Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει μόλις δύο μήνες από το ατύχημα. Οι μέρες περνούσαν πολύ αργά και βασανιστικά, χωρίς καμία αλλαγή στην κατάσταση της Αριάν, ή έστω μια ένδειξη ότι θα ζούσε μετά από αυτό. Οι κακές σκέψεις κυριαρχούσαν στο μυαλό μου και πολύ φοβάμαι πως δεν άφηνα καθόλου χώρο στις θετικές.

Ούτε με τον Ράιαν είχα συναντηθεί καθόλου, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω τώρα. Καλά ίσως και να το ήθελα, αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να κάνω τώρα.

Η μητέρα μου ήταν σε μια εξίσου απαίσια κατάσταση, αν και είχα καταφέρει να την ηρεμήσω κάπως. Βέβαια, το έβλεπα στο βλέμμα της, το άκουγα στην φωνή της. Δεν ήταν καλά.

Φυσικά ούτε και εγώ ήμουν στα καλύτερα μου. Έβλεπα μπροστά μου την Αριάν όλη την ώρα, οι ψευδαισθήσεις πήγαιναν και έρχονταν, όπως και οι εφιάλτες. Και εγώ και η μάνα μου είχαμε εφιάλτες αλλά, βασιζόμενη στις περιγραφές των δικών της, οι δικοί μου ήταν κάπως πιο άγριοι.

«Και στο τμήμα τα πράγματα έχουν ησυχάσει επιτέλους», είπα στην αναίσθητη Αριάν. «Η Σίσι ακόμα μου σπάει τα νεύρα με όποιον τρόπο μπορεί, αλλά έχει ηρεμήσει κάπως», συνέχισα. Κάθε μέρα πήγαινα εκεί τακτικά, της διηγούμουν την μέρα μου ακόμα και αν ήξερα πως δεν θα μπορούσε να με ακούσει. Και αφού είχα την ευκαιρία, σκέφτηκα, γιατί όχι και της είπα για το σφάλμα μου.

«Αριάν... Δεν μπορώ να το κρατάω άλλο αυτό μέσα μου. Πρε... Πρέπει να στο πω. Φίλησα τον Ράιαν. Το ξέρω πως ήταν λάθος και δεν σου ζητώ να με συγχωρέσεις... Εδώ δεν έχω συγχωρέσει εγώ τον εαυτό μου... Κι όμως ένιωθα τόσο καλά την ώρα που το έκανα αυτό. Σε παρακαλώ... Μην με συγχωρέσεις ποτέ εντάξει?! ΠΟΤΈ!!! ΞΎΠΝΑ ΚΑΙ ΧΑΣΤΟΎΚΙΣΕ ΜΕ!!! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΆΡΙ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΧΑΣΤΟΎΚΙΣΕ ΜΕ!!!», έχασα την ψυχραιμία μου και ακούμπησα το γεμάτο καλώδια και πληγές χέρι της στο μέτωπο μου, κλαίγοντας.

«Σε παρακαλώ... Σε παρακαλώ γυρνά πίσω σε εμάς... Γυρνά σε έμας», την παρακάλεσα κλαίγοντας.

«Με συγχωρείτε», είπε μια νοσοκόμα μπαίνοντας στον θάλαμο. «Η ώρα επίσκεψης τελείωσε. Θα πρέπει να αποχωρήσετε», με παρακάλεσε.

«Βεβαίως... Συγγνώμη για την καθυστέρηση», απολογήθηκα και έτρεξα γρήγορα έξω όπου με περίμενε η μάνα μου. Φύγαμε γρήγορα από το νοσοκομείο χωρίς να πούμε λέξη και πήγαμε στο σπίτι, πάλι αμήλιτες μεταξύ μας. Στο κάτω κάτω δηλαδή δεν είχαμε τίποτα να πούμε η μία στην άλλη, τα είχαμε πει ήδη όλα.

«Εγώ θα πάω μια βόλτα με την μηχανή», είπα μόλις φτάσαμε σπίτι. Μόλις το ξεστόμισα αυτές τις λέξεις, είδα το πρόσωπο της μάνας μου να αλλάζει χίλια χρώματα.

«Μην ανησυχείς, θα προσέχω», την βεβαίωσα και έφυγα γρήγορα. Ανέβηκα στην μηχανή και εξαφανίστηκα.

Πήγα πίσω στο δασάκι οπού ήμουν όταν συνέβη ότι συνέβη με τον Ράιαν. Ακριβώς στο ίδιο σημείο. Έκατσα εκεί για αρκετή ώρα, χωρίς να γίνει τίποτα το αξιοσημείωτο. Μέχρι που...

«Το ήξερα πως θα σε έβρισκα εδώ», πετάχτηκα μόλις άκουσα αυτή την αρκετά οικία φωνή από πίσω μου.

«Τι κάνεις εσύ εδώ?», φώναξα στον Ράιαν ο οποίος στεκόταν πάνω στον κορμό ενός δέντρου ανέμελος.

«Δεν είναι προφανές?», με ρώτησε λες και δεν έτρεχε τίποτα. «Έψαχνα εσένα», δήλωσε.

«Νόμιζα πως σου είπα να με αφήσεις ήσυχη!», του θύμισα.

«Όχι», διαφώνησε εκείνος. «Για την ακρίβεια μου είπες ότι δεν ήξερες πότε θα είσαι έτοιμη να με ξαναδείς. Σου έδωσα δύο μήνες. Ε, λοιπόν, βαρέθηκα εγώ τώρα... Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο», μου εξήγησε. Εγώ τον αγριοκοίταξα με ένα πολύ άγριο βλέμμα λες και θα του έχωνα κανένα μαχαίρι στο στήθος.

«Σκέφτηκες ότι ίσως εγώ να μην ήθελα να σε δω?», του φώναξα.

«Ναι, το σκέφτηκα και αυτό», παραδέχτηκε. «Αλλά απ' την άλλη σκέφτηκα πως ήθελα εγώ», συνέχισε. Εγώ τον κοίταξα με αποδοκιμασία και με τόσο θυμό που ήθελα... να του χώσω μπουνιά? Όχι, κάτι πολύ πιο... ένοχο.

«Αυτό όμως είναι πολύ εγωιστικό από μέρους σου. Εγώ μπορεί να μην ήθελα...», εκείνος έσκυψε το κεφάλι του στον ώμο του και ένωσε τα φρύδια του.

«Γιατί, αυτό που κάνεις εσύ δεν είναι εγωιστικό?», έστρεψε τα ίδια μου τα λόγια εναντίον μου. «Με την ίδια λογική εγώ μπορεί να ήθελα!», εγώ γύρισα απ' την άλλη και ξεφύσησα.

«Είσαι ένας μεγάλος γάιδαρος!!!», γύρισα και του φώναξα κατάμουτρα. Εκείνος χαμογέλασε κα έκλεισε τα μάτια του για μόλις μερικά δευτερόλεπτα.

«Γιατί, επειδή έχω δίκιο?», με ρώτησε. Η αλήθεια είναι πως είχε όντως δίκιο, απλά εγώ ήμουν πολύ πεισματάρα για να το παραδεχτώ. Οπότε έκανα απλά μια γκριμάτσα χωρίς να πω λέξη.

«Κοίτα, Μύριαν, ας μη κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλο μας. Και οι δύο χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο τουλάχιστον για την ώρα. Και οι δύο χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο, τουλάχιστον κατά την απουσία της Αριάν. Τουλάχιστον εγώ σε... Σε χρειάζομαι», μου εκμυστηρεύτηκε. Εγώ ον κοίταζα λες και δεν είχα καταλάβει τίποτα, ενώ βαθιά μέσα μου ήξερα πως ένοιωθα και εγώ το ίδιο.

Εκείνος στεκόταν εκεί λες και περίμενε απάντηση, ενώ εγώ είχα βγάλει κυριολεκτικά τον σκασμό. Με κοίταζε με ένα πολύ επίμονο βλέμμα, τόσο επίμονο που μου έσπαγε τα νεύρα.

«ΚΑΙ ΕΓΏ ΝΙΏΘΩ ΤΟ ΊΔΙΟ ΕΝΤΆΞΕΙ? ΕΥΧΑΡΙΣΤΉΘΗΚΕΣ?», του φώναξα.

«Πολύ», παραδέχτηκε χαμογελώντας.

«Πρέπει όμως να κάνουμε υπομονή», του υπενθύμισα. Εκείνος στριφογύρισε τα μάτια του και με κοίταξε με αποδοκιμασία. «Τι? Το ξέρεις πως πρέπει», έκανα την απόπειρα να τον πείσω να περιμένει, αλλά ήξερα πως δεν θα πετύχαινα τίποτα.

«Κοίτα Αριάν», άρχισε να λέει.

«Μύριαν», του θύμισα. Μόλις άκουσε αυτό που είπε γουρλωσε τα μάτια του τα έκλεισε και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Κοίτα Αριάν», διόρθωσε τον εαυτό του. «Δεν γίνεται να περιμένουμε για πάντα. Αν, δηλαδή δεν ξυπνήσει ποτέ? Το ξέρεις πως δεν αντέχω χωρίς εκείνη... Ε, εννοώ εσένα! Και...», του έκλεισα γρήγορα το στόμα βάζοντας βιαστικά το δάχτυλο μου στα χείλη του.

«Εντάξει Ράιαν», είπα αμέσως. «Ξέρω πως με θες μόνο και μόνο επειδή σου την θυμίζω, γιατί ξέρω πόσο την αγαπούσες. Και εγώ χρειάζομαι έναν αντιπερισπασμό, η αλήθεια να λέγεται. Οπότε, θέλω να μου υποσχεθείς κάτι», αυτός θα ήταν ο όρος μου για να δεχτώ την πρόταση του. Εκείνος έγνεψε, αν και εγώ δεν είχα πει ακόμα τίποτα.

«Μόλις ξυπνήσει η Αριάν, θα κόψουμε κάθε επαφή μεταξύ μας. Θα ξεχάσουμε οτιδήποτε έγινε με εμάς, και θα παραμείνει κρυφό από όλους. Ακόμα και από την Αριάν. Δεν θα αντέξω να μάθει ότι της το κάναμε αυτό. Ποτέ! Αν χρειαστεί θα ξεχάσουμε και εμείς οι ίδιοι, και δεν θα ξαναμιλήσουμε για αυτό ποτέ, σαν να μην συνέβη», του ανακοίνωσα. Το βλέμμα του ήταν λίγο δυσαρεστημένο, αυτό μπορούσα να το καταλάβω. Ούτε και εμένα μου άρεσε ο όρος μου, αλλά έπρεπε, γιατί δεν θα άφηνα την Αριάν να πληγωθεί από τα δικά μου λάθη. Ούτε θα την άφηνα να πληρώσει τις συνέπειες από αυτά. Εφόσον μπορούσα θα την προστάτευα από αυτό, με κάθε κόστος.

«Αυτό που ζητάς είναι δύσκολο», απάντησε τελικά.

«Για ποιόν από τους δύο? Για σένα ή για μένα?», απόρησα με την στάση του.

«Και για τους δύο», είπε πιάνοντας μου το χέρι.

«Όχι, για σένα όχι», είπα τραβώντας το χέρι μου απ'το δικό του. «Εσύ μόλις ξυπνήσει η Αριάν θα με ξεχάσεις. Θα λες ότι, ναι εντάξει κάτι έγινε με αυτήν, αλλά έχω την Αριάν τώρα, και δεν σε κατηγορώ. Ίσα ίσα, που το λάθος είναι δικό μου και θα το αξίζω αυτό. Αλλά εγώ... Εγώ δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Και θα μου αξίζει να βασανίζομαι για αυτό που θα κάνω, γιατί είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος και...», τα δάκρυα τότε έτρεχαν στο πρόσωπο μου, σαν βροχή, ενώ ο Ράιαν έπιασε το μάγουλο μου με το χέρι του και τα σκούπισε κάνοντας με να σταματήσω να μιλάω.

«Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Και εγώ και η Αριάν θα σε αγαπάμε, ότι και αν γίνει. Μην κάνεις απαισιόδοξες σκέψεις, εντάξει?», μου είπε σηκώνοντας το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάζω στα μάτια.

Ξαφνικά με άφησε και γύρισε απ'την άλλη, για να φύγει.

«Θα αποδεχτώ τον όρο σου, προς το παρόν, γιατί αν και δεν μου αρέσει συμφωνώ. Η Αριάν δεν πρέπει να πληγωθεί. Μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς όμως. Σε ευχαριστώ», είπε και έκανε να φύγει. Εγώ του άρπαξα το χέρι φωνάζοντας του: «ΠΕΡΊΜΕΝΕ!».

Αυτός γύρισε να με κοιτάξει.

«Δεν είπα να αρχίσουμε από τώρα», είπα και τον τράβηξα πίσω προς τα εμένα.

Είδα ένα χαμογελάκι να σκάει στα χείλη του αφού κατάλαβε ότι ήθελα να μείνει. Τέλεια, σκέφτηκα.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Καησπέρα!

Τι καμνετε πως είστε?

Ελπίζω να είστε πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ καλά!

Δεν μπορείτε να παραπονεθείτε τώρα! Δεν έχω τόσο καιρό να ανεβάσω! Ούτε μία βδομάδα!!! I'm proud of myself!!!😹😹😹

Περιμένω πραγματικά να βρίζεται όλοι την Μύριαν στα σχόλια, οπότε θα το πω, είστε να φτιάξουμε ένα ΜύριανHateClub😹😹😹😹?

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? Ελπίζω πραγματικά να σας άρεσε πάρα πολύ!

Αν ναι τότε μπορείτε να:

Σχολιάσετε

Ψηφίσετε

Και να με κάνετε follow.

Και τα τρία με βοηθάνε πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ!

Αυτά από εμένα! Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη σας και να έχετε μια υπέροχη μέρα 😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊😺🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊😺🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊😺🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊🐱🦊