"Εγώ φταίω για όλα" ο πατέρας του Nicholas έδειχνε πραγματικά στεναχωρημένος. "Εγώ τον έφερα στην ζωή μας" δεν ήταν όμως δικό του το φταίξιμο. Δεν θα μπορούσε να ξέρει τι άνθρωπος ήταν.

Κρυβόταν τόσα χρόνια πίσω από τις πολυτέλειες και την ιδανική ζωή. Κρυβόταν κάτω από το στέμμα και τον θρόνο του. Ήταν όμως μόνο ένα τέρας. Ένας άνθρωπος ικανός να κλέψει τις ζωές τριών ανθρώπων μόνο και μόνο για την δόξα. Ήταν διεστραμμένο το τι μπορεί να κάνεις κάποιος για την δύναμη.

"Αν όμως δεν γινόντουσαν όλα αυτά ίσως να μην μάθαινα ποτέ την αλήθεια για την οικογένεια μου" δεν το έλεγα όμως για να καθησυχάσω τις ενοχές που έβλεπα στα μάτια του. Το εννοούσα πραγματικά.

Ξαφνικά μπροστά στην αλήθεια, οι συμφορές που περάσαμε ήταν μικρές.

Καταφέραμε να επιβιώσουμε και εκείνος πήρε την τιμωρία που του άξιζε.

Ο Nicholas βεβαιώθηκε πως θα τιμωρηθεί με ισόβια φυλάκιση.

Δεν θα κινδύνευε ξανά κανείς από εκείνον ποτέ.

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που ο Dominic έμοιαζε διαφορετικός. Πιο χαλαρός, όχι τόσο αυστηρός. Πιο ανθρώπινος.

Με κοιτούσε σαν να μου ζητούσε συγγνώμη. Αλλά όχι μόνο για όσα έγιναν με τον Lorenzo. Με κοιτούσε όπως πριν μάθει για εμένα και τον γιό του. Με εκείνο το μαλακό βλέμμα που φαινόταν σαν να με νοιαζόταν, σαν να με συμπαθούσε όπως είχα πρώτα σκεφτεί.

"Το είπα πριν και στον Nicholas, θέλω να το πω και σε εσένα," χαμογέλασε πικρά και έπιασε το χέρι μου. Το χέρι του ήταν μαλακό, έκανε αντίθεση με την σκληράδα που ήθελε να δείχνει προς τα έξω και ξαφνικά ήξερα πως έτσι ήταν και η καρδιά του. Μαλακή. Κοίταξε τα χέρια μας και μετά τα μάτια μου. Περίμενα με αγωνία να ακούσω. "Ο γιός μου είναι τυχερός που τον ερωτεύτηκε μια κοπέλα σαν εσένα" Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο. Ξαφνιάστηκα. Θετικά. "Πριν μου είπε ότι είσαι ξεχωριστή. Τον πίστεψα"

Κοίταξε τα χέρια μας ξανά και γέλασε από συγκίνηση. "Τελικά βρήκε την ξεχωριστή του" Κοίταξε βαθιά στα μάτια μου. Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό που είπε, είχα όμως το προαίσθημα πως δεν το έλεγε τυχαία. "Έχετε την ευχή μου" Άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω. Δεν ήξερα τι ήθελα να πω. Έπρεπε όμως να πω κάτι αλλά δεν με άφησε "Αν ακόμα την θέλετε δηλαδή" Συνέχισε βιαστικά.

Γέλασα από συγκίνηση "Μεγαλειότατε..."

"Λέγε με Dominic" προσπάθησα να κρατήσω τα δάκρυα μου. Έριξα ήδη αρκετά τις τελευταίες μέρες "Ή πατέρα αν προτιμάς" είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

Γέλασα. Δυνατά. Μετά από μέρες "Πατέρα..." το δοκίμασα στα χείλη μου. Ακουγόταν ωραίο. Φυσικό. "Φυσικά και την θέλουμε" με έβαλε στην αγκαλιά του. Πάγωσα για λίγο, ήταν ξαφνικό. Έμοιαζε όμως και αυτό φυσικό. Σαν να έπρεπε από πάντα να είναι έτσι.

Είχα βάλει το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του, ακούμπησε το κεφάλι μου χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά μου. Όπως έκανε τα βράδια ο μπαμπάς μου όταν έκλαιγα στο μαξιλάρι μου. Εκείνη την στιγμή αναρωτήθηκα πως να έμοιαζε η αγκαλιά του βιολογικού μου πατέρα. Μάλλον κάπως έτσι. Άφησε μια ανάσα από εκείνες που παίρνεις όταν κάτι που σε βασάνιζε πια λύθηκε και χωρίς να με αφήσει από την αγκαλιά του είπε "Σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που ήρθες στο παλάτι. Όταν έμαθα για εσένα και τον Nicholas-" τον ένιωσα να κουνάει το κεφάλι του σε άρνηση. "πίστευα απλά ότι το καλύτερο για το παλάτι μας θα ήταν να εξασφαλίσει συμμαχίες μέσω του γάμου. Ήμουν όμως ανόητος να βάλω τα συμφέροντα μας πάνω από την επιθυμία του γιού μου" με έβγαλε από την αγκαλιά του.

"Το ξέρω. Το κατανοώ-" αλήθεια το έκανα. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι θα σταματούσα απλά να τον αγαπώ.

Με σταμάτησε πριν τελειώσω την πρόταση μου "Μετά από όλα αυτά που περάσατε. Ειδικά εσύ, κατάλαβα πως ήταν εγωιστικό να σας κρατάω μακριά. Δεν με νοιάζει πια η δύναμη, το βασίλειο μας είναι ήδη ένα από τα πιο δυνατά. Θέλω μόνο να ξέρεις ότι δεν σε δέχομαι για νύφη μου γιατί αποδείχθηκε πως τελικά είσαι πριγκίπισσα. Όταν επιτελούς άνοιξα τα μάτια μου και έβαλα πίσω τον εγωισμό μου, ήξερα πως εσύ πρέπει να τον παντρευτείς" Ξέρω πως θα ήταν πολύ βολικό να το πει αυτό τώρα, αλλά ξαφνικά ήξερα μόνο ότι τον πιστεύω. Πίστευα κάθε λέξη που είπε και ήξερα πως τις πίστευε και αυτός. Αυτό το βλέμμα που είχε αυτή την στιγμή στο πρόσωπο του - σαν να με νοιάζεται πραγματικά - ήξερα πως δεν μπορούσε να το προσποιηθεί.

"Συγγνώμη που διακόπτω την συγκινητική σας στιγμή" γέλασα όταν είδα τον Nicholas. Γέλασαν μέχρι και τα μάτια μου. Το ίδιο και τα δικά του. Ήρθε κοντά μου και έβαλε τα χέρι του γύρω από την μέση μου. Ένοιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει από την οικεία ζεστασιά των χεριών του. Από την φωτιά των ματιών του, από το άρωμα του. Αυτό το φτερούγισμα πια ήξερα πως λεγόταν. Ευτυχία. "Η Ana θέλει να σου μιλήσει" είπε κοιτώντας με. Παραξενεύτηκα. Δεν περίμενα καν πως θα βρισκόταν στο παλάτι.

"Πρώτα όμως θέλω να μάθω κάτι" ο Dominic κοίταξε τον Nicholas. "Θα κάνεις την τιμή στον λαό σου να γίνεις ξανά ο βασιλιάς του;" Είδα τον Nicholas να χαμογελά. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας του.

"Πρακτικά, ακόμη είμαι βασιλιάς" έσπρωξα λίγο τον Nicholas με τον αγκώνα και με κοίταξε με απορία. Μίλησαν τα μάτια μας. Έκανε εκείνο που του είπα. Αγκάλιασε τον πατέρα του. Σφιχτά, σαν να είχαν να το κάνουν χρόνια. Και νομίζω πως αυτό ίσχυε όντως.

Πήγα να βρω την Ana, ήταν στον διάδρομο από έξω και πηγαινοερχόταν. Φαινόταν αγχωμένη. Όταν με είδε σταμάτησε απότομα αλλά στην αρχή δείλιασε να με πλησιάσει. Δεν ήμουν θυμωμένη μαζί της. Δεν έκανε τίποτα κακό. Δεν μπορώ να την μισήσω εξαιτίας του πατέρα της. Δεν ήμαστε εξάλλου η οικογένεια μας. "Ξέρω πως πιθανόν να μην θέλεις να με δεις αλλά έπρεπε πραγματικά να σου μιλήσω. Να σου πω πόσο λυπάμαι για όσα έκανε ο πατέρας μου. Αλήθ-"

"Δεν χρειάζεται να απολογηθείς για κάτι που δεν έχεις κάνει Ana." Με κοίταξε σαν να δυσκολευόταν να το πιστέψει, αλλά είδα τους μύες του προσώπου της να χαλαρώνουν. Λίγο. "Αλήθεια. Εσύ δεν φταις σε τίποτα"

"Δεν είχα ιδέα πως εκείνος έφταιγε για τον θάνατο της οικογένεια σου" Κούνησα το κεφάλι μου καθησυχάζοντας την πως το ξέρω. "Σχετικά με το κολιέ," κοίταξε τα χέρια της "δεν πίστεψα πως το είχες πάρει εσύ. Δεν μου είπε ότι έλεγε ψέματα, στην αρχή δεν πίστεψα ότι είχε λόγο να το κάνει αλλά μετά θυμήθηκα..." κόμπιασε.

Την κοίταξα με περιέργεια. Ήθελα να ακούσω παρά κάτω. Δεν υπήρχε άλλος χώρος για μυστικά και ψέματα. Όλη μου η ζωή ήταν γεμάτη από αυτά. Ήθελα τώρα την αλήθεια. Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, έδειξε αποφασιστική. "Ο πατέρας μου με ανάγκασε να παντρευτώ τον Nicholas γιατί έχει κάποια χρέη. Το βασίλειο μας είναι δυνατό και όταν μου είπε ο πατέρας μου για τον γάμο ήμουν αρνητική γιατί δεν πίστευα πως χρειαζόμαστε δύναμη από άλλο βασίλειο. Τον άκουσα όμως κατά λάθος μια μέρα να μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιον" κοίταξε αλλού προσπαθώντας να θυμηθεί το όνομα "Armando Greco ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, κατάλαβα πως ο πατέρας μου του χρωστάει λεφτά αλλά δεν τα είχε να του τα δώσει. Κατάλαβα πως γι' αυτό ήθελε ο πατέρας μου να έχει στενές σχέσεις με το βασίλειο της Dreamland και φοβήθηκα πως αν δεν κατάφερνε να βρει τα χρήματα που χρειαζόταν, ο Armando θα του έκανε κακό. Μάλλον το βασίλειο μας τελικά δεν ήταν όσο δυνατό πίστευα πως ήταν"

"Γι' αυτό συμφώνησες να γίνει ο γάμος" είπα περισσότερο στον εαυτό μου, σαν συνειδητοποίηση. Έβγαζε νόημα. Ο πατέρας της ήταν κανονικός εγκληματίας. Δεν ήταν υπεύθυνος μόνο για τον θάνατο των γονιών μου και την απαγωγή μου. Έκανε κι' άλλα στο παρελθόν. Σίγουρα και στο παρόν. Τώρα όμως δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. "Πως όμως αυτό σχετίζεται με το κολιέ;"

"Ο πατέρας του Nicholas μας είπε ότι αναβάλλεται ο γάμος. Ο πατέρας μου θύμωσε, εγώ ανακουφίστηκα. Δεν ήθελα να τον παντρευτώ. Δεν ήθελα να παντρευτώ γενικά και κυρίως μετά που κατάλαβα πως κάτι υπήρχε μεταξύ σας. Ήταν φανερό από την αρχή και δεν ήθελα να μπω στην μέση, αλλά...τέλος πάντων, σκέφτηκα πως έλεγε ψέματα ότι το έκλεψες για να μην ακυρωθεί ο γάμος μου. Η ανακούφιση που ένιωθα όμως εξαφανίστηκε όταν θυμήθηκα το τηλεφώνημα του με τον Armando"

"Γι' αυτό συμφώνησες μαζί του με το κολιέ για να μην βλάψει ο Armando τον πατέρα σου" έγνεψε σαν να ντρεπόταν που συμμετείχε σε όλο αυτό. Όμως ακόμη και έτσι δεν μπορούσα να θυμώσω μαζί της. Το έκανε για να προστατέψει τον πατέρα της που κινδύνευε. Δεν ήξερε ποιος πραγματικά ήταν και τι ήθελε από μένα. Πως μπορώ να θυμώσω σε κάποιον που απλά ήθελε να προστατεύσει εκείνους που αγαπά; Ίσως να έκανα το ίδιο.

Δεν ήξερα ποιος ήταν ο Armando, αλλά μου ακουγόταν σαν ένα άτομο που ακόμη και τώρα θα ερχόταν να ζητήσει τα λεφτά του πίσω. Και δεν θα σταματούσε αν δεν έπαιρνε αυτό που ήθελε. Ότι και αν ήταν αυτό. "Θα φύγω από το παλάτι στην Ιταλία. Θα μείνω σε ένα διαμέρισμα που έχω ήδη βρει. Το παλάτι είναι όλο δικό σου. Δεν έχει άλλους ιδιοκτήτες"

"Δεν χρειάζεται να φύγεις από το παλάτι, δεν θέλω να μεί-"

"Το θέλω" είπε με σιγουριά. Ίσως όντως να το ήθελε μετά από όσα έγιναν με τον πατέρα της.

"Υποσχέσου μου πως θα πας. Έστω μόνο για να το δεις" Δεν είχα δει ποτέ το παλάτι μας.

Μας.

Ακουγόταν τόσο περίεργο. Δεν ήμουν σίγουρη όμως αν ήθελα να πάω.

Ίσως να έπρεπε. Για τους γονείς μου.

Έγνεψα συμφωνώντας και χαμογέλασε.

Το παλάτι της Βερόνας δεν είχε πλέον βασιλιά ούτε βασίλισσα.