«Κι ως έβαλε το χέρι στο δικό μου χέρι,    
μ’ όψη χαροποιά που εχάρισέ μου θάρρος
μ’ έμπασε στων νεκρών τους μυστικούς κρυψώνες»
-Ντάντε Αλιγκιέρι-

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Πανεπιστήμιο Έντουαρντς
Τέξας

Ο ουρανός έξω είχε σκοτεινιάσει. Η καταιγίδα πλησιαζε και η αίθουσα ξεκίνησε να αδειάζει. Δύο ολόκληρες ώρες η Άλισον παρακολουθούσε μαγεμένη το μάθημα. Αν έβρισκε τη δεσποινίς Φέργκους υπέροχη, τώρα το μάθημα της φαινόταν συναρπαστικό. Να βλέπει τον καθηγητή Σμιθ να μιλάει για τα αρχαία κείμενα καθώς και τη σημασία αυτών, είχε ανεκτίμητη αξία.
Πάντα ένιωθε ένα κενό όταν τελείωνε το συγκεκριμένο μάθημα, αλλά τώρα λυπόταν και αδυμονουσε για το επόμενο.

Με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, συνέδεε το παλιό με το νέο μοναδικά. Ανέλυσε στίχους από το βιβλίο του Φρανσουά Βιγιόν που έγραψε ενώ βρισκόταν στη φυλακή στα μέσα του 15° αιώνα και η Άλισον ρουφούσε κάθε του λέξη με θαυμασμό. Ελάχιστοι καθηγητές ιστορίας έπιαναν βαριά κείμενα και μάλιστα ήταν σε θέση να αναλύσουν διεξοδικά τους στίχους τους  αποδίδοντας παράλληλα και πολλαπλά νοήματα σε αυτούς.

"Θέλεις να σε πάω με το αμάξι; Ψιχαλιζει έξω" η Ορόρα μάζεψε και εκείνη τα πράγματα της

"Δεν χρειάζεται. Σε ευχαριστώ όμως. Θα το ποψω μέσα από το κήπο και θα βγω στη πίσω μέρος της εστίας"

"Είσαι σίγουρη; Δεν έχω πρόβλημα να κάνω μια στάση"

"Όχι Ορόρα. Να είσαι καλά πάντως" της απάντησε ευγενικά και εκείνη κοντοσταθηκε για λίγο με εκείνο το γνωστό πλέον κουτσομπολιστικο ύφος  και έσκυψε προς την Άλισον 

"Πάντως μεταξύ μας, μπορεί να είναι κούκλος, αλλά ρε παιδάκι μου, πολύ ανάλυση... Δύσκολη χρονιά προβλέπεται φέτος..."

"Χαίρομαι που το ακούω αυτό δεσποινίς Πάτερσον"
Η Άλισον ξεροκαταπιε ενώ η Ορόρα ασπρισε.
Ο καθηγητής έστεκε ένα μέτρο μακριά τους.

"Εμ... Δεν εννοούσα κάτι κύριε καθηγητά" έσπευσε να δικαιολογηθεί ελπίζοντας να είχε ακούσει μόνο το δεύτερο σκέλος της πρότασης της

"Το μάθημα έχει απαιτήσεις δεσποινίς Πάτερσον. Αν δεν είστε διατεθειμένη να τα δώσετε όλα, τότε δεν είναι για εσάς" ήταν κοφτός και σταθερός στο λόγο του. Τόσο πολύ που σε έκανε να νιώθεις ότι σε υποτιμάει

"Μα φυσικά και με ενδιαφέρει καθηγητα Σμιθ. Αλλιώς δε θα ήμουν εδώ..." του απάντησε διστακτικά ενώ την ίδια στιγμή, σηκώθηκε και η Άλισον.

"Αν σας ενδιαφέρει να λείπουν τότε οι υποθέσεις και οι εικασίες. Ελεύθερη!" της απάντησε και η Ορόρα βγήκε από την αίθουσα εκνευρισμένη "Όχι και εσείς δεσποινίς Μπλεικ..." η Άλισον ένιωσε να χάνεται όταν την σταμάτησε λίγο πριν βγει έξω. Το μόνο που δεν ήθελε ήταν μια κατσαδα από το καινούριο καθηγητή για την οποία δεν έφταιγε κι όλας.

"Να σας εξηγήσω καθηγητά... Απλώς μιλούσαμε και..."

"Ξέρετε τι είναι αυτό δεσποινίς;" ο Λίαμ φόρεσε τα γυαλιά του και της έδειξε ένα φάκελο. "Πλησιάστε. Δεν δαγκώνω" συνέχισε σοβαρός και η καρδιά της άρχισε να χτυπιέται στο στήθος. Ολόκληρη η αίθουσα είχε μια απαλή μυρωδιά του αρώματος του μα όσο τον πλησίασε εκείνη γινόταν ακόμα πιο ευωδιαστή. Μέχρι και το άρωμα του ήταν ντελικάτο και ανεδυε δυναμισμό. "Αυτή είναι μια συστατική επιστολή από τη διδα Φέργκους"

"Μάλιστα..." κατάφερε και ψέλλισε

"Από τους 67 μαθητές αυτής της αίθουσας, μόνο τρία ονόματα έχει γραμμένα μέσα... Και το δικό σας είναι πρώτο στη λίστα" η Άλισον δεν ήξερε τι να του απαντήσει σε αυτό "Τουτέστιν δεσποινίς Μπλεικ, περιμένω από εσάς τα ακατόρθωτα!" συνέχισε κοιτώντας τη απ' άκρη σ' άκρη.

"Θα βάλω τα δυνατά μου καθηγητα Σμιθ" η Άλισον ένιωθε δέος και τρόμο από τη παρουσία του. Ήταν απίστευτα ψυχρός άνθρωπος.

"Δε μου φτάνει αυτό δεσποινίς. Στο δικό μου μάθημα... " είπε ελαφρώς σιγανα "Ζητώ, απαιτώ και επιβάλλω το ακατόρθωτο από όσους πιστεύουν ότι το αξίζουν" τελείωσε τη φράση του και ύστερα έβαλε ήρεμος κάτι φωτοτυπίες στη τσάντα του , έβγαλε τα γυαλιά του, μάζεψε με ηρεμία τα βιβλία του και αφού έστρωσε την έδρα και έκλεισε το μηχάνημα προβολής γύρισε προς το μέρος της "Ακόμα εδώ είστε δεσποινίς Μπλεικ;!"

"Εμ... Δε μου είπατε... Δε μου είπατε να αποσυρθώ και..."

"Και περιμένατε να σας το πω... Μάλιστα. Είστε ελεύθερη λοιπον!"

"Καλό σας μεσημέρι καθηγητά" του είπε αμήχανα και με βήμα γοργό, εξαφανίστηκε από την αίθουσα. Έξω είχε αρχίσει να βρέχει για τα καλά και εκείνη βγαίνοντας από τη πίσω μεριά, χώθηκε στους κήπους του πανεπιστημίου και κίνησε για τις εστίες. Ποτέ πιο πριν στη ζωή της δεν είχε νιώσει αμήχανα με κάποιον. Η Άλισον ήταν πάντα μια κοπέλα γεμάτη πίστη στον εαυτό της. Είχε αυτοπεποίθηση και δεν την ενδιέφερε η γνώμη του κόσμου για εκείνη.
Όχι πως εισέπραττε ποτέ κάποιο κακό σχόλιο αλλά λόγω της εμφάνισης της, πολλοί τη θεωρούσαν μια εύκολη κοπέλα, με άδειο μυαλό και ανοιχτά πόδια...
Εκείνη ήταν το ακριβώς αντίθετο όμως.
Μεγάλωσε σε ένα πολύ αυστηρό περιβάλλον και η οικογένειά της αν και απούσα, είχε κανόνες που εκείνη έπρεπε να ακολουθεί.
Από μικρή έβρισκε παρηγοριά μονάχα στα βιβλία και τη κλασική μουσική αφού ακόμα και μια έξοδος με φίλους, κατέληγε σε τιμωρία αν αργούσε να επιστρέψει έστω και ένα λεπτό. Χρόνο στο χρόνο, προτίμησε απλά να χαθεί στο δικό της κόσμο και έπειτα σπούδασε και πάνω σε αυτόν.

Όταν έφτασε στις εστίες ήταν μούσκεμα.
Οι διάδρομοι ήταν κατάμεστοι και επικρατούσε παντού φασαρία αφού λόγω του καιρού όλοι είχαν μπει μέσα.
Φτάνοντας στο δωμάτιο της μπήκε μέσα, έκλεισε τη πόρτα και γονάτισε πίσω της.
"Απαιτώ το ακατόρθωτο" κορόιδεψε τα λόγια του ελαφρώς εκνευρισμένη. Ναι, η Άλισον τον θαύμαζε αλλά παράλληλα δεν της άρεσε να τη κάνει κάποιος να νιώθει ότι  του χρωστάει ή οτι δεν ήταν αρκετή.

Έμενε μόνη της για καλή της τύχη.
Άναψε τη θέρμανση για να διώξει την υγρασία που έπνιγε το χώρο , έκανε ένα μπάνιο και ύστερα έβγαλε μια κούτα από τη ντουλάπα και κάθισε στο κρεβάτι.
"Είμαι σίγουρη ότι το είχα κάπου εδώ" άρχισε να ψάχνει στα πράγματα της ώσπου το είδε "Αυτό είναι!" έβγαλε έξω το βιβλίο, έκανε στην άκρη τη κούτα και ξάπλωσε.

«Ο ήχος της σιωπής» του Λίαμ Σμιθ

Ήταν σίγουρη ότι το είχε φέρει μαζί της. Είχε μάθει απ' έξω σχεδόν κάθε του λέξη.
Το έπιασε και το επεξεργάστηκε διαφορετικά τώρα που είδε το πρόσωπο πίσω από το συγγραφέα.
Το βιβλίο μιλούσε για τη σιωπή των ανθρώπων και όσα πραγματικά κρύβονται πίσω από αυτή. Είχε μέσα παραδείγματα από συγγραφείς κυρίως τους 15° αιώνα , ανέλυε το τρόπο ζωής τους και μέσω των κειμένων τους, έδινε μια διαφορετική οπτική στα γραπτά τους. Εκτός όμως από το στοιχείο αυτό, είχε μέσα και δικές του απόψεις σχετικά με την ανθρωπότητα , τις αλληλεπιδράσεις αυτής στη σύγχρονη κοινωνία και ανέλυε το τρόπο με τον οποίο μια σιωπή μπορούσε να κρύβει μέσα της όλα τα συναισθήματα. Χαρά, πόνο, απελπισία, οδύνη, τρυφερότητα...

"Μέσα μας κατοικούν χιλιάδες χαρακτήρες. Κάθε ένας από αυτούς, βγαίνει προς τα έξω όταν τον έχουμε ανάγκη και παίρνει τα ηνία με μόνο όφελος, την επιβίωση"

Η Ελίζαμπεθ άνοιξε και διάβασε ένα απόσπασμα σε μια τσακισμένη σελίδα που της είχε κάνει εντύπωση.
Πως γίνεται αυτός ο εντελώς ψυχρός και ανέκφραστος άνθρωπος να γράφει για συναισθήματα; Απόρησε στα βουβά και πηδώντας λίγες ακόμα σελίδες στάθηκε σε ένα άλλο

"Σκέπασε τα αμαρτωλά σου μάτια και κρύψε τις εικόνες στο μυαλό σου. Άνοιξε παραθυρακια, βρες καταφύγιο και θάψε την αμαρτία. Ζήσε σαν να είσαι ένας άλλος άνθρωπος και γίνε ένα με αυτό. Κανένας δεν πρέπει να βλέπει στη ψυχή σου. Ούτε καν ο ίδιος ο Θεός"

Ήταν περίεργος αυτό δεν σήκωνε αμφιβολία. Αλλά παρά την απογοητευτική πρώτη προσέγγιση που της έκανε, η Άλισον δεν έπαυε να θαυμάζει τη δουλειά του. Είχε δυο διδακτορικά πάνω στο τομέα της και ίσως είχε δικιο... Ίσως αν έπρεπε να αριστεύσει να είχε έρθει η ώρα να τα δώσει όλα για όλα... Ηθελε το ακατόρθωτο; τότε εκείνη θα του το έδινε. Αν για κάτι η Άλισον ήταν γνωστή, αυτό ήταν το πείσμα της.

Έκλεισε το βιβλίο και χάιδεψε το ξεφτισμενο εξώφυλλο...
Έδειχνε έναν άντρα, σιωπηλό αλλά την ίδια στιγμή να ουρλιάζει.
Ίσως αυτός ήταν και ο ήχος της σιωπής...
Ένα συναίσθημα που ποτέ δε βγαίνει προς τα έξω.
Άφησε στο κομοδίνο το βιβλίο, έσβησε το φως και αγκάλιασε το μαξιλάρι της.
Είχε μπροστά της ένα δύσκολο ένα εξάμηνο και θα έβγαινε σίγουρα νικήτρια από αυτό...

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

"Ανοίξτε τα βιβλία σας στη σελίδα τριάντα εννέα"

Μπήκε στην αίθουσα και δεν είπε ούτε καλημέρα. Άφησε τα πράγματά του στην έδρα και άναψε αμέσως το προβολέα που έδειχνε στο τεράστιο πίνακα πίσω του τη συγκεκριμένη σελίδα. Η Άλισον κοίταξε την άδεια θέση δίπλα της και ύστερα το ρολόι. Η Ορόρα ίσως ήταν επιπόλαιη αλλά δεν αργούσε ποτέ στο μάθημα. Σκέφτηκε πως ίσως επειδή δεν έμενε στη εστία κάτι θα της έτυχε και συγκεντρώθηκε στην οθόνη.

Ubi nihil vales, ibi nihil velis

Arnold Geulincx, 1624-1669

"Δεσποινίς Γκρέγκορι, τι λέει το κείμενο;" ρώτησε μια κοπέλα στις τέρμα πάνω θέσεις και εκείνη αναπήδησε στη θέση της.
"Φαντάζομαι για να βρίσκεστε εδώ έχετε ήδη παρευρεθεί και στο μάθημα των λατινικών σωστά;" Συνέχισε

"Μάλιστα" απάντησε με δισταγμό

"Λοιπόν; Περιμένω δεσποινίς. Ο χρόνος κυλάει για τους ηττημένους"

"Εμ.. πως δεν αξίζει κανένας τίποτα;"
Ο καθηγητής ούτε που της χάρισε δεύτερη ματια

"Κύριε Τζάκσον;" στόχευσε έναν άλλο φοιτητή δύο σειρές πιο κάτω

"Εγώ δεν έχω δηλώσει λατινικά κύριε καθηγητά"

"Βρίσκεστε σε μια αίθουσα που διδάσκει τα αρχαία κείμενα, την ιστορία τους και καλειστε να κάνετε αξιολόγηση αυτών για να καταφέρετε να κάνετε το επόμενο βήμα" αρκέστηκε να πει και σιγά σιγά το βλέμμα του περιπλανήθηκε στις κερκίδες ώσπου έφτασε στη πρώτη σειρά. Προσπέρασε την Άλισον και ρώτησε τη κοπέλα στα δεξιά της
"Δεσποινίς Μακάρντι;"

"Εμ.. Μήπως αν μας εξηγουσατε να μπορούσαμε μετά να κάνουμε την ανάλυση κύριε καθηγητά;" Ο Λίαμ έκανε το γύρω της έδρας και βγάζοντας τα γυαλιά του δάγκωσε την άκρη τους σκεπτικός και στόχευσε την Άλισον

"Μήπως ξέρετε εσείς δεσποινίς Μπλέικ;"

"Οποιος δεν αξίζει τίποτα, δεν μπορεί να θέλει  και τίποτα..." αρκέστηκε να απαντήσει τη πλήρη μετάφραση της φράσης και εκείνος αμέσως τράβηξε το βλέμμα του από πάνω της και κοίταξε την αίθουσα. Η Άλισον εκνευρίστηκε. Τόση απαξίωση δεν είχε εισπράξει ποτέ της.

"Μετάφραση σωστή. Τι θέλει λοιπόν να μας πει με αυτό το στίχο ο Άρνολντ Γκελινξ;" Έβγαλε από το χαρτοφύλακα του ενα σημειωματάριο, το άνοιξε και τους κοίταξε "Οι θέσεις , 45, 3, 12, 28, 65, 53, 9, 37 και 16 να σηκωθούν..."
Οι φοιτητές αλληλοκοιταχθηκαν μπερδεμένοι και όσοι κάθονταν σε αυτές τις θέσεις σηκώθηκαν. "Πλησιάστε.." τους προέτρεψε δείχνοντας τους που να σταθούν και ύστερα γύρισε εκ νέου στους υπόλοιπους "Δεν ήρθα εδώ να παίξω παιχνίδια. Ούτε να δώσω θέσεις εργασίας σε άδεια μυαλά. Εδώ είτε θα βγείτε όπως πρέπει, είτε δε θα βγείτε καθόλου..."

Ψίθυροι άρχισαν να ακούγονται από παντού ώσπου ο Λίαμ, ξανακοίταξε το σημειωματάριο "Θέσεις 16 , 17 και 32, ελάτε και εσείς..." οι ψίθυροι σταμάτησαν αμέσως. "Εσείς, δεν έχετε θέση εδώ" τους ανακοίνωσε και αμέσως άρχισαν να τον αποδοκιμάζουν
"Σσς!" Κοπανησε το χέρι του και τράβηξε τη προσοχή "Δεν ξέρω τι θα κάνετε στα άλλα μαθήματα αλλά από εμένα θα κοπειτε. Δικαίωμα σας αν θέλετε να είστε παρόντες ή όχι στο μάθημα μου. Όπως προείπα, άδεια μυαλά εκεί έξω, δε θα χαρίσω"

"Οι γονείς μου θα σας κάνουν μήνυση!" Πετάχτηκε μια από τις όρθιες μαθήτριες

"Να πείτε στους γονείς σας δεσποινίς Χάρις , να έρθουν να με βρουν και όταν τους πω ότι έξι φορές σας έχουν πιάσει στις τουαλέτες να...αλληλεπιδράτε με τον κύριο Χάουζ, νομίζω θα καταλάβουν ότι πληρώνουν τσάμπα τα δίδακτρα σας... Για να μην αναφερθώ στο γεγονός πως δεν έχετε ιδέα ποιος είναι ο Άρνολντ Γκελινξ σε ένα μάθημα που υποτίθεται, διδάσκει αυτό ακριβώς το πράγμα..." Ο Λίαμ έκανε μια παύση "Τα ίδια ισχύουν και για τους υπόλοιπους. Όσοι θέλετε καθίστε αλλά από εμένα δεν έχετε τίποτα. Ειδάλλως, μπορείτε κάλλιστα να αποχωρησετε και να με αφήσετε να κάνω τη δουλειά μου"

Η Χάρις βγήκε πρώτη και έξαλλη από την αίθουσα ενώ στα επόμενα δευτερόλεπτα ακολούθησαν και όλοι οι υπόλοιποι. Μόλις έφυγαν ο Λίαμ κοίταξε όσους έμειναν και πραγματικά κάθε φορά που το βλέμμα του στεκόταν σε κάποιον τον έλουζε κρύος ιδρώτας.

"Ελπίζω μέχρι το τέλος του εξαμήνου, να είστε όλοι εδώ και να μη μείνετε οι μισοί..." σχολίασε πιάνοντας το βιβλίο "Δεσποινίς Μπλέικ, μετά το πέρας του μαθήματος, μη φύγετε" είπε προς εκείνη κοιτώντας τη στιγμιαία "Και τώρα ανοίξτε τα βιβλία σας στη σελίδα πενήντα οκτώ...."

🖤