"Λάθος επιλογές με λάθος αντίκτυπο "

"Ίαν πάμε να φύγουμε!" Ψιθύρισε η Ρενατα και έσφιξε το χέρι του. Στο ουρλιαχτό της γυναίκας που ακούστηκε πετάχτηκε όρθια. Τα Ποπ κορν πέσανε όλα στο πάτωμα και το αναψυκτικό της βρέθηκε πάνω στο κάθισμα να άδειαζει σιγάνα.

"Στο είπα γαμωτο !" Αποκρίθηκε ο Ίαν και την έπιασε από το χέρι. Ζήτησε συγνωμη από τους γύρω ανθρώπους που ήταν καθισμένοι και την έβγαλε έξω από την αίθουσα κακήν κακώς.  Η Ρενατα πίστευε πως θα μπορούσε να αντέξει την ταινια αλλά τελικά δεν τα καταφερε.

"Είναι τόσο απάνθρωπο αυτό το πράγμα Ίαν... Ξέρω πως έμοιαζα με τρελή εκεί μέσα,μια ταινία είναι άλλωστε αλλά τα ουρλιαχτά της ... απλά δεν ...." Έπιασε το κεφάλι της κι εκείνος έκατσε δίπλα της και την αγκάλιασε

"Απλά στη σκέψη και μόνο πως συμβαίνουν στην πραγματικότητα δεν μπορώ να το διαχειριστώ... Είχες δίκιο τελικά. Δεν ειμαι εγώ για τέτοιες ταινίες..." Συνέχισε και τον κοίταξε.

"Δεν πειράζει... Έμαθες υποθέτω το μάθημα σου.  Τι λες για λίγο παγωτό; Πιστεύω θα σου φτιάξει τη διάθεση μικρή..." Εκείνη γέλασε και κούνησε το κεφάλι της. Την έπιασε απ το χέρι και περπάτησαν μέχρι την έξοδο.

Για κάποιο λόγο άρχισε να κοιτάζει τους πάντες καχύποπτα.  Έβλεπε άντρες με κουκούλες και σκουφια και ασυναίσθητα έσφιγγε το χέρι του αδερφού της.

"Εγώ λέω να πάρουμε το παγωτό πακέτο και να το φάμε στο ζεστό μας σπιτάκι... Έχει ψοφοκρυο!" Είπε προσπαθώντας να την χαλαρώσει. Ένιωθε το χέρι της και δεν ήθελε πολύ για να καταλάβει πως φοβόταν.

"Υπέροχη η ιδέα σου..." Ψέλλισε και μπήκαν στο αυτοκίνητο . Λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι υπήρχε το πιο παλιό παγωτατζιδικο της γειτονιάς. Είχε παγωτά χειμώνα καλοκαίρι.

"Δεν θα μιλάς τώρα;Έλα ρε Ρενατα .. Μια χαζή ταινία ήταν... ας το αφήσουμε πίσω." Της ειπε . Εκείνη βυθισμένη στις σκέψεις τον κοίταξε και χαμογέλασε

"Ξέρεις τι με ενοχλεί; Που δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ.  Τι κι αν συνέβαινε σε μένα Ίαν; Σε τι κατάσταση θα βρισκόμουν; " Έσφιξε τα χέρια του στο τιμόνι.

"Μπορείς να μην λες βλακείες; Δεν θα αφήσω ποτέ να σου συμβεί τίποτα!" Όσο όμως κι αν τα λόγια του έδειχναν προστασία άλλο τοσο εκείνη φοβόταν.  Φοβόταν πως ο κόσμος ηταν  σκληρός και απανθρωπος .Πώς δεν θα ήθελε ποτέ να δει τον Ίαν λυπημένο σε περίπτωση που πάθαινε κάτι.

"Ίσως επηρεάστηκα από την ταινια,έχεις δίκιο... Λέω να αφήσουμε το παγωτό και να πάμε σπίτι. Θα ήθελα να ξαπλώσω λιγάκι" Ο Ίαν πήρε την στροφή για το σπίτι. Δεν χρειάστηκε να του πει κάτι περισσότερο. Ήταν η δεύτερη μέρα που την είχε δίπλα του και ήθελε να την κάνει να νιώσει ασφάλεια. Δεν ήταν χαζός. Ήξερε πως με την μάνα τους περνούσε δύσκολα αλλά κάθε φορά που της έλεγε να φύγει η Ρενατα  αρνιόταν. Πίστευε πως κάποτε η μαμά της θα αλλάξει. Θα τους αγαπήσει όπως έπρεπε να κάνει αλλά έκανε λάθος...

Φτάσανε σπίτι και αμέσως η Ρενατα χαλάρωσε. Εβαλε τις πιτζαμες της. Πήρε μια κουβέρτα απ το δωμάτιο και ξάπλωσε στον καναπέ. Ο Ίαν πήγε στην κουζίνα και έβαλε λίγο νερό να ζεσταθεί θέλοντας να φτιάξει ένα ζεστό ρόφημα για να απαλύνει την ατμόσφαιρα.

"Έχω μια ιδέα!" Της είπε φωναχτά κι εκείνη ανασηκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε από τον καναπέ περίεργα .

"Τι λες να πάμε να ψωνίσουμε; Να φτιάξουμε την αποθήκη και να την κάνουμε ένα ωραίο δωμάτιο! Έτσι θα έχεις και τον προσωπικό σου χώρο!" Ο ενθουσιασμός του την έκανε να γελάσει.

"Δεν θα έλεγα ότι δεν μου αρέσει η ιδέα σου ...απλά τι δουλειά έχω να μείνω μόνιμα εδώ ρε Ίαν;Αύριο μεθαύριο πες πως θέλει να έρθει η κοπέλα σου... Κάποιος φίλος,  συνάδελφος" 

"Όποιος και να έρθει αν έχει πρόβλημα με την αδερφή μου πάει να πει πως δεν αξίζει Ρενατα.!" Της απάντησε και σέρβιρε την ζέστη σοκολάτα στις δύο κούπες. Πήγε στο σαλόνι και της πρόσφερε την μια. Έκατσε απέναντι της στην πολυθρόνα και την κοίταξε...

"Λες κουταμάρες, έψαξα ήδη για δουλειά σήμερα το μεσημέρι και σημείωσα μερικές. Θέλω να ζήσω ανεξάρτητη Ίαν. Σε αγαπάω πολύ αλλά δεν γίνεται να βασίζομαι συνεχώς σε κάποιον άλλο..."

"Δουλειά;Κάτσε μια να συνέλθεις ρε κορίτσι μου και μετά! Ρώτησα και στην εταιρεία αν θέλουν άτομα και περιμένω απάντηση... Ελπίζω να μην βρήκες δουλειά σε κανένα μπαρ ; Θεωρώ επικίνδυνα αυτά τα μέρη για μια νέα κοπέλα.." Η Ρενατα τον αγριοκοιταξε.

"Είσαι με τα καλά σου ; Πότε δεν θα πήγαινα σε μπαρ. Σε ένα Ανθοπωλείο βρήκα και σε να κατάστημα που πουλάει καφέ. Δεν είναι καφετέρια αλλά μοιάζει... "

"Μοιάζει; και τοτε τι είναι;"

"Έχει μόνο πακέτο.  Δεν μπορείς να κάτσεις δηλαδή. Παίρνεις ότι θέλεις και φεύγεις. Μου φάνηκε καλό. Αύριο θα πάρω τηλέφωνο...."

"Όπως αγαπάς κοριτσάκι μου. Από την πλευρά μου θέλω απλά να προσέχεις και να ξέρεις πως ότι και να αποφασίσεις θα σε στηρίξω. Ξάπλωσα τώρα λιγάκι να κοιμηθείς θα πάω κι εγώ στο γραφείο να τελειώσω την χαρτουρα που άφησα το απόγευμα " Σηκώθηκε όρθιος και της άφησε ένα φιλί στο μέτωπο...

Λίγες ώρες αργότερα

I tried so hard and got so far
But in the end, it doesn't even matter
I had to fall to lose it all
But in the end, it doesn't even matter

One thing, I don't know why
It doesn't even matter how hard you try
Keep that in mind, I designed this rhyme
To remind myself how I tried so hard
It's part of the way you were mockin' me
Actin' like I was part of your property
Remembering all the times you fought with me
I'm surprised it got so far
Things aren't the way they were before
You wouldn't even recognize me anymore
Not that you knew me back then
But it all comes back to me in the end

Η βροχή έπεφτε μανιασμένα στους έρημους δρόμους
Η γειτονιά ήταν αρκετά σκοτεινή, έμοιαζε ιδανική... κρυμμένος μέσα στο μικρό βρωμερό στενό, κάτω από ένα υπόστεγο περίμενε υπομονετικά την κίνηση του.

Κοίταξε το ρολόι του,η ώρα έδειχνε ακριβώς 1:35 . Είδε τα φώτα από το μικρό καφέ να σβήνουν. Έβαλε την μαύρη μάσκα, την  κουκούλα του και κράτησε σφιχτά το μαχαίρι μέσα στην παλάμη του. Είχε ήδη διαλέξει το επόμενο θύμα. Το μελετούσε από την προηγούμενη εβδομάδα και ένιωθε εξτασιασμενος...

Η καλλιγραμη νεαρή κοπέλα άνοιξε την ομπρέλα της. Όπως ακριβώς το είχε υπολογίσει κάθε Παρασκευή έκλεινε μόνη της το μικρό καφε. Την ειδε να περνάει τον δρόμο και το μάτι του γυάλισε. Όσο πλησίαζε άλλο τόσο εκείνος κρυβόταν στις σκιές. Οι παλμοί της καρδιά του αυξήθηκαν επικίνδυνα όταν άκουσε τα τακούνια της που έκαναν θόρυβο στο οδόστρωμα...

Μετρούσε... πάντα του άρεσε να μετράει λίγο πριν τελειοποιήσει το σχέδιο του...

Έφτασε στο 3 και έσφιξε την γροθιά του... Στο δυο άλλαξε την φορά από την λεπίδα του μαχαιριού...

Στο ένα εκείνη πέρασε από μπροστά του...

Το απότομο μπουμπουνητο τον ευνόησε ακόμα πιο πολύ. Πάνω στην τρομάρα της , την έπιασε απότομα από πίσω και της κόλλησε το μαχαίρι στο λαιμό. Έβγαλε το νοτισμένο μαντίλι με εξαιρετική ευκολία και της το έβαλε στο πρόσωπο. Η δόση ήταν τόση όση έπρεπε για να την εξασθενήσει πριν ουρλιάξει αλλά παράλληλα να μην χάσει της αισθήσεις της.

Η άτυχη κοπέλα άρχισε να χτυπιέται...

"3...2...1..." μουρμουρησε σιγάνα και αμέσως το κορμί της σταμάτησε. Την τράβηξε οσο πιο βαθιά μπορούσε και την πέταξε με δύναμη στο έδαφος...

Έπεσε σαν θηρίο καταπάνω της και της κόλλησε το μαχαίρι στο λαιμό... Τα μάτια της δάκρυσαν όταν κατάλαβε πως δεν μπορούσε να κουνήσει το κορμί της...

Ανέβασε όσο πιο γρήγορα μπορούσε την φούστα της και κατέβασε το καλσόν μαζί με το εσώρουχο... μάταια προσπαθούσε να φωνάξει, όλα ήταν τόσο άψογα σχεδιασμένα και δεν υπήρχε επιστροφή... Την χαστουκισε και κατέβασε το παντελόνι ίσα ίσα για να βγάλει το μόριο του.

Δάκρυα... Αυτό που κράτησε σαν εικόνα από την νεαρή κοπέλα καθώς μπήκε απότομα μέσα της ήταν τα δάκρυα που έτρεχαν από τα λυπημένα της μάτια...

Αν και δεν του άρεσε να χτυπάει κάτι μέσα του τον ώθησε στο να το ξανακάνει... Ξέσπασε πάνω της και την χτύπαγε κάθε φορά που έμπαινε μέσα της ...

Ένιωθε ζωντανός, ικανοποιημένος από την πράξη του...Άρχισε να αναστενάζει πάνω στο αυτί της κι εκείνη νοερά προσευχόταν να πεθάνει...

Με το κορμί της σε κατάσταση σοκ λίγα λεπτά αργότερα έχασε τις αισθήσεις της ....

Σε φιλώ....