"ΤΙ;" απομάκρυνα το τηλέφωνο και έκλεισα τα μάτια μου όταν η τσιρίδα της Lia's τρύπησε το αυτί μου. Άκουσα έναν ήχο από την άλλη άκρη του τηλεφώνου, σαν αυτόν που κάνει το κρεβάτι όταν κάποιος πάει να κινηθεί. "Χα! Στο είπα ότι θα ερωτευόσουν τον πρίγκιπα και εσύ κορόιδευες. Ακριβώς σαν την Σταχτοπούτα"

"Mόνο που δεν είμαι η Σταχτοπούτα και ο Nicholas δεν είναι ο πρίγκιπας της. Και σίγουρα δεν θα έχουμε το και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα"

"Τι σημασία έχει το τέλος; το τώρα είναι που μας ενδιαφέρει" μακάρι να ήταν τόσο απλό. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Αν θέλουμε να ήμαστε μαζί θα πρέπει να ήμαστε μαζί κρυφά και με τον κίνδυνο να αποκαλυφθεί η σχέση μας.

Αν όμως γίνει αυτό, θα απολυθώ και ο Nicholas ίσως να έχει και αυτός μπλεξίματα. Ούτε μια εβδομάδα δεν έχει που είμαι εδώ και κοντέψαμε να μας πιάσουν στα πράσα.

Σε δύο μήνες δηλαδή τι θα γίνει; "και σύντομα θα ήσαστε στην Ιταλία. Οι διό σας" συμπλήρωσε η Lia τονίζοντας με υπονοούμενο την τελευταία της πρόταση και γύρισα τα μάτια μου.

"Για δουλειά" τόνισα το προφανές. Αυτό το ταξίδι ήταν καθαρά για δουλειά. Δεν πρόλαβε να μου πει ακόμη τον ακριβή σκοπό του ταξιδιού αλλά είναι σίγουρα για δουλειά.

"Ναι καλά" είπε γελώντας και έπεσα στο κρεβάτι μου κοιτώντας την οροφή μέχρι που άκουσα από το τηλέφωνο μια αντρική φωνή και σηκώθηκα απότομα ξανά από το κρεβάτι. "Τελείωνε, κλείσε το τηλέφωνο." Άκουσα την Lia να του λέει να σταματήσει.

"Lia; Ποιος είναι μαζί σου;"

"Κα- κανένας" άκουσα ξανά την αντρική φωνή να γελά και την Lia να τον βρίζει. Δεν μπορούσα να ακούσω καθαρά, αλλά η φωνή ήταν γνώριμη.

"Αφού άκουσα μια αντρική φωνή από το βάθος. Lia, ποιος είναι στο κρεβάτι σου;" Ένα πρόσωπο ήρθε στο μυαλό μου και γούρλωσα τα μάτια μου. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από το στόμα μου για να κρύψω την έκπληξη μου.

Αποκλείεται.

"Δεν είναι το δικό μου κρεβάτι" είπε διστακτικά και είχα μείνει ακόμη πιο έκπληκτη όταν επιβεβαίωσε πως ήταν όντως κάποιος μαζί της στο κρεβάτι.

Οι λέξεις δίσταζαν να βγουν από το στόμα μου "Είναι ο...;"

Όπως δίσταζαν και οι δικές της "Δυστυχώς ναι"

Ethan Armer.

Ο ορκισμένος εχθρός της Lia's.

Μάλλον τώρα όχι και τόσο εχθρός. "Αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις" κλασσική απάντηση όσων πιάνονται στα πράσα.

"Και τι είναι δηλαδή;" ακόμα ήμουν έκπληκτη, αλλά τώρα προσπαθούσα να κρατήσω το γέλιο μου.

Η Lia με τον Ethan; ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, πόσο μάλλον στα δικά τους.

"Δεν θα έκανα ποτέ κάτι μαζί του. Ακόμη και αν με πλήρωναν" άκουσα ξανά την φωνή του Ethan, λίγο πριν μιλήσω.

"Πίστεψε με, θα προτιμούσα να είχα μαχαίρι στο λαιμό παρά να σε ακουμπήσω ποτέ" άκουσα τον Ethan να φωνάζει από το βάθος. Αν δεν είχαν σχέση τότε τι έκαναν στον ίδιο χώρο εκτός ώρας εργασίας; Πόσο μάλλον στο ίδιο κρεβάτι. Αυτοί μισούν ακόμη και τον αέρα που μοιράζονται.

"Α ωραία τότε, θα το έχω υπόψιν μου. Μόνο να προσέχεις τα βράδια που κοιμάσαι αν δεις μια σκιά με ένα μαχαίρι από πάνω σου να ξέρεις πως θα είμαι εγώ" άρχισαν πάλι να τσακώνονται.

Αν σταμάτησαν ποτέ καθόλου δηλαδή.

"Μπορείτε να τσακωθείτε κάποια άλλη στιγμή. Τώρα πες μου γιατί ήσαστε στο ίδιο κρεβάτι αφού ισχυρίζεστε πως ακόμη μισιέστε θανάσιμα"

"Θα ήθελα πολύ να σου πω, αλλά αυτή την στιγμή δεν προλαβαίνω" έκανε παύση πριν συνεχίσει "Ωχ πρέπει να κλείσω. Καλά να περάσεις στο ταξίδι με τον πρίγκιπας σου" είπε βιαστικά με υπονοούμενο και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβω να μιλήσω.

Δεν ξέρω τι σκαρώνουν αυτοί οι δύο, αλλά είμαι σίγουρη πως θα τους βάλει σε μπελάδες.

Βγήκα έξω από το παλάτι και ο Nicholas με περίμενε ήδη εκεί. Το προσωπικό είχε πάρει τις βαλίτσες μου στο ιδιωτικό αεροπλάνο της βασιλικής οικογένειας. Μόλις με είδε χαμογέλασε και έκανα και εγώ το ίδιο μη μπορώντας να κάνω διαφορετικά αφού τα χείλη μου είχαν αποφασίσει ήδη από μόνα τους.

Ανταλλάξαμε μόνο χαιρετισμούς μέχρι που έκλεισε η πόρτα του αεροπλάνου και είχαμε μείνει μόνοι μας. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως ο βασιλιάς και ο αδερφός του Nicholas δεν θα ερχόντουσαν μαζί μας.

Κάθισα στον δεξί διάδρομο στην καρέκλα που ήταν από την έξω πλευρά και ο Nicholas στον αριστερό διάδρομο στη θέση που βρισκόταν δίπλα από την δικιά μου. Μας χώριζε μόνο ένα μικρός διάδρομος.

Δεν είχα ξανά ταξιδέψει με αεροπλάνο, δεν είχα φύγει ποτέ από την Dreamland. Όταν άρχισε το αεροπλάνο να πετάει, άρχισα να ζαλίζομαι και να τρέμω. Θα ήταν το άγχος της πρώτης φοράς. Έκλεισα τα μάτια μου για να ηρεμίσω.

"Mama! papa!" Μία παιδική φωνή φώναζε μέσα στο μυαλό μου. Μια φωνή που δεν αναγνώριζα. Ήταν τρομαγμένη."aiuto, aiuto!" βοήθεια, βοήθεια! φώναζε κλαίγοντας.

Ακουγόταν σαν να άνηκε σε ένα μικρό κορίτσι.

Κάτι κακό της συνέβαινε.

Δεν ήξερα τι αλλά με είχε κάνει να ανατριχιάσω.

"Principessa; είσαι καλά;" άνοιξα τα μάτια μου και βρήκα τον Nicholas να κάθετε στην θέση δίπλα από την δική μου και να κρατάει σφικτά το χέρι μου. Φαινόταν προβληματισμένος, ανήσυχος.

"Ναι, μια χαρά, μην ανησυχείς για μένα. Είμαι καλά" ένιωθα σαν να προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως ήμουν όντως καλά. Δεν ένιωθα πια τόσο ζαλισμένη και το χέρι μου που βρισκόταν κάτω από το δικό του είχε σταματήσει να τρέμει.

Δεν ξέρω τι ήταν εκείνες οι φωνές που πέρασαν από το μυαλό μου. Δεν τις είχα ξανά ακούσει. Ήταν σαν μια ξεχασμένη ανάμνηση στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά φαινόταν ξένη, όχι δική μου.
Σαν να ήταν κάποιας άγνωστης. Ενός μικρού κοριτσιού που ήθελε την βοήθεια των γονιών της.

"Σίγουρα είσαι καλά; έχεις κοκκινίσει λίγο" χάιδεψε τα μαλλιά μου και τα έβαλε πίσω από το αυτί μου.

"Είναι για να ταιριάζει με το χρώμα των μαλλιών μου" είπα στην προσπάθεια μου να τον καθησυχάσω και να λύσω τον κόμπο που ένιωθα στην κοιλιά μου. Όχι πια από το αεροπλάνο, αλλά από τις φοβισμένες φωνές που ηχούσαν στο μυαλό μου. "Λοιπόν, ποιος είναι ο σκοπός του ταξιδιού;" Ένιωθα την ανάγκη να αλλάξω το θέμα της συζήτησης μας.

"Χρειαζόμαστε ύφασμα για ένα κουστούμι" Ιταλικό ύφασμα για κουστούμι;

"Για ποια περίσταση είναι το κουστούμι;" Θα έπρεπε να ήταν πολύ ξεχωριστή περίσταση.

"Δεν...έχει τόση σημασία. Θέλω να είναι επίσημο και κατά προτίμηση μαύρο" δεν έχει τόση σημασία; Μα η περίσταση για ένα ρούχο είναι ίσως η σημαντικότερη πληροφορία "Και είναι ευκαιρία να επισκεφτείς την Ιταλία. Δεν γίνετε να κατάγεσαι από εκεί και να μην έχεις πάει ποτέ, ε principessa;" ακούμπησε με τον αντίχειρα του το μάγουλο μου και έκλεισα ασυνείδητα τα μάτια μου κάτω από το ζεστό του άγγιγμα.

Principessa.

Ακουγόταν ωραίο, προσωπικό. Ίσως και κάπως ειρωνικό. Δεν ήμουν πριγκίπισσα αλλά όταν γνωριστήκαμε πίστευε πως ήμουν. Μάλλον έτσι θα το σκέφτηκε.

Το χέρι του ήταν ακόμη πάνω στο δικό μου και όταν το κοίταξα, χαμογέλασε και φίλησε το χέρι μου κοιτώντας με. Όπως τότε στον χορό. Ξαφνικά ο χώρος είχε αρχίσει να ζεσταίνετε, όπως κάθε φορά που είμαι κοντά του. Εκείνο το γαργαλητό στην κοιλιά μου είχε αργήσει να εμφανιστεί, αλλά τώρα είχε επιστρέψει για τα καλά. Συζητούσαμε και γελούσαμε σε όλη την διαδρομή και πριν το καταλάβω είχαμε προσγειωθεί.

Το ξενοδοχείο στο οποίο θα μέναμε για τις πέντε μέρες του ταξιδιού φαινόταν υπερπολυτελές. Μαύρο κτήριο με μοντέρνα ασημένια έπιπλα που έλαμπαν περισσότερο και από διαμάντια. Το προσωπικό του ξενοδοχείου μας περίμενε ήδη στην είσοδο και μας υποδέχτηκαν όπως ακριβώς θα φανταζόμουν πως υποδέχεται ο κόσμος την βασιλική οικογένεια.

"Ορίστε το κλειδί για το δωμάτιο σας υψηλότατε" είπε χαμογελαστά η κοπέλα στην υποδοχή.

Ο Nicholas την κοίταξε προβληματισμένος "Και το δεύτερο;" Το χαμόγελο της κοπέλας αντικαταστάθηκε από πανικό και άρχισε να κοιτάζει στον υπολογιστή της για τις κρατήσεις.

"Το προσωπικό σας έχει κάνει κράτηση για ένα δωμάτιο υψηλότατε" Ωχ.

Ο Nicholas με κοίταξε, δίνοντας μου ένα απολογητικό ύφος και έπιασα το χέρι του σφίγγοντας το για να τον επιβεβαιώσω πως δεν χρειάζεται να απολογείται. Δεν έκανε εκείνος την κράτηση, λάθη συμβαίνουν.

Όπως στις ταινίες.

Εκεί και αν αυτό συμβαίνει συχνά. "Είστε σίγουρη;"

Πήγα να αφήσω το χέρι του αλλά έσφιξε το χέρι μου και το κράτησε πιο σφικτά. "Ναι υψηλότατε. Θα έγινε κάποιο λάθος. Το δωμάτιο σας όμως είναι σουίτα, υπάρχει αρκετός χώρος για δύο άτομα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλα κενά δωμάτια ήμαστε γεμάτοι αυτή την εποχή, αλλά ίσως θα μπο-"

"Δεν είναι ανάγκη, ευχαριστώ. Καλή συνέχεια" τράβηξε απαλά το χέρι μου για να τον ακολουθήσω και έδωσα ένα ευγενικό χαμόγελο στην κοπέλα πριν αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε.

"Καλή διαμονή" άκουσα την φωνή της από το βάθος.