Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε βαρετά. Πράσινα μάτια να στοιχειώνουν το μυαλό μου και η εικόνα του Nicholas να κρατάει από την μέση την Ana όσο εκείνος χαιρετούσε και μιλούσε με τους καλεσμένους γύρω του. Τα μάτια του γεμάτα ικανοποίηση είδαν τα δικά μου γεμάτα έκπληξη που κοιτούσαν το χέρι του στη μέση της. "Μην του δίνεις σημασία" μου είπε η Lia σπρώχνοντας μου τον ώμο - με περισσότερη δύναμη από όση χρειαζόταν, αλλά το έφταιξα στο ποτό - και συνέχισε να χορεύει με τον Henry.

Κάποια λεπτά μετά, η Ana με είδε από μακριά να τους κοιτάζω και ύψωσε το κεφάλι της σε μένα σαν να χάρηκε που με είδε και άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου μέχρι που την σταμάτησε το χέρι του Nicholas στον καρπό της. Στάθηκε δίπλα της και της κρατούσε το χέρι, ρίχνοντας μου μια κλεφτή ματιά πριν συνεχίσει την συζήτηση του.

Έφταιξα την ζάλη μου στο ποτό, όταν είπα στη Lia πως θα πάω στο δωμάτιο μου. Συνέχισε να χορεύει στην αγκαλιά του Henry λέγοντας μου "Περίμενε με, έρχομαι σε δύο λεπτά" της ψιθύρισε κάτι στο αυτί και έγειρε πίσω το κεφάλι της γελώντας. Ήξερα πως δεν θα ερχόταν σε δύο λεπτά γι' αυτό της είπα όταν τελειώσει να έρθει να με βρει στο δωμάτιο μου και έφυγα βιαστικά. Δεν άντεχα άλλο εδώ μέσα. Η φασαρία μου προκαλούσε πονοκέφαλο, όπως και η παρουσία του στο πλάι κάποιας που δεν ήταν εγώ.

Έκλεισε η μεγάλη πόρτα πίσω μου και πήρα μια ανάσα όταν η φασαρία άρχισε να ησυχάζει με κάθε βήμα που έκανα. "Viviana," ο ήχος των τακουνιών μου σταμάτησε να ακούγεται πάνω στο λευκό πάτωμα. Δεν χρειάστηκε να δω το πρόσωπο για να καταλάβω ποιανού ήταν η φωνή. Θα την αναγνώριζα παντού. Ο μόνος ήχος στο δωμάτιο ήταν αυτός των παπουτσιών του που όλο με πλησίαζαν και άρχισα και εγώ ξανά να περπατώ μακριά του.

Τα βήματα μου αυξάνονταν με κάθε ήχο από τα παπούτσια του στο πάτωμα αλλά όσο γρήγορα και να προχωρούσα δεν ήταν αρκετό για να τον κρατήσει μακριά μου.

Πριν το καταλάβω άρπαξε τον καρπό μου "Άσε το χέρι μου" προσπάθησα να λυθώ από το κράτημα του αλλά ήταν αδύνατο. Με οδηγούσε μέσα στους κενούς διαδρόμους χωρίς να μπορώ να κάνω αλλιώς από το να υπακούσω. "Τι θες;" Είπα ηττημένη αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Έκλεισε την πόρτα πίσω μας και άφησε ελεύθερο το χέρι μου. Κοίταξα τριγύρω, δεν είχα ξανά βρεθεί σε αυτό το δωμάτιο αλλά δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω που βρισκόμουν.

Στο δωμάτιο του.

Ήταν τεράστιο, τα έπιπλα μαύρα και άσπρα με κάποιες χρυσές πινελιές. Έμοιαζε τόσο...με εκείνον.

Αφού κοίταξα το δωμάτιο γύρω μου, τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του που με κοιτούσαν ήδη. "Γιατί με έφερες εδώ;" δεν θα έπρεπε να είσαι με την μέλλουσα γυναίκα σου; Αλλά αυτές οι λέξεις έμοιαζαν με δηλητήριο που αν έβγαιναν από το στόμα μου θα με κατέστρεφαν γι' αυτό προτίμησα να τις κρατήσω για τον εαυτό μου. Η σιωπή του άρχισε να με εκνευρίζει. Με κοιτούσε χωρίς να μιλά, σαν κάτι να σκεφτόταν. "Γιατί με ακολούθησες;"

Έγειρε το σώμα του πάνω στην πόρτα "Γιατί δεν αντέχω άλλο μακριά σου" ξεροκατάπια από τις λέξεις και το βλέμμα του. Με κοιτούσε με έναν τρόπο που μου ήταν αδύνατο να του αντισταθώ, να τον παλέψω, αλλά έπρεπε. Απομακρύνθηκε από την πόρτα και έκανα ένα βήμα πίσω. "Γιατί δεν αντέχω άλλο να προσποιούμε πως δεν σε θέλω ενώ η καρδιά μου φωνάζει το όνομα σου Viviana" Κράτησα την αναπνοή μου. Είχα ξεχάσει πόσο ωραίο ακουγόταν το όνομα μου στα χείλη του. Έκανε ξανά ένα βήμα μπροστά και εγώ ένα πίσω "Γιατί δεν αντέχω στην σκέψη πως μια μέρα θα ξυπνήσω και αυτή που θα κοιμάται δίπλα μου δεν θα είσαι εσύ" ξεροκατάπια και κοίταξα αριστερά, οπουδήποτε εκτός από εκείνον, λες και αν τον κοίταζα θα μου έκανε μάγια και δεν θα μπορούσα να τον αφήσω.

Όλα αυτά που έλεγε ακούγονταν τόσο γλυκά και τόσο...αληθινά. Θα μπορούσα να τον αμφισβητήσω, θα μπορούσα να μην πιστέψω τίποτα από όσα έβγαιναν από το στόμα του, αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως εννοεί όσα λέει, πως δεν προσπαθούσα απλά να πιστέψω όσα ήθελα να πιστέψω. Το χειρότερο όμως ήταν πως ένιωθα και εγώ έτσι. Δεν έπρεπε, αλλά δεν μπορούσα να το σταματήσω.

Ένα βήμα εκείνος μπροστά, εγώ κανένα πίσω. Σαν να έπεσαν οι άμυνες μου, σαν να αποφάσισα να παραδοθώ. Δεν έφυγα μακριά του αυτή την φορά. "Δεν με νοιάζει τι λέει ο πατέρας μου principessa," ακούμπησε με τον αντίχειρα του το μάγουλο μου, η γνωστή ζεστασιά του αγγίγματος του να στέλνει φωτιά στο σώμα μου. Κοίταξα το δάχτυλο του, κάτι μέσα μου, μου είπε να το σπρώξω, κάτι όμως πιο δυνατό μου είπε να μην το κάνω και εγώ το υπάκουσα. "είμαι αποφασισμένος να παρατήσω τον θρόνο για σένα, μπορούμε να φύγουμε απόψε, να πάμε όπου θες εσύ δεν με νοιάζει," Φορούσε το στέμμα στο κεφάλι του, η υπενθύμιση μου πως πλέον ήταν βασιλιάς "φτάνει να ήμαστε μαζί" Η φωνή του, το άγγιγμα του έμοιαζαν τόσο συναισθηματικά, τόσο αγνά και εγώ προσπαθούσα να μην λιώσω.

Είχα μείνει άφωνη, δεν ήξερα τι να πω, δεν ήξερα τι να κάνω. Ήξερα πως τον αγαπώ και θέλω να ήμαστε μαζί αλλά δεν θα του ζητούσα ποτέ να αφήσει τον θρόνο για μένα.

Με κοιτούσε βαθιά στα μάτια, σαν να κρεμόταν από τα χείλη μου για την απάντηση μου. Ο αντίχειρας του χάιδευε απαλά το πρόσωπο μου, Μάζεψα την δύναμη μου και του έδωσα την απάντηση μου. Κούνησα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά, αρνήθηκα την πρόταση του. Το πρόσωπο του σκοτείνιασε αλλά όχι από θυμό, έμοιαζε με κάτι σαν λύπη, απογοήτευση. Σαν όταν σου κόβουν τα φτερά λίγο πριν καταφέρεις να πετάξεις ή όταν σου γκρεμίζουν τα όνειρα λίγο πριν καταφέρεις να τα κτίσεις. "Δεν θα σου το ζητούσα ποτέ αυτό" κοίταξα την επιβλητική κορόνα στο κεφάλι του. "Με σκοτώνει να μην μπορούμε να ήμαστε μαζί αλλά αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε" άφησα ένα πονεμένο χαμόγελο, ίσα που τα χείλη μου κουνήθηκαν αλλά δεν μου το ανταπέδωσε.

"Βαρέθηκα να κάνω αυτό που πρέπει Viviana" Και εγώ, αλλά άλλοι αποφάσισαν για εμάς.

"Νομίζεις πως όταν θα είμαι μαζί της δεν θα σκέφτομαι εσένα; Νομίζεις πως θα σε σβήσει ποτέ από το μυαλό μου;" συνέχισε να μειώνει την απόσταση μας, ήταν τόσο κοντά μου που έπρεπε να ψηλώσω περισσότερο το κεφάλι μου για να συναντήσω το πρόσωπο του. "Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που μπορεί να με κρατήσει μακριά σου, τίποτα δεν μπορεί να κάνει την καρδιά μου να σταματήσει να κτυπά για εσένα. Κάθε κτύπος της σου ανήκει" Η καρδιά μου φτερούγιζε με κάθε του λέξη αλλά ράγιζε με την επόμενη. Τόσα λόγια αγάπης και υποσχέσεις, όμως τώρα ακούγονταν σαν ένα όνειρο άφταστο. "Όπου και να πας θα σε βρω, ότι και να κάνεις θα είμαι πίσω σου. Ότι και να σκέφτεσαι, θα είμαι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να με κρατήσει μακριά σου, ούτε ένας γάμος που για μένα δεν σημαίνει τίποτα" τα πράσινα του μάτια έμοιαζαν ξαφνικά πιο σκούρα.

"Και η Ana;" Με κοίταξε με απορία "Θα ζει σε ένα γάμο που θα την κάνει δυστυχισμένη;" Γέλασε πικρά.

"Δεν με θέλει, όπως δεν την θέλω ούτε και εγώ" τα φρύδια μου υψώθηκαν από έκπληξη και μετά σούφρωσαν από περιέργεια. Δεν ήθελε ούτε εκείνη τον γάμο; Μάλλον θα την ανάγκαζε και εκείνην ο πατέρας της. Δεν τον ήξερα, αλλά κάτι σε εκείνον φαινόταν τρομακτικό.

Τότε κατάλαβα. Οι φορές που τους είδα μαζί, να της κρατά το χέρι, την μέση, πια έβγαζαν νόημα, το έκανε επίτηδες. Γι' αυτό όταν την ακουμπούσε το έκανε αφού εμφανιζόμουν εγώ και με κοιτούσε σαν να με προκαλεί. Ήθελε να ζηλέψω. "Θα έκανα τα πάντα για να σε ξανά κερδίσω"

Τα λόγια της Lia's από νωρίτερα ήρθαν στο μυαλό μου. "Με ένα σου βλέμμα, οι μισοί από αυτούς τους πρίγκιπες εδώ μέσα θα έπεφταν στα πόδια σου" τον κοίταξα σαν να τον προκαλούσα και αυτό θα έκανα "Τα πάντα;"

"Τα πάντα" απάντησε με σιγουριά και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου πριν το κρύψω.

Τον κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα μελετώντας τα μάτια του. "Πέσε στα γόνατα" πάλευα να μην σπάσω την οπτική μας επαφή, το ίδιο έκανε και εκείνος αλλά δεν φαινόταν να δυσκολευόταν για να το πετύχει. Ήλπιζα η αποφασιστικότητα στην φωνή μου να είναι πιστευτή. Ήθελα να δω αν εννοούσε αυτό που είπε. Πως θα έκανε τα πάντα.

Το πρόσωπο του δεν έδειξε καμία έκπληξη, ίσως να την έκρυψε καλά ή απλά να μην εξεπλάγειν. Ένα στραβό, χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του και τα μάτια του με κοιτούσαν με πρόκληση. Έκανε όπως του είπα. Αργά και βασανίστηκα άρχισε να χαμηλώνει το σώμα του χωρίς να σταματήσει να με κοιτάζει. Ένιωσα την καρδιά μου να αυξάνει παλμούς. Ήταν γελοίο να έχει τόσο μεγάλη επιρροή σε μένα. Ήξερα όμως πως είχα την ίδια επιρροή και εγώ σε αυτόν. Ίσως και μεγαλύτερη. Έκατσε στο δεξί του γόνατο, τώρα εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να σκύβει το κεφάλι για να βλέπω το πρόσωπο του.

Το χαμόγελο στο πρόσωπο του ήταν ακόμη εκεί και η πρόκληση στα μάτια του το ίδιο. Έβαλα το πόδι μου στο αριστερό του γόνατο. Το τακούνι του παπουτσιού μου να μπαίνει μέσα στο μαύρο ύφασμα του παντελονιού του. Με κοίταξε ξέροντας τι ήθελα και φαινόταν να το διασκεδάζει, σαν να ήταν περήφανος.

Ένας βασιλιάς στα πόδια μου.

Δεν χρειάστηκε να πω τίποτα. Τα χέρια του άρχισαν να ακουμπούν τον αστράγαλο του ποδιού που έβαλα πάνω του. Ανατρίχιασα από ένα τόσο απλό άγγιγμα και χαμογέλασε σαν να το κατάλαβε. Τα μεγάλα του δάχτυλα έφτασαν στο πίσω μέρος του παπουτσιού μου και αργά έβγαλαν την φτέρνα μου από το μαύρο μου πέδιλο. Κοιτούσε μια εμένα και μια το παπούτσι και εγώ ευχόμουν να κάνει γρήγορα γιατί τα πόδια μου ήταν σαν να μην με βαστούσαν όσο ήταν υπό την επήρεια του αγγίγματος του.

Έβαλε το πέδιλο μου κάτω στο πάτωμα και κατέβασα το πόδι μου από πάνω του. Πριν του πω να σηκωθεί, ακούμπησε την γάμπα του άλλου μου ποδιού και τον κοίταξα με απορία. "Το ξέρεις πως δεν μου αρέσει να αφήνω πράγματα στη μέση principessa" ξαφνικά ξέχασα πως να αναπνέω. Το πάθαινα όλο και πιο συχνά όσο ο Nicholas ήταν τριγύρω μου. Έβγαλε και το άλλο μου πέδιλο αλλά όταν προσπάθησα να κατεβάσω το πόδι μου το κράτησε πιο σφιχτά.

Τα δάχτυλα του άρχισαν να τραβούν γραμμές στο πόδι μου, η παλάμη του να το αγκαλιάζει και τα χείλη του να αφήνουν υγρά φιλιά στο πέρασμα τους.

"Δεν σε συγχωρέσα ακόμα" βρήκα το κουράγιο να μιλήσω, όσο η αίσθηση του αγγίγματος του μου άφηνε.

"Για ποιο πράγμα;" Συνέχισε να αφήνει φιλιά σε όλο το μάκρος των ποδιών μου.

"Που προσπάθησες να με κάνεις να ζηλέψω" σταμάτησε και με κοίταξε ξέροντας ακριβώς για ποιο πράγμα μιλούσα.

Γέλασε πονηρά με ικανοποίηση "Όμως πέτυχε"

Όταν δεν μίλησα συνέχισαν τα χέρια του να ακουμπούν κάθε καμπύλη του κορμιού μου. Σταμάτησαν στο πίσω μέρος των ποδιών μου όταν είδε τα μάτια μου να κοιτάζουν το στέμμα στο κεφάλι του.

Χαμογέλασε ξανά πονηρά "Ήθελες να δεις ένα βασιλιά στα πόδια σου principessa, έτσι δεν είναι;" Δεν μπόρεσα να κρατήσω το χαμόγελο μου. Έτσι ήταν και το έκανε χωρίς δεύτερες σκέψεις. Έβγαλε το στέμμα από το κεφάλι του και πλησίασε το δικό μου. Τον κοίταξα παραξενευμένα πριν το βάλει στο κεφάλι μου. Ήταν μεγάλο και βαρύ. Ήταν σαν να ένιωσα ξαφνικά τις ευθύνες που φέρει εκείνος που το φορεί. Σαν να τον καταλάβαινα εντελώς.

Αυτό όμως δεν αναιρούσε ότι πλέον δεν θα μπορούσαμε να ήμαστε μαζί.