POV AGAPI
Μέτα από εκείνη την νύχτα που κοιμήθηκα με την Έλλη αγκαλιά, βρισκόμαστε κάθε απόγευμα στο σπίτι της και την προσέχω όσο λείπει η Μαρία στην δουλειά. Ο σύζηγος εξακολουθεί να απουσιάζει από το σπίτι και δεν ξέρουμε τίποτα για εκείνον πέρα το ότι συνεχίζει να εργάζεται στην δουλειά του όπως έκανε και πριν φύγει από το σπίτι. Πριν λίγο το ξυπνητύρι χτύπησε κάνωντας με να συνειδητοποιήσω ότι σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στην σχολή. Για κακή μου τύχη η αγαπημένη μου κολλητή η Χριστίνα δεν έχει περάσει στο ίδιο τμήμα με εμένα, με αποτέλεσμα να νιώθω λιγάκι αγχωμένη. Η Χριστίνα πέρασε στο τμήμα μουσικών σπουδών στο ΑΠΘ. Ευτυχώς οι εγκαταστάσεις των σχολών μας βρίσκονται κοντά και έχουμε σχεδόν τις περισσότερες μέρες τις ίδιες ώρες μάθημα, κάτι που μας εξυπηρετεί αφάνταστα μιας και θα επιστρέφουμε μαζί στα σπίτια μας. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και κατευθύνομαι στο μπάνιο του δωματίου μου για να κάνω την πρωινή μου ρουτίνα. Αφού τελείωσα με το πλύσιμο των δοντιών μου και του προσώπου μου και αφού βάλω την ενυδατική μου, πηγαίνω στο δωμάτιο μου για να βάλω τα ρούχα που διάλεξα χθες το βράδυ αλλά και να διαλέξω ένα ζευγάρι κάλτσες που να ταιριάζουν με το σύνολο μου. Εδώ θα μου πείτε, βάλε χριστιανή μου ένα ζευγάρι άσπρες κάλτσες να τελειώνουμε. Έχω γενικά ένα κόλλημα με τις κάλτσες πού έχουν σχέδια ή κάτι να είναι ραμμένο πάνω όπως ένα φιόγκος ή ένα λουλούδι. Μόλις ντυθώ, κατευθύνομαι ξανά στο μπανιό. Παίρνω την μάσκαρα μου και απλώνω μερικές στρώσεις στις βλεφαρίδες μου. Μετά για να ολοκληρώσω το μακιγιάζ μου βάζω μια στρώση διάφανου lip gloss στα χείλη μου για λάμψη. Για καλή μου τύχη έχω ήδη φάει οπότε δεν θα χρειαστεί να ξαναβάλω προς το παρόν lip gloss. Βάζω δύο τετράδια στην τσάντα μου, το πορτοφόλι, τα κλειδιά, δύο τετράδια σημειώσεων, μια αντζέντα και ό,τι άλλο θεωρώ απαραίτητο. Κατεβαίνω από το δωμάτιο μου χαιρετώ την μητέρα μου και πάω στο σημείο συνάντησης που είχαμε κανονίσει με την Χριστίνα για να πάμε στην σχολή.

Αγ:"Γειά σου Χριστίνα! Δεν πιστεύω να άργησα.", της είπα
Χρ:"Γειά σου γλυκιά μου! Δεν άργησες καθόλου. Τώρα ήρθα και εγώ. Δεν περίμενα καθόλου!", μού αποκρίθηκε
Αγ:"Έλα πάμε σιγά σιγά. Μην αργήσουμε πρώτη μέρα στην σχολή. Να γνωρίσουμε και λίγο κόσμο.", της λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου
Χρ:" Άντε πάμε.", μου είπε και ξεσπάσαμε και οι δύο στα γέλια

Εγώ και η Χριστίνα πήραμε τον δρόμο για την αγαπημένη μας καφετέρια για να πάρουμε έναν καφέ και να πάμε στον χώρο τησ σχολής. Μόλις πήραμε τους καφέδες μας, η Χριστίνα ξεκίνησε μια συζήτηση που δεν περίμενα.

Χρ:"Τελικά έμαθες τίποτα σχετικά με εκείνον τον τύπο που έσωσε; Τον βρήκες;", με ρώτησε
Αγ:"Όχι, δυστυχώς δεν τον βρήκα. Πήγα τις προάλλες στο σημείο που βρισκόμουν πριν με σώσει αλλά και στο σημείο που με πήγε μετά και με άφησε εκεί αλλά δεν βρήκα τίποτα που θα με βοηθήσει να τον βρω.", της απάντησα ενώ ένιωθα την λύπη να με κατακλύζει
Χρ:"Δεν είδες καθόλου τα χαρακτηριστικά του; Αν τα θυμάσαι έστω και λίγο κάτι μπορεί να καταφέρουμε.", μου αποκρίθηκε με την ελπίδα χαραγμένη στο πρόσωπο της
Αγ:"Μακάρι να τα είχα δει! Όμως είχε καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του. Και εκτός αυτού, με το που είδε ότι ήμουν σε καλύτερη κατάσταση σηκώθηκε και έφυγε.", της απάντησα συνεχίζοντας να είμαι αναστατωμένη και να σκέφτομαι το πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα δει τα χαρακτηριστικά του και ήξερα ποιος είναι. Αυτή την στιγμή, όμως, τίποτα από αυτά δεν ανήκουν στην πραγματικότητα. Δεν τον γνωρίζω και αυτό θα συνεχίζει νε με τρώει για πολύ καιρό ακόμα.
Χρ:"Και τι θα κάνεις; Εννοώ θα συνεχίζεις να τον ψάχνεις ή θα κάνεις λες και δεν συνέβη ποτέ;", με ρώτησε ενώ τα χαρακτηριστικά της μαλάκωσαν ώστε να με ηρεμήσει.
Αγ:"Πραγματικά δεν ξέρω τι θα κάνω. Θέλω τόσο πολύ να τον βρω και να τον ευχαριστήσω που με έσωσε.", της είπα προσπαθώντας να φανώ αισιόδοξη
Χρ:"Εγώ πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσεις να τον ψάχνεις. Ίσως τα καταφέρεις και τον βρεις. Όπως λες και εσύ όλα είναι πιθανά. Όπως δεν ήξερες ότι θα σε σώσει κάποιος, έτσι δεν ξέρεις αν θα τον βρεις. Κάποια στιγμή θα τον βρεις. Είμαι σίγουρη!", μου απάντησε ενώ φαινόταν ότι ήταν αρκετά αισιόδοξη
Αγ:"Μακάρι! Δεν θα το βάλω όμως κάτω! Κάποια στιγμή θα τον βρω.", της είπα ενώ φαινόταν ότι τα ενθαρυντικά της λόγια είχαν αποτέλεσμα
Χρ:"Α, και κάτι άσχετο με αυτό το θέμα που συζητάμε. Τελικά με εκείνη την φίλη σου τι έγινε; Τα βρήκατε;", με ρώτησε
Αγ:"Γιατί χάσαμε κάτι και δεν το θυμάμαι;", την ρώτησα ενώ το γέλιο μου ακούστηκε σε όλο τον χώρο
Χρ:'Σωστό και αυτό, αλλά μου είχες πει ότι της στέλνεις και δεν σου απαντάει.", μου αποκρίθηκε
Αγ:"Ναι αυτό ισχύει! Άσε που τελικά φάνηκε το πραγματικό της πρόσωπο. Δεν είναι αυτό που νόμιζα. 'Εχω πραγματικά πέσει από τα σύννεφα με την συμπεριφορά της.", της απάντησα ενώ μέσα μου έβραζα λόγω της συμπεριφοράς εκείνης της αχάριστης κοπέλας
Χρ:"Καλέ πώς την λένε; Μου είχες πει αλλά δεν θυμάμαι.", με ρώτησε με ένα σχετικό ενδιαφέρον στην φωνή της
Αγ:"Αριάδνη την λένε!"
Αγ, Χρ:"Κρίμα το όνομα.", λέμε ταυτόχρονα και σκάμε στα γέλια
Αγ:"Πέρα από την πλάκα, εγώ της στάθηκα στα καλά και τα άσχημα και αυτή με αγνοεί λες και είμαι κανένα σκουπίδι. Δεν φτάνει που την δέχτηκα με τα ελαττώματα της και την σκάρτη συμπεριφορά της, μιλάει και από πάνω και πάει και να μας δειχτεί ότι έχει κάνει περισσότερα πράγματα από μένα ενώ είναι μικρότερη από μένα.", της είπα ενώ αν ήμουν ηφαίστιο σίγουρα θα είχα εκραγεί
Χρ:"Πόσο καιρό γνωρίζεσαι με αυτή την κοπέλα;", με ρώτησε
Αγ:"Περίπου 3 μήνες αν δεν κάνω λάθος.", της αποκρίθηκα
Χρ:"Φαίνεται ήθελε να σε πλησιάσει με κάποιον τρόπο και τώρα δείχνει τον πραγματικό της εαυτό." μου είπε με πολύ σοβαρότητα στην φωνή της
Αγ:"Εδώ πάει να μου πουλήσει μαγκιές και να με κοροϊδέψει λες και είμαι κανένα παιδάκι. Ξεχνάει φαίνεται ότι είμαι μεγαλύτερη και ότι δεν μπορεί να με ξεγελάσει. Δεν γίνεται η αλεπού να είναι 100 και το αλεπουδάκι 102.", της απάντησα
Χρ:"Συμφωνώ μαζί σου! Λοιπόν δεν πάμε λιγάκι πιο γρήγορα για να προλάβουμε να φτάσουμε στην σχολή;" μου είπε και εγώ με ένα νεύμα συμφώνησα.

Η συζήτηση για τον «ήρωα» μου αλλά και για την Αριαδνή που με έχει κάνει να μην εμπιστεύομαι τόσο εύκολα τόσο εύκολα πλέον τους ανθρώπους, με τάραξε ολίγον. Μακάρι μέχρι να τον βρω να μην μπω ξανά στην διαδικασία να μιλήσω για εκείνον. Όσο και αν θέλω να είμαι αισιοδόξη ότι θα τον βρω, θα τον ευχαριστήσω και ίσως γίνουμε φίλοι, καταλήγω πάντα στο τέλος να σταματάω να ελπίζω και να θεωρώ κάτι τέτοιο ανέφικτο. Ακόμα και η τυχαία συνάντηση που προσδοκώ, μάλλον δεν θα γίνει ποτέ.

Επιτέλους φτάνουμε στο κατώφλι των σχολών μας. Αυτή την στιγμή τίποτα δεν μπορεί να την χαλάσει. Ούτε η σκέψη για τον «ήρωα» μου, ούτε η Αριάδνη που ευτυχώς μένει στην Κεφαλονιά και δεν πρόκειται να την συναντήσω. Όπως περπατούσα έπεσα πάνω σε κάτι. Μάλλον ας πω καλύτερα πάνω σε κάποιον. Μπροστά μου απλώνεται μια φιγούρα ενός εξαγριωμένου αγοριού.

Αγόρι:"Κούκλα μου, πρόσεχε που πας!", μου είπε φωνάζοντας ενώ τα χαρακτηριστικά απέκτησαν μια σκληρή έκφραση
Αγ:"Συγγνώμη. Δεν ήθελα ούτε να σε ενοχλήσω ούτε να πέσω επάνω σου.", του απάντησα με ειλικρίνεια
Αγόρι:"Δεν φαίνεται όμως να είναι έτσι. Σκόπιμα έπεσες επάνω μου! Θα τα ξαναπούμε όμως αργότερα γιατί τώρα πρέπει να φύγω.", μου αποκριθήκε αλλά δεν ήξερα πως να εκλάβω αυτό που μου είπε. Ήταν ή όχι απειλή;

Μάλλον τέλικα βρέθηκε ο άνθρωπος που θα χαλάσει την πρώτη μου μέρα στην σχολή. Καθώς εξαφανιζόταν από το οπτικό μου, έμεινα αποσβολομένη και χαμένη μέσα στις σκέψεις μου. Άραγε ποια θα είναι η συνέχεια με αυτό το αγόρι; Θα μου κάνει την ζωή στην σχολή μια σκέτη κόλαση; Το πιο σημαντικό από όλα: θα μάθω ποιος είναι ή θα εξαφανιστεί και αυτός σαν το «ήρωα» μου; Αυτό μάλλον θα το μάθουμε στην συνέχεια του εξαμήνου.

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;❤

Ποιός νομίζετε ότι είναι αυτό το αγόρι;❤

Θα θέλατε να δείτε στα επόμενα κεφάλαια την Αριάδνη;❤

Πιστεύετε ότι πρέπει να συνεχίσει να ψάχνει τον «ήρωα» της;❤

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο...φιλάκια πολλά!❤

Αφιερωμένο αυτό το κεφάλαιο στην αγαπημένη μου Titanicos !❤❤❤