Είχαν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από την εξαφάνιση της Βάσιας. Ο Μύρωνας είχε αρχίσει να χάνει τον εαυτό του. Η Νάντια τον έσερνε κυριολεκτικά σαν σκυλάκι της, τον έπαιρνε παντού μαζί της και εκείνος την ακολουθούσε σαν να μην είχε προσωπικότητα. Μπαινόβγαινε συχνά στην έπαυλη Γεωργίου, σαν να της ανήκε, τηλεφωνούσε κάθε μέρα στον Μύρωνα και κάθε φορά που του ζητούσε να βγουν, δεν της έλεγε ποτέ όχι.

Ο Αλέξανδρος δεν τη συμπαθούσε με τίποτα αυτή τη γυναίκα. Είχε αρχίσει να υποψιάζεται τις προθέσεις της κι εκείνη πρέπει να το είχε καταλάβει, γιατί τον κοιτούσε πάντα με μισό μάτι και του μιλούσε με ύφος ντίβας. Το ίδιο και στην Κασσιόπη, την οποία έβλεπε κάπως ανταγωνιστικά. Τα κουτσομπολιά για τον Μύρωνα και τη Νάντια έδιναν κι έπαιρναν. Όλοι πίστευαν πλέων πως ήταν ζευγάρι.

"Η Νάντια Καλογήρου εθεάθη χθες το βράδυ σε τρυφερό τετ α τετ με τον γνωστό επιχειρηματία Μύρωνα Γεωργίου, σε εστιατόριο στη Γλυφάδα." Είδε μια μέρα στις ειδήσεις ο Αλέξανδρος, ενώ φωτογραφίες με τον πατέρα του και τη Νάντια να κοιτάζονται τρυφερά στα μάτια συνόδευαν το ρεπορτάζ. "Δεν έχουν περάσει ούτε δύο εβδομάδες από την εξαφάνιση της συζύγου του και ο κύριος Γεωργίου βιάστηκε κιόλας να την αντικαταστήσει. Μήπως συνέβαινε και πριν την εξαφάνιση κάτι ύποπτο με το όμορφο μοντέλο; Μήπως η εξαφάνιση της Βάσιας Γεωργίου ήταν προσχεδιασμένη τελικά;" Συνέχιζε το ρεπορτάζ ανελέητα, κάνοντας πλύση εγκεφάλου στους χαζεμένους τηλεθεατές.

Ο Μύρωνας μπήκε στο σαλόνι, ακολουθούμενος ως συνήθως από τη Νάντια.

"Τι κάνεις, παιδί μου;" ρώτησε το γιο του αφηρημένος.

"Κοιτάω τα καραγκιοζηλίκια σας." είπε ο έφηβος, ρίχνοντας μια ματιά γεμάτη μίσος στη Νάντια. Εκείνη δεν μίλησε, γιατί μπροστά στον Μύρωνα παρίστανε την καλή.

"Αλέξανδρε, δεν σου επιτρέπω! Η Νάντια είναι φίλη μου και με στηρίζει όσο κανένας άλλος!" του φώναξε.

"Δεν χρειάζεσαι φίλες! Έχεις τα παιδιά σου να σε στηρίξουν!" φώναξε ο Αλέξανδρος όρθιος.

"Ναι, ειδικά εσύ με στηρίζεις πάρα πολύ!" ειρωνεύτηκε ο Μύρωνας. "Όλη μέρα κάθεσαι στο δωμάτιο σου και γράφεις! Τι γράφεις με τόσο πάθος, τέλος πάντων;!"

Τον καυγά πατέρα- γιου διέκοψε μια συγκλονιστική και συγχρόνως περίεργη είδηση:

Νεαρός συνελήφθη χθες στο κέντρο της Κηφισιάς, επειδή βγήκε στους δρόμους και φώναζε ότι η Βάσια Γεωργίου απήχθη από εξωγήινους.

Όλοι σώπασαν για να ακούσουν το ρεπορτάζ:

Ο 20χρονος Λεωνίδας Νικολάου, φοιτητής Αστροφυσικής και μέλος της ομάδας του Αστεροσκοπείου Πεντέλης, τρελάθηκε σύμφωνα με τους περαστικούς και άρχισε να τους φωνάζει προσπαθώντας να υποστηρίξει ψυχωτικά τη θεωρία του. Ο κόσμος τρομοκρατήθηκε και οι άνθρωποι της ARAK έσπευσαν να τον οδηγήσουν στην κοντινότερη ψυχιατρική κλινική, όπου θα λάβει την απαραίτητη θεραπεία για να ξεπεράσει την ψύχωση του.

"Επέμενε πως είδε έναν ιπτάμενο δίσκο να αρπάζει στο εσωτερικό του τη Βάσια Γεωργίου, αν είναι δυνατόν!" είπε ένας απ' τους αρμόδιους για τη μεταφορά του.

"Εδώ ήταν που έγινε, έσπασε ένα μπουκάλι στον τοίχο του μαγαζιού μου, άρπαζε τους περαστικούς, τους φώναζε..." έλεγε ο ιδιοκτήτης μιας καφετέριας εκεί και μάρτυρας του συμβάν.

Στη συνέχεια, ο Αντώνης Λιβανός δήλωνε στους δημοσιογράφους:

"Λυπούμαστε πάρα πολύ για το ατυχές συμβάν. Η τρέλα σχετικά με τους εξωγήινους έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και είναι πραγματικά λυπηρό που μπλέχτηκε άθελα της και η οικογένεια Γεωργίου."

"Πιστεύετε ότι έχει κάποια σχέση η θεωρία του νεαρού κύριου Νικολάου με την εξαφάνιση της Βάσιας Γεωργίου;" Ο Λιβανός γέλασε νευρικά και απάντησε:

"Δεν έχει καμία απολύτως σχέση και δεν είναι καν θεωρία. Είναι μια ψύχωση, ένα άσχημο παιχνίδι του εγκεφάλου. Λυπάμαι πραγματικά για ό,τι συνέβη στον νεαρό και θα ήθελα να διαβεβαιώσω την οικογένεια του ότι θα λάβει την απαραίτητη φροντίδα για να γίνει και πάλι λογικός, όσο αυτό είναι εφικτό βέβαια."

Ο Αλέξανδρος παρακολουθούσε σαν χαμένος τόση ώρα, ενώ πολλές σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό του. Η μητέρα του, η ταράτσα, το τηλεσκόπιο, το UFO που είδε ο Λεωνίδας Νικολάου... Ναι, τώρα πλέων ήξερε τι συνέβη στη μητέρα του! Ήταν σίγουρος για αυτό.

Ο Μύρωνας έκλεισε την τηλεόραση σοκαρισμένος.

"Το παλιόπαιδο... Παίζει με τον πόνο μας." είπε η Νάντια.

"Δεν φταίει εκείνος, Νάντια. Είναι άλλος ένας που τρελάθηκε με όλα αυτά που ακούγονται. Απλά έτυχε να συμπέσει με το δικό μας θέμα." είπε ο Μύρωνας.

"Δεν τρελάθηκε! Την αλήθεια λέει!" αναφώνησε ο Αλέξανδρος.

"Αλέξανδρε, τι είναι αυτά που λες;" απόρησε ο πατέρας του.

"Μπαμπά, σκέψου λίγο... Η μαμά ανέβηκε στην ταράτσα και δεν την ακούσαμε να κατεβαίνει. Την πήραν οι εξωγήινοι, είμαι σίγουρος."

"Δεν υπάρχουν εξωγήινοι, Αλέξανδρε." σχολίασε γελώντας η Νάντια.

"Υπάρχουν! Υπάρχουν και θα το δείτε, όταν θα αρχίσουν να απαγάγουν κι άλλους ανθρώπους! Και η μαμά το πίστευε, γι' αυτό επέλεξαν εκείνη. Είναι η εκλεκτή."

"Η μάνα σου ζούσε σε ένα δικό της κόσμο και καλό θα ήταν να μη μπεις κι εσύ σ΄αυτόν, Αλέξανδρε!" του φώναξε ο Μύρωνας.

"Θα πάω να τον δω! Θέλω να του μιλήσω!" φώναξε ο Αλέξανδρος με πείσμα.

"Δεν θα πας πουθενά." τον συγκράτησε ο πατέρας του. "Στο δωμάτιο σου, γρήγορα!"

"Καλά..." μούγκρισε ο Αλέξανδρος και ανέβηκε πάνω, την ίδια στιγμή που η Κασσιόπη κατέβαινε.

"Άλεξ..." πήγε να του μιλήσει, μα εκείνος την προσπέρασε βιαστικά.

Η Κασσιόπη μπήκε στο σαλόνι λέγοντας νευριασμένη:

"Τι φωνές είναι αυτές; Τι του είπατε πάλι του μικρού και είναι έτσι;"

"Τίποτα, ένας τρελός βγήκε και είπε ότι τη μητέρα σας την απήγαγαν εξωγήινοι και ο αδελφός σου το πιστεύει αυτό." είπε η Νάντια.

"Τι έκανε λέει;"

"Αυτό που άκουσες. Φοβάμαι μην τρελαθεί και ο αδελφός σου." της είπε ο πατέρας της.

"Ποιος είπε αυτά τα πράγματα για τη μαμά;"

"Ο Λεωνίδας Νικολάου. Δεν με παραξενεύει καθόλου. Αυτή η οικογένεια είναι πάντα όλο εκπλήξεις και μέσα στα μυστικά." Γιατί, εμείς τι είμαστε; σκέφτηκε η Κασσιόπη, αλλά δεν το ξεστόμισε.

"Τον ξέρω τον Λεωνίδα. Ήμασταν συμμαθητές. Κρίμα. Ήταν πάντα τόσο λογικός, έξυπνος και ένας απ' τους καλύτερους μαθητές της τάξης ενώ διάβαζε ελάχιστα. Κρίμα που κατέληξε έτσι." είπε λυπημένη. "Και τι θα του κάνουν τώρα;" ρώτησε.

"Ότι έκαναν και στους υπόλοιπους. Τον έκλεισαν σε ψυχιατρείο. Γι΄αυτό σου λέω, φοβάμαι μην πάθει κι ο αδελφός σου τίποτα παρόμοιο. Στην ηλικία που είναι, θα ήταν πολύ επικίνδυνο να αρρωστήσει ψυχικά. Ίσως αν του μιλήσεις εσύ να λογικευτεί."

"Εντάξει. Θα του μιλήσω." είπε η Κασσιόπη και βγήκε, γιατί δεν άντεχε να είναι στο ίδιο δωμάτιο με τη Νάντια.

Ανέβηκε πάνω, στο δωμάτιο του αδελφού της και του χτύπησε απαλά την πόρτα.

"Τι θες;" απάντησε εκείνος απότομα. Η Κασσιόπη μπήκε μέσα. Ο Αλέξανδρος έγραφε στον υπολογιστή του.

"Τι γράφεις;" τον ρώτησε.

"Ένα βιβλίο για τη μαμά." είπε εκείνος και πάτησε ελαχιστοποίηση για να μη διαβάσει τι έγραφε. Ήταν ανακουφισμένος που ήταν η Κασσιόπη και όχι ο πατέρας του.

Η Κασσιόπη πήρε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα του.

"Άκου... Έμαθα τι έγινε και..." προσπάθησε να ξεκινήσει.

"Με θεωρείς κι εσύ τρελό, έτσι;" τη διέκοψε ο Αλέξανδρος. "Όπως και τον Νικολάου."

"Κοίτα, μπορεί και να λέει αλήθεια, όμως...δεν είναι λογικά πράγματα αυτά, Αλέξανδρε. Εξωγήινες απαγωγές... Παραδέχομαι ότι μπορεί και να υπάρχουν εξωγήινοι. Όμως να απήγαγαν τη μαμά...αυτό είναι παράλογο."

"Σε έστειλε ο άλλος να μου μιλήσεις;" κατάλαβε ο Αλέξανδρος.

"Ο μπαμπάς φοβάται για σένα. Ακόμα και αλήθεια να είναι αυτά που λέει ο Λεωνίδας Νικολάου, σκέψου μόνο τι θα του κάνουν εκεί μέσα. Λένε πως οι κλινικές της ARAK είναι οι χειρότερες και ότι τους κάνουν βασανιστήρια για να τους περάσουν τις δικές τους απόψεις. Σκέψου πόσο θα υπέφερε ο μπαμπάς κι εγώ αν σ' έκλειναν κι εσένα εκεί. Γι' αυτό σου λέω, μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις σχετικά με το θέμα της μαμάς, όμως κράτα την άποψη σου για τον εαυτό σου και μη βγεις ποτέ να την πεις δημόσια. Μπορούμε να το συζητάμε αν θες, όμως μόνο μέσα στους τοίχους της έπαυλης, όπου θα είναι ασφαλές. Εντάξει, αδελφούλη;"

"Εντάξει." συμφώνησε τελικά ο Αλέξανδρος. "Όμως θέλω να δω τον Λεωνίδα, να του μιλήσω. Εσύ μπορείς να με πας;"

"Θα σε πάω." του υποσχέθηκε η Κασσιόπη, παρόλο που δεν σκόπευε ποτέ να τον πάει σε εκείνο το μέρος.

Κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή.

"Τι είναι αυτό που γράφεις;" τον ρώτησε.

"Μόλις το ξεκίνησα. Είναι ένα παραμύθι για μικρά παιδιά. Μην ανησυχείς, είναι ακίνδυνο."

"Και έχει σχέση με τη μαμά;" ρώτησε η Κασσιόπη γελώντας.

"Θα περιγράφει τη ζωή της σαν παραμύθι, μέχρι την εξαφάνιση της. Δεν μπορώ να σου πω άλλα. Θα το διαβάσεις όταν ολοκληρωθεί."

"Θα είμαι η πρώτη που θα το διαβάσει." συμφώνησε η Κασσιόπη και σηκώθηκε, χαϊδεύοντας τα μαύρα μαλλιά του αδελφού της.

Κατέβηκε πάλι στο σαλόνι και κάθισε με τον πατέρα της και τη Νάντια.

"Του μίλησες;" τη ρώτησε ο Μύρωνας.

"Ναι. Κατάφερα να τον ηρεμήσω κάπως, όμως θέλει να πάει να δει τον Λεωνίδα. Έχει κολλήσει εκεί." είπε η Κασσιόπη ξεφυσώντας.

"Αυτό δεν πρόκειται να γίνει!" αναφώνησε ο Μύρωνας.

"Και τι θα κάνουμε για αυτό; Αν φύγει κρυφά και πάει εκεί;" Το κινητό της Κασσιόπης χτύπησε. Ήταν ο Ντίνος. Η συζήτηση έληξε εκεί και δεν ξαναμίλησαν για αυτό το θέμα. Πρόσεχαν πάρα πολύ όμως τον Αλέξανδρο και δεν τον άφηναν ποτέ μόνο στο σπίτι.

Παράλληλα κι άλλοι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν αυτή τη θεωρία και να υποστηρίζουν ότι επίσης είδαν ένα UFO στον ουρανό εκείνη τη νύχτα. Ο Μύρωνας είχε τρομοκρατηθεί.

"Φοβάμαι, Νάντια. Για τον γιο μου. Δείχνει να τα πιστεύει όλα αυτά." είπε μια μέρα στη φίλη του. "Τι μου προτείνεις να κάνω;"

"Κλείδωσε τον στο δωμάτιο του, Μύρωνα." του είπε.

Εκείνος την κοίταξε περίεργα.

"Είναι ο μόνος τρόπος να τον προστατεύσεις απ' τον Λιβανό και απ' τους άλλους ανθρώπους της ARAK." Ο Μύρωνας συμφώνησε και με βαριά καρδιά, εντελώς απροειδοποίητα, κλείδωσε την πόρτα του δωματίου του Αλέξανδρου. Σπάραξε η καρδιά του όταν ύστερα τον άκουσε να φωνάζει και να χτυπάει δυνατά την πόρτα εκλιπαρώντας τον να ανοίξει.

Κλείδωσε επίσης και τη μία πόρτα της τουαλέτας, αυτή που βρισκόταν ανάμεσα στο δωμάτιο το δικό του και του γιου του, έτσι ώστε ο μικρός να έχει πρόσβαση αλλά να μην μπορεί να δραπετεύσει από αυτήν. Η Κασσιόπη στην αρχή νευρίασε και διαφώνησε με αυτήν την τακτική, όμως ο Μύρωνας κατάφερε να την πείσει τελικά πως ήταν για το καλό του.

"Προτιμάς να τον κλείσουν σε ψυχιατρείο;! Εμείς τουλάχιστον δεν τον βασανίζουμε!" της φώναξε και συμφώνησε τελικά με το ζόρι. Και από μέσα ο Αλέξανδρος, που άκουσε τη συζήτηση, ένιωθε πιο προδομένος από ποτέ απ' την ίδια του την αδελφή, που ενώ του είχε υποσχεθεί να τον πάει στον Λεωνίδα, τώρα συμφώνησε με τον πατέρα τους να τον κλειδώσουν.

Του πήγαιναν βέβαια φαγητό, νερό και οτιδήποτε άλλο ζητούσε. Μέχρι και τη Στέλλα άφηναν να τον επισκέπτεται και την άφηναν να κάθεται μαζί του με τις ώρες.

"Για πόσο ακόμα θα σε κρατάνε κλεισμένο εδώ;" τον ρώτησε μια μέρα.

"Ξέρω γω; Μέχρι να πειστούν ότι δεν πρόκειται να βγω και να υποστηρίξω δημόσια τη θεωρία του Νικολάου, ή μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα σχετικά με τους εξωγήινους."

"Βρε μωρό μου... Και γιατί δεν παίζεις θέατρο να σε βγάλουν και να έχει ο μπαμπάς σου το κεφάλι του ήσυχο;" του πρότεινε εκείνη.

"Τι εννοείς να παίξω θέατρο;"

"Να πεις ας πούμε ότι ο μπαμπάς σου έχει δίκιο, ότι δεν είναι λογικά πράγματα αυτά, ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι και τέτοια και ας μην τα εννοείς. Θα τρελαθείς στ' αλήθεια τόσες μέρες εδώ μέσα."

"Και να το πω, θα πρέπει να πειστεί και ο ίδιος ότι άλλαξα γνώμη."

"Να είσαι πολύ πειστικός τότε. Έλα... Κάνε το για μένα." τον ικέτευσε η Στέλλα.

"Θα το σκεφτώ." είπε ο Αλέξανδρος κι έπειτα την έβαλε να καθίσει στα πόδια του. "Προς το παρών όμως, θα κάνω κάτι άλλο για σένα." της είπε με νόημα και τη φίλησε. Ήταν η μόνη του παρηγοριά στις δύσκολες εκείνες στιγμές.

Την ίδια περίοδο, η Κλέλια αρρώστησε βαριά. Μια απλή βρογχίτιδα ήταν, όμως ο οργανισμός της ήταν πολύ αδύναμος και δεν γινόταν καλά με τίποτα.

Ο γιατρός που την παρακολουθούσε της είπε πως θα της έκανε καλό αν πήγαινε να μείνει με τον γιο της και τα εγγόνια της. Ο Μύρωνας δέχτηκε με χαρά. Θα του έκανε κι εκείνου καλό να την είχε κοντά του ύστερα από την απώλεια της Βάσιας και όλα αυτά που ακούγονταν.

Η Κλέλια δεν ήξερε πόσο καιρό θα έμενε στη μεγάλη έπαυλη, ούτε αν θα επέστρεφε στο εξοχικό του Λαυρίου. Έτσι, πήρε μαζί σχεδόν όλα της τα ρούχα και τις γέρικες πλέων γάτες της. Ο Μύρωνας της κατέβασε ένα ντιβάνι απ' τη σοφίτα, το τοποθέτησε στο σαλόνι και η Κλέλια κοιμόταν εκεί. Ένιωσε αμέσως τόσο καλύτερα που βρισκόταν κοντά στον γιο της, στα εγγόνια της και στον άντρα της, στο πνεύμα του δηλαδή, που η υγεία της άρχισε να καλυτερεύει.

Το μόνο που την ενοχλούσε ήταν η συνεχής παρουσία της Νάντιας εκεί. Δεν τη συμπαθούσε καθόλου και είχε άσχημο προαίσθημα, όταν όμως το είπε στον γιο της εκείνος δεν την άκουσε και συνέχισε να βγαίνει μαζί της και να τη φέρνει σπίτι.

"Νομίζω πως την έχετε παρεξηγήσει όλοι σας επειδή είναι μοντέλο." της είπε και η Κλέλια δεν το συνέχισε γιατί δεν ήθελε να τσακωθούν.

Ένα βράδυ, βρισκόταν στην κουζίνα και μαγείρευε. Ο Μύρωνας είχε βγει με τη Νάντια. Χτύπησε το κουδούνι. Η Κλέλια διέκρινε πίσω απ' τη τζαμένια πόρτα έναν άντρα αρκετά όμορφο, με μαύρα μαλλιά, γύρω στα 45 με 50. Πλησίασε και του άνοιξε. Ήταν κάπως ταλαιπωρημένος στην όψη.

"Καλησπέρα, κυρία Γεωργίου. Δεν ξέρω αν με θυμάστε... Κώστας Νικολάου λέγομαι." της συστήθηκε.

"Καλησπέρα." του είπε σαστισμένη.

Δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα με τους Νικολάου, ίσα- ίσα εκείνη και ο Γιάννης ήταν κάποτε φίλοι με τους γονείς του Κώστα, και ακόμα καλύτεροι φίλοι ήταν οι γονείς του Γιάννη με τους παππούδες του. Είχε μάθει τι συνέβη πριν λίγες μέρες με τον Λεωνίδα, τον γιο του, και λυπήθηκε πραγματικά. Δεν συμφωνούσε που όλοι τους απέφευγαν και ειδικά ο Κώστας δεν έφταιγε σε τίποτα για να μην τον δεχθεί στο σπίτι της. Μπορούσε να τον καταλάβει.

"Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;" τον ρώτησε ευγενικά.

"Είναι εδώ ο γιος σας; Θέλω να μιλήσουμε για το θέμα του γιου μου, του Λεωνίδα."

Η Κλέλια είχε άσχημο προαίσθημα για αυτό. Όμως του είπε:

"Θα γυρίσει σε λίγο. Θέλετε να περάσετε, να τον περιμένετε;"

"Αν δεν αργήσει, υποθέτω πως ναι." είπε ο Κώστας και μπήκε μέσα. Ακολούθησε την Κλέλια στο σαλόνι.

"Να σας προσφέρω κάτι;" τον ρώτησε.

"Όχι, ευχαριστώ." Η Κλέλια τον άφησε να καθίσει και επέστρεψε στην κουζίνα και στη μαγειρική της. Λίγη ώρα μετά και ενώ οι φακές της ήταν έτοιμες, μπήκαν στο σπίτι ο Μύρωνας και η Νάντια.

"Ήρθαν...Έφερε και το βρομοθήλυκο μαζί, ως συνήθως." μουρμούρισε η Κλέλια μπαίνοντας μαζί τους στο σαλόνι.

Η Νάντια δεν άκουσε τι ακριβώς είπε, όμως κατάλαβε ότι σίγουρα την έβριζε πάλι. Αυτή η παλιόγρια της την έδινε στα νεύρα.

Πότε θα ψοφήσει επιτέλους, να ησυχάσουμε; σκέφτηκε. Στο μεταξύ ο Μύρωνας είχε χαιρετήσει με χειραψία τον Κώστα και κάθισαν όλοι στους καναπέδες.

"Ήρθα να μιλήσουμε για το θέμα του γιου μου." είπε ο Κώστας.

"Το κατάλαβα, κύριε Νικολάου. Λυπάμαι για αυτό που του συνέβη." του είπε ο Μύρωνας.

"Ακούστε, κύριε Γεωργίου... Ο Λεωνίδας είναι πολύ άσχημα εκεί μέσα. Η γυναίκα μου κι εγώ κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον πάρουμε σπίτι, ή έστω να μειώσουμε την κράτηση του. Οι συνθήκες εκεί είναι απάνθρωπες. Δεν είναι μια φυσιολογική ψυχιατρική κλινική."

"Λυπάμαι." είπε πάλι ο Μύρωνας. "Είναι κρίμα ένα νέο παιδί να χαραμίζει τα νιάτα του έτσι."

"Έτσι δεν τον βοηθάς όμως, Μύρωνα." διέκοψε η Κλέλια. "Πες μας, παιδί μου. Πώς θα μπορούσε ο γιος μου να σε βοηθήσει;"

"Κοιτάξτε, κύριε Γεωργίου. Δεδομένης της θέσης και της φήμης που κατέχετε και βασισμένος στο γεγονός ότι η μαρτυρία του γιου μου έχει να κάνει με την εξαφάνιση της συζύγου σας... Ίσως θα μπορούσατε να κάνετε κάτι."

"Τι να κάνω, δηλαδή; Να βγω να υποστηρίξω δημόσια τη θεωρία της τρέλας;" ρώτησε εκνευρισμένος ο Μύρωνας.

"Α, ώστε τρέλα το θεωρείτε."

"Και βέβαια το θεωρεί τρέλα!" πετάχτηκε η Νάντια. "Πολλοί άνθρωποι τρελαίνονται με το θέμα των εξωγήινων. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι ο γιος σου είναι ένας από αυτούς;"

"Εσύ τι μιλάς τώρα, ποιος σε ρώτησε;" της είπε επιθετικά η Κλέλια.

Η Νάντια σφίχτηκε απ' το θυμό της.

"Καταρχάς, δεν σας έδωσα κανένα δικαίωμα να μου μιλάτε στον ενικό, κυρία Καλογήρου." της είπε ο Κώστας όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε. "Κύριε Γεωργίου, ο γιος μου δεν είναι τρελός. Είμαι σίγουρος ότι κάτι είδε εκείνη τη νύχτα με το τηλεσκόπιο του."

"Ναι, συμφωνώ πως κάτι είδε." είπε ο Μύρωνας. "Όμως δεν ήταν ιπτάμενος δίσκος. Κάτι άλλο θα ήταν και σίγουρα τη φαντάστηκε την απαγωγή."

Ο Κώστας έκανε άλλη μια προσπάθεια:

"Σκεφτείτε το λίγο: Ο κύριος Λιβανός είναι ένα διάσημο και αξιοσέβαστο πρόσωπο. Ό,τι και να πει, οι περισσότεροι πολίτες αυτό θα πιστέψουν. Αν υποστήριζε τις θεωρίες περί εξωγήινων και τα σχετικά, ο κόσμος θα το έβρισκε απόλυτα λογικό και θα το πίστευε. Τα διαψεύδει όλα αυτά όμως. Διέψευσε τον γιο μου, γι' αυτό τον θεώρησαν τρελό, όπως και τόσους άλλους που είδαν εξωγήινους."

"Ή τους φαντάστηκαν." πετάχτηκε η Νάντια.

Ο Κώστας συνέχισε σαν να μην την άκουσε:

"Εσείς είστε επίσης ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο, σχεδόν όσο και ο κύριος Λιβανός. Αν λοιπόν, εσείς βγείτε δημόσια και υποστηρίξετε τη θεωρία της τρέλας, όπως το είπατε, κανένας δεν θα το θεωρήσει τρέλα και κανείς δεν θα σας θεωρήσει τρελό. Μέχρι και ο Λιβανός μπορεί να αναθεωρήσει τις απόψεις του."

Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους άφωνοι για μερικά δευτερόλεπτα.

"Έχει δίκιο." είπε τελικά η Κλέλια.

"Μύρωνα, κανείς δεν θα τολμήσει να σε πειράξει. Ξέρεις πόσοι θα σε υποστηρίξουν και θα βοηθήσουν να έρθει στο φως η υπόθεση; Και ο Λιβανός έχει στην κατοχή του τόσους δορυφόρους και άλλα διαστημικά συστήματα, που μπορεί να βοηθήσει ακόμα και να φέρουμε πίσω τη Βάσια αν επικοινωνήσει η NASA με κάποιον μακρινό πλανήτη."

"Τώρα που το λέτε..." Οι ελπίδες του Μύρωνα αναπτερώθηκαν.

Είχε σχεδόν πειστεί.

"Δεν είναι καθόλου απίθανο να υπάρχουν όντως εξωγήινοι και να απήγαγαν τη Βάσια. Στην εποχή που ζούμε όλα είναι πιθανά."

"Μα είστε σοβαροί;!" φώναξε η Νάντια και πετάχτηκε πάνω. "Μύρωνα, είσαι σοβαρός;! Είναι δυνατόν να υπάρχουν εξωγήινοι;! Δεν θα τους είχαμε δει κι εμείς;! Δεν θα είχαμε ακούσει τον ιπτάμενο δίσκο να προσγειώνεται στην ταράτσα σας;! Εντάξει, εγώ έλειπα βέβαια, αλλά ο Ντίνος...; Η αδελφή μου που ήταν σπίτι...; Εσύ, τα παιδιά σου... Όλη η γειτονιά θα είχε σηκωθεί στο πόδι!"

Κάθισε κι έπιασε το χέρι του Μύρωνα ανάμεσα στα δικά της.

"Και επιπλέον, ξέρεις τι πάει να πει Λιβανός;" συνέχισε πιο ήρεμα. "Αποκλείεται να σε υποστηρίξει. Είναι πολύ πιο ισχυρός από σένα και θα σου πιει το αίμα. Θα σε βγάλει κι εσένα τρελό. Θες να καταστραφεί η φήμη σου;"

Ο Μύρωνας το ξανασκέφτηκε και τα έβαλε αμέσως με τον εαυτό του. Τα λόγια της Νάντιας τον έπεισαν τελικά να μην πιστέψει το παράλογο που λίγο έλειψε να πιστέψει. Σηκώθηκε και με επίσημο ύφος δήλωσε στον Κώστα:

"Κύριε Νικολάου, η κυρία Καλογήρου έχει απόλυτο δίκιο. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με ολόκληρο Λιβανό. Λυπάμαι ειλικρινά, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω εσάς και τον γιο σας. Δεν υπάρχουν εξωγήινοι, αλλά και να υπήρχαν, σίγουρα δεν θα έφερναν πίσω ζωντανή τη Βάσια. Ακόμα κι αν σας βοηθούσα δηλαδή, θα ήταν σχεδόν απίθανο να τη βρούμε."

"Δεν το πιστεύω! Είναι δυνατόν να σου άλλαξε τα μυαλά αυτό το γύναιο;!" του φώναξε η Κλέλια.

Αν δεν ήταν γιαγιά ογδόντα χρονών, η Νάντια θα της είχε βγάλει το μαλλί τρίχα- τρίχα. Αλλά έπρεπε να κάνει υπομονή. Τι στο καλό, πόσα χρόνια θα ζούσε ακόμα;

"Αφήστε τον, κυρία Γεωργίου. Κατάλαβα." είπε ο Κώστας και σηκώθηκε για να φύγει. "Απ' ό,τι φαίνεται, ο γιος σας ενδιαφέρεται μόνο για τη φήμη του και...για την κυρία Καλογήρου από εδώ." είπε δείχνοντας τη Νάντια με ειρωνεία. Εκείνη σηκώθηκε επιθετικά, όμως ο Μύρωνας τη συγκράτησε. Άλλος ένας που η Νάντια θα ήθελε να σπάσει στο ξύλο, αν μπορούσε!

"Καλό σας βράδυ, κύριε Νικολάου."

"Καληνύχτα και συγνώμη για την ενόχληση, κύριε Γεωργίου."

"Θα σε βγάλω έξω, παιδί μου." είπε η Κλέλια και συνόδευσε τον Κώστα μέχρι την έξοδο.

Εκεί του είπε:

"Λυπάμαι που δεν κατάφερε ο γιος μου να σε βοηθήσει. Μακάρι να μπορούσα εγώ να κάνω κάτι."

"Είστε πολύ καλή, αλλά δεν πειράζει." είπε ο Κώστας. "Θα βρω άλλο τρόπο να βγάλω τον γιο μου από εκεί μέσα. Καλή σας νύχτα." Και έφυγε.