<<Δεν είναι πολλές ημέρες, σήμερα άλλαξα το ωράριό μου.>> απάντησε στην ερώτησή του και τα μαύρα μακριά μαλλιά της γλίστρησαν, κρύβοντας το σκοτεινό βλέμμα της.

<<Θα πρέπει να είσαι πιο προσεκτική δεν θα ήθελα να χάσεις τη δουλειά σου. Η παρουσία σου ίσως αποδειχθεί ευχάριστη.>> ο Dante άγγιξε τα μαλλιά της διστακτικά στην προσπάθειά του να δει ολόκληρο το πρόσωπό της. Ήθελε να παρατηρήσει όλες τις αψεγάδιαστες λεπτομέρειές του, αλλά για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερε.

<<Dante;>> μια γυναικεία γλυκιά φωνή ακούστηκε και αμέσως μάζεψε το χέρι του. Σηκώθηκε απότομα και πλησίασε την Carla που στεκόταν μπροστά του. Την αγκάλιασε τυπικά και κάθισαν μαζί στο τραπέζι.

<<Carla! Νόμιζα πως δεν θα ερχόσουν.>> είπε και η Rena απομακρύνθηκε από κοντά τους. Η γυναίκα χαμογέλασε.

<<Μετά από το τηλεφώνημα που μου έκανες σκέφτηκα πως θα ήταν κρίμα να αφήσω το ραντεβού με έναν τόσο γλυκό άνδρα.>> άγγιξε απαλά το χέρι του, μα το βλέμμα του έπεφτε συνεχώς στη νεαρή φοιτήτρια, γεμάτο περιέργεια. <<Μην μου πεις πως το τετράδιο του θείου μου είναι ενδιαφέρον τελικά!>> αναφώνησε στη συνέχεια και πήγε να το αγγίξει, αλλά ο Dante το έκλεισε αμέσως, ταραγμένος. Δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να μάθει κάποιος πως διαβάζει τις θεωρίες ενός καπετάνιου για την ύπαρξη γοργόνων.

<<Έχουμε ένα ραντεβού. Δεν θα μιλάμε για το παρελθόν, αλλά για το παρόν. Για αυτό πείτε μου Δεσποινίς, τι δουλειά μπορεί να κάνει η ανιψιά ενός ναυτικού;>> είπε και ανταπέδωσε το άγγιγμα στο χέρι της γυναίκας. Εκείνη χαμογέλασε γλυκά και του απάντησε αμέσως.

<<Αγαπητέ κύριε, ασχολούμαι με την τέχνη φυσικά. Αποφάσισα να γίνω μια φοβερή αρτίστα, παρουσιάζοντας τις δημιουργίες μου σε όλο τον κόσμο. Η σειρά σας μεσιέ.>> και οι δύο γέλασαν δυνατά μην μπορώντας να παραμείνουν για πολύ σοβαροί. Το βλέμμα της και ο λόγος της, προκαλούσαν ένα αίσθημα οικειότητας. Κάτι το οποίο είχε να νοιώσει χρόνια ο Dante.

<<Η δουλειά ενός καθηγητή σε πανεπιστήμιο είναι κάτι που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Στην αρχή εργαζόμουν σε εργαστήρια βιολογίας, έχοντας κάνει φυσικά αίτηση για τη θέση του καθηγητή, αλλά το φυσιολογικό ήταν να με δεχτούν στα πενήντα μου. Ξαφνικά όμως, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Ένας από τους καθηγητές είχε χάσει τη ζωή του εξαιτίας μιας χρόνιας πάθησης, χρειάζονταν επειγόντως αναπληρωτή και απευθύνθηκαν σε εμένα.>> τελείωσε την ιστορία του και η Carla τον κοίταξε έκπληκτη.

<<Η τύχη είναι με το μέρος σας κύριε Καθηγητά!>> άγγιξε αυθόρμητα το μπράτσο του και γέλασε έντονα. Η παρέα της ήταν ευχάριστη και ο Dante χαιρόταν, που δεν έχασε χρόνο και την πήρε τηλέφωνο.

Η ώρα είχε περάσει, ο ήλιος είχε πέσει και οι δύο τους περπατούσαν αργά. Η Carla πιασμένη από το μπράτσο του Dante, κοιτούσε το φεγγάρι σκεπτική.

<<Είχα καιρό να περάσω τόσο καλά σε ραντεβού. Συνήθως με όσους βγαίνω καταλήγει ή να έχουν κάποιο μεγάλο ελάττωμα ή να μην χαίρονται ιδιαίτερα για τον ομιλητικό μου χαρακτήρα, αλλά όχι εσύ. Εσύ φαντάζεις τέλειος στα μάτια μου, σίγουρα έχεις τα αρνητικά σου, αλλά το μυαλό μου τα προσπερνάει για κάποιο λόγο.>> γύρισε να τον κοιτάξει, αφού είχαν φτάσει έξω από το σπίτι του. Ίσως έφταιγε το φεγγάρι, ο καθαρός ουρανός, το ήσυχο αεράκι, αλλά ο Dante ένοιωθε μαγεμένος με την παρουσία της.

<<Καταλαβαίνω αν δεν θες να επαναληφθεί το ραντεβού μας, αλλά αλήθεια θα ήθελα να ξαναβγ...>>δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της. Ο Dante έφερε με τα χέρια του το πρόσωπό της κοντά και ένωσε τα χείλη τους απότομα. Εκείνη τον κοίταξε έκπληκτη μα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας το φιλί.

<<Φυσικά και θέλω να επαναληφθεί.>> είπε ξέπνοος και ήταν η σειρά της αυτή τη φορά να ορμήσει στα χείλη του. Ο Dante άνοιξε με δυσκολία την πόρτα του σπιτιού του και μπήκαν μέσα. Έβγαλαν με μανία τα παλτά τους, πετώντας τα στο σαλόνι μαζί με τα παπούτσια τους. Πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση της και κατευθύνθηκαν στην κρεβατοκάμαρα μέχρι που σταμάτησε για άλλη μια φορά το φιλί.

<<Θέλεις να συνεχίσω;>> την ρώτησε ακουμπώντας το κούτελο του στο δικό της και χωρίς να του απαντήσει με λόγια, κατεύθυνε τα χέρια της στη ζώνη του παντελονιού του. Εκείνος με τη σειρά του αφαίρεσε το φούτερ της και τη φούστα που κάλυπτε τις όμορφες καμπύλες της.

Η Carla ξάπλωσε προς τα πίσω και ο Dante ακολούθησε αφήνοντας τρυφερά φιλιά κατά μήκος του κορμιού της. Ένας κοφτός αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της και στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι, όταν τα χείλη του άγγιξαν την ευαίσθητη περιοχή της. Τα χέρια της περιπλανήθηκαν στις γερές του πλάτες και σταμάτησαν στα καστανά μαλλιά του πλέκοντας τα δάχτυλά της ανάμεσά τους. Όταν ξαφνικά, εισχώρησε μέσα της τόσο απότομα που φώναξε δυνατά το όνομά του και έγιναν ένα. Συνέχισε να αφήνει φιλιά στο λαιμό της και το εκτεθειμένο στήθος της και εκείνη να πιέζει τα νύχια της με μανία στη σάρκα του, καθώς έφταναν και οι δύο στην ολοκλήρωση.

Ζεστές ηλιαχτίδες άγγιξαν το πρόσωπό του, αναγκάζοντάς τον να ανοίξει τα μάτια του. Η Carla βρισκόταν στην αγκαλιά του παρατηρώντας τον.

<<Καλημέρα.>> είπε με τη βραχνή του φωνή και άφησε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη της. Εκείνη ανταπέδωσε με ένα χαμόγελο. Το σεντόνι του κρεβατιού κάλυπτε με δυσκολία τα γυμνά κορμιά τους.

<<Από ότι φαίνεται αγαπάς τον ύπνο σου.>>διαπίστωσε εκείνη και σηκώθηκε ελαφρώς, με αποτέλεσμα το σεντόνι να πέσει έως τους γοφούς της ,αφήνοντας εκτεθειμένο το υπόλοιπο σώμα της. Τα καστανά μαλλιά της κάλυπταν το στήθος της, χωρίς την ίδια να την ενδιαφέρει ιδιαίτερα.

<<Γιατί; Τι ώρα είναι;>> ρώτησε ο Dante και με δυσκολία σταμάτησε να την παρατηρεί και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο.  <<Ωχ όχι, έπρεπε να εχω ξυπνήσει δύο ώρες τώρα. Είχα διάλεξη!>> είπε αναστατωμένος και ντύθηκε γρήγορα. Άφησε ένα φιλί στο κούτελο της κοπέλας και εξαφανίστηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Μπήκε στο παλιό του αυτοκίνητο και έβαλε μπροστά ελπίζοντας πως θα προλάβει τους φοιτητές στο αμφιθέατρο.

Έτρεξε αναστατωμένος μέσα στους διαδρόμους, όταν έπεσε πάνω σε μια γνωστή φυσιογνωμία. <<Κύριε Καθηγητά, που πάτε;>> ρώτησε η δεσποινίς Bernardi και ο Dante σταμάτησε απότομα. <<Όλοι οι φοιτητές αποσύρθηκαν από την αίθουσα, εδώ και μισή ώρα. Νομίζαμε πως πάθατε κάτι.>> είπε ανήσυχη και έπιασε το χέρι του.

<<Μια χαρά είμαι Bernardi, απλώς ήμουν άτυχος.>> τραβήχτηκε αμέσως από κοντά της και άλλαξε πορεία.