Παρακάτω μπορείτε να δείτε το γράμμα τής Noelani Arslan Māhoe προς την μητέρα της ένα μήνα μετά την εισαγωγή της στην Ακαδημία τού  Michel. Εξαιτίας τού ευαίσθητου περιεχομένου, το γράμμα κατασχέθηκε από την ίδια την Ακαδημία και δεν παραδόθηκε πότε. Είναι μια από τις αποδείξεις των αυθαιρεσιών τής Ακαδημίας σε βάρος τής νεαρής κοπέλας. Δεν ήταν ούτε το πρώτο γράμμα, ούτε το τελευταίο. Από αυτή την στιγμή και μετά γνωρίζουμε με σιγουριά πως τα γράμματα των μαθητών ελέγχονταν πριν παραδοθούν στα ταχυδρομεία από τους αρμόδιους.

Λατρεμένη μου μαμά,

Δεν αναγράφω ημερομηνίες γιατί δεν έχει νόημα. Όταν παραλάβεις αυτό το γράμμα θα έχει περάσει αρκετός καιρός και δεν θα θυμάσαι καν τι είχες για μεσημεριανό.

Οι μέρες μου είναι ακριβώς όπως τις περιέγραψα στο τελευταίο μου γράμμα. Είμαι μόνη μου και κάθε αίθουσα φωτίζεται άχνα και κάθε καθρέφτης δείχνει μονάχα εμένα. Αν δεν λάτρευα τόσο αυτήν την ζωή, θα ευχόμουν να ήμουν δίπλα σου. Αλλά δεν το εύχομαι. Σε αγαπάω τόσο μαμά, αλλά η ζωή ενός καλλιτέχνη είναι μοναδική. Το ξέρεις, το ξέρεις τόσο καλά. Αν πρέπει να περάσω το υπόλοιπο τής ζωής μου στο σκοτάδι κάνοντας αυτό που ξέρω καλύτερα τότε θα το κάνω. Ίσως βέβαια το μίσος τους να με κάνει να γυρίσω πίσω καθώς τέτοια είναι βέβαια η φύση των ανθρώπων. Ίσως τους μισήσω και εγώ πίσω.

Δεν υπάρχει κανένας να με καθοδηγήσει, κανένας δάσκαλος. Οπότε με αφήνουν να εξασκούμαι μόνη μου και μερικές φορές μου στέλνουν μουσικούς να μου κρατούν παρέα. Βασικά μου έστελναν έναν βιολιστή, τον Matteo. Στον Matteo οι γονείς του έσπασαν τέσσερα δάχτυλα και εκείνος δεν το είπε σε κανέναν για εβδομάδες ολόκληρες. Παίζει βιολί και τον έχω ακούσει να παίζει τόσο υπέροχα. Αλλά δεν παίζει πια, πονάει να τα κουνήσει. Όσο έπαιζε με τα δάχτυλά του ματωμένα και τραυματισμένα, έχασε για λίγο την αίσθηση του χεριού του. Δεν μου κάνει παρέα με το βιολί πια, αλλά μου κάνει στην τραπεζαρία.

Είναι θλιβερό το πόσο λίγο καιρό βρίσκομαι εδώ πέρα και το ποσό εύκολο είναι να καταλάβω ποιος είναι στην άκρη τού γκρεμού. Όχι κυριολεκτικά, αλλά το κάστρο είναι χτισμένο σε ένα βουνό οπότε ναι...

Τέλος πάντων.

Τρώω καλά και οι νοσοκόμες με φροντίζουν σαν παιδί τους. Νομίζω με φοβούνται και με θαυμάζουν ταυτόχρονα.

Σου ζήτησα να έρθω εδώ για να κρατήσω την σπίθα μου ζωντανή μα τώρα βλέπω ότι ο καιρός φέρνει ανέμους και η φλόγα μονάχα πιο σταθερή και δυνατή μένει. Άμα είχες δεύτερες σκέψεις για την θέση μου εδώ, διώξε τες μακριά. Μπορώ να αντέξω κάθε πίεση αν έχω την αγάπη σου. Ακόμα κι αν αυτό που γίνεται είναι μια αδικία, κανένα κράτος και κανένας άντρας δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα μου κλειστό αν φωνάζω πολύ δυνατά.

Είναι δύσκολοι καιροί και θα γίνουν δυσκολότεροι. 

Θα μιλήσουμε σύντομα. Σε λατρεύω.

Η Noel σου