Περάσαμε καταπληκτικά εκείνη την μέρα. Έστειλα μήνυμα στην μάνα μου ότι δεν θα κοιμόμουν σπίτι το βράδυ. Κάτσαμε το βράδυ στο δάσος, κάτω από τα αστέρια. Είχε φέρει μαζί του "όλως τυχαίως " και τον ύπνο σάκο του... Ήταν τόση γλυκούλης...

Βέβαια με βασάνιζε η σκέψη της Αριάν όσο με βασάνιζε και η ιδέα μόνο ότι θα έπρεπε απλά να τον αφήσω πίσω όπως και τις όμορφες στιγμές που περάσαμε και θα περνούσαμε μαζί... Αυτό που με παρηγορούσε ήταν πως αυτός ο αποχαιρετισμός θα σήμαινε ότι η Αριάν θα ζούσε. 

Αν και ήξερα πως και οι δύο μας φερόμασταν έτσι γιατί μας έλειπε το ίδιο πρόσωπο, εγώ όμως είχα αρχίσει να νιώθω όντως πράγματα για αυτόν... Το ξέρω πως όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα και πως η Αριάν δεν θα με συγχωρούσε ποτέ γι' αυτό, αλλά είναι η αλήθεια.

Θα με συγχωρούσε άραγε? Θα με εμπιστευόταν ξανά ποτέ? 

Βέβαια, αυτές οι λέξεις είναι μεγάλες, συγχώρεση και εμπιστοσύνη. Δεν συνδέονται πάντα μεταξύ τους, φυσικά, το ότι συγχωρείς κάποιον δεν σημαίνει ότι θα τον ξανά εμπιστευτείς σύντομα ή γενικότερα, ποτέ...

Και αν στον άλλο δεν άξιζε συγχώρεση? Αν απλά επαναλάμβανε το ίδιο ηλίθιο λάθος επίτηδες, ξέροντας πως έτσι μπορεί να σε πληγώσει, τι κάνεις? Τον συγχωρείς? Και αν ναι, θα μπορούσες να τον ξανά εμπιστευτείς ξανά, για το οτιδήποτε, απ' το πιο μικρό πράγμα όπως το να σου κόψει μια φέτα ψωμί, ως και σε κάτι πιο ακραίο, όπως το να του εμπιστευτείς το πιο σκοτεινό σου μυστικό, χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε μαχαιρώσει πισώπλατα και στις δύο περιπτώσεις?

Και αν όχι? Αν δηλαδή δεν μπορέσεις ποτέ να τον εμπιστευτείς ξανά και ξέρεις ότι ήταν ο κοντινός σου άνθρωπος στον κόσμο, θα μπορέσεις να ζήσεις με αυτό? Με τέτοιο πόνο, μεσ' στην καρδιά θα μπορείς να θυμάσαι ότι δεν είναι όλοι έτσι?

Εγώ όμως ανήκα στο αντίθετο στρατόπεδο, σε αυτό των προδοτών. Αυτών των απαίσιων ανθρώπων που όλοι σιχαίνονταν και αυτή που τους σιχαινόταν πιο πολύ απ' όλους ήταν η Αριάν...

Σε αυτούς τους ανθρώπους πολλές φορές δεν τους πρέπει κανένα έλεος, καμία συγχώρεση λόγω του κακού και της σύγχυσης που προκαλούν, και πολλές φορές το κάνουν επίτηδες,  κι όμως και καταλάθος να γίνει, πράγμα σχετικά δύσκολο, πονάει.

Και αν ο άλλος φανεί μεγαλόψυχος απέναντι σου και σε συγχωρέσει, αλλά εσύ ακόμα ποθείς αυτό που δικαιωματικά του ανήκει, τότε τι κάνεις? Συνεχίζεις?

Για εμένα όλα αυτά τα ερωτήματα παρέμεναν μυστήρια ακόμα. Παράτησα όμως τις φιλοσοφικές μου ερωτήσεις στην άκρη, καθώς ο Ράιαν και εγώ κατευθυνόμασταν σπίτι μου μετά από την κουραστική αυτή μέρα, με το μηχανάκι μου. 

«Θα σε δω αύριο ε?», με ρώτησε μετά από ένα γλυκό φιλί στο σώμα όσο εγώ ήμουν ακόμα πάνω στο μηχανάκι μου.

«Ε, αύριο δουλεύ...ω βασικά... Και ναι...», είπα νευρικά.

«Θα περάσω από εκεί το πρωί», μου ανακοίνωσε.

«Ε... Εντάξει τότε...», απάντησα. «Το πρωί», συμπλήρωσα δίνοντας του ένα πεταχτό φιλί και ύστερα κατευθύνθηκα προς το σπίτι. Γύρισα να τον κοιτάξω όσο άνοιγα την πόρτα με τα κλειδιά μου. Στεκόταν και εκείνος εκεί, περίμενε να ανοίξω για να φύγει. Του έσκασα ένα μισό χαμόγελο και μπήκα στο σπίτι. Ίσα που τον είδα να κάνει μερικά βήματα και να απομακρύνεται, ενώ παράλληλα άκουγα βήματα από την σκάλα. Τσαντισμένα, δυνατά βήματα από την σκάλα και αφού δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι σκέφτηκα, ωχχχ... μάνα... 

«ΚΑΛΆ ΔΕΝ ΝΤΡΈΠΕΣΑΙ ΚΑΘΌΛΟΥ ΓΙ' ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΙ ΚΆΝΕΙΣ?! ΔΕΝ ΠΆΝΕ ΔΎΟ ΜΉΝΕΣ ΜΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΠΆΘΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΉ ΣΟΥ, ΚΙ ΕΣΎ ΉΔΗ ΆΡΧΙΣΕΣ ΤΗΝ ΚΑΛΟΠΈΡΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΦΈΡΝΕΙΣ ΆΓΝΩΣΤΑ ΑΓΌΡΙΑ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ! ΑΝ ΉΣΟΥΝ Η ΑΡΙΆΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΆΒΑΙΝΑ ΓΙΑΤΊ ΑΠΟ ΜΙΚΡΉ ΕΚΕΊΝΗ ΔΕΝ ΈΔΕΙΧΝΕ ΝΑ ΠΡΟΚΌΒΕΙ Ή ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΉΣ! ΕΣΎ ΌΜΩΣ? ΕΣΎ ΕΊΣΑΙ ΣΟΒΑΡΉ ΚΟΠΈΛΑ, ΓΙΑΤΊ ΤΟ ΈΚΑΝΕΣ ΑΥΤΌ ΓΙΑΤΊ?!», άρχισε να με κατσαδιάζει με το που γύρισα. Η μάνα μου ήταν από πάντα της ηθικής και των καλών τρόπων, γιατί απλά έτσι ήταν. Πάλι καλά όμως που δεν ήξερε ότι ο συγκεκριμένος δεν ήταν ένα απλό τυχαίο αγόρι, αλλά και το αγόρι της μισοπεθαμένης αδελφής μου. 

«Γιατί έτσι...», δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να ακούω της παραξενιές της ειδικά σήμερα...

«ΜΥΡΙΑΝΝΑ ΣΕΛΙΝΑ ΘΟΡΝΤΟΝ! ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΕΥΘΎΝΕΣΑΙ ΚΑΤ' ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ ΤΡΌΠΟ!», μου ύψωσε την φωνή χτυπώντας το τραπέζι πίσω της. Βέβαια αυτό ήταν απλώς μια πρόφαση για να αρπάξει κάτι πάνω από αυτό, κάτι που δεν ήθελε να δω. Έμοιαζε με γράμμα...

«Τι είναι αυτό?», την ρώτησα, μετά από μια σχετικά μεγάλη παύση, κάνοντας νόημα προς αυτό που κρατούσε πίσω της. Είχα μεγάλη περιέργεια.

«Γράμμα απ' την γιαγιά...», μου ανακοίνωσε ανασηκώνοντας τους ώμους της. Εγώ την κοίταξα με ένα απορημένο βλέμμα και με σουφρωμένα χείλη περιμένοντας να να συνεχίσει. 

Τελικά δεν έλεγε να συνεχίσει και είχε επικρατήσει πολύ άβολη σιωπή για μερικά λεπτά...

«Το οποίο λέει...?», την ενθάρρυνα να συνεχίσει, δεν άντεχα άλλο.

«Κάτι λεφτά έχει μέσα και ευχές για την Αριάν. Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα σπουδαίο...», με διαβεβαίωσε. 

Η Γιαγιά μου δεν έστελνε γράμματα παρά μόνο για κάτι πολύ σημαντικό, για ζητήματα δηλαδή ζωής και θανάτου. Φυσικά και ο τραυματισμός του αγαπημένου της εγγονιού δεν έλειπε από αυτή την λίστα. «Πίσω στα δικά σου τώρα!», φτού,το θυμήθηκε τελικά!, σκέφτηκα. «Δεν πάνε δύο μήνες που η Αριάν...», δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την πρόταση. Αυτό το καταλάβαινα αρκετά, καθώς και εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω για αυτό εύκολα...

«Μαμά ηρέμισε το ξέρω», προσπάθησα να την καθησυχάσω. «Απλά, κοίτα... Αυτό το αγόρι όντως μου αρέσει... ΠΟΛΎ. Και δεν μπορώ να περιμένω πότε θα ξυπνήσει η Αριάν για να κάνω το οτιδήποτε... Κοίτα ξέρεις πόσο την αγαπώ, αλλά πολύ απλά δεν μπορώ να την περιμένω, γιατί υπάρχει και αυτή η περίπτωση του...».

«Του να μην ξυπνήσει ποτέ. Ναι, το ξέρω αυτό. Απλώς προσπαθώ να έχω ελπίδες ότι θα...να, ρε συ Μύριαν... καταλαβαίνεις... Μάνα είμαι και γω...», είπε και της χαμογέλασα.

«Και καλά κάνεις και τις έχεις! Μην ανησυχείς, η Άρη είναι δυνατή! Να δεις που σε λίγο καιρό θα είναι πάλι εδώ μαζί μας», της έδωσα μια σφιχτή αγκαλιά και της φίλησα το μέτωπο.

«Και πότε θα μου τον φέρεις να τον γνωρίσω?», με ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη της. Και έλεγα πότε θα μου το έκανε πιο δύσκολο... Ε, ρε έτσι και ξυπνήσει η Αριάν τι έχει να γίνει..., σκέφτηκα χαμογελώντας για να μην προδοθώ.

Το σκέφτηκα για λίγο. Θα μπορούσα να της πάω τον Ράιαν σύντομα και κάποια στιγμή να της αποκαλύψω με το μαλακό τα γεγονότα. Tότε ίσως να μπορούσα να της ζητήσω να με καλύψει στην Αριάν. Ναι, πιστεύω πραγματικά πως θα με λυπόταν και δεν θα έλεγε κουβέντα γιατί απλά έτσι ήταν η μάνα μου. Δεν θα ήθελε να μας βλέπει να τσακωνόμαστε...

«Μπορώ να στον φέρω αύριο για δείπνο αν θες», της πρότεινα και το πρόσωπο της φωτίστηκε.

«Βέβαια! Του αρέσουν τα μακαρόνια με κιμά?», με ρώτησε ενθουσιασμένη.

«Τα λατρεύει!», απάντησα τελείως αβέβαιη καθώς δεν είχαμε θίξει ποτέ το θέμα του "αγαπημένου φαγητού".  

«Εγώ πάω πάνω στο δωμάτιο μου», δήλωσα. «Δουλεύω πρωί αύριο...», ολοκλήρωσα και εκτοξεύθηκα απ' το σαλόνι στο δωμάτιο μου. Κλείδωσα την πόρτα και έκατσα πίσω της. Ήμουν υπερβολικά πάρα πολύ πανικοβλημένη με όλα αυτά που συνέβαιναν τριγύρω μου. Μία είχα τις ενοχές που πήγαινα με τον Ράιαν, το αγόρι της μισοπεθαμένης αδελφής μου, την άλλη όσο κουφό και να ακούγεται δεν έχω ξεπεράσει ακόμα το σοκ απ' το ατύχημα της Αριάν, ακόμα και που είχαν περάσει δύο μήνες και είχα και τώρα και την μάνα μου για να μου κάνει την ζωή ακόμα πιο δύσκολη απ' ότι ήταν ήδη...

Σηκώθηκα και πήγα να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, μετά από ένα γρήγορο μπάνιο.

Βασικά πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το γράμμα της γιαγιάς. Η γιαγιά είχε πάντα μια κάποια αδυναμία στην μικρή της εγγονή, τώρα είτε αυτό είναι επειδή έχουν τον ίδιο χαρακτήρα, είτε επειδή η Αριάν είναι πιο πολύ κοντά της απ' ότι εγώ. Εγώ προσωπικά είχα φροντίσει να κρατήσω μια λογική απόσταση από εκείνη αφού μου έφερε το τηγάνι στο κεφάλι, όταν ήμουν 10, επειδή η Αριάν είχε σκοντάψει και η γιαγιά κατηγορούσε εμένα, Πάλι καλά δηλαδή...

Αλλά, άλλο είναι το περίεργο. Αν η μάνα μου της είχε στείλει πρώτη γράμμα που να έλεγε το όνομα Αριάν στην ίδια πρόταση με το ατύχημα πως και δεν είχε έρθει με το πρώτο αεροπλάνο για να δει πως πάει η υγεία της εγγονής της? 

Κάτι δεν πήγαινε καλά, ήμουν απόλυτα σίγουρη, μόνο που δεν έδωσα αρκετή σημασία σε αυτό εκείνη την στιγμή, εφόσον την επόμενη ακριβώς στιγμή με πήρε ο ύπνος...

🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Καησπέρα!

Τι καμνετε πως είστε?

Ελπίζω να είστε πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ καλά!

Ε, εντάξει, ίσως να άργησα λίγο να ανεβάσω, αλλά κοιτάχτε λίγο τι ώρα ανέβηκε για να σας ευχαριστήσω (1:53AM)!!! Κανονικά τώρα θα ήμουν στο 483829238932933933900000ο όνειρο.

Τι φάση τελικά με την Μύριαν? Πια είναι η γνώμη σας για εκείνη? Ελπίζω η καλύτερη...😹😹😹

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? Ελπίζω πραγματικά να σας άρεσε πάρα πολύ!

Αν ναι τότε μπορείτε να:

Σχολιάσετε

Ψηφίσετε

Και να με κάνετε follow.

Και τα τρία με βοηθάνε πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ!

Αυτά από εμένα! Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη σας και να έχετε μια υπέροχη μέρα  😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊😺🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊