Ένα κρύο βράδυ του Νοέμβρη στην Ρωσία ένας άντρας και μια γυναίκα πετάνε σε έναν σκουπιδοντενεκε το μωρό τους που ήταν μόλις λίγων εβδομάδων, αφού έχουν φύγει έτυχε να περνάει από εκείνο το σημείο μια υπηρέτρια η οποία άκουσε το κλάμα του μωρού και αποφάσισε να το πάρει μαζί της χωρίς δεύτερη σκέψη. Το κοριτσάκι ονομάζεται Anastasia.  20 χρόνια μετά:  Η Anna ξυπνάει από το φως που μπαίνει άπλετο στο δωμάτιό της, έβλεπε ένα πολύ ωραίο όνειρο. Καθώς κατεβαίνει τις σκάλες του αρχοντικού για να πάει στην τραπεζαρία σκέφτεται να πάει στον κήπο και να κόψει λουλούδια για το θείο της  Ivan Ivanovich Korf. Η Anna τον λέει έτσι αν και δεν υπάρχει συγγένεια μεταξύ τους.Καθώς πηγαίνει προς το γραφείο βλέπει μια άμαξα από την οποία βγαίνει ο γιος του θείου της Vladimir Korf.

<<Πάλι αυτός ο κουφιοκέφαλος ήρθε θα με ζαλίσει, έχει όμως παρόλα αυτά ομορφύνει πάρα πολύ >> λέει και πηγαίνει να ειδοποιήσει το θείο της. Ο Vladimir Korf βλέπει την φιγούρα της Anna και κατεβάζει τα μάτια του με πικρία <<Μακάρι να μπορούσα να μπω στο σπίτι και να την πάρω αγκαλιά αλλά δεν γίνεται>> . Ξαφνικά παίρνει το σοβαρό ειρωνικό του ύφος και μπαίνει στο σπίτι.

Καθώς πηγαίνει στο γραφείο του πατέρα του στέκεται και ακούει την Anna που τραγουδάει και παίζει πιάνο.

Είναι η πρώτη φορά που γράφω ιστορία στο wattpad. Eλπίζω να σας αρέσει. Περιμένω σχόλια και αστεράκια.