«Η υψηλή απέκαμεν ενταύθα φαντασία.
Αλλ’ ήδη, όπως ο τροχός ομοειδώς κινείται,
τον πόθον και την θέλησιν μου έστρεφεν ο Έρως
όστις κινεί τον ήλιον και τους λοιπούς αστέρας»

Η τελευταία φράση από τη Θεία κωμωδία του Δάντη...

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Τι θα μπορούσε να ορίσει τον παράδεισο για τον καθένα; Φυσικά οι προσωπικές του επιλογές θα έλεγε κανείς...
Κάποιος άλλος θα έλεγε ότι βρίσκεις τον παράδεισο μόνο όταν καταφέρεις να δωθεις ολοκληρωτικά και καταφέρεις να ξεπεράσεις τα όρια του εαυτού σου...
Εγώ τα ξεπέρασα...
Τα διέλυσα και τα κατέστρεψα.

Μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο βρωμιά, κοιτάς ολόγυρα και το μόνο που βλέπεις είναι η σάπια ψυχή των ανθρώπων...
Πόσο σάπια είναι όμως και πόσο πόνο έχει προκαλέσει στους άλλους;
Αυτό είναι επίσης κάτι που το ξέρουν μόνο εκείνοι που το βίωσαν.

Δεν έμαθα να μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου και ούτε τώρα το κάνω...

Διάβασα όλη τη Θεία κωμωδία...
Όπως ακριβώς μου τη διάβαζε και η μητέρα μου... Του είπα ψέματα; Όχι... Για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη , θέλει σθένος. Και για να επιτύχει κανεις αυτό το σθένος χρειάζεται κότσια και αντοχές.

Τον Δάντη τον μισούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Έψαχνε σαν τρελός τη λύτρωση...
Πέρασε μέσα από τη κόλαση την ίδια και στο βλεμμα του χαράχτηκαν όλες οι οδύνες...
Αντίκρυσε κάθε είδους κακό και κατά τη μετάβαση από τη κόλαση στο καθαρτήριο προσπάθησε να τις αποβάλλει. Πως να αποβάλλεις όμως κάτι τόσο ισχυρό που σου έχει καταστρέψει ψυχή και σώμα;

Κάπου στα μισά της διαδρομής του , κουρασμένος ψυχικά από την αναζήτηση του παραδείσου, συνάντησε τη Βεατρίκη...
Ήταν εκείνη η γυναίκα που μέσω της αγνότητας της ψυχής της, του έπιασε το χέρι και του έδειξε έναν άλλο κόσμο...
Του έδειξε την αλήθεια.
Του έμαθε να εμπιστεύεται και ύστερα όταν εκείνος αφέθηκε ολοκληρωτικά τον οδήγησε στο παράδεισο...
Μόνο έτσι κατάφερε να βρει τη λύτρωση που τόσο η ψυχή του λαχταρούσε...
Με την εμπιστοσύνη εκεί που η πίστη του είχε πια χαθεί...

Μπορεί κάποιος να με κατηγορήσει;
Κάποιος να με δικάσει;
Ίσως όλοι ίσως και κανένας...
Ένα πράγμα ξέρω σίγουρα και για αυτό ούτε μετανιώνω αλλά ούτε και θα μετανοήσω....
Τον αγάπησα...
Ακούγεται σκληρό;, αδιανόητο; Διεστραμμένο;
Μπορεί.
Γιατί όμως να κρυφτώ και να αποποιηθώ την αλήθεια μου;
Γιατί να πω ψέματα στον εαυτό μου;
Πολύ απλά δε θα πω...

Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να σκοτώσουν...
Κάποιοι γεννήθηκαν για να σκοτώνουν συνεχώς και κάποιοι άλλοι για γεννήθηκαν απλά για να υποφέρουν...

Τα βήματα μου, οι πράξεις μου, οι επιλογές μου, τα αισθηματα μου, το παρελθόν το παρόν και το μέλλον στα μάτια μου, όλα έγραφαν το δικό του όνομα...

Μπορεί άραγε ένας δολοφόνος να εξιλεωθεί;
Δεν ξέρω...
Αυτό το ξέρει μόνο ο ίδιος....
Κάθε πράξη έχει αντίποινα στη ψυχή.
Κάθε απόφαση, έχει αντίκτυπο στη ζωή...
Εγώ πήρα τις αποφάσεις μου...
Και δε θα μετανιώσω ποτέ για αυτές...
Δεν υπάρχει γιατί.
Δεν υπάρχει πως.
Δεν υπάρχει πότε ούτε ποτέ...
Σε τούτη τη ζωή, ερχόμαστε , ζούμε τη κόλαση περπατώντας ζωντανοί, προσπαθούμε να ζήσουμε με τα τραύματα μας πατώντας στο καθαρτήριο και σαν τραυματισμένα ζώα, ψάχνουμε το παράδεισο...
Είτε για να καταφέρουμε να βγούμε αλώβητοι, είτε για να πεθάνουμε σε αυτόν και να βρούμε τη γαλήνη....

                             °°°°°°°°°°°°°

Παρόν

"Μου πήρε πολύ καιρό να καταφέρω να σκιαγραφήσω το προφίλ του δράστη. Όταν άκουσα ότι είχαν αρχίσει να γίνονται περίεργοι φόνοι στη Βοστώνη δεν έδωσα σημασία. Ναι, καλά ακούσατε. Τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά, έχω δει εκατοντάδες πτώματα, εκατοντάδες δολοφόνους και χιλιάδες υποθέσεις. Γιατί να δώσω λοιπόν σημασία σε έναν ακόμα;

Παρόλα αυτά σύντομα το ενδιαφέρον μου απέκτησε ένα πρόσωπο... Ένα άγνωστο πρόσωπο που ήθελα διακαώς να μάθω.
Οι έρευνες ξεκίνησαν. Τα στοιχεία ήταν μηδαμινά εκτός από το γεγονός ότι κάπου κοντά στο θύμα θα υπήρχε ένα χαρτάκι με κάποιο στίχο από τη Θεία κωμωδία. Εξού και η ονομασία, ο δολοφόνος του Δάντη.
Κάθε γυναίκα πέθαινε με συγκεκριμένο τρόπο. Είτε αλληγορικο είτε πραγματικό. Ανάλογα με τον στίχο. Μετρούσαμε ήδη 12 θύματα χωρίς να έχει γλιτώσει κάποιο όταν ξαφνικά, ένα από αυτά κατάφερε και επέζησε. Το 70% του σώματος της είχε καει όταν τη βρήκαν αλλά το ψυχικό της σθένος ήταν τόσο μεγάλο και η ανάγκη της για ζωή τόσο δυνατή που τα κατάφερε.
Το μοναδικό στοιχείο που μας έδωσε ήταν πως πάνω στη πάλη, του έσκισε τη μπλούζα και πρόσεξε στον καβαλο του ένα τατουάζ σε σχήμα γυναίκας. Μας το περιέγραψε σαν ένα μικρό πινακα ζωγραφικής.

Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε με τα μέσα που διαθέτουμε κάποιο στοιχείο αλλά πέσαμε στο κενό. Όταν όμως εκείνη συνήλθε σχεδόν εντελώς μας έδωσε το προφίλ του και ο σκιτσογράφος μας έκανε εξαιρετική δουλειά. Στις βάσεις δεδομένων λοιπόν με το συγκεκριμένο πρόσωπο είχαμε μια επιτυχία ενός ποσοστού περίπου στο 80%. Για προσωπογραφία είναι τεράστιο. Θεωρήθηκε επιτυχία αμέσως. Μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα. Δεν ήταν ένα πρόσωπο...
Ήταν τρία...
Καλά ακούσατε.
Μην αρχίζετε τους ψιθύρους.
Ανακαλύψαμε ότι επρόκειτο για τρίδυμα. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ξέραμε ποιος ήταν ποιος. Ούτε μπορούσαμε απλά με ένα σκίτσο να προβούμε σε σύλληψη. Τι πιο εύκολο άλλωστε από το να τους γδυσουμε. Σωστά;"

Η αίθουσα άρχισε να παίρνει ζωή αλλά εκείνη, τους ζήτησε να κάνουν ησυχία.
Πήρε ένα λεπτό για τον εαυτό της και συνέχισε.

"Θα με ρωτήσετε βέβαια γιατί... Θα σας απαντήσω αμέσως...
Είχαμε μια γυναίκα που επέζησε από ένα τρομερό γεγονός. Μας είπε ότι ο άντρας που της το έκανε είχε ένα τατουάζ σε συγκεκριμένο σημείο. Ωραία μέχρι εδώ. Φτιάξαμε και το εξωτερικό προφίλ του δράστη. Ακόμα πιο ωραία...
Ξέρετε όμως ποιο είναι το μυστικό εδώ;
Η ομολογία κυρίες και κύριοι!
Εύκολα κάποιος μπορεί να πει ότι το έκανε απλά εν βρασμό ψυχής... Και; Θα κατηγορηθεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Σωστά; Σωστά...
Η γυναίκα σύρθηκε από το σημείο καύσης της με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν στοιχεία όπως τα γνωστά σε όλους ραβασάκια του Δάντη. Ακόμα μια εικασία λοιπόν στο τραπέζι. Σωστά; Φυσικά και σωστά..."

"Πως τα καταφέρατε δεσποινίς Μπλέικ;!" Πετάχτηκε ένας δημοσιογράφος.

"Θα φτάσω και εκεί...και μάλιστα σύντομα.
Όπως σας έλεγα ήθελε πολύ λεπτό χειρισμό...
Αποφασίσαμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε και τους τρεις υπόπτους. Ο ένας ήταν ψυχίατρος. Φυσικά δε θα αναφερθούν τα όνομα τους για ευνόητους λόγους. Ο άλλος ήταν προγραμματιστής της κυβέρνησης. Ένα λάθος δηλαδή και θα είχαμε σαν σώμα να αντιμετωπίσουμε και τη κυβέρνηση...
Και ο τρίτος ήταν αστυνομικός και μάλιστα υψηλόβαθμος. Ένας από τους τρεις όμως ήταν ο δολοφόνος...
Για να το πετύχουμε αυτό φτιάξαμε ένα ολόκληρο πλάνο...
Μου ζητήθηκε να λύσω την υπόθεση σαν ψυχολογία, σαν ψυχίατρος , σαν ντετέκτιβ και σαν αστυνομικός. Κάθε μια από τις ειδικότητες μου. Θεώρησαν πως είμαι το τέλειο. Έμαθα κάθε λεπτομέρεια και ύστερα το πήρα προσωπικά. Ήταν γυναίκες. Βαρέθηκα να ακούω για γυναικοκτονιες.
Άλλαξα προφίλ στα αρχεία.
Θεωρήθηκε ύποπτη για φόνο. Έφτιαξα το φάκελο μου και ξεκίνησα να εισχωρω στο κόσμο τους...
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες καθώς δεν αφορούν το κοινό αλλά ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια και αφού κατάφερα να εντοπίσω το δράστη, απέσπασα επιτυχώς την ομολογία του. Να τονίσω ότι κανένας από τα αδέρφια του δε γνώριζε κάτι.
Ο δράστης λοιπόν, ήταν ο Ίαν Σμιθ!
Ναι, ο αστυνομικός... Ο τέλειος δολοφόνος. Ήταν ενας πανέξυπνος άνθρωπος. Αυτό οφείλω να το ομολογήσω... Το μυαλό του δούλευε με χιλιάδες στροφές. Κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη του ήταν μετρημένη και στοχευμένη. Όταν ήμουν σίγουρη πια για το δολοφόνο μου πήρε άλλους έξι μήνες να αποσπάσω την ομολογία. Όπως καταλαβαίνετε ήταν δύσκολη υπόθεση και εκείνος απροσπέλαστος.
Όλα όμως πήραν το δρόμο τους όταν κατέκτησα τον παράδεισο του...
Την εμπιστοσύνη του...."

"Τζάρεντ Κλαρκ. Από την Νταίλυ Μαλ.
Ειναι αλήθεια ότι προς το τέλος αναπτύξατε αληθινά συναισθήματα για εκείνον; Υπάρχει μια φωτογραφία σας που σας δείχνει να κλαίτε όταν εκείνος αυτοπυρπολήθηκε..." πετάχτηκε ένας δημοσιογράφος

Η Άλισον έκανε μια παύση και ανοιγοκλείσε απαλά τα βλέφαρα της...
Όταν τα άνοιξε συγκράτησε τον εαυτό της και συνέχισε.

"Έκλαψα. Το παραδέχομαι. Προτίμησε να καεί ζωντανός. Ξέρετε όμως γιατί; Όχι γιατί φοβήθηκε τη δίκη. Κάηκε γιατί εκείνη τη μέρα, η λέξη που με τόσο πόθο λάτρεψε, έγινε η καταστροφή του. Αυτό δε το άντεξε. Ναι λοιπόν , δε ντρέπομαι να ομολογήσω πως βλέποντας τον να καίγεται ολοζώντανος μπροστά στα μάτια μου έκλαψα. Κάθε δολοφόνος κύριε , κρύβει μέσα του ένα νεκρό παιδί. Αυτό να το θυμάστε. Δεν είναι δικαιολογία. Μα ορισμένα από αυτά τα νεκρά παιδιά, είναι για λυπηση, μερικά ίσως και όχι. Το κατόρθωμα είναι όμως να μάθεις να τα ξεχωρίζεις"

"Δεσποινίς Μπλέικ , Τομ Γουέλινγκτον από την Εφημερίδα της Αυγης. Είναι αλήθεια ότι τα θύματα ήταν όλα γυναίκες που είχαν κάποια θέματα;"

"Θέματα; Τι ακριβώς εννοείται; Ήταν γυναίκες. Η ερώτηση σας είναι άσκοπη και άτοπη. Επόμενος και τελευταίος!"

Η Άλισον τους κοίταξε καλά καλα. Αρκετοί ήθελαν να πάρουν το λόγο αλλά εκείνη έδειξε μια νεαρή κοπέλα στο βάθος.

"Σάρα Πέιτον. Από τα Ημερήσια νέα" Είπε διστακτικά  "Θα ήθελα να σας ρωτήσω πως νιώθατε όταν για μήνες ολόκληρους έπρεπε να προσποιήθειτε και να αφήνετε έναν δολοφόνο να σας αγγίζει. Φοβήθηκατε καθόλου;"

"Όχι. Δεν φοβήθηκα ούτε για ένα δευτερόλεπτο"

"Μα πως είναι δυνατόν;" ρώτησε έκπληκτη

"Είμαι ψυχολογική ερευνήτρια του σώματος δεσποινίς. Πέρα από αυτή την ιδιότητα μου όμως είμαι και η διευθύντρια του τμήματος μου. Που σημαίνει ότι για να βρίσκομαι σε αυτή τη θέση την έχω κερδίσει επάξια. Για να την έχω κερδίσει πάει να πει ότι οι ικανότητες μου είναι αυξημένες. Μα για να σας απαντήσω με το τρόπο που θέλετε, θα σας πω το εξής...
Δε θα μπορούσα ποτέ να φοβηθω κάποιον που τον έχω αναγκάσει να πιστέψει ότι είναι ο μόνος που εμπιστεύομαι. Όταν μοιράζεσαι τον πιο σκοτεινό σου εαυτό με κάποιον και εκείνος μενει εκεί, πλάι σου, τότε απλά δε τον φοβάσαι..." Η κοπέλα κάθισε στη θέση της χωρίς να πει λέξη παραπάνω

"Μια τελευταία ερώτηση σας παρακαλώ δεσποινίς!" Πετάχτηκε ένας δημοσιογράφος στη πρώτη σειρά. "Πάτρικ Λώρενς. Από τη Πρωινή Αλήθεια. Γιατί δεν προσπαθήσατε να τον εμποδίσετε από να αυτοπυρπολήθει έτσι ώστε να οδηγηθεί σε δίκη; Ήσασταν παρούσα σωστά;"

"Ενδιαφέρουσα ερώτηση που περίμενα η αλήθεια είναι να ειπωθεί πρώτη" του είπε σοβαρή  "Η απάντηση είναι απλή... Ένας άνθρωπος που έχει σκοτώσει τόσες γυναίκες. Ξέρει ότι η ποινή του έχει ήδη κριθεί. Δίκασε μόνος του τον εαυτό του κύριε Λώρενς. Επέλεξε να καεί. Μπορείτε να διανοηθείτε χειρότερη από αυτή τη τιμωρία;. Σκεφτείτε λίγο να βάζετε φωτιά στον ίδιο σας τον εαυτό... Να καίγεται η σάρκα σας και εσείς να μη βγάζετε ούτε άχνα. Απλά να καιγεστε... Με κοιτούσε στα μάτια μέχρι που ξεψύχησε αν αυτό θέλετε να ακούσετε"

Σουσουρο ξέσπασε στην αίθουσα και ο ταξίαρχος χτύπησε το καμπανάκι.

"Η συνέντευξη έλαβε τέλος. Σας ευχαριστούμε πολύ" αρκέστηκε να πει και η Άλισον κατέβηκε από το βήμα και ανέβηκε εκείνος. "Η ανδρεία αυτής της γυναίκας θα τιμηθεί από το σώμα.
Ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον!"

Η Άλισον αφού έλαβε τα συγχαρητήρια από τους συναδέλφους της και επίσημα, αποχώρησε από την αίθουσα.
Δεν άντεχε λεπτό εκεί μέσα.
Είχε ήδη πάρει άδεια για έναν ολόκληρο χρόνο. Πήγε στο γραφείο της. Άφησε τα πράγματά της και ξέροντας ότι οι δημοσιογράφοι θα είναι όλοι στημένοι έξω από το τμήμα, άλλαξε ρούχα. Τα είχε όλα σχεδιασμένα στο κεφάλι της. Δεν ήθελε καμιά παραπάνω ερώτηση πότε τη προσοχή κανενός. Το μόνο που αναζητούσε διακαώς ήταν να φύγει.

Σε συνενόηση με τον ταξίαρχο , είχε ήδη αποφασίσει να βγει από τη πίσω πόρτα σαν μια απλή πολίτης. Το τμήμα προσφέρονταν άλλωστε για αυτό αφού είχε πάνω από έξι εισόδους και εξόδους.
Επέλεξε εκείνη που ήταν σίγουρη ότι δε θα την έβλεπε ψυχή γιατί πολύ απλά, ήταν η έξοδος ασφαλείας σε περίπτωση ανάγκης και την γνώριζαν μόνο οι υψηλόβαθμοι.

Έριξε ένα τελευταίο βλέφαρο στο χώρο γύρω της και ύστερα κοίταξε το παράσημο που της έδωσαν νωρίτερα... Το είχε ακόμα πάνω στο γραφείο της. Το χάιδεψε απαλά και το άφησε εκεί...
Ίσως ήθελαν να συνεχίσει τη καριέρα της αλλά εκείνη τους ξεκαθάρισε πως αυτή ήταν όχι μόνο η τελευταία της αποστολή αλλά και η τελευταία μέρα στο σώμα. Παρά τις αντιρρήσεις των συναδέλφων της εκείνη ήταν κάθετη.

Είχαν περάσει ήδη δεκαπέντε λεπτά.
Βγήκε από το γραφείο και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
Φτάνοντας εκεί, σταμάτησε.
Ήθελε μια τελευταία ανάσα πριν βγει στην αληθινή ζωή...
Ποια ζωή;
Στο παράδεισο φυσικά...

Ελευθέρωσε τα μαλλιά της , φόρεσε τα γυαλιά της και άνοιξε τη πόρτα.
Δεν υπήρχε ψυχή πέρα από ένα μαύρο τζιπ ελάχιστα μέτρα παρκαρισμένο που τη περίμενε...

Περπάτησε μα στα μισά της διαδρομής έτρεξε θέλοντας να βιαστεί και να αγγίξει την ελευθερία...
Μόλις έφτασε στο τζιπ, άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού και μπήκε μέσα...
Έβγαλε τα γυαλιά της και ύστερα γύρισε προς τα αριστερά...
Η ψυχή της ολόκληρη ελευθερώθηκε εκείνη τη στιγμή...
Ήταν μια αρχή που ποτέ δε φαντάστηκε ότι θα κάνει να έκανε...
Τα γκρίζα του μάτια, την κοίταξαν και μαζί με το βλέμμα ξεγυμνωσαν και τη ψυχή της...

Αυτός ήταν ο παράδεισος για εκείνη και εκείνη ήταν η λύτρωση για αυτόν...

"Με εμπιστεύεσαι δεσποινίς Μπλέικ;" τη ρώτησε έχοντας στα χείλη ένα χαμόγελο βγαλμένο από τη ψυχή του...

"Πάντα θα σε εμπιστεύομαι Ίαν... Πάντα..." τα χείλη τους μπλέχτηκαν και μαζί με αυτά και οι ψυχές τους...

Ποιος ήταν αναμάρτητος;
Ποιος ένοχος και ποιος αθώος;
Αυτό ήταν κάτι που θα έκρινε μονάχα ο θεός...
Στα δικά τους μάτια, ήταν και οι δύο θύματα.
Και οι δύο αθώοι...

Ο Ίαν έβαλε μπρος και εκείνη χαμήλωσε το κάθισμα της και ξάπλωσε προς τα πίσω μέχρι να φύγουν από τη περιοχή...

"Που πάμε μάτια μου;" τη ρώτησε και εκείνη αναστεναξε

"Κάπου μακριά... Τόσο μακριά που κανένας δε θα μας φτάσει... Σε ένα παράδεισο που μας ανήκει..."

"Άρα;"

"Άρα πάμε προς το άγνωστο και όπου αυτό μας βγάλει..." του απάντησε και αφήνοντας το χέρι της να πιάσει το δικό του, ανασηκωσε το κάθισμα της και του χαμογέλασε.

"Σ'αγαπαω... Στο έχω πει ποτέ;"

"Ποτέ..." της απάντησε ήρεμος και πατώντας λίγο παραπάνω το γκάζι, ο Δάντης κατάφερε να βρει τη δική του Βεατρίκη και να πορευτούν προς το παράδεισο....

                                  °°°°°°°

Τέλος

                          °°°°°°°°°°°°°°°°°

Ακολουθούν μερικά από τα στοιχεία των είκοσι δυο γυναικών που δολοφονήθηκαν και της μιας που επέζησε...

Κλάρα Φέργκιουσον: Σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετων, γέννησε ένα μωρό και το πούλησε σε έμπορο οργάνων για να πάρει τη δόση της. Κανένας δε κατάφερε να μάθει ποτέ το έγκλημα της.

Πενέλοπε Ενρίκε : Έπνιξε δύο από τα παιδιά της γιατί έκαναν φασαρία και τα δήλωσε σαν αγνοούμενα

Ισαβέλα Μαρτίνεζ : Άφηνε τον σύντροφό της να κακοποιεί συστηματικά τη μόλις έξι ετών κόρη της. Τη στραγγάλισαν ένα βράδυ ύστερα από χρήση ουσιών και τη δήλωσαν αγνοούμενη

Κλάρα Φερνάντες : Άφηνε τον αρχηγό της συμμορίας της περιοχής της να κακοποιεί σεξουαλικά τον μόλις δύο ετών γιο της για διάφορα χρηματικά ποσά. Το αγοράκι δεν κατάφερε να επιζήσει πάνω από τέσσερις μήνες. Ο θάνατος του δηλώθηκε σαν ατύχημα,  πνιγμός στο ποτάμι

Τζωρτζίνα Σεργκέι: στραγγάλισε το μόλις ενός έτους μωρό της και το πέταξε στη χωματερή γιατί δεν άντεχε να μεγαλώσει κι άλλο παιδί. Δήλωσε ότι το άρπαξαν από τη κούνια όταν το έβγαλε στο πάρκο.

Νάντια Μπράουν : Πήρε χρήματα για να γεννήσει ένα παιδί και εκείνο να ικανοποιήσει τα άρρωστα γούστα ενός πλούσιου επιχειρηματία πριν καν γίνει δύο ημερών... Στην  αστυνομία δήλωσε ότι της άρπαξαν το παιδί όταν επέστρεφε από το μαιευτήριο.

Καρολίνα Βιροσόβα: Για περίπου δέκα χιλιάδες δολάρια, άφησε τους έμπορους οργάνων να βγάλουν τα μάτια από το μόλις τριών ετών κοριτσάκι της. Δήλωσε ότι ήταν απλά ατύχημα.

Κάθριν Ραμιρεζ : Πούλησε τη δεκαεπτά ετών κόρη της για ένα βραδινό όργιο από το οποίο δεν επέζησε και οργάνωσε λίγες μέρες μετά την υποτιθέμενη απαγωγή της από αγνώστους.

Κτήνη υπάρχουν πολλά ανάμεσα μας...
Δίπλα μας... Πίσω μας...
Περπατούν πλάι μας στο δρόμο και εμείς ούτε τα βλέπουμε...

Η Άλισον και ο Ίαν εξαφανίστηκαν από τη Βοστώνη.
Το πτώμα που κάηκε ολοσχερώς πριν τη σύλληψη του ανήκε σε έναν έμπορο λευκής σαρκός. Είχαν μείνει μόνο στάχτες για να παρουσιάσει.

Έφυγαν και δεν κοίταξαν ποτέ πίσω...
Κανένας από τους δύο δεν ήταν αθώος και στα μάτια τους κανένας δεν ήταν ένοχος.
Παρόλα αυτα, ο ένας για τον άλλο, ήταν απλά ένα...

Έζησαν κάπου κοντά στο Μαρόκο μέχρι τα βαθιά τους γεράματα...
Κανένας δεν έμαθε ποτέ ότι ο Ίαν Σμιθ ήταν ζωντανός αφού για το κοινό είχε αλλάξει ήδη τα στοιχεία του. Δεν επικοινώνησε ποτέ ξανά με τα αδέρφια του αλλά ούτε και εκείνη με κανένα. Περπάτησαν πλάι πλάι στη ζωή και για όλους όσους τους γνώρισαν μετέπειτα  ήταν απλά η Βεατρίκη και ο Δάντης...

Καμιά φορά η κόλαση, υπάρχει επί της γης...
Μη φοβηθείς να μιλήσεις.
Μη φοβηθείς να εκφραστείς.
Μη φοβηθείς να τολμήσεις.
Μη φοβηθείς να αποκρύψεις το κακό...

Γύρω μας υπάρχουν τέρατα πολλά...
Μη κλείσεις τα μάτια αν δεις ένα από αυτά...

Δράσε πριν να είναι αργά...
Σώσε μια Ζωή πριν χαθεί για πάντα...
Το ένστικτο μας είναι ότι πιο δυνατό έχουμε... Ποτέ μη το υποτιμάτε...
Αυτό που δείχνει φυσιολογικό κρύβει από πίσω κτήνη και τέρατα...

Καθημερινά πάνω από 400 παιδιά βρίσκουν θάνατο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες...
Σε χώρες φτωχές πάνω από 1000 πουλιούνται σε εμπόρους...
Τα παιδιά είναι η ψυχή μας...
Ειναι ότι πιο αγνό υπάρχει στο κόσμο...

Σώστε ζωές...
Αν ποτέ αντιληφθείτε ότι κάτι δε πάει καλά, απευθυνθείτε αμέσως είτε στην αστυνομία είτε σε κάποια οργάνωση όπως η προστασία του παιδιού...

Η κόλαση είναι διαφορετική για το καθένα...
Αλλά δε παύει να είναι κόλαση...

Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν σε αυτό το ταξίδι μαζί μου....
Τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες ήταν όπως πάντα φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με αληθινά γεγονότα...

Παρόλα αυτα, σαν Ζέτα πια, σας λέω ότι μερικές φορές δε θέλει σκέψη...
Θέλει πυγμή...
Καμιά φορά υπάρχει κακοποίηση γύρω μας και κλείνουμε τα μάτια από φόβο είτε από αδιαφορία...
Δεν είναι κόπος...
Ένα τηλέφωνο στις αρχές ίσως σώσει μια ζωή...

Να είστε όλοι καλά!
Σας ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου...

          ⛔❗⛔❗⛔❗⛔❗⛔❗⛔❗⛔❗

                           Disclaimer:

ΟΙ ΠΡΆΞΕΙΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΉΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΊΟΥ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΈΕΣ.
ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΚΡΟΤΩ. ΔΕΝ ΤΟ ΣΤΗΡΊΖΩ. ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΩΘΏ.
*Ανήκουν καθαρά σε μυθοπλασία και με βάση αυτής, μπορούν να ειπωθούν μέσω του γραπτού λόγου.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΒΙΑ.

Άργησα να περάσω το τελευταίο κεφάλαιο καθώς έπρεπε να ψάξω λίγο παραπάνω το θέμα με τους υπεύθυνους της εφαρμογής καθώς και με τη θεματολογία που επέλεξα για το τελείωμα.

Το κεφάλαιο όμως είναι εδώ και φυσικά ανήκει ξαναλέω σε ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ.

Το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε για να ανοίξουμε τα μάτια και να βοηθήσουμε όποιον έχει ανάγκη πριν δημιουργηθούν εκεί έξω τέρατα κάθε ειδους.
Είτε θύτες. Είτε θύματα.

❗❗Όλες οι αποποίησεις έχουν γίνει αποδεκτές στο πλαίσιο της συγγραφικής μυθοπλασίας. ❗❗

και τώρα που το ξεκαθαρίσαμε και αυτό για τα καλά , σας ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου για αυτό το ταξίδι...

Δεν ξέρω τι θα αποφασίσω για μετά...
Ίσως ξεκουραστώ μερικές μέρες...
Να είστε όλοι καλά!❤️
Σας ευχαριστώ ειλικρινά !
Ξέρετε ότι δεν απαντάω εύκολα στα σχόλια αλλά όλα τα βλέπω και χαμογελάω κάθε φορά...

Και πάλι σας ευχαριστώ!