ΜΙΑ

Θα μπορούσα να σκεφτώ το οτιδήποτε. Θα μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε. Τι ωραία που είναι!

Ειρωνική είμαι εννοείται. Δεν ξέρω καν το τι είναι ο πραγματικός σκοπός της ζωής. Τι πρέπει να βρεις. Τι πρέπει να πάρεις. Τι πρέπει να κάνεις. Δεν βρίσκω κανένα νόημα πραγματικά σε όλο αυτό. Όλη αυτή η αναζήτηση μου φαίνεται ανούσια. Όλες αυτές οι αναζητήσεις για μένα μου φαίνονται τόσο χρήσιμες όσο μια τσατσάρα για έναν φαλακρό.

Ξυπνάω στο μικρό μας δωμάτιο με νεύρα και πονοκέφαλο. Είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο. Η τελευταία χρονιά του σχολείου μάλιστα. Δεν ξέρω πως ακριβώς να νιώσω και το τι πρέπει να κάνω εγώ σαν Μία. Οι γονείς μου κοιμούνται στο διπλό κρεβάτι δίπλα από εμένα. Αλλά το ξυπνητήρι μου τους ξυπνάει. Παίρνω το χρόνο μου να σηκωθώ. Τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά. Δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που σηκώνονται αμέσως από το κρεβάτι μέσα στην χαρά και στην ενέργεια. Ειδικά όταν αναγκάζεσαι να ζεις μια ζωή που άλλοι έφτιαξαν για σένα.

Βλέπω τον μπαμπά απέναντι στη κουζίνα να χαμογελάει. Περίεργο. Συνήθως είναι με τα μούτρα κατεβασμένα εως το πάτωμα. Ποτέ μου δεν τον είδα να χαμογελάει τόσο πολύ. Και για τόση πολλή ώρα. Κάτι συμβαίνει. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Καλό ή κακό; Δεν μπορώ να ξέρω.

Χμμμμ... Όταν ο μπαμπάς χαμογελάει, κάτι περίεργο πάει να γίνει. Φόρεσα το στενό μαύρο μου τζιν και το λευκό φούτερ της προηγούμενης μέρας, δεν είχα άλλωστε και πολλή όρεξη να φτιαχτώ περισσότερο και φυσικά, το κόκκινο ρολόι των Ανένταχτων. Αυτά όλα και όλα. Άντε να χτενίσω λίγο τα άχρωμα καστανά μαλλιά μου και ως εκεί. Βάζω τα γκρίζα μου αθλητικά και πάω στη κουζίνα.

Η κουζίνα πάντως εχθές το βράδυ ήταν σε κακά χάλια. Εγώ την είχα κάνει έτσι γιατί είχα παρατήσει τα σχολικά μου βιβλία στο τραπέζι. Ολόιδια και απαράλλακτη πάντα. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι θα αρχίσω να οργανώνω περισσότερο τα πράγματά μου και πάντα αθετούσα την υπόσχεση που έχω βάλει στον εαυτό μου. Παρόλα αυτά, τα βιβλία μου ήταν όμορφα συμμαζεμένα σε μια στοίβα πάλι πάνω στο τραπέζι. Ο μπαμπάς μαγείρευε τηγανίτες. Είχε στρώσει τρία πιάτα με μαχαιροπίρουνα και είχε ακουμπήσει μέλι και σιρόπι σοκολάτας στο κέντρο του τραπεζιού. Μοσχοβόλαγε το σπίτι. Ήταν υπέροχα. Αλλά αυτό είναι εντελώς πρωτόγονο για μένα. Ο μπαμπάς είναι από τους ανθρώπους που δεν περιποιούνται τον εαυτό τους. Ζήτημα να πλυθούν μετά αφού γυρίσουν από τη δουλειά το βράδυ και ως εκεί. Σήμερα όμως ήταν φρεσκοξυρισμένος και καθαρός. Φορούσε ενα μαύρο φανελάκι και ένα άσπρο παντελόνι φόρμας. Ήταν όμως με σαγιονάρες ενώ συνήθως είναι ξυπόλητος. Περίεργο. ΠΟΛΥ περίεργο.

Τέλος πάντων. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κάτι θα πάει στραβά σήμερα. Ή κάτι θα πάει καλά. Δεν έχει σημασία. Ας απολαύσω τις τηγανίτες μου τώρα που μπορώ.

Η μαμά κάθισε στη προεδρική θέση του μικρού μας τραπεζιού μιας και είμαστε μόνο εμείς οι τρεις στο σπίτι. Φάγαμε μέχρι σκασμού. Και όταν τελειώσαμε και ο μπαμπάς μάζεψε τα πιάτα μου είπε:

-Μία... Πιστεύω ότι αξίζεις κάτι καινούργιο για τη νέα σχολική χρονιά, έστω τη τελευταία. Πήγαινε στη κρεβατοκάμαρα και ψάξε. Θα βρεις ένα υπέροχο δώρο να σε περιμένει.

Σηκώθηκα λοιπόν και στάθηκα απέναντι από τη κουζίνα στη πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Τι και που να κρύβεται στη κρεβατοκάμαρα; Αριστερά μου ήταν η ντουλάπα μας. Η δίφυλλη των γονιών μου, η μονόφυλλη η δικιά μου. Μετά έχουμε ένα κομοδίνο με το διπλό κρεβάτι των γονιών μου που έχει αποθηκευτικό χώρο. Το έστρωσε η μαμά πριν πάει στο μπάνιο. Μετά έχουμε ένα ακόμη κομοδίνο και φυσικά δίπλα το δικό μου κρεβάτι. Και αυτό με αποθηκευτικό χώρο. Πάνω από το κρεβάτι μου έχουμε το παράθυρο που η μαμά είχε κλείσει το στόρι του. Λογικό. Δίπλα στο κρεβάτι μου έχουμε το γραφείο μου το μικρό με την καρέκλα και τα δύο ράφια μου από πάνω. Απέναντι από το κρεβάτι, έχουμε μια μεγάλη φαρδιά συρταριέρα με έξι συρτάρια με τη τηλεόρασή μας. Δίπλα έχουμε έναν κρεμασμένο καθρέφτη.

Άνοιξα τα δύο κρεβάτια μπας και βρω την έκπληξη εκεί μέσα. Τζίφος. Τίποτα. Σεντόνια, παπλώματα και κουβέρτες όπως πάντα. Κοίταξα λίγο τον διάδρομο μπας και άφησαν το δώρο εκεί. Ούτε εκεί είναι το δώρο μου. Μου πέρασε μια φλασιά να τσεκάρω στο μπάνιο για το δώρο, αλλά αντιστάθηκα φυσικά. Γιατί, ποιός κρύβει δώρο για το παιδί του στο μπάνιο; Και αν του παίρνουν μια φορά στα χίλια χρόνια ειδικά;

Τέλος πάντων. Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω για το δώρο μου αλλά τελικά αποφάσισα να κλείσω τη πόρτα. Πίσω από τη πόρτα έχουμε κρεμάστρες για τα ρούχα που έχουμε ξαναφορέσει και δεν τα πλένουμε ακόμα. Πίσω από τη πόρτα και δίπλα στη ντουλάπα ήταν μια ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ κόκκινη σχολική τσάντα!

Χαμογέλασα. Οι γονείς μου σπάνια μου έπαιρναν νέα πράγματα. Δεν είχαμε άλλωστε ποτέ πολλά λεφτά. Ανένταχτοι είμαστε εξάλλου. Οι Ανένταχτοι δεν πρέπει να έχουν ποτέ πολλά λεφτά. Τι σόι Ανένταχτοι θα ήμασταν εξάλλου; Το λέει και η λέξη άλλωστε. Εκτός τάξης.

Τέλος πάντων. Πήρα τη τσάντα στα χέρια μου. Ήταν πανέμορφη. Μύριζε καινουργίλα όπως ακριβώς την ήθελα. Ήταν ό,τι καλύτερο είχα βιώσει ποτέ στη ζωή μου. Πόσο καιρό έχουν οι δικοί μου να μου κάνουν δώρο; Τουλάχιστον ενάμιση χρόνο. Τέλος πάντων.

Έβαλα μέσα τη κασετίνα μου, το κινητό μου, το άρωμά μου, τα κλειδιά μου, το mp3 μου, τα ακουστικά μου και φυσικά ένα τετράδιο που έχω σαν πρόχειρο για να γράφω τις υποχρεώσεις της μέρας. Τέλος πάντων. Όλα καλά. Έλα Μία, όλα καλά θα πάνε. Καινούργια μέρα, καινούργια χρονιά, καινούργια αρχή! Μην απελπίζεσαι. Ίσως όλα αλλάξουν στη πορεία ηρέμησε.

Τέλος πάντων. Έτοιμη η τσάντα. Ο μπαμπάς με έπιασε από το χέρι σαν να ήθελε να μου πει καλή επιτυχία και τελικά πήγα στο σαλόνι. Κάθισα για ένα λεπτό στο χολάκι του σαλονιού μας και μετά βγήκα από το διαμέρισμά μας. Με το που έφυγα από το διαμέρισμα αισθάνθηκα πως όλη αυτή η καλή διάθεση είχε πάει περίπατο. Δεν ξέρω γιατί.

Η γειτονιά μας είναι πανέμορφη. Στη κυριολεξία. Αν και ταπεινή και φτωχική είναι από τις καλές ταπεινές και φτωχικές γειτονιές. Δεν νιώθεις ότι υπάρχουν πολλά εκεί, αλλά έχεις ηρεμία. Είναι και κοντά στον ηλεκτρικό της Νερατζιώτισσας και όταν ακούς το τρένο αισθάνεσαι όμορφα. Δεν σε ενοχλεί. Και εμένα μου αρέσει να το ακούω εξάλλου. Μου αρέσει να μετακινούμαι με το τρένο. Και με το λεωφορείο, αν και δεν το χρειάζομαι γιατί το σπίτι μας είναι μόλις 5 λεπτά από τον σταθμό. Με τα πόδια. Όπως και το σχολείο μου άλλωστε είναι πολύ κοντά. Μου αρέσει όταν τα πράγματα είναι κοντά σου. Δεν ζορίζεσαι και δεν νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου. Δεν ρυπαίνεις και το περιβάλλον. Τέλος πάντων. Ήρθε η ώρα να πάμε στο σχολείο. Δεν γίνεται να αργήσω πρώτη μέρα.

ΣΤΕΦΑΝΙΑ

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Ήρθε η ώρα. Είναι η ώρα για να πάω επιτέλους στο σχολείο.

Ξυπνάω στο μικρό μου δωμάτιο. Βλέπω απλά τη ντουλάπα μου με τη τουαλέτα μου. Και το κομοδίνο μου με το γραφείο μου με τα ράφια μου αριστερά. Το παράθυρο το είχα ξεχάσει ανοιχτό. Βλέπω όμως τα βαφτικά μου στη τουαλέτα και θυμήθηκα το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε μέρα στη ζωή μου. Και είναι το πράγμα που ήθελα πάντα να κάνω στη ζωή μου. Το μακιγιάζ και η αισθητική.

Σηκώνομαι σιγά σιγά για να πάω στη τουαλέτα. Ακούω θόρυβο από τη κουζίνα. Η μαμά είναι που μαγειρεύει. Τι άραγε; Στεφανία, θα μάθεις όταν πας στη κουζίνα. Σύνελθε. Πλύσου και σιγυρίσου και μετά ρώτα.

Πήγα λοιπόν στο μπάνιο να πλυθώ και να φτιαχτώ. Όταν έγινα επιτέλους άνθρωπος και χτενίστηκα, πήγα στο δωμάτιό μου πάλι για να ντυθώ. Φόρεσα ένα άσπρο κοντομάνικο πουκάμισο και ένα καλό γκρίζο παντελόνι μιας και είναι πρώτη μέρα στο σχολείο. Από κάτω μπορντό μπαλαρίνες. Φτιάχνω και τη μπλε σχολική μου τσάντα... Και μετά, στη κουζίνα.

Υπάρχει όλος κι όλος ένας μικρός διάδρομος με τρεις πόρτες και μια κρεμάστρα για τα παλτά μας με μια παπουτσοθήκη. Τα δυο υπνοδωμάτιά μας και το μπάνιο. Η κουζίνα και το σαλόνι είναι ενιαία. Μένω μόνη με τη μαμά μου. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι. Ο μπαμπάς δεν μένει μαζί μας. Αλλά δεν πειράζει. Έχουμε ηρεμία. Αυτό μου αρκεί.

Η μαμά είχε φτιάξει μάφιν σήμερα. Για τη πρώτη μέρα του σχολείου. Ανάμικτα μάλιστα, η αγαπημένη μου γεύση. Όλα πάνε καλά εως εδώ. Είναι όμως σιωπηλή. Και κάτι τέτοιο, δεν είναι νορμάλ. Σίγουρα το λέω αυτό. Παρόλα αυτά, στα μέσα του φαγητού μου λέει.

-Στεφανία; Πρέπει να μιλήσουμε.

-Τι θέλεις; τη ρωτάω απότομα μιας και δεν μου αρέσει να μιλάω όταν τρώμε, πόσο μάλλον όταν είναι να πάω στο σχολείο.

-Πρέπει κάποια στιγμή να σοβαρευτείς και να αποφασίσεις με ποιούς ανθρώπους θα πορευτείς στη ζωή σου...

-Τι εννοείς βρε μαμά;

-Είσαι τρίτη βαθμίδα! Και κάνεις παρέα με δύο μη πω τι! Με δύο Ανένταχτες! Δυο παρακμιακές! Θεός φυλάξοι!

-Η ζωή μου είναι με την Μία και την Αριάδνη μαμά. Δεν σου πέφτει λόγος με ποιά ή ποιόν θα κάνω παρέα. Από τη στιγμή που πάω στο σχολείο μου, δεν προκαλώ και δεν ενοχλώ κανέναν, αύξησα τους βαθμούς μου από το γυμνάσιο στο λύκειο και έχουμε πια ησυχία στο σπίτι, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου τη λες.

-Δεν είναι του επιπέδου σου αγάπη μου αυτές οι κοπέλες! Δεν σου κάνουν καλό! Δεν σου προσφέρουν τίποτα το ξεχωριστό! Αυτές οι κοπέλες είναι για να περάσεις την ώρα σου μόνο. Δεν είναι για να γίνετε φίλες τόσο κολλητές!

-Και εσένα τι σε νοιάζει; Αφού περνάω καλά μαζί τους και με βοηθάνε και τις βοηθάω και εγώ, τι ανησυχείς; Εντάξει, είναι έναν χρόνο μικρότερές μου και τι με αυτό; Πολλοί φίλοι έχουν μια διαφορά ηλικίας μεταξύ τους. Έχω τελειώσει ΕΠΑΛ μακιγιέρ μαμά. Και φέτος θα πάω και για αισθητικός. Θα έχω δύο πτυχία και του χρόνου θα δουλεύω πλέον για να μη σου ζητάω χρήματα για να μη κουράζεσαι.

-Μπορείς να κάνεις παρέα με καλύτερα και πιο έξυπνα άτομα αγάπη μου. Είσαι πολύ πιο έξυπνη από αυτές τις δύο. Αυτές, ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι δεν σε φτάνουν. Τι θα κάνουν αυτές με το που τελειώσουν το σχολείο; Το πολύ πολύ να πιάσουν δουλειά ως γκαρσόνες. Εσύ;

-Εγώ σου είπα το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Και ακόμη δεν το έχεις αποδεχτεί. Ξέρεις ότι δεν τα πάω τα γράμματα. Δεν λες πάλι καλά που θα βγω έστω στο μεροκάμματο για να μην σε απασχολώ με τα δικά μου;

-Αχ αγάπη μου... Δεν καταλαβαίνεις... Χάνεις τον καιρό σου με αυτές τις κοπέλες... Αν ήσουν ακόμη φίλη τουλάχιστον με την Μαριάννα...

-Μαμά, η Μαριάννα είναι αριστούχος αλλά ΜΕΓΑΛΟ κωλόπαιδο. Ήταν μεγάλο λάθος που γίναμε φίλες. Με εκμεταλλευόταν με τον χειρότερο τρόπο. Δεν με ήθελε επειδή με αγαπούσε σαν φίλη. Με ήθελε να της κάνω θελήματα όταν αυτή ήταν απασχολημένη. Έχασα πέντε χρόνια από τη ζωή μου. Γιατί είναι της νοοτροπίας ότι τα παιδιά του ΕΠΑΛ είναι κατώτερα από τα παιδιά και καλά των ανώτερων σχολείων και βαθμίδων... Άσε μας καημένη! Το γεγονός ότι έκανες τον πούτσο σου παξιμάδι και κατάφερες να μπεις στη Νομική δεν σε κάνει απαραίτητα και καλό άνθρωπο! λέω εγώ εκνευρισμένη.

-Στεφανία! με επιπλήττει η μαμά.

-Τι ρε μαμά; Την αλήθεια σου λέω! Σου είπα κατάμουτρα τι πιστεύω για τη Μαριάννα και το τι μαλακίες και πουστιές μου έκανε! Η Αριάδνη και η Μία ποτέ δεν μου φέρθηκαν έτσι!

-Η Μαριάννα τουλάχιστον ρίσκαρε για να πετύχει! Εσύ πάντα πορευόσουν εκ του ασφαλούς! Δεν λες να κάνεις κάτι καινούργιο να εξελιχθείς και να ορθοποδήσεις!

-Να τα χέσω τα ρίσκα! Μια βαθμίδα πιο πάνω, δεν σε κάνει απαραίτητα και ριψοκίνδυνο και σπουδαίο. Η ψυχή σου σε κάνει.

-Στεφανία δεν είναι αυτό απάντηση! Το καλό σου θέλω! Η πρώτη εντύπωση στο νέο σου σχολείο είναι πολύ σημαντική! Τι θα πουν στο νέο σου σχολείο αν μάθουν ότι κάνεις παρέα με αυτές τις δύο; Είναι κατώτερου επιπέδου! Η μία το πολύ πολύ να πουλάει χοτ ντογκ σε καντίνα, η άλλη να γίνει νοικοκυρά. Αυτό θέλεις να γίνεις ε;

-Η ζωή μου είναι με την Μία και την Αριάδνη! Και καλά θα κάνεις να το δεχτείς. Η κουβέντα μας τελειώνει εδώ. Και δεν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ για αυτό το θέμα. Να λες ότι τουλάχιστον έχω δυο φίλες να μιλάμε, να κάνουμε παρέα, να περνάμε τον χρόνο μας και να μην ενοχλούμε κανέναν. Δε λες πάλι καλά που ηρέμησες και πλέον δεν ασχολούμαστε με τα κοινωνικά μου; Κούλαρε! Χαλάρωσε! Όλα καλά θα πάνε.

-Θα το μετανιώσεις Στεφανία! Κοίταξε να φροντίσεις στο νέο σου σχολείο να βρεις νέα άτομα να γνωρίσεις, να κοινωνικοποιηθείς! Όταν θα αρχίσεις να δουλεύεις, δεν θα μπορείς εύκολα να βρεις φίλους! Η πρώτη εντύπωση είναι πολύ σημαντική!

-Μαμά σε παρακαλώ μη με πιέζεις. Έχω ήδη αρκετά στο κεφάλι μου και διάβαζα ΟΛΟ το καλοκαίρι για να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στην αρχή του μήνα! Είχα μόνο δέκα μέρες να αράξω φέτος! Δεν χρειάζομαι και εσένα να με ενοχλείς! της λέω και της ξεκόβω μαχαίρι το τι έλεγε.

Έκλεισα τη πόρτα του μικρού μας δυαριού διαμερίσματος και πήρα μια ανάσα. Άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες. Εδώ που τα λέμε, δεν θα μου έκανε κακό να γνωρίσω κάποια νέα άτομα. Όμως όχι να παρατήσω τη Μία και την Αριάδνη! Είναι τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει!

Πριν όμως συνεχίσω ναι... Στο καθεστώς που ζούμε τώρα, μπορείς κάλλιστα αν έχεις τελειώσει ένα ΕΠΑΛ να προετοιμαστείς για κατατακτήριες το καλοκαίρι για να δώσεις τον Σεπτέμβρη για ένα άλλο ΕΠΑΛ. Κανονικά δίνεις και κατατακτήριες και στο γυμνάσιο πριν μπεις σε ΕΠΑΛ αλλά αυτές είναι ΠΑΝΕΥΚΟΛΕΣ. Λες και τρως αέρα κοπανιστό. Τίποτα δηλαδή. Πως είναι ένα πανεύκολο απροειδοποίητο τεστάκι στα μαθηματικά; Κάπως έτσι.

Αλλά, άλλο είναι που με ενοχλεί... Η Μαριάννα ήταν μια φίλη που είχα κάποτε. Γνωριστήκαμε στη πέμπτη δημοτικού. Περνούσαμε καλά και μάλιστα με βοήθησε να τα πάω καλύτερα στα μαθήματα μιας και δεν με έλεγες τότε τη καλύτερη μαθήτρια. Όμως στη πορεία, στο γυμνάσιο, μου ζήταγε θελήματα λες και είχα γίνει πλέον η προσωπική της υπηρέτρια. Τελικά ξέκοψα μαζί της. Τώρα γνωρίζω από γνωστούς μου και παλιούς μου συμμαθητές ότι έχει μπει με άριστους βαθμούς στη Νομική, από τους πρώτους για την ακριβεια και έχει τώρα την ονειρεμένη χαρισάμενη φοιτητική ζωή στο Καποδιστριακό. Το άξιζε, με το σπαθί της το κέρδισε, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να ταυτιστώ με έναν άνθρωπο που μεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του αλλά από χαρακτήρα να μην έχει μία. Ήταν τόσο σκατόπαιδο αυτή η κοπέλα. Δεν μου έλειψε καθόλου. Απεναντίας αποζητάω τον χαμένο χρόνο που περάσαμε μαζί. Πέντε χρόνια για την ακρίβεια. Από τη πέμπτη δημοτικού εως την τρίτη γυμνασίου.

Τέλος πάντων. Δεν έχει σημασία. Δεν υπάρχει λόγος να τη σκέφτομαι, να χάνω τον χρόνο μου και να μαυρίζει η ψυχή μου. Τώρα πρέπει να πάω στο σχολείο. Έχω αργήσει και είναι κρίμα. Δεν δέχονται άλλωστε εύκολα παιδιά με κατατακτήριες στο σχολείο που θα πάω τώρα! Δεν γίνεται να αργήσω!

Ναι, είμαι 18 χρονών και έχω ένα πτυχίο ΕΠΑΛ βοηθού μακιγιέρ. Ήθελα από μικρή να ασχοληθώ με το μακιγιάζ και θέλω να το συμπληρώσω με αισθητική. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα δύο. Όμως μέχρι να μπω στο ΕΠΑΛ κουράστηκα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στη ζωή μου. Δεν ήμουν από τις καλύτερες μαθήτριες. Δεν έπαιρνα τα γράμματα εύκολα. Και ένας από τους λόγους που ήθελα να πάω σε ΕΠΑΛ ήταν για να αποφύγω τη Μαριάννα. Αλλά και για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Δηλαδή, το μακιγιάζ. Το σπούδασα λοιπόν όσο γινόταν και μου το επέτρεπε και φυσικά η βαθμίδα μου αλλά θέλησα να το συμπληρώσω και με αισθητική. Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε για ένα δεύτερο πτυχίο. Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

Όταν τσακώθηκα με τη Μαριάννα ήταν Μάρτιος. Ήμουν μαθήτρια του 16-17 αλλά μετά έπεσα στο 13-14. Η μάνα μου έγινε έξαλλη. Μπήκα λοιπόν στο ΕΠΑΛ και άλλαξα τρόπο ζωής για να τα ξεχάσω όλα. Ήθελα να γίνω βρεφονηπιοκόμος αλλά τελικά αποφάσισα να ασχοληθώ με το μακιγιάζ. Στροφή 180 μοιρών δηλαδή. Διάβαζα τότε όλο το καλοκαίρι για να με βάλουν στο ΕΠΑΛ αυτό. Πέρασα με 20 στα 20 σε όλα τα μαθήματα που έπρεπε να δώσω. Η μαμά ήταν πανευτυχής. Και οι βαθμοί μου αυξήθηκαν στο 18 και 19 μέσο όρο. Μπήκα και στη θεατρική ομάδα αυτού του σχολείου. Οι παραστάσεις εκείνου του σχολείου ήταν κοινές με άλλων γειτονικών σχολείων. Είχαμε πάρει και Ανένταχτους για να κάνουν κάποιους κομπάρσους. Στις πρόβες μιας παράστασης του Νοέμβρη, γνώρισα την Μία και την Αριάδνη. Δεν θα έλεγα πως έχουμε πολλά κοινά. Απλά μας αρέσει να κάνουμε παρέα μαζί και να αράζουμε. Να παίζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια, σχοινάκι, να περπατάμε και να τρώμε σουβλάκια και χοτ ντογκ μαζί στα παγκάκια και στις πλατείες. Τίποτα αλλο δεν θέλουμε. Θέλουμε λίγα και καλά.

Ενώ ήμουν μόλις τριάντα δευτερόλεπτα πριν μπω στο νέο μου σχολείο, ακούω ξαφνικά μια φωνή.

-Συγνώμη! Εσύ η μελαχρινή! Περίμενε!

Γυρίζω και βλέπω ένα κοκαλιάρικο λεπτό ψηλό αγόρι με μαύρα μαλλιά. Λίγο γυναικωτό αλλά ωραίο.

-Είσαι εσύ η Στεφανία Ιοκαστίδη; ρωτάει με χαρά.

-Μάλιστα. Και εσείς ποιός είστε; ρωτάω. Φαίνεται τουλάχιστον δεύτερης βαθμίδας. Και στους ανθρώπους ανώτερης βαθμίδας, πάντα μιλάμε στον πληθυντικό. Άτυπος και άγραφος κανόνας.

-Με λένε Στέλιο. Φίλος της Αριάδνης.

Έμεινα έκπληκτη. Οι μόνες φίλες που έχει η Αριάδνη είναι εγώ και η Μία! Πως δεν μας σύστησε και κάποιον Στέλιο; Σαν να μου κρύβεις κάτι Αριάδνη!

-Να σου πω, μπορείς να κάνεις κάτι για μένα; με ξαναρωτάει και βγάζει από τη τσέπη του παντελονιού του τρία εισιτήρια.

Σοκαρισμένη γνέφω καταφατικά και τον αφήνω να μιλήσει.

-Μην ανησυχείς καθόλου. Δεν θα σε βλάψω με κανέναν τρόπο. Θέλω απλά να γνωρίσω σιγά σιγά την Αριάδνη τίποτα περισσότερο. Έχουμε να συναντηθούμε χρόνια. Θα παίζω απόψε στη παράσταση "Φωτιά στην Καλαμαριών 17" ως Μαντάμ Λιάν. Ο μάνατζέρ μου μου έδωσε δέκα εισιτήρια για να τα δώσω σε φίλους και συγγενείς. Θέλω να πάρεις αυτά τα τρία το μεσημέρι και να δώσεις τα δύο στις φίλες σου, τη Μία και την Αριάδνη. Θέλω να σας δω οπωσδήποτε απόψε σαν καλεσμένες μου.

-Ναι, αλλά τι θα πω στα κορίτσια για το πως βρήκα τα εισιτήρια; Θα με πάρουν στο ψιλό! του λέω.

-Έχεις απόλυτο δίκιο. Θα πεις ότι σου τα έδωσε η μητέρα σου. Γιατί πήρες καλούς βαθμούς και θέλει να σε ανταμείψει. Εξάλλου δεν πάτε στο ίδιο σχολείο θα πειστούνε.

-Καλά... Τι ώρα είναι η παράσταση και που;

-Στις εφτά το βράδυ. Στο θέατρο Μπάτμιντον. Κοντά στο μετρό της Κατεχάκη. Να είστε εκεί! λέει και φεύγει.

Έμεινα σοκαρισμένη να κοιτάζω τα σκουριασμένα κάγκελα της εισόδου του σχολείου μου. Τι είναι πάλι τούτο; Τι στο κόρακα συμβαίνει;

Ποιά είναι η Μαντάμ Λιάν; Και τι ρόλο ακριβώς υποτίθεται ότι θα παίξει; Περίεργα πράγματα... Δύσκολα θα τα καταλάβω. Κοιτάζω τα τρία εισιτήρια στο χέρι μου και τα νιώθω ξένα. Τα νιώθω λες και είναι τραχιές αποδείξεις του στιλ τιμολόγιο και όχι φανταχτερά εισιτήρια μιας παράστασης. Περίεργα πράγματα. ΠΟΛΥ περίεργα. Γιατί η Αριάδνη δεν μου είπε ΠΟΤΕ για κάποιον Στέλιο; Γιατί με άφησε έτσι όπως είμαι τώρα; Τι γίνεται;

Δεν άρχισε καλά η μέρα μου... Τουλάχιστον θα έχω μια ευκαιρία να διασκεδάσω απόψε. Μπορώ να πω πως ανυπομονώ να δω το τι θα συμβεί...

___________________________________________
Καλησπερούδια! Να τη η Μία και η Στεφανία μετά από πολύ καιρό!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Με μεγάλη δυσκολία ανανέωσα σήμερα αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που βρήκα αυτές τις ιδέες να γράψω! Πείτε μου στα σχόλια πως σας φαίνεται! Τα ξαναλέμε σύντομα!