Είμαι με τον Κωνσταντίνο, ο οποίος παραδόξως προσπαθεί να με ηρεμήσει για τον γατούλη μου  με όχι τόσο πετυχημένο τρόπο. Για να καταλάβετε τι ακούω τόση ώρα.

     - Ο γάτος σου μια χαρά περνάει, γιατί δεν θες να κάνεις το ίδιο και εσύ; Θα σε βοηθήσω να ξεχάσεις τα πηδήματα του.

    Αναστενάζω. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη, οπότε του ζητάω να φύγει.

   -Μπορείς να φύγεις σε παρακαλώ; Δεν βοηθάς καθόλου!

   -Ποιος το λέει αυτό; Εγώ αυτό θέλω να βοηθήσω. Να σου κλείσω εισιτήρια να ψάξεις μόνη σου τον γάτο σου και να κανονίσω για την δουλειά σου; Τα έξοδα δικά μου.

    Τον κοιτάζω ξαφνιασμένη μέσα στα μάτια. Όντως θα κάνει πράξη αυτά που λέει; Το βλέμμα του δείχνει σοβαρό και ειλικρινή. Αποφάσισε να κάνει την πρώτη του καλή πράξη σε μένα; Οι προθέσεις του μοιάζουν καλές οπότε μάλλον πρέπει να τον εμπιστευτώ. Βέβαια πριν αποφασίσω, θα το συζητήσω με την κολλητή μου. Εκείνη θα έχει πιο καθαρό μυαλό από μένα να με συμβουλέψει σωστά. Ωστόσο τον ρωτάω.

     - Αλήθεια θα έκανες κάτι τέτοιο; Για ποιόν λόγο όμως να μπεις σε τέτοια διαδικασία; Α ρε Ντίνο να ήξερες τι μου κάνεις.

    Η τελευταία φράση μου απευθύνεται στον γάτο μου. Εκείνος χαμογελάει στην αρχή και σοβαρεύει στο άκουσμα του ονόματός για κάποιον περίεργο λόγο. Ελπίζω μην πάρει πίσω την πρόταση βοήθειας που μου έκανε. Μου απευθύνει τον λόγο αυστηρά.

    - Ναι, θα σε βοηθήσω αρκεί να μην με αποκαλέσεις άλλη φορά έτσι! Για να έχουμε μια σωστή γνωριμία εμείς οι δυο. Και επειδή έχω απορία τι χρώμα θηλυκιά εντόπισε ο γάτος σου.

    Τότε αντιλαμβάνομαι τι συνέβη! Θεώρησε ότι αποκάλεσα εκείνον Ντίνο και δεν του άρεσε η προσφώνηση. Καταφέρνω και γελάω παρόλο την συναισθηματική μου φόρτιση. Αυτό έχει πλάκα. Με πιάνει η πειρακτική μου διάθεση και δεν λαμβάνω καθόλου υπόψιν μου την απειλή του. Τον πειράζω.

      - Αλήθεια Ντίνο; Σε ευχαριστώ πολύ είσαι πολύ καλός τελικά. Ντίνος και καλός. Θα αρχίσω να σε βλέπω με άλλο μάτι. Πάω λίγο να σκεφτώ την πρόταση σου και έρχομαι σύντομα.

    Γουρλώνει τα μάτια του, αλλά δεν προλαβαίνει να αντιδράσει, καθώς κατεβαίνω την κατηφόρα και κατευθύνομαι στο εστιατόριο που δουλεύει η κολλητή μου. Περνάνε αρκετοί περαστικοί, αλλά επειδή είναι νωρίς το πρωί δεν έχει καθίσει ο κόσμος για φαγητό. Ευτυχώς οι δουλειές μας απέχουν ένα στενό από τα σπίτια. Εντοπίζω την Μαρία να είναι όρθια στην είσοδο και να μιλάει με τον Αλέξανδρο. Ανησυχία με κυριεύει μήπως την ενοχλεί και την φέρνει σε άσχημη θέση. Εκείνος μόλις με βλέπει, με χαιρετάει.

   -Και εσύ εδώ; Δεν σε απασχολεί ο φίλος μου; Τσάμπα που καυχιέται. Τι τον έφερα εδώ ; Να κολλάει μπρίκια; Τέλος πάντων σας αφήνω μόνες να μιλήσετε για εμάς τα αγόρια.

    Απομακρύνεται, ενώ το βλέμμα του παραμένει στην φιλενάδα μου. Αφού δεν είναι ορατός πλέον στο οπτικό μας πεδίο η Μαρία αναστενάζει. Ανησυχώ για αυτήν τώρα. Θέλω όσο τίποτα να πάω να ψάξω μόνη μου το γατί μου, αλλά ακόμα και να τα καταφέρω, θα είναι ασφαλές να την αφήσω μόνη της με αυτούς; Την ρωτάω και πάλι.

    - Σε πείραξε; Έκανε κάτι κακό;

    Με κοιτάζει απευθείας στα μάτια και διακρίνω την ανησυχία στο βλέμμα της. Δεν είναι όλα καλά, είναι φανερό. Κάτι την προβληματίζει, αλλά αυτήν την στιγμή δεν μου ανοίγεται.

    - Δεν έχω όρεξη να μιλήσω γι 'αυτό. Δεν είναι κάτι τόσο ανησυχητικό. Εσύ πες μου, τι έγινε. Φάνηκε να με ήθελες κάτι επείγον.

   Την κοιτάζω και σκέφτομαι αν πρέπει να την φορτώσω αυτήν την στιγμή με τα δικά μου. Αλλά άμα δεν της το πω, τι θα κάνω; Άσε που σύντομα θα μάθει για την εξαφάνιση του Ντίνου. Δεν μπορώ να της το κρύψω για πολύ. Έτσι αποφασίζω να της μιλήσω.

    - Ο γατούλης μου χάθηκε και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Ο Κωνσταντίνος μου πρότεινε να κανονίσει τα εισιτήρια μου για να πάω δύο τρείς μέρες να τον ψάξω μόνη μου και να μιλήσει στα αφεντικά μου. Εσένα ποια είναι η γνώμη σου; Να δεχτώ την όποια βοήθεια;

    Με παρακολουθεί τρομαγμένη θα έλεγα. Με πιάνει από το χέρι και με πηγαίνει να καθίσουμε σε ένα ήσυχο τραπεζάκι. Δίπλα μας έχει μια ωραία γλάστρα με τριαντάφυλλα πορτοκάλι που βγάζουν μια υπεροχή μυρωδιά. Παίρνει βαθειές ανάσες και τοποθετεί τους αγκώνες της πάνω στο τραπεζομάντηλο. Με σοβαρό ύφος αρχίζει και μου μιλάει.

    - Ελενίτσα μου, θα σου πω κάτι και άκουσε με προσεκτικά. Γνωρίζω πόσο αγαπάς τον Ντίνο, αλλά δεν θα επιτρέψω εγώ σε καμία περίπτωση να υποχρεωθείς σε αυτόν. Μπορεί το χρέος των εισιτηρίων να είναι μηδενικό για αυτόν γιατί έχει ολόκληρη αεροπορική εταιρεία, αλλά και πάλι θα εξαγοράσει τα αφεντικά σου και στην συνέχεια εσένα. Δεν θα  πουληθείς σε έναν άγνωστο.

   Είμαι απολύτως αιφνιδιασμένη. Έχει αεροπορική εταιρεία; Δεν είναι μικρός για κάτι τέτοιο; Σκέφτομαι γενικά όσα μου αναφέρει η Μαρία. Δεν μπορώ να την αδικήσω, όσο και να επιθυμώ τον "εύκολο" δρόμο, προκειμένου να βρω άκρη. Έχει δίκιο. Ακόμα και καλές προθέσεις να έχει ο Κωνσταντίνος, δεν θα δεχτώ την προσφορά του. Όμως μια απορία μου γεννάται από όσα μου είπε. Που γνωρίζει με τι ασχολείται; Την ρωτάω.

    - Εσυ που γνωρίζεις τι δουλειά κάνει;´

    - Από τον Αλέξανδρο. Βλέπεις εγώ δεν έχω τυφλωθεί από τον έρωτα και ψαρεύω πληροφορίες. Αναρωτήθηκα πως μας βρήκαν και η απάντηση ήταν απλή. Έτυχε να έχουμε κλείσει με την εταιρεία του και είχαμε δώσει τα ονόματά μας στο μπάρ. Ξέρανε ότι θα ταξιδεύαμε κάπου και μας εντόπισαν. Έχουν μυαλό τα καμάρια μας. Άλλη φορά με το πλοίο μόνο φιλενάδα, αλλιώς θα τους τρώμε στην μάπα.

    Γελάω με την τελευταία φράση και συνεχίζουμε για λίγο την συζήτηση μας. Στην συνέχεια αποχωρώ για να ετοιμαστώ για την δουλειά, δίνοντας μια αγκαλιά στην φίλη μου που μου στέκεται πάντα δίπλα. Ανεβαίνοντας την ανηφόρα του σπιτιού, βλέπω κάτι ασυνήθιστο. Ένα μικρό παιχνιδιάρικο γατάκι να τρέχει πίσω από τον Κωνσταντίνο και εκείνος να το ταΐζει. Είναι πορτοκαλί χρώμα και έχει πανέμορφα ματάκια, ωστόσο απορώ με την στάση του Κωνσταντίνου. Δεν μου φαίνεται για γατόφιλος. Μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, στρέφει την προσοχή του σε μένα.
   
    - Επειδή φαντάστηκα ότι πιθανόν αρνηθείς, είπα να δώσω λίγο φαγητό σε αυτό το γατάκι. Θηλυκιά είναι και με ακολουθούσε, τα αρσενικά πάλι δεν ενθουσιάστηκαν μαζί μου. Μπορεί να έχεις αυτό όσο βρίσκεσαι εδώ και μέχρι να δεις τι θα γίνει. Αλήθεια γιατί αρνήθηκες την βοήθεια μου;

    Με εκπλήσσει για άλλη μια φορά. Έψαξε μικρά γατάκια για μένα; Πέτυχε το πιο ήσυχο που έχει και ένα λυπημένο βλέμμα σαν να αποζητάει την βοήθεια σου. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Ντίνο μου, αλλά είναι μια κίνηση καλής θέλησης από μεριάς του. Τον ακούω να βήχει και στρέφω την προσοχή μου σε εκείνον. Περιμένει μια απάντηση από μένα. Χαμογελάω και νιώθω ότι πέφτω στην παγίδα του. Δεν έχω να τον κατηγορήσω για κάτι και νιώθω πιο κοντά του. Απαντάω, κάνοντας την ανίδεη για την επιχείρηση του.

   - Πρώτον γιατί είναι πολύ ακριβά τα εισιτήρια για να τα χρωστάω δανεικά, δεν τα δέχομαι ως δώρο. Δεύτερον επειδή απλά μέχρι στιγμής δεν μου έχεις δώσει σημάδια ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ. Πρέπει να πάω στην δουλειά τώρα.

    Όπως πάω να προχωρήσω με σταματάει, πιάνοντας το χέρι μου. Τον κοιτάζω ευθεία στα μάτια, προσπαθώντας να τον ψυχολογήσω. Και τότε γίνεται η απρόσμενη πρόσκληση του

    - Μετά την δουλειά θες να πάμε κάπου βόλτα μαζί; Να γνωριστούμε κιόλας;

    Χωρίς να το σκεφτώ μαγνητισμένη από τα μάτια μου κουνάω το κεφάλι μου θετικά. Αυτό σίγουρα δεν είναι κακό, δεν υποχρεώνομαι απέναντι του. Αν και φοβάμαι πως θα καταλήξει όλο αυτό.

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ. Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο! Εγώ πάντως το έγραψα φορώντας την μπλούζα του Ντίνου 🤣🤣, γιατί έχουμε αυτό το κοινό μυστικό με την πρωταγωνίστρια. Αυτές τις μέρες δεν μπήκα καθόλου εφαρμογή σχεδόν . Τα λέμε σύντομα ξανά.