Αμάν... Αυτό κι αν είναι πρόκληση για μένα. Να μπορέσω να τιθασεύσω τις σκέψεις μου. Να τις δουλέψω. Αν και από τις σκόρπιες σκέψεις μπορείς πραγματικά να εμπνευστείς, μόνο αν τις βάλεις έστω και λίγο στην τάξη θα μπορέσεις να σωθείς και να πειθαρχηθείς... Είναι ένας συνδυασμός που δεν περιγράφεται.

Και βέβαια. Ήξερα ανέκαθεν πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι αυτά που συνδυάζονται περίεργα. Η ζωή μάλιστα επίσης είναι ανέκαθεν ένας περίεργος συνδυασμός αυθορμητισμού και πειθαρχείας, χωρίς καν να το καταλάβουμε. Αν και για μένα νομίζω υπερισχύει το πρώτο.

Αυτή τη στιγμή πονάει όλο μου το σώμα. Πονάνε τα μάτια μου, πονάει το στόμα μου, πονάει ο λαιμός μου, πονάει ο σβέρκος μου, πονάει η πλάτη μου, πονάνε τα δάχτυλά μου, πονάνε τα μπράτσα μου, πονάει η κοιλιά μου. Χίλιοι δυο πόνοι μαζί. Τέλειο; Χάλια!

Αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί αυτή τη στιγμή είμαι στο κρεβάτι μου το ωραίο το ζεστό. Σήμερα πήγα στη δουλειά μου. Μετά από ένα δεκάωρο γύρισα στο σπίτι μου. Όμως δεν είχα και πολύ χρόνο για ξεκούραση. Κάθισα κανένα δίωρο και μετά άρχισα τη σκληρή δουλειά πάλι.

Όλη μέρα μέχρι να την πέσω στο κρεβάτι μου ξεπακέταρα κούτες. Εμφανισιακά φαινόμουν μια χαρά και είχα μόνο μια φουσκάλα στον αριστερό μου παράμεσο και μια γρατζουνιά στη δεξιά μου γάμπα, πάλι καλά να λες, αλλά όλο μου το σώμα πονούσε. Και πονάει ακόμη. Αύριο επίσης θα πρέπει να συνεχίσω και να τελειώσω το ξεπακετάρισμα γιατί δεν μπορώ άλλο την ακαταστασία. Είναι πέντε το χάραμα αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Και το δωμάτιό μου είναι σε κακά χάλια. Μόνο το κρεβάτι μου μπόρεσα να στήσω φανταστείτε.

Παλιότερα, η χειρότερη ώρα της ημέρας για εμένα, ήταν όταν έπρεπε να πέσω στο κρεβάτι μου. Είχα μια τόσο ωραία και δραστήρια μέρα! Γιατί να πρέπει να ξεραθώ στον ύπνο δεν μπορούσα να το καταλάβω. Μέχρι που κατάλαβα κάτι που δεν το περίμενα ποτέ μου ότι θα συνέβαινε. Ή ότι απλά θα το σκεφτόμουν.

Βέβαια ακόμη το σκέφτομαι έτσι. Ψέματα δεν θα πω. Αλλά σήμερα δεν ασχολήθηκα με τα χόμπι μου μετά τη δουλειά. Δεν μίλησα στο Μέσεντζερ σε κάποιο φίλο ή φίλη που συνηθίζω. Δεν μαγείρεψα καν. Παράγγειλα από έξω. Ούτε φυσικά έκανα κάποιο μπάνιο εννοείται όπως κάνω κάθε μέρα, παρότι η καθαριότητα είναι το Α και το Ω για μένα όπως και η εμφάνιση. Μια ζωή έχουμε, πρέπει να τη ζήσουμε πιστεύω.

Σήμερα δούλευα σαν την τρελή για να τελειώσω αύριο με το ξεπακετάρισμα και την τακτοποίηση. Αυτά θέλω να τα τελειώνω γρήγορα. Σε σημείο που λατρεύω την αποθήκευση και την τακτοποίηση που αν δεν το κάνω αμέσως θα τρελαθώ. Αλλά όλως περιέργως, σήμερα έπεσα αμέσως για ύπνο. Χωρίς καν να το διαπραγματευτώ.

Κάθε φορά που πρέπει να πάω στο κρεβάτι μου καυγαδίζω με τον εαυτό μου. Λέω από μέσα μου: "Μη κοιμηθείς, μη κοιμηθείς!" Αλλά φυσικά δεν πιάνει. Το έχω από παιδί αυτό. Και κάποτε τους ξύπναγα όλους με τις βλακείες που έκανα. Βέβαια τώρα πια μένω μόνη μου και δεν έχω τέτοιο θέμα.

Παρότι λατρεύω την τακτοποίηση, ανυπομονούσα πως και πως να τελειώσω τη μέρα μου με σουβλάκι και γλυκό μετά που δεν μπορώ πλέον να το κάνω συχνά αυτό για να μην παχύνω προφανώς και μετά να πέσω στο κρεβάτι μου ξερή. Και ο κυριότερος λόγος είναι το γεγονός ότι δεν ήθελα πια να σκέφτομαι τη δουλειά και το τι θα πρέπει να κάνω αύριο. Βέβαια, το βιολογικό μου ρολόι έχει χάσει τη μπάλα και φυσικά με έπιασαν αυπνίες. Και δεν νιώθω σωματικά και τόσο καλά. Ίσως πάρω τον εργοδότη μου αύριο και να του ζητήσω μια αναρρωτική για μια ημέρα.

Αν και είμαι άνθρωπος που σιχαινόταν τον ύπνο και ήθελε πάντα να πέφτει όσο πιο αργά γινόταν για ύπνο, πολύ σπάνια με έπιαναν οι αυπνίες μου. Τώρα να κάθομαι από τις τέσσερις το πρωί να γράφω αυτό που γράφω, δύο ώρες δηλαδή πριν ξυπνήσω κανονικά. Και ξέρω πως αύριο θα κουτουλάω στη δουλειά. Γι'αυτό σκέφτομαι να πάρω την αναρρωτική. Για μια μέρα θα είναι μόνο εξάλλου. Θα ξεκουραστώ, θα αράξω και στο σπίτι μου, θα το συμμαζέψω κιόλας... Μια χαρά. Από το να κουτουλάω όλη μέρα. Άσε που εμένα, αν με ξυπνήσουν μέσα στη νύχτα, δύσκολα ξανακοιμάμαι.

Θυμάμαι βέβαια τον εαυτό μου σαν χθες που για να μην κοιμηθεί κάποτε έπαιζε τους Καλούς και τους Κακούς μαζί με τον μικρό της αδερφό για να μην αποκοιμηθεί. Και μετά, είτε να ζωγραφίζει, είτε να διαβάζει βιβλία, είτε να πλάθει με το μυαλό της ολόκληρες ιστορίες... Το ίδιο πράγμα όπως καταλάβατε, κάνει και τώρα με το να γράφει αυτό που γράφει.

Όμως, σαν να είναι πολύ ήσυχα, δεν νομίζετε; Πηγαίνω λοιπόν στη μπαλκονόπορτα του μοναδικού δωματίου του σπιτιού μου και ανοίγω τα στόρια. Και φυσικά ανοίγω το τζάμι μια μικρή χαραμάδα, χωρίς να κλείσω τη κουρτίνα. Και ακούω πουλάκια... Τέλειο; ΝΑΙ!

Γαληνεύω ευτυχώς. Είναι κάτι που νιώθω ότι το σκέφτομαι, αλλά και που παράλληλα δεν το σκέφτομαι. Οι ήχοι των πουλιών με κάνουν να ξεχνιέμαι. Όπως και κατάλαβα, πως, ακόμα και με αυπνίες, ο ύπνος στην πραγματικότητα σε βοηθάει να ξεχνάς. Βέβαια έχω καταφέρει να κάνω τον εαυτό μου να μην ξεχνιέται και τόσο εύκολα μιας και η ζωή μου μόνο καλά μου έχει προσφέρει. Βέβαια, κι εγώ τα έχω κυνηγήσει.

Όμως δεν υπάρχει για μένα μεγαλύτερη ανακούφιση ώρες ώρες, να αφήνεις τους ήχους των πουλιών να σε κάνουν να ξεχνάς ακόμη και την ίδια σου την ευτυχία και τα όσα έχεις καταφέρει. Έτσι ώστε, να ξυπνάς το πρωί και να νιώθεις ότι την ευτυχία την ξαναβρίσκεις. Λες και την διεκδικείς για πρώτη φορά.

Ο ύπνος, ειδικά σε συνδυασμό με το σκοτάδι, είναι πραγματικά κάτι υπέροχο. Όπως και το να ακούς ήχους πουλιών στο σκοτάδι. Για μένα, μου αρέσει πιο πολύ να ακούς ήχους πουλιών στο σκοτάδι παρά στο φως. Δεν ξέρω γιατί, απλά μου αρέσει.

Κάπου βέβαια, έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο, νομίζω το λένε "Τα παιδιά της νύχτας" αν δεν κάνω λάθος, ότι και καλά το Σκοτάδι συνδέεται εντελώς λανθασμένα με το λάθος, το κακό, το επικίνδυνο. Ενώ στη πραγματικότητα, το σκοτάδι σε κάνει να προσέχεις χίλιες φορές περισσότερο και να διεγείρει περισσότερο τη φαντασία σου.

Μόνο που αυτό που με στεναχώρησε στο βιβλίο είναι το ότι έβλεπα και διάβαζα περισσότερο λυπητερές ιστορίες. Και όχι κάτι χαρούμενο. Και ισχύει ότι η μέρα για μένα είναι χαρά. Αλλά και το σκοτάδι για μένα είναι διπλή χαρά. Η νύχτα είναι απίστευτη. Για μένα, όποιος ξενυχτάει είτε για διασκέδαση, είτε για δουλειά, για μένα είναι ήρωας. Πιο μεγάλος ήρωας και από τον Σούπερμαν, αν καταλαβαίνετε. Για μένα, το σκοτάδι είναι ένδειξη τόλμης. Γενναιότητας. Και το γεγονός ότι, εντάξει, ακόμη και τη μέρα να αισθάνεσαι ευτυχισμένος, ακόμη και να χάσεις το φως του ήλιου έστω για λίγο, το σημαντικό είναι να ξέρεις ότι μπορείς να γίνεις ακόμη πιο ευτυχισμένος, ανακαλύπτοντας περισσότερα.

Τώρα πλέον, μπορώ να πω ότι μου αρέσει ο ύπνος. Αν και μισώ τις αυπνίες ακόμη! Όπως τις μισούσα και μικρή, τις μισώ και τώρα. Βέβαια κάπως το διαχειρίζομαι αλλά δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ! Γκρρρρ... Δε μπορώ άλλο! Αλλά δεν θέλω να αρχίσω να χαπακώνομαι με ηρεμιστικά μπας και ξανακοιμηθώ. Είναι πολύ επικίνδυνο για το στομάχι μου.

Ακόμη και τώρα που πλέω σε πελάγη ευτυχίας, μπορώ να πω ότι πλέον μου αρέσει ο ύπνος. Αλλά και πάλι, δεν λες ότι είναι η αγαπημένη μου στιγμή της μέρας. Πιο πολύ είναι αυτή που σηκώνομαι από το κρεβάτι για να πάω στη δουλειά μου. Παλιότερα όταν μιλούσα ή συναντούσα τους φίλους μου. Που δυστυχώς αυτό το τελευταίο δεν είναι και τόσο συχνό πια... Αλλά προσπαθώ να κοιτώ με αισιοδοξία τα πράγματα.

Γιατί, αφού αυτήν την στιγμή, δεν μπορεί ο ύπνος να με παρασύρει στη Λήθη, τότε αφήνω τους ήχους των πουλιών να με παρασύρουν... (Αν και κατα βάθος σκέφτομαι πιο πολύ τον φόβο μην μπει από τη χαραμάδα του τζαμιού καμιά μέλισσα, ή μύγα...)

___________________________________________
Πως σας φαίνεται; Ελπίζω να σας άρεσε!

Για εσάς: Σας αρέσει ο ύπνος; Πιστεύετε πως ταυτίζεστε με την Ιουλία στο κομμάτι αυτό; Ραντεβού στα σχόλια!

ΥΓ. Πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε το "Τα Παιδιά της Νύχτας" της Heanen99 Το αξίζει και με το παραπάνω!