“Το χάος είναι πορφυρό”, είπες
“Η φράση ενός ζωγράφου”, είπα
Διαφωνώντας.
“Το χάος είναι μια άχρωμη δύναμη
Που πετά ψηλά αστέρια, λουλούδια
Και παιδιά.
Και δεν έχει ούτε αρχή
Ούτε τέλος”.
Αλλά ξαπλώνοντας στο κρεβάτι
Καταρρακωμένος,
Ξέρω πως έχεις δίκιο.
Μιλούσες για κάτι άλλο −
Μιλούσες για τον θάνατο.
Το πορφυρό χάος έχει ξεχυθεί
Σε κύματα μέσα μου,
Αφήνοντάς με μόνο κι έρημο −
Μια φλούδα

Ένα άδειο όστρακο
Σε μια μεγάλη αμμουδερή ακτή
Που λοξοδρομεί.

Κάτι έχει πεθάνει,
Κάτι πολύτιμο έχει πεθάνει.
Μπορεί να ήταν ένα λουλούδι,
Ένα αστέρι,
Μπορεί να ήταν ένα παιδί −
Αλλά ότι κι αν ήταν, αγάπη μου,
Φαίνεται πως έχει πεθάνει

Ποίημα του Άλιστερ Κάμπελ

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Το χιόνι είχε αρχίσει να λιώνει. Αγνάντευε από το παράθυρο ώσπου πρόσεξε ότι το ταχυδρομικό κουτί έξω από το σπίτι, είχε σηκωμένο το σημαιάκι. "Περίεργο... Τόσο καιρό δε έχει έρθει ποτέ αλληλογραφία..." αποκρίθηκε σκεπτική. "Α... Μάλλον ήρθε η πρόσληψη..." αναφώνησε ξαφνικά όταν θυμήθηκε ότι ο Λίαμ της ανακοίνωσε πως βρήκε μια δουλειά στο σχολείο της διπλανής πόλης και ότι θα έστελναν κάποια έγραφα. "Θα τα πάρει όταν επιστρέψει..." η Άλισον κοίταξε τη κατσαρόλα και ανακάτεψε το φαγητό. Είχε τρείς μέρες που ξεκίνησε να διδάσκει και έδειχνε αρκετά χαρούμενος.

Εκείνη τελείωνε και έφτανε νωρίτερα αφού ο Λίαμ είχε να διανύσει και μια απόσταση. Είχε χρόνο να ετοιμάσει δείπνο και έπειτα όταν έφτανε έτρωγαν μαζί.
Επέλεξε να του κάνει κοκκινιστό. Ήταν Πέμπτη. Στην αρχή όλα της φαινόντουσαν περίεργα μα λίγο λίγο, είχε προσαρμοστεί εντελώς στη κατάσταση. Είχε σκεφτεί να του προτείνει κάποιον σύμβουλο υγείας η έστω έναν ψυχολόγο μα δεν ήθελε να το πάρει στραβά. Όλο της έλεγε εξάλλου ότι κάποια στιγμή θα το συζητήσουν και εκείνη ήθελε απλά να του δώσει το χώρο του. Παρόλα αυτά, έπιασε τον εαυτό της να ανυπομονεί για κάποιο λόγο να έρθει πάλι η πέμπτη. Ένιωθε θαρρείς και παίζουν κάποιο παιχνίδι και της άρεσε. Πέρα όμως από αυτό, πράγματι εκείνη τη μέρα, τον ένιωσε όπως δεν τον είχε ξανανιώσει και τον ερωτεύθηκε ξανά. Είχε σκεφτεί φυσικά το ενδεχόμενο να έχει κάποια ελαφριά διαταραχή ξέροντας ότι πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά ούτε και αυτό το συζητησε μαζί του.

Ήταν αρκετά σπουδαγμενη για να αντιληφθεί πως υπήρχε κάποιο βαθύ τραύμα . Παρόλα αυτά ποτέ δεν ένιωσε απειλή η φόβο ή έστω κάτι που να τσιγκλησει την αυτοπροστασία μέσα της έτσι ώστε να το ψάξει παραπάνω. Δεν ένιωθε κίνδυνο μαζί του. Ίσα ίσα ώρες ώρες της ξυπνούσε μέσα της ένστικτα τα οποία φώναζαν ότι τη χρειάζεται πραγματικά πλαι του. Ότι ίσως εκείνη κατάφερνε να βγάλει από μέσα του ότι κι αν τον ταλαιπωρεί.

Έσβησε το φαγητό και έβγαλε τη ποδιά της.
Είχε ακόμα λίγο καφέ και παίρνοντας τη κούπα της βγήκε στη πισω βεράντα. Η θέα ήταν μαγική. Ο πάγος έλιωνε, δεν υπήρχαν άλλα σπίτια τριγύρω και μύριζε φύση ολόγυρα της. "Ήρθε!" αναφώνησε ξαφνικά ακούγοντας αυτοκίνητο και μπήκε μέσα τρέχοντας. Μέχρι να βγει στην εξώπορτα ο Λίαμ είχε παρκάρει και όταν τον είδε να κατεβαίνει, έτρεξε προς το μέρος του.

"Ουοοο σιγά" πήδηξε κυριολεκτικά πάνω του και τον φίλησε.

"Μου έλειψες..." του είπε και εκείνος τη κοίταξε στα χαμένα

"Το πρωί ήμασταν μαζί..."

"Όχι... Τη περασμένη βδομάδα ήμασταν μαζί..." του είπε έχοντας ένα απίστευτα πονηρό χαμόγελο στα χείλη της "Έλα... Παίξε μαζί μου..." τον παρότρυνε και τα χείλη του έσκασαν ένα χαμόγελο

"Είσαι τρελή το ξέρεις;"

"Ναι, αλλά ακόμα με κρατάς..." του είπε δείχνοντας τα χέρια του στους γοφούς της και τότε αντιλήφθηκε πως ακόμα την είχε αγκαλια. Την άφησε απαλά κάτω και εκείνη έτρεξε προς το σπίτι σαν μικρό παιδί
"Έλα! Έχω αφήσει και τη πόρτα ανοιχτή. Θα μπει κρύο..."

Κούνησε το κεφάλι του και την ακολούθησε μα μόλις μπήκε στο σπίτι η Άλισον έκλεισε τη πόρτα και τον έσπρωξε κατά πάνω της.

"Τι έχεις πάθει;" τη ρώτησε

"Απλά μου έλειψες..."

"Ναι, το βλέπω αυτό..." είπε σκεπτικός μα εκείνη έδειχνε ενθουσιασμένη "Είσαι σίγουρα καλά;"

"Ναι..." Κόλλησε το κορμί της στο δικό του και πιάνοντας το μπουφάν του , του το έβγαλε.

"Μπορώ και μόνος"

"Το ξέρω... Αλλά θέλω να σε φροντίσω"

"Σίγουρα είσαι καλά;" Την ξαναρωτησε σχεδόν τρομαγμένος από τις αντιδράσεις της

"Περίμενα όλη τη βδομάδα να έρθει η πέμπτη..." παραδέχθηκε και εκείνος ξαφνιάστηκε

"Άλισον...;" είπε σιγανα έχοντας εκείνο το βλέμμα του πάγου μα εκείνη άπλωσε  το δάχτυλο της στα χείλη του και τον ανάγκασε να σωπάσει.

"Έλα... Θέλω να μου διαβάσεις και μετά θα φάμε..." Τον πήρε από το χέρι και τον τράβηξε μέχρι το σαλόνι.

"Τώρα;"

"Ναι, τώρα..."

"Συνέβη κάτι;" έδειχνε σαστισμένος

"Ναι..." παραδέχθηκε εκείνη

"Τι έγινε;"

"Θα σου δείξω..." του απάντησε και ώθησε το κορμί του στη πολυθρόνα , μόλις τον έσπρωξε ελαφρά και εκείνος κάθισε, σκαρφάλωσε πάνω του.

"Περίμενε..." ξεκίνησε να πει πιάνοντας απαλά τα μπράτσα της

"Σσς... Απλά άφησε με ..." έσκυψε και ξεκίνησε να αφήνει φιλιά στα χείλη του. Σε κάθε φιλί έκανε και μια παύση για να κοιτάξει τα μάτια του. Τα χέρια της, κατέβηκαν στη ζώνη του, τη ξεκουμπωσε και την έβγαλε

"Μη το κάνεις αυτό..."

"Γιατί;"

"Γιατί έτσι..." την έπιασε από τη μέση και τη κατέβασε από πάνω του με συνοπτικές διαδικασίες. Σηκώθηκε και χωρίς να της πει άλλη λέξη ανέβηκε στο δωμάτιο. Η Άλισον έμεινε παγωμένη για λίγο μα έπειτα τον ακολούθησε επάνω. Μπήκε στη κρεβατοκάμαρα σαν σίφουνας και τον κοίταξε.

"Τι ζήτησα; Πες μου! Να σε νιώσω ζήτησα!" Αστραψε και βροντηξε "Ούτε σεξ ήθελα να κάνουμε τις υπόλοιπες μέρες γιατί σαν ηλίθια, ένιωσα ότι ήθελα να με αγγίξει αυτή η πλευρά του εαυτού σου!" τσιριξε πηγαίνοντας προς το μέρος του και τον έσπρωξε

"Τι είπες;!" ρώτησε μη πιστεύοντας στα αυτιά του

"Δεν άκουσες;! Ε τότε να στο ξαναπώ!" στο δεύτερο σπρώξιμο, την γραπωσε από τη μέση και την πέταξε στο κρεβάτι. Δεν την άφησε να μιλήσει αλλά ούτε και να πάρει ανάσα...
Την εγδυσε χωρίς να σταματήσει να τη φιλάει και εκείνος έβγαλε μονάχα το παντελόνι στα γρήγορα .Στα επόμενα δευτερόλεπτα ήταν μέσα της και εκείνη στριγγλισε από το πόνο και την ηδονή.
Προσπάθησε να γραπώσει τη μπλούζα του και να τη βγάλει μα έπιασε τα χέρια της, τα κόλλησε στο κρεβάτι και αγριεψε ακόμα περισσότερο. Η Άλισον δεν κατάφερε να ορίσει το κορμί της. Είχαν ξεκινήσει να κάνουν σεξ μόλις τρία λεπτά και εκείνο ξέσπασε σε αλλεπάλληλους οργασμους. Άρχισε να τρέμει , είχε ιδρώσει ολόκληρη και η καρδιά της σφυροκοπούσε στο στήθος.

Συνήθως είχε ανάγκη από προκαταρκτικά ή έστω κάποια συγκεκριμένη ώρα μα τώρα ήταν απλά σε ένα ηδονικο σοκ που δεν σταματούσε να απολαμβάνει...

Ο κόλπος της άρχισε να πάλλεται εκ νέου όταν σφράγισε τα χείλη της με τα δικά του και αύξησε το ρυθμο του. Ήταν τόσο υπέροχα μοναδικό το φιλί του... Το κορμί του είχε την ικανότητα να κινείται γρήγορα αλλά το φιλί του ήταν αργό, με βάθος και υπόσταση...
Ήταν η δεύτερη φορά που το έκαναν αυτό τη Πέμπτη και μέσα στη τρέλα της στιγμής σιγουρευτηκε τελικά όμως ο ψυχικός, συναισθηματικός οργασμός νικάει το σωματικό σε κάθε βαθμίδα.

Λίγα λεπτά μετά και αφού εκείνη έχασε όλη τη δυναμική της, τον ένιωσε να χαλαρώνει το ρυθμο και να παγωνει ξαφνικά μέσα της. Τη προηγούμενη φορά είχε τραβηχτεί πριν τελειώσει μα τώρα ήταν ακόμα πιο υπέροχη η αίσθηση. Έσπασε το φιλί, τη κοίταξε και και ύστερα χώθηκε στο λαιμό της

"Πες μου ξανά αυτό που είπες πριν..." ρώτησε λαχανιασμενος

"Περίμενα όλη τη βδομάδα..." Πριν ολοκληρώσει την απάντηση της, βγήκε ολόκληρος από μέσα της και ξαναμπήκε δυνατά. Το κορμί της τρανταχτήκε προς τα πίσω και εκείνος την κράτησε σταθερή

"Γιατί περίμενες;" ρώτησε ξανά

"Για να σε νιώσ..." Ακολούθησε ακριβώς η ίδια τακτική και εκείνη έβγαλε μια κραυγή

"Να μη το ξανακάνεις..." με μια τρίτη βαθιά ώθηση έκοψε εντελώς την αναπνοή της και ύστερα έβγαλε τον εαυτό του από μέσα της...

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Είχε νυχτώσει για τα καλά. Από την ώρα που έκαναν έρωτα και μετά, ο Λίαμ ήταν σκεπτικός. Είχε ντυθεί σχεδόν αμέσως και από εκείνη την ώρα , δεν ξεκόλλησε από τη πολυθρόνα. Η Άλισον θέλοντας να του δώσει χώρο, έκανε ένα ντουζ και του άφησε ένα πιάτο φαγητό στη κουζίνα το οποίο ούτε άγγιξε. Σκέφτηκε μήπως έκανε ή είπε κάτι λάθος αλλά όσο το σκαλιζε στο μυαλό της άλλο τόσο ένιωθε ότι δεν έκανε κάτι στραβό.

Έκλεισε το λάπτοπ και το αφήσετε την άκρη. Ήταν καθισμένη στη κουζίνα.
Ξαφνικά θυμήθηκε την αλληλογραφία και βάζοντας τη ρόμπα της, πήγε μέχρι τη πόρτα. Εκείνος ήταν ακόμα καθισμένος στην ίδια θέση και κοιτούσε τις φλόγες από το τζάκι. Δεν είχε πάρει ούτε το βιβλίο του. Ήταν βυθισμένος τόσο πολύ που ούτε καν αντιλήφθηκε ότι ανοιξεγη πόρτα και βγήκε έξω.

Έκλεισε τη ρόμπα της κάπως καλύτερα και περπάτησε μέχρι το κουτί αλληλογραφίας. Πράγματι όταν άνοιξε είδε πως είχε μέσα δύο φακέλους.
Ο ένας έγραφε το όνομα του αλλά ο άλλος τίποτα...
Επέστρεψε σπίτι μα λίγο πριν του μιλήσει , ξανακοίταξε το κενό φάκελο. Δεν είχε ιδέα τι είναι αφού ο Λίαμ πλήρωνε πάντα ηλεκτρονικα τους λογαριασμούς. Πήγε στη κουζίνα , πήρε ένα μαχαιράκι και έσκισε την άκρη του. Μέσα υπήρχε ένα διπλωμένο χαρτί.

«Φυγε όσο προλαβαίνεις. Κινδυνεύεις. Δεν είναι ένα, ειναι τρία...» έγραφε όταν το άνοιξε και εκείνη πάγωσε. Έκανε να γυρίσει και ακούμπησε τη κούπα της με αποτέλεσμα να πέσει και να γίνει κομμάτια

"Άλισον;! Είσαι εντάξει;" Ακούστηκε η φωνή του και ενστικτωδώς μόλις  αντιλήφθηκε ότι σηκώθηκε , τσαλακωσε το χαρτί και το έβαλε στη τσέπη της.

"Ναι ναι..." στάθηκε στη πόρτα και άναψε το φως

"Τι κάνεις εδώ μέσα στα σκοτάδια; Πρόσεχε μη κοπεις..."

"Ναι ναι ..." Είχε πανιασει ολόκληρη

"Τι συμβαίνει;"

"Τίποτα" απάντησε μονολεκτικά μα εκείνος τη πλησίασε

"Άλισον;"

"Αλήθεια είμαι καλά. Μια αδιαθεσια μόνο" έσπευσε να του πει παίρνοντας λίγη απόσταση "Θα τα μαζέψω και θα ξαπλώσω"

"Όχι" της είπε σταματώντας τη "Πήγαινε επάνω. Θα τα μαζέψω εγώ" ήταν τόσο μπερδεμένη που χωρίς να το σκεφτεί έτρεξε αμέσως στη κρεβατοκάμαρα. Μόλις έφυγε κοίταξε τα κομμάτια στο πάτωμα και έπειτα πρόσεξε πως υπήρχε ένας ανοιχτός φάκελος πλάι στο νεροχύτη. Τον πήρε και τον επεξεργάστηκε σκεπτικός...

Ένιωσε ότι κάτι δεν ήταν σωστό και ανέβηκε επάνω. Άνοιξε τη πόρτα χωρίς να χτυπήσει και την έπιασε να κρύβει κάτι κάτω από το μαξιλάρι. Ήταν αμήχανη και ιδρωμενη.

"Τι συμβαίνει;" προχώρησε μέσα και κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι.

"Σου είπα, δε συμβαίνει τίποτα" προσπάθησε να καθαρίσει τη φωνή της μα στα μάτια του ήταν κακή ψεύτρα. Με μια κίνηση έβαλε το χέρι του κάτω από το μαξιλάρι και έπιασε ένα κομμάτι χαρτί.

"Τι είναι αυτό;"

"Όχι άστο!" φώναξε μα εκείνος είχε ήδη σηκωθεί και το διάβαζε... "Κάποια φάρσα μάλλον... Απλώς τρομοκρατήθηκα και..." προσπάθησε να του εξηγήσει "Ήταν στην αλληλογραφία... Θα το έπαιρνα το πρωί αλλά δε βγήκα... Και... Πες κάτι!" έβλεπε τα χέρια του να τρέμουν κρατώντας το χαρτί μα δευτερόλεπτα αργότερα, το άφησε στο γραφείο και τη πλησίασε. Έπιασε τα χέρια της και τα κράτησε στα δικά του.

"Θυμάσαι τι είπαμε για τις Πέμπτες;" τη ρώτησε σιγανα και εκείνη κούνησε το κεφάλι. "Ωραία... Με εμπιστεύεσαι;" συνέχισε στον ίδιο τόνο "Κοίταξε με καλά μέσα στα μάτια πριν απαντήσεις..." άπλωσε το χέρι του στο μάγουλο της, τη χάιδεψε και της έδωσε το χρόνο που έπρεπε "Μέ εμπιστεύεσαι;" την ρώτησε πάλι και εκείνη δακρυσε.

"Ναι..."

"Ωραία..." της είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα . Ύστερα σκούπισε απαλά τα δάκρυα της  με τα δάχτυλα του "Κοίταξε με καλά...και μέτρα τα λόγια μου" ήταν περίεργη η φωνή του μα κάτι μέσα της ούρλιαζε ότι ήταν σωστό ότι κι αν θα της έλεγε "Εγώ, δε θα σε βλάψω ποτέ. Και ούτε θα αφήσω κάποιον να το κάνει. Αυτό το γράμμα είναι μια φάρσα. Έχει ξαναγίνει αυτές τις μέρες. Μου το είπε ένας συνάδελφος σήμερα. Γέμισε η πόλη με τέτοια χαρτιά" έκανε μια παύση ενώ το πρόσωπο της επιτέλους φώτισε λιγάκι

"Μου ήρθε κάπως και ταράχτηκα. Αυτό είναι όλο. Αντί να έρθω η χαζή να σου το δείξω το άφησα να με τρομάξει..."

"Δεν πειράζει. Είναι λογικό...Αλλά θέλω μια χάρη" συνεχισε ήρεμος "Καταλαβαίνω ότι νιώθεις περίεργα. Γιατί πρώτα από όλα, φέρομαι εγώ περίεργα καθημερινά..." ξεκίνησε να της λέει  "Είσαι έξυπνη. Παρατήρησες ότι τις Πέμπτες αλλάζω κάπως... Αυτό έχει να κάνει με κάτι που πέρασα όταν ήμουν μικρός αλλά υποθέτω το έχεις αντιληφθεί και αυτό, σωστά;" η Άλισον κούνησε το κεφάλι μόνο "Ήμουν σίγουρος... Σου υπόσχομαι την άλλη βδομάδα να σου φτιάξω δείπνο και να σου λύσω όλες τις απορίες...Μέχρι τότε ομως, θέλω να είναι κάτι που θα μείνει στο σήμερα... Όλο αυτό..."

"Έχεις πολλαπλές προσωπικότητες έτσι δεν είναι;" του είπε και εκείνος γέλασε "Με συγχωρείς. Το σκεφτόμουν τελευταία..." του απάντησε ντροπαλά

"Δεν με ενοχλούν οι σκέψεις σου Άλισον... Αλλά μπορώ να σου πω ότι ίσως εν μέρει έχεις δίκιο... " Είπε και είδε το βλέμμα της να ανοίγει μονομιάς
"Ίσως έχω κάποια θέματα τα οποία δυσκολεύομαι να πω...Δεν είναι εύκολο"

"Θα περάσουμε μαζί τη ζωή μας..." του είπε λυπημένη ύστερα από λίγο "Δεν πρέπει να ξέρω;"

"Ναι. Και σου αξίζει να μάθεις... από εσένα θέλω όμως ένα πράγμα..."

"Να είναι το μυστικό μας σωστά;"

"Ακριβώς... Δε θέλω να μου το αναφέρεις αν δε στο ζητήσω εγώ"
Η Άλισον έπιασε το χέρι του και τον τράβηξε στο κρεβάτι
"Πες το... Σε βλέπω. Κάτι θέλεις να πεις..." είπε και ξάπλωσε πλάι της.

"Ούτε τη μπλούζα σου βγάζεις τις Πέμπτες..." αποκρίθηκε  και χώθηκε στην αγκαλιά του...

"Τόσο διαφορετικός είμαι;"

"Μαρεσει αυτή η διαφορετικότητα σου..." παραδέχθηκε "Στην αρχή νόμιζα ότι ήμουν τρελή. Ότι απλά είχες μούτρα. Μετά όμως κατάλαβα ότι  κάτι άλλο υπήρχε στη μέση. Και που δεν ήθελες να μου πεις... Σκέφτηκα ακόμα και το ενδεχόμενο να έχεις παράλληλη ζωή... Να φεύγεις, να πηγαίνεις κάπου και να γυρίζεις εκνευρισμένος και σοβαρός.." έκανε μια παύση και αναστεναξε "Αν έχεις πολλές προσωπικότητες να είσαι σίγουρος πως θα τις κάνω όλες να με λατρέψουν..." Αστείευτηκε "Αν και νομίζω έχω ήδη καταφέρει να κάνω τη πιο δυσκολη να σπάσει..." Συνέχισε ελαφρώς πιο πονηρά και αφέθηκε στο κράτημα του.

"Α ναι; Πολύ σίγουρη σε βλέπω..." συνέχισε και εκείνος το αστείο με τις προσωπικότητες

"Μη με κοροϊδεύεις... Τη προηγούμενη φορά που κάναμε έρωτα νόμιζα ότι σε άκουσα να λες άλλο όνομα..."

Σφίχτηκε λίγο αλλά δε της το έδειξε

"Τι όνομα;" ρώτησε ήρεμος

"Ιαν..." του είπε τρυφερά και εκείνος ανοιγοκλείσε τα βλέφαρα του ακούγοντας τη να λέει το όνομα του. "Για αυτό και άρχισα να σκέφτομαι διάφορα..." του εξήγησε "Πάντως είναι όμορφο... Μου αρέσει " παιχνιδισε λίγο ακόμα με τη φωνή της

"Αν σου αρέσει τότε κράτησε το..."

"Σοβαρά τώρα;" Η Άλισον ανασηκώθηκε στον αγκώνα της και τον κοίταξε

"Όχι φυσικά... Πλάκα κάνω" έσπευσε να της πει "Και τώρα ξέχασε τα όλα..." άλλαξε κουβέντα "Θέλω να πατήσεις ένα διακόπτη , να τα σβήσεις και να κοιμηθούμε... Μπορούμε;" βολεύτηκε καλύτερα στην αγκαλιά του και κούνησε το κεφάλι της.

"Μπορούμε... Αλλά ξέρεις τι δεν κάναμε σήμερα;"

"Τι πράγμα;"

"Περίμενε!" Η Άλισον αναπήδησε στο κρεβάτι, κατέβηκε κατω και μετά από ένα λεπτό ανέβηκε ξανά κρατώντας στα χέρια της τη θεία κωμωδία.

"Σοβαρά τωρα;"

"Ναι... Θα μου διαβάσεις;"

"Εντάξει" ξάπλωσε ξανά πλάι του και εκείνος άνοιξε το βιβλίο σε μια τσακισμένη σελίδα "Σήμερα ο τίτλος, είναι το χάος..." η Άλισον έκλεισε τα βλέφαρα της και έμεινε να τον ακούει να της διαβάζει ώσπου αποκοιμήθηκε...
Μόλις σιγουρευτηκε ότι κοιμάται βαθιά, σηκώθηκε σιγά σιγά και κατέβηκε κάτω. Βρήκε το κινητό του , πληκτρολογήσε και περίμενε

"Σήκωσε το που να πάρει!" είπε μέσα από τα δόντια του.

"Ιαν; Τι διάολο! Ξέρεις ότι απαγορεύεται να με παίρνεις!"

"Πρέπει να βρεθούμε"

"Πας καλά; Θα βάλουμε σε κίνδυνο τα παιδιά μας! Ξέρεις τους κανόνες!"

"Κάποιος γνωρίζει για μας Λουκ... Ήρθε ένα σημείωμα σήμερα στο σπίτι..." του είπε και ακολούθησε σιωπή στην άλλη πλευρά του ακουστικού

"Σε τρεις μέρες που θα αλλάξουμε με το Λίαμ, θα βρεθούμε έξω από τη πόλη" απάντησε κοφτά και του έκλεισε το τηλέφωνο...

🧐🤔🖤