«Να παραιτήσεις εδώ πρέπει κάθε φόβο,
κάθε δείλιασμα πρέπει εδώ να ’ναι σβησμένο.
Στον τόπο εφθάσαμε που εγώ σου ’χω προείπει,         
όπου τα πλήθη θέλει ιδείς τα πονεμένα,
που το καλό του Λογισμού έχουν χαμένο».

Απόσπασμα από τη κόλαση του Δάντη

Έβαλε τις σημειώσεις της στη τσάντα και σηκώθηκε. Ένιωσε με την άκρη του ματιού της ότι την κοίταζε και εκείνη τόλμησε και σήκωσε το βλέμμα της προς το πρόσωπο του. Αυτός ο άνθρωπος έμοιαζε με ανθρώπινη μαύρη τρύπα. Κάθε φορά που εστίαζε στα μάτια του λίγο παραπάνω, ένιωθε ότι ρουφάει τη ψυχή της. Η Άλισον σηκώθηκε και πλησίασε στο γραφείο του.

"Ζητήσατε να με δείτε κύριε καθηγητά;" ρώτησε εκπέμποντας την ίδια σοβαρότητα με εκείνον

"Άδειασε η αίθουσα δεσποινίς Μπλέικ;"

"Έχει κάποια σημασία;"

"Ελάτε ξανά σε πέντε λεπτά" ο Λίαμ επέστρεψε στο σημειωματάριο του μα εκείνη έμεινε στην ίδια ακριβώς θέση
"Τι δεν καταλάβατε δεσποινίς;" της είπε ενοχλημένος

"Σε πέντε λεπτά θα βρίσκομαι ήδη στο επόμενο μάθημα. Δε θα καθυστερήσω. Ποτέ δε καθυστερω. Σας ακούω" το σθένος της προκάλεσε το ενδιαφέρον του και ο Λίαμ σηκώθηκε. Ήταν πελώριος μπροστά της μα εκείνη ύψωσε το βλέμμα της χωρίς φόβο. Αν ήταν διατεθειμένος να τη κάνει να φτύσει αίμα για να περάσει το εξάμηνο, τότε θα του έδειχνε και μια άλλη πτυχή του εαυτού της. Όπως ακριβώς έγραφε και στο βιβλίο του.

"Είσαι ελεύθερη να αποχωρήσεις δεσποινίς Μπλέικ" η Άλισον αυτό δε το περίμενε

"Μου κάνετε πλάκα έτσι;" της ξέφυγε με εκείνον να ακουμπάει πάνω στο γραφείο σιωπηλός.

"Απορώ ειλικρινά τι είδε σε σας η διδα Φέργκους" της είπε εν τέλει σκεπτικός

"Αυτό που προφανώς αδυνατειτε να δείτε εσείς γιατί κρύβεστε πίσω από το μισογυνισμό που σας διακατέχει" απάντησε σθεναρά και εκείνος για πρώτη φορά από την ώρα που πάτησε το πόδι του σε εκείνη την αίθουσα , έσπασε και χαμογέλασε. Είχε λακακια.  Φαινόταν και όταν ήταν σοβαρός αλλά μόλις χαμογέλασε έγιναν τόσο έντονα που η Άλισον εστίασε άθελά της πάνω τους.

"Βλέπεις κάτι που σου αρέσει Άλισον;" της ψιθύρισε ξαφνικά

"Ορίστε;" απόρησε έκπληκτη

"Μάλλον δεν ακούτε και καλά δεσποινίς... Δε πειράζει. Θα το επαναλάβω. Σας ρώτησα αν ξέρετε που είναι η δεσποινίς Πάτερσον"
Η Άλισον κομπλαρε. Άρχισε να αμφιβάλλει για τον εαυτό της. Ήταν άραγε τόσο απορροφημένη που δεν άκουσε σωστά; Ή μήπως άκουσε ότι εκείνη ήθελε να ακούσει;

"Αυτό μόνο;" Η απορία στο πρόσωπο της ήταν ευδιάκριτη

"Θέλετε να σας ρωτήσω και κάτι άλλο; Όπως βλέπετε , κάνω πως δεν άκουσα τα λεγόμενά σας περί μισογυνισμου. Δείτε το σαν χάρη προς τη διδα Φέργκους που πίστευε πολύ εσάς. Λοιπόν;"

"Λοιπόν τι;" επανέλαβε αφού το μυαλό της είχε κολλήσει στη προηγούμενη κουβέντα

Ο Λίαμ πήρε μια βαθιά ανάσα

"Είστε καλά;" ρώτησε σοβαρός "Σας μιλάω και νιώθω ότι μιλάω σε τοίχο δεσποινίς. Τέλος πάντων. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Αν δείτε τη δεσποινίς Πάτερσον, να την ενημερώσετε οτι και εκείνη μπορεί να αποχωρήσει από το μάθημα μου" η Άλισον επεξεργάστηκε αστραπιαία τα λόγια του και έκανε ένα βήμα πίσω

"Ποιος ορίζει το κανονικό, ποιος το ακανόνιστο και ποιος το μέλλον κύριε Σμιθ; Ποιος είναι ικανός να αποφασίσει για τη ζωή του άλλου όταν ο ίδιος καταβαθος είναι μια χαμένη ψυχή; Στο λεπτό σχοινί, για να υπάρξει ισορροπία πρέπει πρώτα να υπάρξει εμπιστοσύνη..." ο Λίαμ ανασηκωσε το φρύδι του ακούγοντας τη να του λέει ένα απόσπασμα  από το βιβλίο του.

"Βλέπω έχετε κάνει τη μελέτη σας..." βρήκε γρήγορα τον εαυτό του.

"Την είχα κάνει πολύ πριν σας γνωρίσω. Για να περάσω όμως στην επεξήγηση της φράσης που έγραψε ο συγγραφέας, χωρίς εμπιστοσύνη, είσαι ένα τίποτα. Δεν αποφασίζεις. Δεν ορίζεις. Χάνεσαι και ούτε είσαι ικανός να κρίνεις" του χάρισε τη σκέψη της "Εν κατακλείδι, αν συνεχίσετε έτσι θα χαθεί η εμπιστοσύνη. Κι αν χαθεί η εμπιστοσύνη, τι θα είστε τότε κύριε Σμιθ;"

Η αίθουσα ειχε αδειάσει προ πολλού.
Ο Λίαμ έβγαλε ένα βιβλίο από τη τσάντα και εκείνη το αναγνώρισε όπως ήταν φυσικό αφού ήταν το δικό του.
Ανετρεξε σε μια σελίδα και ύστερα την κοίταξε "Τι λέει εδώ δεσποινίς;" ρώτησε αφήνοντας τη να δει αν και δε χρειαζόταν. Η Άλισον κατάλαβε αμέσως σε πιο σημείο σταμάτησε.

"Να αδιαφορείς προς τους χαζούς, να τρέμεις τους ηλίθιους και να τρέχεις από τους τρελούς..." απάντησε μονομιάς.

"Καλώς. Σε ποια κατηγορία πιστεύετε ότι ανήκω;"

"Σε καμία" έσπευσε να του απαντήσει "Αν συνεχίσετε όμως έτσι, ίσως καταλήξετε όπως..." του πήρε το βιβλίο από τα χέρια προκαλώντας το σοκ του,  γύρισε τις σελίδες και όταν σταμάτησε τον κοίταξε χαμογελαστή "Τι λέει εδώ κύριε καθηγητά;"
Ο Λίαμ με την άκρη του ματιού του, είδε τον αριθμό της σελίδας μα η Άλισον απάντησε μόνη της "Πνιγμένος μέσα στο ακόρεστο εγώ του, πίστεψε πως του ανήκει ο κόσμος. Φτάνοντας όμως στο χείλος του γκρεμού, έπεσε και τσακίστηκε αφού φτερά δεν είχε..." του έδωσε πίσω το βιβλίο και ύστερα έστρωσε τη τσάντα της "Να ενημερώσετε μόνος τη δεσποινίς Πάτερσον. Αν και καλό θα ήταν να επεξεργαστείτε καλύτερα τη κρίση σας κύριε καθηγητά. Τα φαινόμενα απατουν άλλωστε... Σωστά;" η Άλισον γύρισε για να φύγει ενθουσιασμένη από τη μάχη που μόλις κέρδισε

"Σου είπα να φύγεις;" της μίλησε στον ενικό και τα πόδια της έγιναν ένα με τα σανίδια. Τον άκουσε να περπατά μα ούτε τόλμησε να γυρίσει "Θα φεύγεις όταν σου δίνω άδεια να φύγεις" ήταν πιο κοντά της. Ίσως και λιγότερο από ένα μέτρο μακριά. Όταν στάθηκε πίσω της ακριβώς η Άλισον ένιωσε την ήττα να πλησιάζει. Πάλι κάτι θα έβρισκε να πει και θα τη μείωνε. Αυτός άνθρωπος ήταν ένα κινούμενο παγόβουνο. θρασύς και δίχως τρόπους. Όσο τον γνώριζε άλλο τόσο έμενε έκπληκτη με τη συγγραφική δουλειά του. Η αύρα του έφτασε αρκετά κοντά της. Τον ένιωθε να σκύβει προς το μέρος της ώσπου σταμάτησε "Εκπληκτική δουλειά δεσποινίς Μπλέικ..." της ψιθύρισε σχεδόν αγγίζοντας το δέρμα της "Δε θέλω υπόδουλους στο σύστημα μαθητές..." δεν πίστευε στα αυτιά της. "Σίγουρα η διδα Φέργκους είδε πολλά... Μα εγώ αναμένω να δω ακόμα περισσότερα..." Η Άλισον ανατριχιασε ολόκληρη "Και τώρα είστε ελεύθερη..." Στο σημείο που εσκαγε η ανάσα του ήρθε παγωνιά και αμέσως μετά άκουσε τα βαριά του βήματα να απομακρύνονται...

Αυτό ήταν όλο; Ένα τεστ για εκείνη;
Τι περίεργος άνθρωπος... σκέφτηκε και δίχως να γυρίσει, έφυγε από την αίθουσα πλημμυρισμένη με δεκάδες ερωτήματα.
Σκόπευε πράγματι να αφήσει εκτός μαθήματος την Ορόρα; Ή απλώς ήταν και αυτό μια δοκιμασία προς το πρόσωπο της; Και τι ακριβώς εννοούσε με τον όρο "Υπόδουλοι στο σύστημα;" ο ίδιος ήταν ένα σύστημα από μόνος του...

"Άλισον! Άλισον Περίμενε!" έκοψε το βήμα της και γύρισε προς τα πίσω. Η Κλάρα έτρεχε προς το μέρος της. Εκείνη σπούδαζε σε άλλο τομέα αλλά πολλές φορές περνούσαν χρόνο μαζί. Ήταν μια γλυκιά και ήρεμη κοπέλα παρά την εμφάνιση της, συγκριτικά πάντα  με τον σπινθηροβόλο χαρακτήρα της Ορόρας.

"Καλημέρα Κλάρα" η πληθωρική κοπέλα τη πλησίασε λαχανιασμενη "Τα έμαθες;"

"Τι να μάθω;" απόρησε σμίγοντας τα φρύδια της

"Η Ορόρα..." η Άλισον πάνιασε πριν καν συνεχίσει "Είναι στο νοσοκομείο..."

"Τι πράγμα;!"

"Το έμαθε η μητέρα μου από τη δική της..."

"Τι συνέβη; Είναι καλά;"

"Χαροπαλευει..." η λύπη ήταν διάχυτη στη φωνή της "Βρέθηκε άγρια χτυπημένη πίσω από το σπίτι της σε ένα στενό" της εξήγησε αμέσως "Με το ζόρι ανέπνεε όταν κάλεσαν ασθενοφόρο"

"Θεουλη μου!" η Άλισον έβαλε τα χέρια στο στόμα από φόβο

"Έχει πολλαπλές κρανίοεγκεφαλικες κακώσεις..." η Κλάρα δακρυσε "Η αστυνομία ξεκίνησε έρευνα αφού η Ορόρα δεν είναι σε θέση να μιλήσει. Την έχουν σε καταστολή..."

"Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο τερατώδες;!" εκρωξε απηυδισμένη

"Δεν ξέρουν ακόμα... Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι υπάρχει μια καταγραφή από τη κάμερα του γείτονα αλλά είναι θολή. Δείχνει έναν άντρα αλλά δε φαίνονται ούτε καν τα μάτια του..."

"Σε ευχαριστώ Κλάρα. Πάω να ειδοποιήσω και φεύγω σφαίρα στο νοσοκομείο"

"Περίμενε!"τη σταμάτησε "Μόλις τώρα ειδοποίησαν τη διεύθυνση αλλά δε θα σε αφήσει κάποιος να τη δεις... Όχι μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση της... Εκτός αυτού υπάρχει και κάτι ακόμα..." Η Κλάρα έκανε μια λύση κοίταξε να έρχεται κανείς και πήγε πιο κοντά "Έχω κάποιες πληροφορίες από τη μητέρα μου αλλά με ξόρκισε να μη πω λέξη σε κανένα. Δε θέλει να βρει το μπελά της γιατί ανέλαβε εκείνη την υπόθεση της..."

"Το κατανοώ Κλάρα... Δεν είναι και εύκολη η δουλειά της. Αλλά σε τι θα μπορούσα να βοηθήσω με τις πληροφορίες;"

"Η Ορόρα όταν βρέθηκε άνοιξε για λίγο τα μάτια της και ειπε μια φράση... Κάτσε να δεις πως μου την είπε... Α ναι, Non omnia possumus omnes.. νομίζω κάπως έτσι ήταν. Δεν τα καταλαβαίνω και πολύ αυτά... Ύστερα λιποθύμησε και δεν συνήλθε. Έχεις ιδέα τι σημαίνει;"

Η Άλισον έδειχνε προβληματισμένη
"Ξέρω Κλάρα... Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: Όλα δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλοι... Είναι μια φράση από ένα κείμενο του Οράτιου... Ποιητή του 5°αιωνα π.Χ..."

"Δεν καταλαβαίνω..." η Κλάρα έμεινε να τη κοιτάζει θλιμμένη.

"Ούτε εγώ..." απάντησε σιγανα

"Η μαμά μου λέει πως μάλλον ο εγκέφαλος άρχισε να παραληρεί από τα τραύματα... Σπουδάζετε αρχαία κείμενα και ιστορία σωστά; Ίσως έχει να κάνει με αυτό... Δε ξέρω"

"Ίσως Κλάρα...Ελπίζω να συνέλθει σύντομα και τα άλλα δεν εχουν σημασία..."

"Σε αφήνω. Πρέπει να μπω στην αίθουσα. Ήθελα να σε ενημερώσω για να μην ανησυχείς..."

"Καταλαβαίνω... Και πάλι ευχαριστώ. Σε παρακαλώ αν μάθεις νέα ή αν συνέλθει στείλε μου μήνυμα να ξέρω..."

Τα κορίτσια χωρίστηκαν και η Άλισον περπάτησε σκεπτική μέχρι το κήπο. Πρώτη φορά δεν ήθελε να παρακολουθήσει κανένα μάθημα. Non omnia possumus omnes...
Η φράση στροβιλιζε στο κεφάλι της...
Δεν υπήρχε περίπτωση η Ορόρα να είχε γνώση αυτού του κειμένου και το ήξερε καλά. Ναι, ήταν καλή μαθήτρια και λάτρευε και εκείνη την αρχαία ιστορία αλλά το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν κάπως δυσεύρετο...

"Δεσποινίς Μπλέικ; Είστε καλά;" ούτε που τον άκουσε να τη καλεί ώσπου ένιωσε ένα απαλό κράτημα στο μπράτσο της και γύρισε
"Δεν θα έπρεπε να ήσασταν στο μάθημα;"

"Κύριε καθηγητά..." τον κοίταξε μπερδεμένη "Η Ορόρα.."

"Μόλις το έμαθα" αρκέστηκε να της πει "Λυπάμαι πολύ"
Η Άλισον τον επεξεργάστηκε. Ένιωσε  πιο οικεία τη μορφή του. "Βρίσκεσαι σε σοκ. Έλα, θα σε πάω εγώ στην εστια..."

"Μα..."

"Δεν έχει μα.. είσαι μαθήτρια μου. Έλα , πάμε..."

Ο Λίαμ περπάτησε πλάι της μα ξάφνου η Άλισον σταμάτησε "Πως ξέρετε ότι μένω στην εστία;" τον ρώτησε και εκείνος της χαμογέλασε

"Ξέρω τα πάντα για τους μαθητές μου Άλισον..." της είπε χρησιμοποιώντας το όνομα της "Ειδικά για όσους ελκύουν το ενδιαφέρον μου..."

Εκείνο το παγόβουνο που ήταν στην αίθουσα είχε μεταμορφωθεί σε έναν άντρα που πραγματικά δεν πίστευε ότι κρύβει μέσα του. Ο τόνος της φωνής του, το περπάτημα του, οι εκφράσεις του προσώπου του... Όλα ήταν πιο ομαλά... Πιο ήρεμα. Πιο ανθρώπινα...

Δεν ήθελε να του αρνηθεί.
Περπάτησε πλάι του και τον άφησε να την οδηγήσει στην εστία...

🖤