Εκείνο το απόγευμα ήταν και το τελευταίο που χαμογέλασα πραγματικά... Τουλάχιστον ως τώρα αυτό νιώθω..Δεν είχα γελάσει καθόλου εκείνη την μέρα..

Είχε μία βδομάδα που είχε μπει το 2016 και όλοι έλεγαν ότι θα ναι καλύτερο, ίσως, δεν γνωρίζω να σας πω.

Βασικά όλα για κάποιον λόγο δεν συμβαίνουν;; Ναι αυτό το πιστεύω, αλλά πρέπει να περάσεις τις καταιγίδες και τις φουρτούνες με δύναμη, με πυγμή και με υπομονή...

Ακράδαντα ήταν μία από τις πιο άσχημες νύχτες που πέρασα.. Δεν είχα στο νου μου ότι θα γινόταν κάτι σαν αυτό...

Ο πόνος που ένιωσα δεν περιγράφεται.. Ο κάθε άνθρωπος πονάει με διαφορετικό τρόπο, αυτό είναι σίγουρο..

Αλλά εκείνο το βράδυ έχει χαρακτεί μέσα βαθιά στην ψυχή μου και έγινε ένα κομμάτι του εαυτού μου.. Ένα δικό μου κομμάτι που δεν θα το νιώσει κανένας μάλλον..

Η θλίψη ξεχύλιζε σαν ένα ποτήρι που συνεχίζεις να ρίχνεις κόκκινο κρασί σαν αίμα..

Δεν έριξα αίμα.. Αλλά μέσα μου έσταζα.. Ήμουν πληγωμένος.. Ποιος θα έπαιρνε αυτόν τον πόνο; Τα χρόνια; Πιθανόν ο χρόνος..

Αχ αυτός ο χρόνος.. Δεν ξέρω αν σε απεχθάνομαι χρόνε..

Πιο πολύ σιχαίνομαι τα άτομα που πήραν μέρος σε όλο αυτό το θέατρο υποκρισίας αγάπης...

Αηδίασα μαζί σας εκείνο το βράδυ, απορώ πως είχατε τα μούτρα να μιλάτε να μου λέτε τι σας έκανα και συμπεριφέρομαι απρεπώς..

Και να τους μιλούσα, ποιος είναι ο λόγος δεν θα το διαπίστωναν... Είχα προσπαθήσει αλλά δεν έδειξαν την πλήρη αντίληψη για να καταλάβουν...

Όλα κενά και άχρωμα...

Ένα βράδυ μπορεί να σου αλλάξει την ζωή.. Ένα βράδυ μπορεί να σε κάνει πρίγκιπα..

Ένα βράδυ μπορεί να σε κάνει σκουπίδι..

Ένα βράδυ μπορεί να σε κάνει τέρας..

Ένα βράδυ, μια στιγμή, ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να σου μετατρέψει τα δεδομένα προς το καλό και το κακό..

Άραγε τι να είναι αυτές οι δύο λέξεις;;

Καλό και κακό..;

Ωχ δεν ξέρω αφήστε με, ο καθένας δίνει την δική του ερμηνεία..

Η στεναχώρια προβλήθηκε μέσα στην ψυχή μου.. Η χαρά έφυγε.. Η πίστη ξεκουμπήστηκε... Έμεινα μόνος μαζί της... Περάσαμε όμορφα να πω; Όχι..

Με πλήγωνε κάθε μέρα και αυτό γιατί;

Γιατί κάποιοι κερδοφόροι θέλησαν να μου πάρουν το χαμόγελο για το καλό μου, είπαν... Να με σκοτώσουν ψυχικά.. Και ναι το κατάφεραν ως ένα σημείο... Τώρα συνάδει να βρω έναν τρόπο να ορθοποδίσω μία και εύστοχη φορά..

Να ξεχάσω να χαθώ μέσα στο πλήθος, μέσα σε έναν κόσμο, κάπου να ξεχαστώ.. Κι ας το θυμάμαι για πάντα.. Δεν με νοιάζει αν το ξεχάσω, ούτως σι άλλως έχει χαρακτεί, δεν θα έχω κάποιο όφελος αν το αφαιρέσω από την μνήμη μου..

Όλα αυτά που ζούμε δεν μας φτιάχνουν; Δεν μας αναζωογονούν; Δεν μας κάνουν ένα βήμα πίσω και δύο βήματα μπροστά;

Δεν μας κάνουν πιο πιστούς; Πιο συγκεντρωμένους μελλοντικά; Όχι όχι δεν ξέρω... Θα αναδειχθεί στην πορεία.. Αλλά ναι αυτό γίνεται..

Εκείνο το βράδυ λοιπόν αποτελεί μία ψυχική ισχυρή οδύνη.. Τώρα εγώ χρειάζεται να κάνω το επόμενο βήμα..

Εκείνο το βράδυ γνώρισα το γνήσιο πρόσωπο τους μέσω της αγάπης τους..

Αλλ'όμως τελικά δεν φανέρωσαν αυτό που ήθελαν.. Αλλά το αντώνυμο του..

Δηλαδή την αδιαφορία στο πως θα ένιωθα..

Είναι δυσάρεστο να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους.. Να μην ξες τίποτα για αυτούς και να ενεργείς σύμφωνα με όσα και καλά γνωρίζεις φτιάχνοντας πλεκτάνες μέσα στο μυαλό σου κατηγορώντας κάποιον για κάτι που δεν ισχύει...Μόνο και μόνον για να δείξεις ότι προστατεύεις αυτόν που επιθυμείς...

Δεν το ένιωσα μόνο εγώ ήταν και εκείνος ο άνθρωπος που ήμουν μαζί του.. Εγώ και ο άνθρωπος αυτός δίπλα μου νιώσαμε κατά παρόμοιο τρόπο..

Αισθήματα και ζωή μάλιστα..

Με συγχωρείτε αλλά δεν μπορώ να νιώθω όποια αισθήματα είχα για εσάς μέχρι τότε.

Εκείνο το βράδυ μου δώσατε να καταλάβω ότι έπρεπε να έχω ανοιχτά τα μάτια και ότι δεν είχατε αξία...

Θα περάσει πολύς χρόνος για να κατορθώσω να σας δώσω την πολυπόθητη συγχώρεση..

Αν φτάσω σε αυτό το απόκρυμνο σημείο θα ναι γιατί θα το έχω επιλέξει... Αλλά να μην ελπίζετε τίποτα..

Όλα εδώ είναι μπροστά..

Κάποια στιγμή όλα θα ναι μία ενοχλητική παρελθοντική ανάμνηση....

666 λέξεις!! Τυχαίο το νούμερο...

Ελπίζω να σας άρεσε!

Αν θέλετε σχολιάστε.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

14.08.2016

Justin Batsios