Μια πανέμορφη μυρωδιά γαργαλισε γλυκά τα ρουθούνια της Χιονάτης και άνοιξε τα μάτια της χαμογελώντας. Ένα τεράστιο μπουκέτο λουλούδια ήταν ακουμπισμένο στην άκρη του κρεβατιού της.

Ωωωω! Ο γλυκός της πατερούλης κάθε χρόνο στα γενέθλιά της τής έφερνε λουλούδια στο δωμάτιο της. Ήταν ο πιο τρυφερός πατέρας. Μακάρι να ήταν πιο συχνά στο σπίτι.

Η Χιονάτη πήρε στην αγκαλιά της την ανθοδέσμη και έπιασε την καρτούλα που υπήρχε στην κορυφή της.

“Χαρούμενα γενέθλια κορούλα μου! Σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο όπως είσαι εσύ, αξίζουν όλα τα όμορφα και ξεχωριστά πράγματα!! Σ' αγαπώ!”

Η Χιονάτη σηκώθηκε από το κρεβάτι με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Βγήκε απ' το δωμάτιο και κατέβηκε βιαστική για να συναντήσει τον πατέρα της και να τον ευχαριστήσει για όλα. Για την ανθοδέσμη, για τις ευχές του και το κυριότερο: για το ότι υπάρχει στην ζωή της.

«Μπαμπά! Που είσαι;» φώναξε ευδιάθετη.

«Τι φωνάζεις πρωί - πρωί εσύ; Μας πήρες τα αυτιά! Ο Κρίστοφερ δεν είναι εδώ έφυγε ξημερώματα για ένα επαγγελματικό ταξίδι. Είμαστε οι δύο μας χρυσή μου.» απάντησε η Μάργκαρετ με το σύνηθες ειρωνικό της ύφος.

«Μμμμ…» ψέλλισε η Χιονάτη με κατεβασμένο το κεφάλι και ανέβηκε με βαριά βήματα στο δωμάτιό της για να βγάλει τις πυτζάμες της και να βάλει κάτι...κάτι που να δείχνει τέλος πάντων ότι είναι χαρούμενη που έχει γενέθλια, ακόμη κι αν δεν είναι. Θα ήθελε τόσο πολύ τον πατέρα της κοντά της μια τέτοια μέρα αλλά καταλάβαινε ότι δεν γινόταν διαφορετικά, η δουλειά του θα υπήρχε για πάντα ανάμεσα τους σαν ένα πανύψηλο, αδιαπέραστο τείχος δυστυχώς.

Τελικά η Χιονάτη φόρεσε μια μπλέ - ροζ μπλούζα και μια όμορφη κίτρινη φούστα. Τώρα έδειχνε πολύ καλύτερα. Τέλος γλύστρισε στα πόδια της ένα ζευγάρι κίτρινα αναπαυτικά γοβάκια της μητέρας της.

Την ίδια στιγμή η Μάργκαρετ, η πανούργα μητριά της Χιονάτης, είχε πάρει τον δρόμο προς την μάντισσα που επισκέπτονταν μια φορά κάθε εβδομάδα. Ο λόγος της επίσκεψης ήταν για να την επιβεβαιώνει ότι αυτήν είναι η πιο όμορφη γυναίκα σε ολόκληρο τον κόσμο. Η μάντισσα κοιτούσε μέσα από την μαγική της σφαίρα και η απάντηση της ήταν πάντοτε η ίδια “Εσύ βασίλισσά μου”. Αυτήν την φορά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

«Λοιπόν πες μου μάντισσα Σμαρώ ποια είναι η πιο όμορφη γυναίκα; Είμαι εγώ! Έτσι δεν είναι;» ρώτησε η Μάργκαρετ με την ίδια αγωνία όπως την πρώτη φορά που την είχε επισκεφτεί.

«Μμμμ...κάτι βλέπω εδώ.» ψέλλισε μέσα απ' τα δόντια της εκείνη.

«Τι; Τι εννοείς; » απάντησε ταραγμένη η Μάργκαρετ.

«Συγγνώμη βασίλισσά μου αλλα πρέπει να σου πω κάτι που δεν θα σου αρέσει. Η πιο όμορφη γυναίκα δεν είσαι εσύ πια. Ένα κορίτσι σήμερα έκλεισε τα δεκαοκτώ της χρόνια και η σφαίρα το μετράει ως γυναίκα πλέον.»

«Τιιιιι...ποιο άθλιο παλιοκόριτσο είναι αυτό;» στρίγκλισε η Μάργκαρετ έτοιμη να λυποθυμίσει από την ταραχή της.

«Είναι η Χιονάτη βασίλισσά μου. Ωωωω είναι όντως πανέμορφη!»

«Χιονάτηηηηη! Θα μου το πληρώσεις αυτό πανάσχημο πλάσμα. Όχι...όχι δεν μπορεί. Αυτό το πράγμα λέει ψέματα. Σμαρώ!»

«Η μαγική σφαίρα δεν λέει ποτέ ψέματα. Τόσα χρόνια ήσουν η ομορφότερη. Άσε χώρο στα νιάτα να λάμψουν Μάργκαρετ. Μην γίνεσαι τόσο σκληρή.»

«Όχιιιιι!! Αυτό δεν θα περάσει έτσι.» χτύπησε τα χέρια της θυμωμένη στο τραπέζι κάνοντας την καημένη την Σμαρώ να πεταχτεί από την θέση της και η Μάργκαρετ έφυγε φουριόζα.