Συνέντευξη σε μικρό τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό τής Noelani Arslan Māhoe, ασαφές είναι το πότε έγινε. Οι υποθέσεις ξεκινάνε από τα χρόνια που βρίσκεται στην Ακαδημία και στην αρχή των δικαστηρίων. Διαθέσιμο βίντεο δεν υπάρχει αλλά η δαχτυλογράφηση τής συζήτησης είναι η εξής:

-Χαιρόμαστε πολύ που σε έχουμε κοντά μας Noelani, δεν μπορούμε να μην σε ευχαριστήσουμε και δημόσια για την χαρά που μας δίνει η συντροφία σου...

-Ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας να βρεθώ στην εκπομπή σας, με τιμεί πραγματικά.

-Έχεις κάνει κάποια παρόμοια συνέντευξη;

-Έχω κάνει αρκετές αλλά καμία ευχάριστη. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι σε καλούν να μιλήσεις και στο τέλος καταλήγουν να μιλάνε αντί για σένα επειδή ξέρουν καλύτερα. Τέτοιοι καλλιτεχνικοί χώροι είναι στενάχωρο πόσο κλειστοί είναι στην πραγματικότητα.

-Γιατί πιστεύεις ότι συνεχίζουν να σε καλούν αν δεν θέλουν να σε ακούσουν;

-Μα δεν είναι καν θέμα το αν με ακούν ή όχι, δεν με νοιάζει αυτό. Δεν μου δίνουν το χώρο να μιλήσω, τον χρόνο.

-Noelani, πιστεύεις ότι η φωνή σου παραείναι σιγανή για τα λόγια και το μυαλό σου ή σιωπηλή επειδή σε αναγκάζουν άλλοι;

-Υπάρχει διαφορά στο δεν θέλω και δεν μπορώ...

-Φυσικά και υπάρχει διαφορά αν θέλεις να στηριχθείς μονάχα στις λέξεις, στα λόγια όπως είπες πριν. Έλα στην θέση μου όταν είχα όλο το έθνος, έναν κόσμο να με στραβοκοιτάζει όταν ήμουν δεκάξι επειδή μπορούσα και ήθελα. Πιστεύεις ότι η πίεση με πονάει περισσότερο τώρα από τότε;

-Ένα παιδί διαχειρίζεται διαφορετικά την αναταραχή. Το λένε όλοι οι ψυχολόγοι...

-Πώς διαχειρίζεται ένα παιδί το πολιτικό χάος; Την πολιτική ανευθυνότητα; Αυτή η αναταραχή έχει γίνει περίγελος πια για μένα. Ανθρώπινα προβλήματα για ανθρώπους.

-Πιστεύεις ότι βρισκόμαστε σε περίοδο παρακμής, σε μια εποχή με ακραίες τεχνολογικές εφευρέσεις και τέτοια ανέσεις;

-Πότε ξεκινάει αυτή η παρακμή;

-Από πότε; Ας πούμε με την τελευταία γενιά χορευτών! Εκατό χρόνια είναι αρκετά για να επιλυθεί αυτό το χάος;

-Πιστεύω πως όποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ξεκάθαρη πολιτική, ηθική και πολιτισμική κρίση που εκτείνεται σε βάθος χρόνου και δεν είναι μονάχα τωρινή ανακάλυψη είναι μέρος τού προβλήματος. Αν με αφήσεις να σου εξηγήσω...

-Το μικρόφωνο είναι δικό σου.

-Νιώθω ότι στα χαρτιά μπορείς να καταλάβεις την ιδιαιτερότητα τής κατάστασής μου. Η μητέρα μου είναι Χαβανέζα, ο πατέρας μου είναι Τούρκος, έχω ζήσει στην Γαλλιά στην εφηβεία μου. Έχω υπάρξει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, σε περιοδικά, ολόκληρο θέμα στην τηλεόραση. Έχω κατακριθεί από πολιτικούς, από άλλους καλλιτέχνες, από άκυρους στον δρόμο. Γιατί; Ας αρχίσουμε με το γεγονός πως ο χορός έχει απαγορευτεί τα τελευταία χρόνια. Εμένα με δέχτηκαν στην Ακαδημία επειδή δεν είχε γίνει αναθεώρηση στους όρους και τις προϋποθέσεις τής υποδοχής μαθητών στην σχολή! Ένα δεκαεξάχρονο θα μπορούσε να πάει στην φυλακή, εγώ θα μπορούσα να πάω φυλακή αν με είχαν πάρει σοβαρά από τότε. Ένα σύστημα χτίστηκε πάνω στο μίσος μίας τέχνης και αυτό το σύστημα απειλεί παιδιά σήμερα. Χριστέ μου, τι φασιστική ιδέα είναι αυτή και γιατί υποστηρίζεται ακόμα δίχως κατάκριση; Ορίστε, σου παρουσίασα μέσα σε δύο λεπτά ένα παράδειγμα τής πολιτικής κρίσης. Θες πολιτισμό; Καίγονται βιβλία για τον χορό, η τέχνη ξεχνιέται. Ορίστε, πολιτισμική κρίση. Ηθική; Δες πόσο εύκολα θα κριθεί ένα παιδί αντί για ένα ελαττωματικό, διεστραμμένο σύστημα. Είναι ηθικό κάθε ανασφάλεια τού κόσμου να πέσει στους ώμους μου;

-Όταν έφυγες από την μητέρα σου, ήξερες τι σε περίμενε;

-Φυσικά και όχι! Πίστευα ότι θα προκαλέσω διεθνή επεισόδιο λόγω των όσων γράφονταν για 'μένα; Ήμουν ένα παιδί με όνειρα φίλε, όχι επαναστάτρια...

-Το όνειρο το άξιζε; Άξιζε όλα αυτά;

-Πιστεύω κάθε όνειρο αξίζει κάθε θυσία. Κι το δικό μου ήταν απαγορευμένο...

-Ποιο είναι το απαγορευμένο για 'σένα; Αυτό που δεν δίνεις εσύ στον εαυτό σου ή αυτό που δεν σε αφήνουν άλλοι να έχεις;

-Λοιπόν, σκατά. Τι ωραία ερώτηση. Μάλλον το δεύτερο. Είναι άλλο να σε περιορίζουν τα χέρια σου και κάτι άλλο τα χέρια να είναι ξένα. Δεν συμφωνείτε;

-Κρύβει μεγαλύτερη τραγωδία αν περιορίσεις τον εαυτό σου σε κάτι. Γιατί η ελευθερία κλέβεται τόσο εύκολα έτσι, δεν μπορεί να στην δώσει ποτέ κάποιος άλλος.

-Αν στηρίζεσαι σε άλλους, τότε φυσικά και όχι. Εγώ πιστεύω ότι ακόμα και τα όρια που βάζουμε στον εαυτό μας δεν είναι δικά μας. Από κάπου ξεκινάνε αυτές οι ιδέες, αυτές οι επιρροές. Τελικά, βάζεις εσύ τα όρια στον εαυτό σου ή σε σπρώχνει η κοινωνία να το κάνεις και απλά βάζεις το χέρι στην φωτιά ηθελημένα;

-Καίγεσαι αν πλησιάσεις. Δεν έστειλε κανένας το χέρι σου στην φωτιά.

-Κάποια μέρα θα μπορέσω να μιλήσω για τα όνειρα μου, για το πως ξεκίνησαν, για το πως ελπίζω ακόμα για αυτά, δίχως να ζητήσω συγγνώμη για το πάθος μου. Τότε εγώ θα έχω κάψει κάθε απαγόρευση από τα θεμέλια και θα ξανακάνουμε αυτήν την συζήτηση. Γιατί θα τα κάνω όλα μόνη μου και απλά το ξέρω.