Δεύτερη ευκαιρία;Πρέπει να δίνουμε δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που ενώ έκαναν λάθος νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τους απομακρύνουμε από κοντά μας ; Αν ρωτούσατε εμένα , την ταπεινή συγγραφέα , θα έλεγα πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία , αρκεί να είσαι σίγουρος ότι θες να την δώσεις . Βέβαια και ο άλλος που θα του την δώσεις, θα το εκτιμήσει ή θα την πετάξει στα σκουπίδια;;

Η Χαρα από τα νεύρα της άρχισε να περπατά με γοργά βήματα κατά μήκος της παραλίας για να φτάσει όσο πιο γρήγορα στο αυτοκίνητο της. Η παρουσία του από την μία μπορεί να την χαροποίησε στο έπακρο αλλά από την άλλη η αναμονή, στη οποία  εδώ και τόσο καιρό βρισκόταν, την έκαναν να είναι τόσο νευριασμενη απέναντι του, που δεν ήθελε με τίποτα να του μιλήσει και να ακούσει ότι είχε να της πει.

Χωρις καν να καταλάβει για το πότε βρέθηκε στο αυτοκίνητο, πήγε να μπει μέσα αλλά ένα χέρι την τράβηξε από τον αγκώνα και την γύρισε προς την άλλη μεριά. Ο Νίκος για πρώτη φορά στην ζωή του δεν θα το έβαζε στα πόδια, θα το προσπαθούσε,  θα το πάλευε μέχρι τέλος και όπου ας έβαζε . Αυτή  η γυναίκα ήταν το άλλο του μισό και όλο αυτό τον καιρό που ήταν μακριά της, παλεύοντας για την υγεία του πατέρα του , αισθανόταν μισός.

- Χαρά σταμάτα να κάνεις σαν μικρό παιδί και άφησέ με να σου εξηγήσω , της είπε ενώ η Χαρά τον αγριοκοίταξε.

- Πρώτον πάρε το χέρι σου από πάνω μου για να μην στο κόψω και δεύτερον τολμάς και μου λες ότι κάνω σαν μικρό παιδί ; ποιος εγώ ; Άλλος εξαφανίστηκε , όχι εγώ , είπε με τα μάτια της να πετάνε φλόγες.

-Ότι και να πεις, έχεις δίκιο αλλά μην με καταδικάζεις πριν με ακούσεις . Άκουσε αυτά που έχω να σου πω και αν δεν πειστείς , θα φύγω από την ζωή σου μια και καλή , αλλά πρώτα άκουσε με σε παρακαλώ , είπε κοιτώντας την μέσα στα μάτια ενώ είχε αφήσει το χέρι της , όπως του είχε ζητήσει . Η Χαρά αμφιταλαντεύοταν , από την μία επιθυμούσε να τον ακούσει από την άλλη , ο εγωισμός της , ήταν μεγάλος .Αποφάσισε όμως να τον ακούσει, αν και δεν ήταν σίγουρη κατά πόσο θα την έπειθε.

-Τέλος πάντων έχεις τρία λεπτά με το ρολόι, φρόντισε να πεις ότι είναι να πεις και γρήγορα μάλιστα, του είπε ενώ σταύρωσε τα χέρια της κάτω από το στήθος της περιμένοντας να ακούσει τι θα της πει

-Σε ευχαριστώ, λοιπόν θυμάσαι ότι τον πρώτο καιρό μιλούσαμε αρκετά συχνά, αλλά  συνέβη μετά κάτι που δεν μου επέτρεπε να επικοινωνήσω ξανά μαζί σου. Καθώς μια μέρα ήμασταν στο νοσοκομείο, ο πατέρας μου έπαθε μια κρίση με αποτέλεσμα να αφήσουμε εγώ και η αδερφή μου τα πράγματα μας έξω στον διάδρομο και να τρέξουμε στον πατέρα μας. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, αλλά μέχρι να γυρίσουμε στον διάδρομο όλα τα πράγματα μας είχαν εξαφανιστεί, κινητά, πορτοφόλια, τσάντες τα πάντα. Αμέσως δηλώσαμε την κλοπή αλλά σιγά που θα τον έβρισκαν αυτόν που μας τα έκλεψε. Πήγαμε πήραμε καινούρια κινητά, αλλά δεν θυμόμουν το κινητο σου απέξω, πάνω στην σύγχυση είχα ξεχάσει σχεδόν τα πάντα. Έπαιρνα κάποιες φορές στο σταθερό του ιατρείου αλλά τίποτα, έπαιρνα στο σταθερό στο σπίτι μας αλλά και πάλι τίποτα. Αυτά ήταν, δυστηχώς, και τα μόνα τηλέφωνα που θυμόμουν.Στο σταθερό μας ειδικά πήρα πολλές φορές αλλά δεν υπήρχε καμία απάντηση, σκέφτηκα ότι θα ήσουν τόσο θυμωμένη μαζί μου που δεν θα ήθελες να μου μιλήσεις, έτσι περίμενα απλά την στιγμή που θα γύριζα πίσω στο χωριό, είπε ο Νίκος ολοκληρωνοντας την δική του μερια. Η Χαρα προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτά που της έλεγε, προσπαθούσε να διακρίνει στο ύφος του, στο πρόσωπο του την αλήθεια και για κάποια στιγμή αναρωτήθηκε γιατι δεν είχε ακούσει αυτά τα τηλέφωνα στο σταθερό; Μήπως γιατί είχε πάει να μείνει και πάλι στο δικό της σπίτι , μόνη της μέσα στην απελπισία της.;;

-Δεν μένω πια στο σπίτι μας, ζούσα επάνω στο δικό μου, γιατί δεν ήθελα με τίποτα να μείνω εκεί μέσα μόνη μου. Τώρα για το ιατρείο δεν ξέρω, μάλλον η γραμματεας σου βρήκε την ευκαιρία να ξεπορτισει. Νίκο μου πες μου σε παρακαλώ, λες αλήθεια; Δεν ξέρω αν μπορώ να σε πιστέψω, όλος αυτός ο μήνας ήταν πολύ δύσκολος για εμένα. Μπορει να ακούγομαι εγωίστρια γιατί ξέρω ότι και εσύ περνούσες μεγάλη ταλαιπωρία με τον πατέρα σου, απλά θεώρησα ότι για ακόμα μια φορά κάποιος με εγκατέλειψε κι μπορεί τις προηγούμενες φορές να μην με πολυενοιαζε αυτήν την φορά με πονούσε πολύ, είπε ενώ κάποια δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. Ο Νίκος την πλησίασε και με τα δάκτυλα του της σκούπισε τα δάκρυα και αμέσως ακούμπησε απαλά τον αυχένα της, κοιτώντας την κατευθειαν στα μάτια..

-Ακουσε με Χαρά, αν ήθελα πραγματικά να φύγω δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Αυτό το ταξίδι με έκανε να καταλάβω ότι η ζωή μου δεν μπορεί να είναι μακριά από την δική σου. Ήταν δυσκολος αυτός ο μήνας με τον πατέρα μου να συνέρχεται μετά από πολλές δυσκολίες και με εσένα μακριά να μην μπορώ να αναπνευσω, γιατί εσύ εισαι ο λόγος που ζω, χωρίς εσένα είμαι απλά χωρίς ζωή, της είπε και την κοιτούσε στα μάτια. Δεν μπορούσε να αμφιβάλει, έβλεπε την ειλικρίνεια να καθρευτιζεται στα μάτια του.

-Αγάπη μου, είπε και έπεσε στην αγκαλιά του με δύναμη και εκείνος την εσφιξε επάνω του. Είχε λείψει ο ένας στον άλλον τοσο πολύ, που τα χείλη τους ενώθηκαν αμέσως, πρωτα με ένα διερευνητικο τρόπο, γιατι ο καιρός που είχε περάσει ήταν μεγάλος και επειτα απλά το κορμί θυμήθηκε και το φιλί μετατράπηκε σε ένα βαθύ φιλί, τόσο ερωτικό, τόσο μα τόσο παθιασμένο!

Όταν η ανάσα έγινε ανάγκη και για τους δύο, απομακρυναν ελάχιστα τα χείλη τους, χωρίς όμως να απομακρύνουν μεταξύ τους.

-Πόσο μου είχες λείψει, τώρα μπορώ και πάλι να ζω, είπε ο Νίκος και την εσφιξε και πάλι στην αγκαλιά του..

-Υποσχεσου ότι δεν θα ξαναφύγεις;; τον παρακάλεσε ενώ δεν έλεγε να φύγει από την αγκαλιά του

-Στο υπόσχομαι καρδια μου, είπε ενώ της χαιδευε την πλάτη και την έδωσε ένα απαλό φιλί πάνω μέτωπο της.

-Λοιπόν αρκετά με τα δάκρυα, πες κου τι έγινε με τον πατέρα σου, τον ρώτησε ενώ απομακρυνθηκε ελάχιστα από εκείνον.

-Είναι πολύ καλυτερα, πέρασε αρκετά άλλα ευτυχώς όλα πήγαν καλά, είχε και καλούς γιατρούς, είπε και στο πρόσωπο του διέκρινες μια ανακούφιση.

-Χαίρομαι τόσο πολύ για αυτό, απλά σκεφτόμουν μήπως θα έπρεπε να είσαι κοντά του, τώρα που σε χρειάζεται; Φοβάμαι αλλά κατάλαβα ότι είμαι πολύ εγωίστρια και δεν θα έπρεπε., είπε και όντως έλεγε την αλήθεια, έπρεπε να βάλει τον εγωισμό της πίσω.

-Δεν θα χρειαστεί μωρό μου, είπε και είχε πάρει ένα περίεργο ύφος.

-Τι εννοείς δεν θα χρειαστεί;; είπε  απορημένη

-Να σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είναι κοντά μου αυτόν τον καιρό μέχρι να συνέλθει πλήρως, για αυτό και τους έφερα μαζί μου, είπε με μια ανάσα κάνοντας την Χαρά να γουρλωσει τα μάτια της..

Ήταν εδώ οι γονείς του Νίκου;; και εκείνη πως θα έπρεπε να φερθεί; Θα την συμπαθούσαν αλλά θα την θεωρούσαν κατώτερη του γιου τους; Κάτι της έλεγε ότι την περίμεναν δύσκολες μέρες!