«Πρέπει να έχεις πολύ θράσος που τολμάς και με παίρνεις τηλέφωνο! Τι στο διάολο θες επιτέλους από τη ζωή μου?», του επιτέθηκα πριν προλάβει καν να βγάλει λέξη. Κανονικά δεν θα του το σήκωνα, αλλά ήμουν ειλικρινά περίεργη να δω τι ήταν αυτό που ήθελε, ώστε να του δώσει αρκετό θάρρος για να με πάρει τηλέφωνο... Καλά Η αλήθεια είναι πως αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος... Ότι κι αν είχε γίνει πριν και μετά το τελευταίο περιστατικό, με τον Ράιαν είχαμε δεθεί αρκετά σε όλο το χρονικό διάστημα, από τότε που γνωριστήκαμε μέχρι και σήμερα, ύστερα από όλα όσα είχαν γίνει. Όσο και αν αυτό με πονούσε εκείνος ήταν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, του εαυτού μου. Ακόμα τον αγαπούσα όμως και ένιωθα πως όντως κάπως τον είχα αδικήσει.

«Μην το κλίσεις! Σε παρακαλώ άκουσε με!», με παρακάλεσε σχεδόν κλαίγοντας.

«Να ακούσω τι? Τα ψέματα σου? Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!», πήγα να του το κλείσω κατευθείαν στην μούρη, αλλά με το που άκουσα την φωνή του άλλαξα γνώμη. Ειλικρινά ήμουν πολύ περίεργη να δω τι θα μου έλεγε. Ειρωνικά και όχι...

«Το ότι δικαιούμαι μόνο ένα τηλεφώνημα και αντί να το ξοδέψω σε κάποιον δικηγόρο το χρησιμοποιώ για να πάρω εσένα δεν σου λέει κάτι?», σκέφτηκα αυτό που είπε για ένα λεπτό. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ ξαφνιάστηκα αρκετά, δεν το περίμενα. Δεν καταλάβαινα γιατί να το κάνει αυτό. Πρέπει να είναι κανείς πολύ ηλίθιος για να κάνει κάτι τέτοιο, σκέφτηκα.

«Γ-γ-γιατί να το κάνεις αυτό?», τραύλισα. Δεν ήξερα τι απάντηση να περιμένω... Ή τι ήθελα εγώ να ακούσω.

«Αριάν... Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα... Σε χρειάζομαι», αυτό μου ήταν υπέρ αρκετό. Ένιωσα να με διαπερνάει ένα ρίγος. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο γρήγορα, σαν να ήθελε να ανοίξει το στήθος μου στα δύο και να πηδήξει έξω από αυτό.

Όχι, όχι, όχι! Μην πέσεις πάλι σε αυτή τη παγίδα! Είδες τι έγινε την προηγούμενη φορά. Δεν θες να γίνει το ίδιο! ΣΥΝΕΛΘΕ! , προσπάθησα να πίσω τον εαυτό μου, αλλά ήταν αργά. Ώστε αυτό αρκούσε για να γυρίσω σε αυτόν? Δύο λέξεις. Δύο χαζές λέξεις που ακόμα και αν βγήκαν όντως απ' το στόμα του, μπορεί και να μην σήμαιναν τίποτα γι' αυτόν. Και αυτό γιατί? Γιατί ήξερα πολύ καλά ότι μέσα μου ακόμα ένιωθα πράγματα για εκείνον. Ακόμα και αν δεν πρέπει. Ακόμα και αν με έχει πληγώσει με ένα εκατομμύριο τρόπους με αυτό που έκανε, εγώ θα εξακολουθούσα να τον αγαπώ. Χωρίς να ξέρω ούτε και εγώ τον λόγο.

Έτσι πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα ψυχρά: «Λέγε τι θες».

***timeskip***

Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από τις τουαλέτες. Κατευθύνθηκα προς την έξοδο, έπρεπε να φύγω σφαιρα από εκεί πέρα, αλλά προφανώς δεν ήμουν και τόσο τυχερή...

«ΑΡΙΆΝ?», άκουσα την φωνή της μάνας μου να με φωνάζει. Ήταν λίγο πιο πίσω μου.

Όχι γαμώ το, σκέφτηκα. Ήμουν τόσο κοντά...

Σταμάτησα απότομα. Γύρισα με ένα αθώο βλέμμα και κοίταξα την μάνα μου.

«Που πας?», με ρώτησε. Φυσικά και δεν μπορούσα να της πω την αλήθεια. Ένιωθα ήδη πολλές τύψεις για αυτό που έκανα... Δεν χρειαζόταν να έχω και τις φωνές της μάνας μου από πάνω.

«Πάμε. Μαζί. Σπίτι», της ανακοίνωσα λέγοντας κάθε λέξη σιγά σιγά.

«Όχι», αρνήθηκε αμέσως, πιάνοντας το χέρι μου. «Θέλω να δω την κόρη μου», ήταν κάθετη σε αυτό που έλεγε.

«Μαμά», με κοίταζε με εκείνο το απελπισμένο βλέμμα. Έκανα την καρδιά μου κόμπο και της συνέχισα. «Δεν... Δεν μπορώ να σε αφήσω να το κάνεις αυτό», δήλωσα.

«Μα... Μα, η- η- η κόρη μου... Είναι -είναι - είναι... Είναι εκεί μέσα...», είπε δείχνοντας με το δάχτυλο της, την κατεύθυνση προς την οποία ήταν το νεκροτομείο. Εκεί βρισκόταν η Αριάν. Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να την αφήσω να μπει εκεί μέσα.

«ΜΑΜΑ», φώναξα ενώ μπήκα μπροστά από το δάχτυλο της, ακουμπώντας ταυτόχρονα με τα χέρια μου τους ώμους της. «Η Μύριαν πέθανε. Δεν υπάρχει τίποτα να δεις εκεί. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Πάμε απλά σπίτι...», της είπα προσπαθώντας μετά βίας να συγκρατηθώ.

Εκείνη είχε βουρκώσει. Έτσι όπως με κοίταζε ήμουν σίγουρη ότι σε λίγο θα κατέρρεε. Αντ αυτού όμως απλά έγνεψε.

Την πήρα αγκαλιά και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.

Της άνοιξα την πόρτα για να μπει στο αμάξι, όταν φτάσαμε εκεί. Μόλις μπήκα και εγώ μέσα αυτή είχε κουλουριαστεί κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Σκέφτηκα να της μιλήσω, αλλά είπα να μην συνεχίσω την κουβέντα. Απλά ξεκίνησα την μηχανή και φύγαμε.

Στην διαδρομή παραμείναμε και οι δύο σιωπηλές. Δεν είπαμε κουβέντα η μία στην άλλη, ούτε λέξη. Καλύτερα όμως. Δεν νομίζω ότι καμία μας είχε όρεξη για κουβέντα.

«Φτασαμε», της είπα όταν ήμασταν έξω απ' το σπίτι. Ήταν χαμένη στις σκέψεις της έτσι απλά πετάχτηκε όταν άκουσε την φωνή μου. Κατέβηκε αργά απ' το αμάξι και έκλεισε σιγά την πόρτα. Τότε γύρισε να με κοιτάξει.

«Δεν θα έρθεις?», με ρώτησε.

«Όχι», της απάντησα ψυχρά. «Εχω μια δουλειά », εκείνη μου απάντησε απλά με ένα νεύμα, ενώ γύρισε και πήγε προς το σπίτι. Έφυγα και εγώ πολύ γρήγορα.

Ήταν πολύ επικίνδυνο να οδηγώ, καθώς απ' την απελπισία μου δεν έβλεπα τίποτα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στον δρόμο.

Πάρκαρα λίγο πιο δίπλα απ' το αστυνομικό τμήμα. Με άφησαν να μπω κατευθείαν μέσα, με ξέρανε όλοι εκεί μέσα και προφανώς όλοι ήξεραν τι είχε γίνει.

Πήγαινα πολύ σιγά προς το ασανσέρ. Δεν με έβιαζε και κάτι.

Καθώς ανέβαινα άκουγα εκείνη τη γελοία μουσική που έχουν στα ασανσέρ τους, που συνήθως μου σπάει τα νεύρα, αλλά αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Ήταν ένα απλό, λυπηρό και μίζερο αγγλικό τραγούδι.

Ακόμα και αυτό μου θύμιζε την Αριάν όμως... Δεν ξέρω απλά μου έλειπε πολύ... Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά που απειλούσαν να βγουν ένα-ένα από τα μάτια μου, ώστε να φανεί ακόμα και στο πρόσωπό μου το πώς νιώθω μέσα μου.

Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και τότε είδα ένα πρόσωπο, το οποίο δεν είχα δει εδώ και αρκετό καιρό... Ένα πρόσωπο που μου είχε λείψει σχετικά, ιδιαίτερα τώρα τελευταία με αυτά που έχουν γίνει...

«Ντιν?», κατάφερα και είπα το όνομά του, συνοδευόμενο βέβαια από λυγμούς.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Καλέ καλησπέρα!

Τι κάνετε πώς είστε?

Ελπίζω να είστε πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ καλά!

Χάθηκα λίγο ε... Πάλι... Χίλια συγγνώμη, αλλά τους τελευταίους μήνες δεν έχω καθόλου έμπνευση, έχουν γίνει και κάποια πράγματα στη προσωπική μου ζωή, όχι μόνο κακά , μην φανταστείτε. Απλά νιώθω την ανάγκη να ζητήσω ένα τεράστιο συγνώμη για όλη την αναμονή σας...

Τέλος πάντων πέρα από αυτά, πείτε μου σας άρεσε το κεφάλαιο? Τι λέτε να γίνει μετά?

Αν σας άρεσε θα το εκτιμούσα πολύ αν

Σχολιάζατε

Ψηφίζατε

Να με κάνετε φολοου για να με στηρίξετε!

Ευχαριστώ για όλη την υποστήριξή σας καλό βράδυ! 🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤