Τι γίνεται όταν κάτι που είναι σωστό, το θεωρείς λάθος;Ποιον πληγώνεις περισσότερο τον εαυτό σου ή τον άλλον; Και γιατί κάτι που φαινομενικά θεωρείται σωστό και όμορφο, ξαφνικά το τοποθετείς στην στοίβα με τα λάθη; Τι είναι αυτό που σε παρακινεί να το κατατάξεις σε αυτό; Ο φόβος, το παρελθόν;...

Εκείνη την ημέρα οι δύο μας ήρωες περασαν πολύ όμορφα. Η Χαρα κατάφερε να φέρει έστω και ελάχιστα το χαμογελο στα χείλη του Νίκου. Δεν της εκμυστηρευτηκε κάτι παραπάνω για το παρελθόν του, προτίμησε να μην μιλήσει για αυτό, τουλάχιστον όσο ήταν νηφάλιος, γιατί κάποια στιγμή οι δύο μας ήρωες ξεκίνησαν την οινοποσια, με αποτέλεσμα τα μπουκάλια του κρασιού να φεύγουν το ενα μετά το άλλο. Γελούσαν ή για την ακρίβεια χαζογελουσαν, έκαναν αστεία ενώ παράλληλα ο Νίκος έβριζε την πρώην του. Γενικά περνούσαν πολύ όμορφα, ώσπου κάποια στιγμή η Χαρά πήγε να σηκωθεί από τον καναπέ, αλλά δεν μπορούσε να σταθεί όρθια και έτσι όπως ήταν ποδοπατησε και έπεσε πάνω στον Νίκο.

-Ουπς έπεσα, είπε η Χαρά και είχε σκάσει στο γέλιο.

-Ουπς, είπε και ο Νίκος και είχαν ξεραθεί στα γέλια.

-Κάτσε, κάτσε να σηκωθώ, είπε προσπαθώντας να πιαστει από τον καναπέ, αλλά και πάλι τίποτα, με αποτέλεσμα να πέσει πάλι επάνω του, μόνο που αυτήν την φορά τα γέλια κόπηκαν, τα πρόσωπα τους ήρθαν τόσο κοντά που ένιωθε ο ένας την ανάσα του άλλου. Ο Νίκος μια κοιτούσε τα χείλη της μιας τα μάτια της, ξαφνικά ένα μούδιασμα και μια έξαψη ταυτόχρονα άρχισε να τους καταβάλει και τους δύο.

-Χαρά, εγωω, είπε τρεμουλιαστα ο Νίκος..

-Εσυυ, είπε με ένα προκλητικό και παρακλητικο τόνο η Χαρά..

-Εγωωω, είπε αλλά σταματησε εκεί, αφού τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά της, δεν άντεχε τον πειρασμό, δεν άντεχε την ζέστη της ανάσα να πέφτει επάνω του. Η Χαρα δεν αντιστάθηκε, πέρασε τα χερια της γύρω από το λαιμο του ενώ εκείνος τα εβαλε στην μέση της με αποτέλεσμα να την φέρει ακόμα πιο κοντά του. Τα χείλη τους είχαν μπλέξει σε ένα ατελείωτο χορό, οι γλώσσες τους πάλευαν μεταξύ τους ενώ το πάθος τους ήταν ανεξέλεγκτο. Δεν τους έφτανε  όμως μόνο το φιλί, δεν τους ήταν αρκετό, ήθελαν κάτι παραπάνω, τα σώματα τους φώναζαν. Ο Νίκος σταμάτησε το φίλι απομακρυνοντας τα χείλη του ελάχιστα από τα δικά της.

-Πάμε μέσα, είπε ο Νίκος βραχνιασμενος, την ήθελε, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για αυτό. Λίγο το ποτό, λίγο η ζάλη, λίγο ο πόνος που ήθελε να ξεχαστεί, όλα αυτά συνετελεσαν σε μια απόφαση που αργότερα θα τους πληγωνε, ιδιαίτερα την Χαρά.

-Εισαι σίγουρος; τον ρώτησε η Χαρά από την λίγη λογική που της είχε μείνει μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα.

-Απόλυτα, είπε και τότε σηκώθηκαν και χωρίς να χάσουν χρόνο χάθηκαν μέσα στο δωμάτιο.

Τα ρούχα τους εξαφανιστηκαν αμέσως, τα γυμνά κορμιά τους πάλευαν πάνω στα σεντόνια, δεν υπήρχε περιθώριο για καμιά αντίσταση. Τα φιλιά και τα χάδια έπαιρναν και εδιναν κάνοντας όλο τον ποθο ακόμα πιο έντονο.

-Σε θέλω, της είπε, δεν άντεχε άλλο την ήθελε, ηθελε να μπει μέσα της.

-Και εγώ σε θέλω, είπε και τοτε χωρίς καμία άλλη κουβέντα, μπήκε μέσα της κανοντας την Χαρά να ανασηκωσει την λεκάνη της σαν τόξο.

Η πληρότητα που ένοιωθαν και οι δύο δεν μπορούσε να την  περιγράψει κάνεις με λόγια. Οι ωθήσεις του στην αρχή αργές, βαθιές και βασανιστηκες , ήθελε να την αισθανθεί, ήθελε να μπει όσο πιο βαθιά γινοταν.  Η Χαρα αισθανόταν οτι βρισκόταν στον έβδομο ουρανό, αυτός ο άνδρας την είχε στιγματίσει. Η ζάλη από το ποτό είχε φύγει, γνώριζε τι έκανε και ήξερε πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα ο Νίκος θα το είχε μετανοιώσει όλο αυτό, αλλά δεν επιθυμούσε να κάνει πίσω, τον ήθελε και ας πληγωνοταν.

Οι ωθήσεις έγιναν πιο γρήγορες, πιο έντονες, τα κορμιά τους είχαν ιδρώσει, τα σημάδια από τα νύχια της πολλά  πάνω στην πλάτη του, για να του θυμίζει την πράξη. Ήταν κοντα και οι δύο, τα πόδια της είχαν μουδιασει, ενώ εκείνος έκανε ακόμα πιο γρήγορες κινήσεις.

-Νίκοοοο, είπε και δεν άντεχε άλλο ήταν κοντα.

-Το ξέρω, είπε και έφτασαν και οι δύο στην κορύφωση.

Ο Νίκος έπεσε στο πλάι, ενώ η Χαρά ένιωθε όλο της το κορμί μουδιασμένο, δεν είχε ξαναζήσει κάτι πιο έντονο, κάτι πιο συναρπαστικό. Γύρισε το πρόσωπο της για να τον δει, μήπως και του μιλούσε αλλά εκείνος κοιμόταν ήδη. Το πρόσωπο του γαλήνιο και ήρεμο, θύμιζε άγγελο. Αφού τους σκέπασε και τους δυο τους, κοιμήθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη της. Φοβόταν το τι θα επακολουθουσε, αλλά προς το παρόν θα απολάμβανε όλο αυτό που έζησε.

Το επόμενο πρωί ήρθε, ο Νίκος άνοιξε τα μάτια του με δυσκολία αφού το φως που έμπαινε από το παράθυρο ήταν έντονο.  Σηκώθηκε από το κρεβάτι και αναρωτήθηκε γιατί ήταν γυμνός, αλλά δεν κάθισε να αναρωτηθεί παραπανω αφού ο πονοκέφαλος ήταν ισχυρός, φόρεσε την φόρμα του και πήγε να φτιάξει έναν καφέ, μήπως και συνέλθει. Ο χώρος γύρω του ήταν γεμάτος από μπουκάλια κρασί αλλά η μνήμη του δεν τον βοηθαει και ιδιαίτερα για το τι συνέβη χθες το βράδυ. Το μόνο που θυμάται ήταν ότι είχε έρθει η Χαρά πάνω στην στιγμή της έξαρσης του, μετά τον βοήθησε να καθαρίσει, μαγείρεψαν και έφαγαν, από εκεί και πέρα κενό.

Αφού έφτιαξε καφέ, κάθισε στον πάγκο να τον πιει με την ησυχία του, αφού ο πονοκέφαλος τον είχε εξουθενώνει. Ξαφνικά άκουσε κάτι βήματα..

-Καλημέρα, είπε μια γυναικεία φωνή και γύρισε προς το μέρος της και έπαθε σοκ. Τι δουλειά είχε μέσα στο σπίτι του η Χαρά.

-Καλημέρα..; είπε με μια απορία στο πρόσωπο..

-Δεν θυμάσαι έτσι; ρώτησε με μια πικρία στην φωνή της

-Όχι η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι κάτι, ποναει πολύ το κεφάλι μου και τότε του ήρθε μια φλασια. Σηκώθηκε ολογυμνος, η Χαρά ήρθε από την μεριά που ήταν το δωμάτιο του και τοτε κατάλαβε αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει... Μην μου πεις ότι εμείς οι δύο; ρώτησε ενω ένιωθε ο πανικός να τον καταβάλει.

-Ναι Νίκο εμείς οι δύο χθες το βράδυ κάναμε έρωτα, είπε ενώ η πικρία δεν έλεγε να φύγει από πανω της. Το γνώριζε καλά, ήξερε ότι όλο αυτό θα τον σόκαρε αλλά δεν είχε την δύναμη να το σταματήσει.

- Όχι όχι δεν μπορεί, είπε ενώ άρχισε να πηγαινει πάνω κάτω από την ενταση.

-Νίκο μπορείς σε παρακαλώ να ηρεμήσεις. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, ήπιαμε κάτι παραπανω και παρασυρθηκαμε, είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε.

-Χαρά καταλαβαίνεις πόσο λάθος ήταν όλο αυτό, σε εκμεταλλευτηκα, Παναγία μου τι άνθρωπος είμαι, ειπε ενώ δεν έλεγε με τίποτα να ηρεμήσει. Στην λέξη λάθος η Χαρά αισθάνθηκε ένα μαχαίρι να καρφώνεται στην καρδιά. Πως γίνεται κάτι τόσο όμορφο να ειναι λαθος, πως;

-Νίκο έλεος τι λες; Δεν με εκμεταλλευτηκες, ήπιαμε και αυτό ήταν. Από εδώ και πέρα ας κάνουμε ότι δεν έγινε κάτι, ας ξαναγυρισουμε όπως ήμασταν και πριν συμβεί όλο αυτό, είπε η Χαρά ενώ με το ζόρι συγκρατούσε τα δάκρυα της.

-Χαρά δεν ξέρω τι να πω, συγγνωμη, είπε έχοντας μετανοιώσει πλήρως για ότι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ.

-Αχ ρε Νίκο, αχ και να ήξερες, είπε και  έφυγε από το σπίτι του με τα δάκρυα της να κανουν την εμφάνιση τους.

Η χθεσινή νύχτα ήταν μαγική για εκείνη, το πιο σωστό λάθος! Για τον Νίκο ήταν το πιο τραγικό λάθος!

******
Ένα ακόμα κεφάλαιο ανέβηκε, ξέρω θα στενοχωρηθειτε αλλά δεν γινόταν διαφορετικά!! Περιμένω σχόλια! Σημερα θα στείλω όχι σε μια αλλά σε δύο κοπέλες για τον ρόλο, γιατί οι ιδεες τους ήταν αρκετά κοντά σε αυτά που είχα σκεφτεί και κου άρεσαν πολύ!!