«Τι εννοείς, κανονικά είναι αγόρι της?», με ρώτησε με έναν τόνο αηδίας στη φωνή της. Όχι ότι την κατηγορούσα δηλαδή, και εγώ είχα σιχαθεί τον εαυτό μου με αυτό που έκανα, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται να αλλάξεις το παρελθόν...

«Αυτό που καταλαβαίνεις και εσύ μαμά», δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου, δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω άλλο. «Έκλεψα το αγόρι της αδελφής μου...», κατάφερα να πω γέροντας ύστερα το κεφάλι μου στον ώμο της για να με παρηγορήσει έστω και λίγο.

Εκείνη, μην ξέροντας πως να αντιδράσει μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου φίλησε το μέτωπο.

Εγώ την κοίταξα με απορία. «Γιατί το έκανες αυτό?», την ρώτησα μπερδεμένη ενώ αυτή μου χαμογέλασε τρυφερά, προσπαθώντας να με καθησυχάσει και για να πω την αλήθεια κάπως το πετύχαινε.

«Γιατί πίστευα ότι θα σε κάνει να νιώσεις κάπως καλύτερα», έκανε μια μικρή παύση και εγώ κοκκίνησα, «Και, απ' ότι φαίνεται είχα δίκιο», ολοκλήρωσε ύστερα την πρόταση της ενώ παράλληλα το χαμόγελο της μεγάλωσε αυτόματα λίγο παραπάνω.

«Δεν μου αξίζει...», της θύμισα εγώ ενώ γύρισα απ' την άλλη.

«Φυσικά και σου αξίζει», φώναξε ελαφρά η μάνα μου. «Έκανες ένα λάθος, και λοιπόν? Σιγά το πράγμα, όλοι κάνουμε λάθη αρκεί να ξέρουμε πως να τα διορθώσουμε», μου χάιδεψε το μάγουλο με το χέρι της. «Ο μόνος αλάνθαστος είναι ο Θεός και πάω στοίχημα πως σε έχει ήδη συγχωρέσει», συνέχισε να μου λέει στρέφοντας το θέμα φυσικά όπως κάθε φορά στα θρησκευτικά. Όχι ότι την κατηγορούσα δηλαδή... Ήταν πολύ θεούσα, πράγμα για το οποίο την θαύμαζα...

«Ποσώς με ενδιαφέρει αν με έχει συγχωρέσει εκείνος», παραδέχτηκα. Εκείνη ήξερε τι εννοούσα ειδάλλως θα μου είχε πάρει το κεφάλι... «Εγώ θέλω να με συγχωρέσει η Αριάν. Προς το παρόν το μόνο που με καίει είναι να μην μάθει τίποτα ώστε να μην πληγωθεί», ξεκαθάρισα γρήγορα.

***

Αριάν's POV

Μου έκαναν αρκετές εξετάσεις στο νοσοκομείο, ενώ έφυγαν η μαμά και η Μύριαν, και ήμουν μόνη μου, στο νοσοκομείο, μέρα μεσημέρι, χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ η γενικότερα να κάνω οτιδήποτε και έτσι βαριόμουν που ζούσα.

Μόλις έφυγε η νοσοκόμα Μπράουν απ' το δωμάτιο μου, αφού μου ανακοίνωσε πρώτα τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, δεν είχα πια όντως τίποτα να κάνω, έτσι για να περάσει η ώρα. Κοίταζα τους τέσσερις τοίχους για περίπου 20 λεπτά, που μεταξύ μας, μου φάνηκαν αιώνας, ώσπου παρατήρησα μια σκιά ενός άντρα να στην πόρτα απέναντι μου που στεκόταν σαν να περίμενε να τραβήξει την προσοχή μου.

Λίγες στιγμές αργότερα, κατάλαβα ποιός ήταν η σκιά στην πόρτα.

«Ράιαν?», φώναξα χαμογελώντας και εκείνος έτρεξε κοντά μου, σαν ένα χαρούμενο παιδάκι.

«Νόμιζα ότι σε έχασα...», είπε αγκαλιάζοντας με. Ένα δάκρυ έπεσε απ' το αριστερό μου μάτι.

Η αλήθεια είναι πως ότι και αν είχε γίνει, τέτοια υποδοχή δεν την περίμενα...

«Πώς ήταν οι τελευταίοι δύο μήνες? Έχω μείνει λίγο πίσω και δεν θα έπρεπε...», τον ρώτησα όταν αυτός πήρε την απόφαση να με αφήσει.

«Ε, δεν έχασες και τίποτα. Μόνο απέραντη μιζέρια και αγωνία... Και στο κάτω κάτω δεν φταις κιόλας», έκανε μια απόπειρα να με παρηγορήσει χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

«Μα... Εγώ ήμουν απρόσεκτη... Αν είχα προσέξει που έβαζα το πόδι μου... Αου!», φώναξα μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να αγγίξω το πόδι μου. Είχα τεντωθεί πολύ.

«Δεν φταις εσύ! Δική μου ήταν η μαλακισμένη ιδέα για αυτό και έγινε και η μαλακία», μου θύμισε. Η αλήθεια είναι πως αυτός μου το είχε προτείνει και το θυμάμαι αρκετά καλά αυτό.

«Ας συμφωνήσουμε πως φταίμε και οι δύο γιατί αλλιώς θα τσακωθούμε και το ξέρουμε και οι δύο. Άστο να πάει στο διάολο πρώτη μέρα, μετά από τόσους μήνες», σχολίασα και εκείνος έγνεψε συμφωνώντας.

«Αύριο περνώ εξητήριο. Η νοσοκόμα μου είπε ποιο πριν ότι οι εξετάσεις μου είναι εξαιρετικά καλές και ότι από αύριο θα είμαι ελεύθερη», είπα και το πρόσωπο μου είχε καταχλωμιάσει. Δεν είναι πως δεν ήθελα να φύγω από αυτή την κόλαση εδώ μέσα, ήθελα αλλά...

«Μα, αυτά είναι πολύ καλά νέα! Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες έτσι σαν να... Σαν να είναι καμιά κατάρα βρε παιδί μου...», με ρώτησε και είχε δίκιο, απλά...

«Δεν είναι κατάρα. Αλλά... Να, εγώ δεν έχω βγει από εδώ μέσα εδώ και δύο μήνες... Εννοώ, βάζω στοίχημα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, ίσως και οι άνθρωποι γύρω μου να μην είναι ίδιοι όπως τους θυμάμαι», εκείνος με κοίταξε με ένα πολύ γλυκό και ταυτόχρονα καθησυχαστηκό βλέμμα ενώ έσκυψε και με φίλησε απαλά στο μέτωπο.

«Το μόνο πράγμα που άλλαξε ήταν το ότι δεν σε είχα κοντά μου...», μου είπε ακουμπώντας το μέτωπο του στο δικό μου. Το λάτρευα όταν το έκανε αυτό...

***

Είχε πλέον βραδιάσει, ο Ράιαν είχε φύγει απ' το νοσοκομείο και ήμουν ολομόναχη εδώ μέσα.

Ήταν αρκετά αργά και σκοτεινά, έτσι σε κάποια φάση αποφάσισα να πέσω για ύπνο ήμουν αρκετά κουρασμένη και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι αύριο θα ζούσα την ζωή μου πάλι κανονικά.

Θα ήμουν πάλι με την αδελφη, την μάνα μου και τον Ράιαν. Αχ... Ο Ράιαν. Η αλήθεια είναι πως τον αγαπούσα πολύ και ήξερα πως δεν είναι τέτοιος, ούτε δεν μου είχε δώσει κανένα δικαίωμα, αλλά πολλές φορές σήμερα είχε περάσει απ το μυαλό μου ότι ίσως να μην με περίμενε να έρθω έτσι ολομόναχος. Σκεφτόμουν ότι όλο και κάποια θα είχε βρει, αν και δεν με είχε απατήσει ποτε και ήταν πάντα τόσο γλυκός και τρυφερός που και να ήθελα μου ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψω κάτι τέτοιο για εκείνον. Δεν ήταν τέτοιος ήμουν σίγουρη... Αφού φαινόταν ότι με αγαπούσε πολύ.

Ο ύπνος με πήρε πολύ γρήγορα χωρίς ούτε καν να το καταλάβω.

Ξύπνησα, σε ένα νεκροταφείο μπροστά από έναν τάφο. Είχα μόλις φτάσει εκεί. Κοίταξα την επιγραφή, αλλά δεν μπορούσα να δω το πρώτο όνομα πάρα μόνο το επώνυμο και δεν είχε φωτογραφία πουθενά τριγύρω.

Ήμουν ξυπόλητη και φόραγα ένα ολόμαυρο φόρεμα και τα μαλλιά μου ήταν κάτω, μα πολύ αναστατωμένα. Κράταγα μια ανθοδέσμη κατακόκκινα τριαντάφυλλα στα χέρια μου, την οποία άφησα μπροστά στο μνήμα.

Μόλις την άφησα ένα τεράστιο μαύρο φίδι πετάχτηκε από το χώμα και άρχισε να με δαγκώνει παντού τριγύρω στο σώμα μου και όταν μου χίμηξε μου δάγκωσε πρώτα τον λαιμό.

Μία στιγμή πριν ξυπνήσω, κατάφερα να διαβάσω το επώνυμο στην επιγραφή και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που διάβασα.

Πάνω στο μνήμα το όνομα που έγραφε ήτανε Θόρντον.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Καησπέρα παίδες!

Τι κάμνετε πώς είστε?

Ελπίζω να είστε πάρα πολύ μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ καλά!

Πρέπει να ζητήσω ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΓΝΏΜΗ που άργησα τόσο πολύ να ανεβάσω απλά δεν είχα ούτε όρεξη, ούτε έμπνευση και έχω έρθει και διακοπές, απλά σήμερα μου ήρθε έμπνευση.

Θα προσπαθήσω να ανεβάζω ποιο τακτικά ~ δεν υπόσχομαι όμως τίποτα.

Το όνειρο να το θυμάστε, είναι σημαντικό...

Αυτά από εμένα! Ελπίζω να περνάτε όμορφα στις διακοπές σας!

Επίσης ελπίζω να σας άρεσε πολύ το καινούργιο κεφάλαιο!

Αν ναι μπορείτε να:

Σχολιασετε

Ψηφίστε

Και να με κάνετε Follow!

Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη σας και να έχετε μια υπέροχη μέρα!!!😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊