"Μάλιστα υψηλότατε" Ήταν η μόνη απάντηση που μπόρεσα να αρθρώσω. Η πιο ταιριαστή, αλλά για μένα αυτή την στιγμή ήταν αταίριαστη. Προσπάθησα να ακουστώ όσο πιο χαρούμενη και ευγνώμων μπορούσα, αλλά κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη μου είχε μια γεύση ξινή. Την γεύση της απογοήτευσης. Κάπως έτσι θα ήταν.

Ρεπό για ένα μήνα.

Κάθε άνθρωπος θα σκότωνε για να είναι στην θέση μου. Ήξερα πως το πρόγραμμα μου θα είναι ευέλικτο αλλά δεν είχα φανταστεί πως θα ήταν τόσο ευέλικτο.

Αυτό σήμαινε πως για ένα μήνα δεν θα ήμουν στο παλάτι, αρά δεν θα ήμουν με τον Nicholas. Θα μπορούσαμε όμως να βλεπόμαστε καμιά φορά, έτσι δεν είναι; Ίσως θα μπορούσα να έρθω στο παλάτι γιατί ξέχασα την τσάντα μου, ή να φύγει εκείνος από το παλάτι για κάποιες υποχρεώσεις που πρέπει να διευθετήσει. Κάτι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε για να συναντηθούμε, σωστά;

Ή αν δεν τα καταφέρουμε, ένας μήνας είναι. Τριάντα μέρες. Θα μπορούσα να μην τον δω για τριάντα μέρες. Ίσως θα μπορούσα να βοηθάω τους γονείς μου με το ανθοπωλείο τους ή να βρίσκομε με την Lia και να συζητάμε όπως κάναμε πριν. Έτσι μπορεί να περνούσαν γρήγορα οι μέρες και η απουσία του δεν θα μου ήταν τόσο αισθητή και ανυπόφορη.

Ή θα μπορούσα να κάθομαι όλη μέρα σπίτι, να τον σκέφτομαι συνέχεια και να εύχομαι να ήμουν μαζί του.

Ναι, αυτή η οπτική μοιάζει πιο πιθανή από όλες τις άλλες. Θα βυθίζομαι στην μιζέρια μου για ένα ολόκληρο μήνα. Ίσως να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που δεν θα θέλει να αφήσει την δουλειά του για έναν μήνα.

Το κουστούμι του Nicholas, σύμφωνα με τις οδηγίες του βασιλιά θα το ράψω όταν επιστρέψω από το ρεπό μου, μαζί με το δικό του και του αδερφού του Nicholas. Ακόμη δεν ήξερα για ποια περίσταση ήταν αυτά τα κουστούμια και όσο περνούσε ο καιρός και δεν μάθαινα, με έτρωγε περισσότερο η αγωνία.

"Όσο για τα κουστούμια," το βλέμμα του βασιλιά Dominic συνάντησε το δικό μου για μερικά δευτερόλεπτα, ύψωσε το φρύδι του σε ένδειξη πως με ακούει και χαμήλωσε ξανά το κεφάλι του μπροστά από τον υπολογιστή του. "Για ποια περίσταση είναι;" συνέχισε να κοιτάζει τον υπολογιστή μπροστά του "αν δεν γίνομαι αδιάκριτη φυσικά" Πρόσθεσα βιαστικά.

Το μπλε φως από τον υπολογιστή που κτυπούσε το πρόσωπο του έκλεισε και κοίταξε ξανά εμένα μπερδεμένος "Δεν σου έχει πει ο Nicholas;" Ένιωσα ένα ανεξήγητο ανακάτεμα στο στομάχι. Να μου πει τι;

Έμεινα να τον κοιτάζω σκεπτικά. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα χωρίς κάποια απάντηση να βγαίνει από τα χείλη μου και το ύφος του βασιλιά άλλαξε σαν να κατάλαβε γιατί δεν ήξερα τον σκοπό των κουστουμιών.

"Τα κουστούμια της στέψης εννοείς. Τώρα κατάλαβα, δεν θα πρόλαβε να σου το πει" Ε; της στέψης; Ήξερα πως θα γινόταν σύντομα βασιλιάς, αλλά για πόσο σύντομα μιλάμε δηλαδή; Και πως είναι δυνατόν να μην πρόλαβε να μου πει αφού ήμασταν μαζί πέντε μέρες στην Ιταλία ψάχνοντας για ύφασμα για εκείνο το κουστούμι;

Ένιωσα πάλι εκείνο το ανακάτεμα στο στομάχι, σαν κάτι να ήταν λάθος, σαν μια παρεξήγηση. Ίσως να ήταν απλά η ιδέα μου. Αλλά γιατί δεν μου είχε πει τίποτα για την στέψη; "Λοιπόν Viviana, έχω να παραβρεθώ σε ένα συμβούλιο σε," κοίταξε το χρυσό ρολόι στον καρπό του "μισή ώρα. Θα ξανά ιδωθούμε σε ένα μήνα, απόλαυσε το ρεπό σου"

Ακούμπησε ευγενικά την πλάτη μου και με συνόδευσε προς τα έξω. Πριν το καταλάβω στεκόμουν μόνη έξω από τα γραφείο του.

Χαμένη.

____

Έβαλα σε μια βαλίτσα κάποια από τα ρούχα που έφερα μαζί μου στο παλάτι και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Τσίριξα φοβισμένη όταν ένιωσα ένα ζεστό χέρι γύρω από την μέση μου.
"Ηρέμησε, εγώ είμαι" πήρα μια ανάσα στην προσπάθεια μου να εξαφανίσω τον πανικό που ένιωσα πριν. Κοίταξε την βαλίτσα στο χέρι μου με περιέργεια. "Που πας με την βαλίτσα;"

"Φεύγω" Είπα σοβαρά για να του ανταποδώσω την λαχτάρα που μου έδωσε πριν λίγο.

Με κοίταξε σοβαρός και σκεπτικός. Κάτι σαν ενοχή και συνειδητοποίηση είδα να περνάει από τα μάτια του και ένιωσα να χάνω ένα κτύπο. "Γιατί;" Ρώτησε διστακτικά, σαν να φοβόταν την απάντηση.

"Έχω ρεπό για ένα μήνα" Οι μύες του προσώπου του χαλάρωσαν και ένιωσα να χάνω ξανά ένα κτύπο.

"Ένα μήνα;" Κούνησα το κεφάλι. "Θα έρθω να σε βρω"

Όσο και αν το ήθελα αυτό θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο. "Μα-"

"Δεν δέχομαι κουβέντα" Μείωσε την απόσταση μεταξύ μας και έβαλε το χέρι του κάτω από το σαγόνι μου, υψώνοντας το κεφάλι μου "Σύντομα θα είμαι ο βασιλιάς σου, το ξέχασες;" Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν από την βαθιά του φωνή και τον τρόπο που το χέρι του γλίστρησε από το σαγόνι μου στο πίσω μέρος του λαιμού μου. Τα δάχτυλα του χάδευσαν απαλά το δέρμα μου σε όλη τους την πορεία και ένιωσα τις τρίχες στον αυχένα μου να σηκώνονται κάτω από το ζεστό του άγγιγμα. "Δεν μπορείς να φέρνεις αντιρρήσεις στον βασιλιά σου, έτσι δεν είναι principessa;" Το στήθος μου άρχισε να ανεβοκατεβαίνει πιο έντονα από τον απαιτητικό τόνο της φωνής του. Έσπρωξε το κεφάλι μου από το πίσω μέρος του λαιμού μου, μέχρι που τα χείλη μας ενώθηκαν. Ανέβηκα στις μύτες των ποδιών μου για να μειώσω την απόσταση που είχαμε. Ήταν τόσο ψηλός που ακόμη και με τακούνια, το κεφάλι μου δεν έφτανε στο ύψος του δικού του. Το δεξί μου χέρι ανακάτευε τα μαύρα του μαλλιά και το αριστερό ακουμπούσε το μπράτσο του, οι μύες του να κινούνται κάτω από το άγγιγμα μου και να στέλνουν φωτιά σε όλο μου το σώμα. Σταδιακά αλλά αστραπιαία. Ένιωσα το χέρι του να τυλίγεται δύο φορές μέσα στα μαλλιά μου με αποτέλεσμα να τραβηχτεί πίσω το κεφάλι μου και να ανοίξει το στόμα μου από πόνο και ηδονή, διακόπτοντας το φιλί. Τα χείλη μας ακουμπούσαν αλλά δεν κουνούνταν. Άνοιξα τα μάτια μου και συνάντησα τα δικά του. Πράσινα και ανυπόμονα.

"Και αν δεν το κάνω;" Τα χείλη μας ακόμη ακουμπούσαν και ένιωθα τα μάτια μου να με καίνε. "Αν δεν υπακούω στις διαταγές σας;" Έκανα παύση "Υψηλότατε" χαμογέλασε λοξά από την πρόκληση στην ερώτηση και την φωνή μου.

Έσφιξε το χέρι του γύρω από τα μαλλιά μου και έγειρε ξανά το κεφάλι μου πίσω "Φοβάμαι πως δεν υπάρχει αυτή η πιθανότητα principessa"

"Γιατί;" Ρώτησα με τον ίδιο τόνο και ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν τα μάτια του έπεσαν τα χείλη μου.

"Γιατί θα θέλεις να υπακούς" Θα θέλω να υπακούω. Άνοιξα ασυνείδητα το στόμα μου με μια δόση σοκαρίσματος και ανυπομονησίας. Δεν μου άρεσε να υπακούω στους άλλους, ούτε να κάνω λάθος. Αλλά είχε δίκιο. Θα έκανα ότι μου έλεγε γιατί θα το ήθελα.

Ξεροκατάπια και ένωσε τα χείλη μας ξανά. Το χέρι του έσφιγγε ελαφρά το μπροστινό μέρος του λαιμού μου και άρχισε να κατεβαίνει. Δάγκωσα τα χείλη του και πριν ξανά ενωθούν με κοίταξε με ξάφνιασμα, σαν να μην το περίμενε.

"Μάλλον θα υπακούς και εσύ σε εμένα" είπα χαμογελώντας και ένωσα τα χείλη μας. "Τι ήταν αυτό;" Τράβηξα πίσω τρομαγμένη όταν άκουσα κάτι να κτυπάει το πάτωμα. Σαν να έσπασε κάτι πορσελάνινο.

"Είναι κανείς εκεί;" άρχισε να προχωράει στον διάδρομο και εγώ κοίταζα τριγύρω σοκαρισμένη.

Ω θεέ μου.

Ήμασταν τόσο αφελείς. Φιλιόμασταν τόση ώρα σε έναν διάδρομο όπου θα μπορούσε να περπατά ο οποιοσδήποτε ανά πάσα στιγμή και να μας έβλεπε. Είχα ξεχάσει τελείως πως κρυβόμαστε και δεν ήμαστε μόνοι μας.

Αν μας είδε κάποιος; Αν ήταν ο βασιλιάς; Αν το πουν του βασιλιά;
Θα με απολύσουν.

"Δεν είναι κανείς στον διάδρομο" Ένιωσα μια μικρή ανακούφιση. Μάλλον τελικά δεν ήταν κανένας. Κανένας δεν μας είδε και ο βασιλιάς δεν θα μάθαινε για εμάς. Δεν θα με απολύσουν.
"Εκτός από ένα σπασμένο βάζο" σταμάτησε για λίγο η καρδιά μου να κτυπά. Ο Nicholas ήταν ψύχραιμος ή τουλάχιστον αυτό προσπαθούσε να δείξει.

"Τι; Άρα κάποιος ήταν εδώ, κάποιος μας είδε" είπα σιγανά κοιτώντας τριγύρω.

Κανείς.

Θα είχε ήδη φύγει.

Ακούμπησε τους ώμους μου και χαμήλωσε το κεφάλι του ώστε να με κοιτάζει απευθείας στα μάτια "Ηρέμησε. Δεν μας είδε κανείς" προσπάθησα να του πω πως δεν το ξέρουμε αυτό στα σίγουρα αλλά μίλησε εκείνος πριν προλάβω εγώ.

"Ακόμη και αν μας είδε, ο πατέρας μου δεν θα το μάθει. Δεν θα προλάβουν να του το πουν" είπε σοβαρά κοιτώντας με βαθιά στα μάτια και τον κοίταξα δύσπιστα και με περιέργεια για το τι εννοούσε.

"Τι πάει να πει αυτό; Θα τους σκοτώσεις δηλαδή;" Είπα σαρκαστικά αλλά από το βλέμμα του κόπηκε το γέλιο μου.

"Είμαι πρίγκιπας principessa, έχω κάνει μερικά απαίσια πράγματα στη ζωή μου" είπε σοβαρός και γέμισα με απορία.

"Φόνο;" ρώτησα διστακτικά. Δεν περίμενα ποτέ πως θα ρωτούσα κάποιον κάτι τέτοιο και θα το έλεγα στα σοβαρά.

Χαμογέλασε "Όχι ακόμα. Αλλά για σένα θα το έκανα" Ένιωσα ανακούφιση και ένα ίχνος φόβου. Ανακούφιση που δεν διέπραξε ποτέ φόβο και τρόμο για το αν εννοούσε πως θα σκότωνε για μένα.
Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, έβαλε τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου και απάντησε "Το εννοώ Viviana, για σένα θα έκανα τα πάντα"

"Μπορείς να ξεκινήσεις ανακαλύπτοντας ποιος έσπασε το βάζο και αν μας είδε" Χαμογέλασε και έγνεψε.

"Μισώ αυτό που θα πω αλλά πρέπει να φύγω. Εκτός από τις δικές σου διαταγές, ακολουθώ και αυτές του βασιλιά"

"Αλλά οι δικές μου είναι πιο ευχάριστες" χαμογέλασα αλλά μου κόπηκε γρήγορα το χαμόγελο όταν σκέφτηκα πως αυτό μπορεί να ήταν το τελευταίο χαμόγελο που θα του έδινα. "Θα έρθω να σε βρω σύντομα. Θα σε συνοδεύσω έξω" Ακούμπησε την πλάτη μου αλλά δεν κουνήθηκα.

"Δεν είναι ανάγκη, κάναμε ήδη αρκετά. Ας μην το ρισκάρουμε άλλο"