Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Τάρα ρα...
Ρα τατα...
Ντιρι λα και ντιρι Λο...

Το μαγικό κουτάκι άνοιξε ξανά.
Η κούκλα βγήκε.
Το φουντωτό της φόρεμα έμεινε παγωμένο προς τα πάνω, τα πόδια της σαν γύψινα στερεωθηκαν το ένα πάνω στο άλλο, η μουσική ξεκίνησε και εκείνη άρχισε να γυρίσει κυκλικά μέσα στο μαγικό της κουτάκι. Ένα καρφιτσωμενο χαμόγελο. Λίγες ψεύτικες υποσχέσεις για φλεφαριδες. Λίγο αίμα για κραγιόν.
Αναμμαλιασμενα όνειρα και ανεμοδαρμένες ελπίδες.

Μια όμορφη, ζωντανή κούκλα για να μπορεί να τη βλέπει κάθε φορά που το ανοίγει. Να τη κουρδίζει, κι εκείνη άβουλα να κινεί το κορμί της.

Ήταν βαρύ το κουρδιστήρι όμως...
Η πλάτη μετά βίας το κρατούσε πια.
Μα εκείνος επέμενε να το κουρδίζει..

Τάρα ρα...
Λι λα Λο....

Η κούκλα χορεύει το χορό...

Έξω από το κουτάκι είχε σκαλιστή τη φράση
Σκιάς όναρ άνθρωπος...

Πόσο ταίριαζε σε εκείνη τη πορσελάνινη κούκλα...
Όνειρα που έγιναν σκιές.
Άνθρωποι που ήξεραν μονάχα να πληγώνουν.
Φρούδες ελπίδες, απελπισμένα πρωινά και απεγνωσμένα βράδια.

Και Τάρα ρα, Λι λα Λο η μουσική έπαιζε και η κούκλα χορευε...Η σκιά της έπεφτε πάνω στο τοίχο φτιάχνοντας όμορφους μικρούς εφιάλτες για συντροφιά.
Τι ειναι ο άνθρωπος; Αναρωτήθηκαν πολλοί κατά τους αιώνες...
Κανένας δεν έδινε σαφή απάντηση όμως.
Εκείνη όμως ήξερε.
Ο άνθρωπος είναι σκιά.
Είναι το απαρχαιωμένο τέρας .
Η διδαχή των αιώνων που δε δίνουμε σημασία.
Η αυτοκαταστροφή, η αποστροφή και η περιστροφή των άκαρπων συναισθημάτων που φωλιάζουν και ριζώνουν στο απόλυτο κενό.
Ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος.
Είναι το υψηλότερο ζώο στη τροφική αλυσίδα.
Μα όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να πέσει από το ίδιο του το είδος.
Να φαγωθεί.
Να γίνει τροφή σκληρών και αδίστακτων
Ασπλαχνων οντοτήτων που τρώνε λαίμαργα τα όνειρα και αφήνουν ψίχουλα στις πεινασμένες ψυχές.
Πώς να χορτάσει μια ψυχή με ψίχουλα;

Και η κούκλα γύριζε...
Περπατούσε στον άξονα του απείρου ξυπόλυτη, έχοντας για πυξίδα ένα κρύο κουρδιστήρι.
Ο κύκλος δεν τελείωνε.
Ο πόνος στη πλάτη δεν είχε σταματημό.
Κανένας δεν άκουγε.
Όσοι άκουγαν δε μιλούσαν.
Όσοι μιλούσαν πέθαιναν.
Όσοι πέθαιναν έβρισκαν γαλήνη...
Μα καμία γαλήνη δεν δίνεται σε οτιδήποτε αναπνέει για όσο αναπνέει...
Θέλει ένα τσικ, τόσο δα μικρούλι για βρεθείς σε εκείνο το κουτί...

Λι λα Λο...
Η κούκλα γυρίζει...
Τα χέρια κουράστηκαν να στέκουν σαν κλαράκια ψηλά , τα πόδια μάτωσαν.
Ο λαιμός δεν γυρίζει άλλο.
Τα μάτια έχασαν τις ελπίδες.
Μα εκείνη γυρίζει...

«Ποναει...» τόλμησε και έβγαλε λαλιά
Εκείνος θύμωσε.
Έκλεισε τόσο βίαια το κουτάκι που η κούκλα έγινε θρυψαλα.

Σφράγισε το κουτάκι της Ευδοκίας, και δεν το άνοιξε ξανά...

Ο χρόνος πέρασε.
Η σκουριά ξεχύθηκε στη κλειδαριά.
Τα κομμάτια έμειναν σπασμενα.
Η μουσική αλλοιώθηκε.
Πέταξε το κουτάκι στη θάλασσα και έφυγε...

Χρόνο στο χρόνο, το κύμα ξέβρασε το κουτάκι, η αμμουδιά άκουγε τους χτύπους από μέσα μα ήταν ανήμπορη να το ανοίξει. Το μόνο που εκανε, ήταν με κάθε ριπή ανέμου να το θάβει όλο και πιο βαθιά...

Μα...

Μπουμ... Μπουμ.... Μπουμ...

Άκουσε τους χτύπους....
Βρήκε το κουτί...
Έβαλε λάδι στην εσοχή  και γυρίζοντας το σκουριασμένο κλειδί, το κουτάκι άνοιξε...

Η κούκλα έβγαλε ένα πνιχτο ήχο
Η μουσική τσιριξε μια νότα και η Ευδοκία εμφανίστηκε...

Σπασμένη.
Πληγωμένη.
Απελπισμένη.
Φοβισμένη.
Ακουρδιστη για χρόνια...

"Θα σε φτιάξω..." της υποσχέθηκε...

Και τότε ήταν, που κατάλαβε, ότι οι άνθρωποι είναι το χειρότερο είδος πάνω σε αυτό το πλανήτη...

Ποιος δε θέλει ένα κουρδιστό παιχνίδι;
Όλοι το θέλουν... Όλοι ψεύδονται και όλοι υπόσχονται...
Από μεγάλα λόγια, καταλήγουμε πάντοτε στις πιο αισχρές ,τρομακτικές αλήθειες...

Coming soon ❤️💋❤️