκεί που ανήκεις, του είπε ενώ η ευθύτητα της απάντησης της, τον άφησε κάπως άναυδο αν και ήξερε πάνω κάτω την απάντηση της.

-Δεν θα έπρεπε να φοβάσαι Χαρά, της είπε και εκείνη εσμιξε τα φρυδια της από απορία

-Γιατί;; μόνο αυτήν την ερώτηση του έκανε και περίμενε με αγωνία την απάντηση

-Γιατί εγώ θα μείνω όπου ανήκει η καρδια μου και η καρδιά μου Χαρά, ανήκει εδώ σε εσένα, της είπε και τότε ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της ενώ η καρδια της χτυπούσε τόσο δυνατά που φοβόταν ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξεπεταγοταν προς τα έξω. Ο Νίκος με το δάκτυλο του σκούπισε το δάκρυ της και έσκυψε να την φιλήσει, απλά επισφραγιζοντας έτσι τα λόγια του.

Συνεχίζεται...

Κορίτσια μπορεί να μην υπάρχει κάποια σπουδαία εξέλιξη σε αυτό το κεφάλαιο, αλλά μάθαμε κάποια πραγματα για την Χαρά αλλά και θα μας βοηθήσουν και για το μέλλον! Ελπίζω να το απολαύσετε!!