ΜΑΝΤΑΜ ΛΙΑΝ

Αααααχ ρε Λιάν... Πως γίνεται κάθε μέρα και κάθε βράδυ να ξυπνάς και να είσαι ΤΟΣΟ όμορφη; Είσαι ένα από τα πιο όμορφα πλάσματα του πλανήτη ολόκληρου. Αχ ρε Λιάν... Είσαι τόσο τυχερή που γεννήθηκες έτσι. Ακόμη και να έχεις γένια αυτή τη στιγμή που μιλάμε...

Προσγειώθηκα στη πραγματικότητα. Αυτή που αναγκάζομαι να προσγειώνομαι κάθε πρωί με το που σηκώνομαι από το κρεβάτι. Μοιράζομαι δύο ζωές παράλληλα. Τη ζωή του Στέλιου και τη ζωή της Μαντάμ Λιάν. Στη καθημερινή μου ζωή είμαι απλά ο Στέλιος. Δεν θα έλεγα ότι έχω και κάτι το εξαιρετικό ως Στέλιος. Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Παρόλα αυτά από τότε που γνώρισα τον Μάκη, ένιωσα άλλος άνθρωπος. Ένιωσα λύτρωση και αγάπη. Αγάπη πραγματική. Ήταν ο ιδανικός καβαλιέρος για την Μαντάμ Λιάν. Ο ιδανικός συνοδοιπόρος. Η πλήρης αποδοχή του εαυτού μου σε μια πιο αρρενωπή μορφή να το πω και απλά.

Κάθε φορά όμως που κοιμάμαι ζω ξανά το όνειρο. Νιώθω λες και ξαναγεννιέμαι από την αρχή. Νιώθω ότι παίζω διαρκώς σε μια παράσταση αλλά χωρίς η αυλαία να πέφτει ποτέ. Νιώθω ότι πέφτει, αλλά στη πραγματικότητα δεν πέφτει ποτέ. Γιατί βλέπω τη Μαντάμ Λιάν στον ύπνο μου σχεδόν κάθε βράδυ. Και το απολαμβάνω. Η Μαντάμ Λιάν είναι κολλητή φίλη, αδερφή, ξαδέρφη, μητέρα, θεία, γιαγιά... Είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Την αγαπώ τόσο πολύ... Και ας χρειάζεται δύο ώρες για να μπορέσει να εμφανιστεί μπροστά μου...

Τέλος πάντων... Ήρθε η ώρα να σηκωθώ και να πάω να κάνω βόλτα πρωινή περπατητή. Μένω στο Ηράκλειο. Μια από τις ωραιότερες περιοχές της Αθήνας αλλά και του κόσμου για μένα. Στο Ηράκλειο υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά και έτσι κι εγώ έχω πάρα πολλούς φίλους.. Νιώθω πως έχω την τέλεια ζωή.

Βάζω την χθεσινή μου μαύρη μακρυμάνικη μπλούζα και το μαύρο στενό μου τζιν. Ενώ από κάτω φοράω τα μαύρα μου άρβυλα. Δεν χρειάζεται εξάλλου να κάνω και πολλά. Είμαι καλά αυτή τη στιγμή έτσι όπως είμαι. Παίρνω στο χέρι μια μπανάνα για να φάω και μετά βγαίνω από το σπίτι.

Ακριβώς δίπλα μένει ο θείος Στράτος. Ο θείος Στράτος όμως με μεγάλωσε σαν πατέρα του μαζί με τα δύο του άλλα παιδιά, τον Μηνά και την Αλίκη. Τον λόγο όμως δεν μπορώ να σας τον πω ακόμα γιατί θα κάνω μεγάλο σπόιλ. Παρόλα αυτά είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε πάρα πολύ στη ζωή μου. Και του είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων.

Κάθε πρωί βγαίνει έξω και ποτίζει τα φυτά της γυναίκας του μιας και η γυναίκα του, η θεία Μαρία πρέπει τα πρωινά να μαγειρεύει. Τον χαιρετάω, του λέω καλημέρα και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Κατεβαίνω την οδό Ιωαννίνων και πηγαίνω στην λεωφόρο Πλαπούτα. Αν και σήμερα έχω ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΔΟΥΛΙΕΣ, μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ, όπως πάντα, πρέπει σήμερα να πάω στη Νερατζιώτισσα για μια δικιά μου κρυφή υποχρέωση. Παρόλα αυτά απολαμβάνω το μέρος που περπατώ μιας και ο κόσμος που ζω για μένα είναι η ίδια μου η ζωή. Μου αρέσουν οι περιοχές που μένω και περπατάω. Κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε μου βήμα είναι λες και ζω μια μικρή ζωή. Κάθε μέρα. Έχω τόσες πολλές αναμνήσεις από εδώ. Ενώ ζω εδώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Περπατάω σιγά σιγά, αργά και σταθερά. Δεν θέλω να πηγαίνω πολύ γρήγορα γιατί δεν υπάρχει λόγος. Θέλω να χαλαρώσω. Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά και ακούω το Wellerman του Νέιθαν Έβανς. Το ξανακούω για μια ακόμη φορά. Και κάνω lipsync τα λόγια παρότι δεν τα έχω δει ούτε μία φορά στο ίντερνετ. Αχ... Ο ενθουσιασμός των ντραγκ κουίν! Και η παρόρμηση μαζί!

Βγαίνω επιτέλους στη λεωφόρο Ηρακλείου. Πολύς κόσμος. Πολλά αυτοκίνητα. Πολλές βιοτεχνίες. Πολλές επιχειρήσεις... Λίγο ακόμη τη κατηφόρα να πάρω και φτάνω στον προαστιακό. Δεν μπαίνω όμως μέσα. Θέλω να πάω με τον ηλεκτρικό καλύτερα. Θα κάνω μεγαλύτερη διαδρομή.

Μου αρέσει να μπαίνω στο λεωφορείο, στο μετρό. Ενώ οι περισσότεροι το βαριούνται αυτό, για μένα, είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για σκέψη και χρόνο για τον εαυτό σου. Ειδικά με τα ακουστικά στα αυτιά... Λατρεία είναι. Θα μπορούσα να είμαι σε ένα πούλμαν, σε ένα λεωφορείο, σε ένα αυτοκίνητο για ΩΡΕΣ κάθε μέρα και να μην είχα κανένα απολύτως πρόβλημα πραγματικά.

Τέλος πάντων... Μετά από αρκετή ώρα δρόμο, κατεβαίνω στη Νέα Ιωνία όπου παίρνω το τρένο από εκεί. Μέσα σε επτά λεπτά έφτασα στον προορισμό μου. Έχω και στη Νερατζιώτισσα αναμνήσεις και στο Μαρούσι, αλλά προτιμώ να σας τις αποκαλύψω σιγά σιγά. Για να μην σας τα δίνω όλα έτοιμα στο πιάτο. Να έχετε και λίγο μυστήριο.

Πέντε λεπτά από το τρένο, έφτασα στο ΕΠΑΛ 3ης βαθμίδας Αμαρουσίου. Σαν κτήριο όμως δεν λέει και πολλά. Για μένα είναι μια κακοσχεδιασμένη παλιά πολυκατοικία. Λίγο ακόμη και θα ήταν ετοιμόρροπη. Η αυλή είναι μικρή για 200 παιδιά στο λύκειο. Παρόλα αυτά βλέπω παιδιά στην ηλικία μου λίγο χλωμά και μπερδεμένα. Με ασπρόμαυρα ρούχα όλοι τους. Άλλοι φορούν παντελόνια, άλλοι σορτσάκια. Φούστες όμως σε κορίτσια ούτε για δείγμα. Ίσως στο σχολείο τους να απαγορεύονται οι φούστες ξέρω εγώ... Άλλος είναι ο στόχος μου τώρα. Ψάχνω την Στεφανία. Από όσο μου περιέγραψε ο θείος Στράτος είναι ένα ψηλό κορίτσι με μαύρα ίσια μαλλιά. Έχω στη τσέπη μου τρία εισιτήρια για την αποψινή μου παράσταση. Πρέπει να της τα δώσω και να της μιλήσω για αυτά. Ευτυχώς την πετυχαίνω λίγο πριν μπει στο σχολείο! Τυχερός είμαι!

-Συγνώμη! Εσύ η μελαχρινή! Περίμενε! της φωνάζω.

Η κοπέλα γυρίζει προς το μέρος μου.

-Είσαι εσύ η Στεφανία Ιοκαστίδη; ρωτώ με χαρά.

-Μάλιστα. Και εσείς ποιός είστε;

-Με λένε Στέλιο. Φίλος της Αριάδνης.

Το κορίτσι έμεινε έκπληκτο. Λογικό μιας και εκείνη γνωρίζει ότι οι μόνες φίλες που έχει ήταν αυτή και η Μία.

-Να σου πω, μπορείς να κάνεις κάτι για μένα; τη ρωτώ και της βγάζω τα τρία εισιτήρια.

Το κορίτσι σοκαρισμένο, γνέφει καταφατικά και τελικά με αφήνει να της μιλήσω.

-Μην ανησυχείς καθόλου. Δεν θα σε βλάψω με κανέναν τρόπο. Θέλω απλά να γνωρίσω σιγά σιγά την Αριάδνη τίποτα περισσότερο. Έχουμε να συναντηθούμε χρόνια. Θα παίζω απόψε στη παράσταση "Φωτιά στην Καλαμαριών 17" ως Μαντάμ Λιάν. Ο μάνατζέρ μου μου έδωσε δέκα εισιτήρια για να τα δώσω σε φίλους και συγγενείς. Θέλω να πάρεις αυτά τα τρία το μεσημέρι και να δώσεις τα δύο στις φίλες σου, τη Μία και την Αριάδνη. Θέλω να σας δω οπωσδήποτε απόψε σαν καλεσμένες μου.

-Ναι, αλλά τι θα πω στα κορίτσια για το πως βρήκα τα εισιτήρια; Θα με πάρουν στο ψιλό!

-Έχεις απόλυτο δίκιο. Θα πεις ότι σου τα έδωσε η μητέρα σου. Γιατί πήρες καλούς βαθμούς και θέλει να σε ανταμείψει. Εξάλλου δεν πάτε στο ίδιο σχολείο θα πειστούνε.

-Καλά... Τι ώρα είναι η παράσταση και που;

-Στις εφτά το βράδυ. Στο θέατρο Μπάτμιντον. Κοντά στο μετρό της Κατεχάκη. Να είστε εκεί! λέω και φεύγω.

Βιαστικά. Το σκέλος της πρώτης δουλειάς έγινε! Όλα πήγαν καλά! Τώρα το δεύτερο σκέλος. Στο 3ο λύκειο Ανένταχτων! Πρέπει να βρω την Μία και την Αριάδνη!

Ευτυχώς από όσο θυμάμαι δεν ήταν και πολύ μακριά. Πηγαίνω λοιπόν εκεί. Αντικρίζω μια ακόμη χειρότερη όψη. Το κτήριο είναι μικρό, στενάχωρο και η αυλή του ακόμη πιο μικρή. Τα παιδιά είναι στο σχολείο λίγο σαν παστές σαρδέλες. Είναι διόροφο το κτήριο αλλά μικρό και αυτό για τουλάχιστον 250 παιδιά. Που θα χωρούσαν όλα αυτά τα παιδιά;

Αντικρίζοντας όμως και πάλι τα άτομα που το περιτριγυρίζουν έμεινα άφωνος. Τα περισσότερα παιδιά είναι κατσουφιασμένα, μουτρωμένα, στεναχωρημένα. Ελάχιστα παιδιά έχουν έστω μια υπόνοια χαράς και ψυχραιμίας στα κενά τους βλέμματα. Όλα τους φοράνε ασπρόμαυρα απλά ρούχα και κόκκινα ρολόγια στο αριστερό χέρι. Κάποια κορίτσια φοράνε διακριτικά χρυσά μικρά κρικάκια αλλά ως εκεί. Τίποτα άλλο. Περιμένω λίγο ενώ κοιτώ την λαοθάλασσα των νέων μαθητών για τη νέα σχολική χρονιά. Έχω και εγώ σχολείο σήμερα αλλά εγώ δεν θα παρεβρεθώ στη προσευχή. Έχουμε ειδοποιήσει κιόλας ότι θα πάρω μόνο τα βιβλία μου σήμερα. Στεναχωριέμαι λίγο. Αλλά από την άλλη, θα γυρίσω και στο σπίτι για να ξεκουραστώ. Ίσως δω τον άλλο κολλητό μου τον Παύλο, μέχρι να έρθει η ώρα για την παράσταση. Ευτυχώς ο Παύλος θα μπορέσει να έρθει να με δει. Αν δεν ερχόταν να με δει, θα τον ΣΚΟΤΩΝΑ. Θα έρθει και ο Μάκης σήμερα. Παρόλα αυτά δεν μπορεί αυτός δυστυχώς να έρχεται κάθε φορά. Γιατί δουλεύει πολύ σκληρά και πολλές ώρες. Αλλά κάνει τα πάντα για να με ευχαριστεί.

Στέλιο στον στόχο σου! Θα τις χάσεις! Και μετά, πάει η μοναδική σου ευκαιρία! Κάθισα για ακόμη πέντε λεπτά στην ανοιχτή καγκελόπορτα να κοιτάζω τα παιδιά. Για μια στιγμή, πήρα το βλέμμα μου μακριά από τη καγκελόπορτα και ξαφνικά βλέπω δύο κορίτσια με σγουρά κεφάλια. Το ένα κεφάλι είναι ξανθό, και το άλλο καστανό. Ίσως αυτές να είναι... Από ότι θυμάμαι από τις περιγραφές του θείου...

-Γεια σας κορίτσια! τους φωνάζω.

-Γεια σας. μου λέει το ξανθό κορίτσι. Το καστανό κορίτσι ήταν πιο ντροπαλό και επιφυλακτικό. Ενώ το ξανθό κορίτσι ήταν πιο ψύχραιμο και κοινωνικό. Τις πέρναγα όμως και τις δύο τουλάχιστον ένα κεφάλι. Λες και ο Αλέξανδρος να είναι πιο κοντός από εμένα;

-Να σας ρωτήσω κάτι; Είναι αυτό το 3ο λύκειο Ανένταχτων Αμαρουσίου; τις ρωτάω πάλι.

-Μάλιστα. Τι ακριβώς όμως θα θέλατε εδώ; λέει ξανά το ξανθό κορίτσι.

-Έχω έναν καθηγητή εδώ που πρέπει να κάνουμε μαζί μια δουλειά. Μην ανησυχείς δεν είναι κάτι το κακό ή τρομακτικό. Απλά θέλω να με βοηθήσεις να τον βρω για να του μιλήσω. Μπορείς; συνέχισα τις ερωτήσεις.

-Ναι βέβαια και μπορώ! Περάστε μαζί μας! λέει η ξανθούλα χαμογελαστά. Η καστανή κοίταξε λίγο την ξανθούλα με ένα βλέμμα πιο παραξενεμένη πεθαίνεις, αλλά δεν της έδωσα σημασία.

Τους ζήτησα να με πάνε στον κύριο Θωμαίδη. Τους συστήθηκα.

Που λέτε λοιπόν ήρθε η ώρα για να σας πω το τι παίζει. Ο καθηγητής αυτός, είναι φίλος του θείου μου από τη Δεύτερη Βαθμίδα. Είναι όμως και ο υπεύθυνος καθηγητής για τα στατιστικά και τα προσωπικά στοιχεία των μαθητών. Του είπα την ιστορία μου και τον ρώτησα για την διεύθυνσή τους.

Που λέτε... Είμαι ομοφυλόφιλος. Το ανακάλυψα όταν ήμουν πέντε χρονών. Μέχρι τα δύο μου έμενα σε μια οικογένεια Ανένταχτων. Όμως, ανακάλυψαν ότι εγώ είχα μεγαλύτερη ευφυία από αυτούς τους δύο. Και έτσι, πήγαμε στη κυβέρνηση όπου αποφασίστηκε να μεγαλώσω με τον θείο Στράτο, τη θεία Μαρία και τα δύο τους παιδιά, ως οικογένεια Δεύτερης Βαθμίδας. Η κυβέρνηση για να με βοηθήσει και να με αποζημιώσει με πήγε στα δεκαπέντε σε δραματική σχολή και σπουδάζω παράλληλα πλέον με το σχολείο, ηθοποιός μιας και θεωρούμαι παιδί θαύμα. Ήμουν και πολύ καλός μαθητής από πάντα στο σχολείο. Φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά αλλά ήδη παίζω σε θεατρικές παραστάσεις. Παίζω σε παραστάσεις από τότε που ήμουν εφτά χρονών. Δεν υπήρχε στιγμή που να μην κάνω διαρκώς δράμα. Παρόλα αυτά, τη πραγματική μου οικογένεια, δεν τη γνώρισα ποτέ. Δεν έπρεπε μου έλεγαν. Όταν θα μεγαλώσεις, τότε θα τη γνωρίσεις. Ήρθε επιτέλους η ώρα. Έχω την διεύθυνσή τους και πλέον μπορώ να επανασυνδεθώ μαζί τους...

Επίσης αυτός ο καθηγητής μου είπε ότι όλως περιέργως, καθαρά από σύμπτωση τα δύο κορίτσια που τους μίλησα ήταν η Αριάδνη και η Μία! Η ξανθιά είναι η Αριάδνη και η καστανή η Μία... Τι κατσούφα που ήταν η Μία! Λες και δεν έχει τίποτα στη ζωή να την κάνει να χαρεί!

Τέλος πάντων... Στέλιο πρέπει να πας στο σχολείο και να συγκεντρωθείς στα μαθήματά σου. Εξάλλου έχεις και διάβασμα μετά για την παράσταση! Την παράσταση που ο ίδιος έγραψες!

Μετά αφότου πήρα τα βιβλία από το σχολείο, πήρα το δρόμο για το σπίτι. Άλλωστε και ο Παύλος θα ερχόταν αργότερα για να με δει. Έπρεπε να είμαι στην ώρα μου.

___________________________________________
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑΑΑΑ!

Τι μου κάνετε; Να τος και ο Στέλιος! Ανυπομονείτε να γνωρίσετε και την Μαντάμ Λιάν; Αν ναι, πείτε το μου στα σχόλια!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Ζούμε όλοι μια παράνοια εδώ στη χώρα μας με τις πυρκαγιές εδώ κι εκεί, αλλά μην αγχώνεστε. Πάρτε το ψύχραιμα. Όλα θα πάνε καλά. Ακόμη και εσείς που είτε χάσατε κοντινά σας άτομα, είτε τις περιουσίες σας μην πανικοβάλλεστε. Ο πανικός και ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Βρίσκομαι λοιπόν εγώ εδώ για να σας δώσω μια χαραμάδα ελπίδας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε!

Έχω αρκετό καιρό να ανανεώσω στο βιβλίο αυτό! Και το ξέρω, αλλά είτε είχα ΠΟΛΛΕΣ ΔΟΥΛΙΕΣ, είτε από έμπνευση είχα γιοκ. Δηλαδή νιέντε. Δηλαδή τίποτα. Απόψε θα δημοσιεύσω και στα Ματωμένα Χώματα δύο ακόμη κεφάλαια, αν τα καταφέρω. Διαφορετικά θα ανανεώσω ελπίζω, αύριο το πρωί.

Που λέτε, έχω και ένα καλό νέο! Άνοιξα και προφίλ στο instagram. Με λένε khristinanikephorake1. Ψάξτε με, βρείτε με και ακολουθήστε με. Πέρα από στόρι για τη δουλειά μου εδώ θα ανεβάζω και άλλα πράγματα από τη ζωή μου! Να είστε προσεκτικοί και ψύχραιμοι και να μένετε στο σπίτι για να μην διαρέει ο κοροναιός παντού και γίνονται χειρότερα τα πράγματα. Και να μένετε στο σπίτι για να μην εμποδίζετε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στις πυρόπληκτες περιοχές. Και φυσικά να προσέχετε τα σπίτια σας, τα δέντρα σας, τα φυτά σας και να μην καταχράζεστε το ηλεκτρικό ρεύμα. Κάντε όσο περισσότερο γίνεται οικονομία στο περιβάλλον και στους πόρους που έχετε. Δεν υπάρχει Πλανήτης Β όπως δεν υπάρχει ούτε και Ζωή Β. Να σκέφτεστε επίσης ότι αυτό που θα ζήσετε σήμερα, δεν θα το ζήσετε αύριο.

Αυτά είχα να πω! Θα αρχίζω να πλατειάζω αν δεν σταματήσω! Λοιπόν! Τα λέμε αργότερα και περιμένω απόψεις και σχόλια!