~
Είχε ξεκινήσει να βραδιάζει από νωρίς. Στεκόμουν κοντά στο παράθυρο και χάζευα τον ουρανό έξω από το παράθυρο του δωματίου. Έδειχνε σκούρος και μερικές φορές, οι αστραπές που έσκιζαν τα μαύρα σύννεφα, τον φώτιζαν αστραπιαία για κλάσματα δευτερόλεπτων.

Προσπαθούσα για αρκετές ώρες να καλμάρω της σκέψεις μου και να ηρεμήσω μετά το πρωί. Ο Φρέντερικ δεν ήταν καθόλου τρελός και σίγουρα ποτέ δεν θα έλεγε ένα τόσο μεγάλο ψέμα αν δεν ήταν αλήθεια, όμως πως;
Δεν λέω, στην αρχή όταν τον συναντήσαμε με την μητέρα μου, κατάλαβα από την αμηχανία μεταξύ τους πως κάποτε είχε συμβεί κάτι μεταξύ τους, όμως δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό πως ήταν ο ίδιος άντρας που την είχε αφήσει έγκυο.

Γιατί η μητέρα μου, μου έκρυψε κάτι τέτοιο; γιατί μου είχε πει πως μας εγκατέλειψε μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη της από την στιγμή που δεν το είχε μάθει ποτέ του; με έκανε να τον μισήσω για όλη μου την ζωή, σε σημείο που αδιαφορούσα τελείως για την ύπαρξη του.
Δεν σκέφτηκε ποτέ της, πως το μίσος που έτρεφα για τον πατέρα που δεν είχα γνωρίσει, θα στρεφόταν επάνω της; πίστευε πως δεν θα μάθαινα ποτέ μου την αλήθεια;

Πέρασα της παλάμες μου πάνω από το πρόσωπο μου για να μπορέσω να ηρεμίσω. Ένιωθα πως το κεφάλι μου θα εκραγεί από στιγμή σε στιγμή με όλα αυτά. Προσπάθησα να επικοινωνήσω για ακόμη μια φορά μαζί της όμως μάταια, το είχε κλειστό από το πρωί. Δεν ήμουν θυμωμένη μαζί της, όμως ήθελα να μου δώσει μια αναθεματισμένη εξήγηση για να την καταλάβω. Ήξερα πως είχε τους λόγους της για να μου κρύψει κάτι τέτοιο, όμως ήθελα να είναι ειλικρινής μαζί μου για μια φορά.

Έκλεισα το κινητό και το άφησα στην άκρη απογοητευμένη. Κοίταξα φευγαλέα την Βιολέτα η οποία καθόταν σιωπηλή στο κρεβάτι από την στιγμή που της μίλησα για αυτά που μου είπε ο Φρέντερικ. Δεν έδειχνε καθόλου έκπληκτη μόλις το άκουσε λες και το γνώριζε, πράγμα που όσο το σκεφτόμουν μου φαινόταν όλο και πιο αδύνατον.

«Σαμάνθα είσαι καλά;» με ρώτησε αμήχανη διαλύοντας της σκέψεις μου.

Της χαμογέλασα ζεστά «καλά είμαι.» την διαβεβαίωσα λίγο πριν στραφώ προς τα έξω.

«Σίγουρα; το ξέρεις πως είμαι εδώ για εσένα, σωστά;» με ρώτησε ανήσυχη «μπορείς να μου πεις οτιδήποτε κι αν συνέβη σε αυτές της ώρες που ήσουν εξαφανισμένη.» επέμενε κάπως αβέβαιη χωρίς να θέλει να με πιέσει.

Πρόσεξα την μορφή μου στο τζάμι του παραθύρου μπροστά μου. Είχα μερικά σημάδια στο πρόσωπο, που αν τα άγγιζα ένιωθα ένα έντονο μούδιασμα. Δεν ήξερα κι εγώ τι συνέβη πραγματικά. Το μόνο που θυμώνουν ήταν θολές εικόνες που δεν κολλούσαν μεταξύ τους, ανάμεσα τους και μια γνώριμη φωνή που όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να θυμηθώ σε ποιον ανήκει.

«ο γιατρός ανέφερε πως ήσουν ναρκωμένη!» την άκουσα να λέει χαμηλόφωνα «πως και από το σοκ μπορεί να μην θυμάσαι.» με ενημέρωσε διαβάζοντας της σκέψεις μου.

«μάλιστα.» ήταν το μόνο που είπα καθώς παρατηρούσα της λεπτές σταγόνες πάνω στο παράθυρο μου που δυνάμωναν σταδιακά.

Την άκουσα να αναστενάζει και να ξεφυσάει διαρκώς πράγμα που με έκανε να την κοιτάξω μπερδεμένη.

«είσαι καλά;» την ρώτησα περίεργη να μάθω τον λόγο που έδειχνε ξαφνικά μελαγχολική  «σου είπα πως είμαι μια χαρά, μην ανησυχείς.» της απάντησα κάπως κοφτά πράγμα που την έκανε να με κοιτάξει έκπληκτη «συγνώμη.» απολογήθηκα βιαστικά «τα νεύρα μου δεν είναι καλά.» της απάντησα χωρίς να την κοιτάξω.

Το έβλεπα πως κάτι ήθελε να μου πει, έδειχνε τόσο νευρική και ανήσυχη χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Πίστεψα πως ίσως είχε ανησυχήσει πολύ για εμένα, όμως εφόσον ήμουν καλά, για ποιον λόγο φερόταν έτσι; Την πλησίασα και έκατσα δίπλα της λίγο πριν με κοιτάξει στα μάτια.

«υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθεις.»
...
"Δεν ξέρω τι ήταν το χειρότερο απ όλα αυτά που συνέβησαν, το ότι με απήγαγαν κάποιοι άγνωστοι, το ότι έμαθα πως ο πατέρας μου είναι ο ίδιος αυτού του τέρατος που προσπάθησε να με βιάσει, η ότι τον Taehyung τον είχαν πυροβολήσει και ήταν.."

Δεν ήθελα καν να το σκεφτώ, δεν το άντεχα.

"Όχι δεν μπορεί να ήταν αλήθεια."

Στήριξα με τα χέρια μου πάνω στο περβάζι του παραθύρου ανίκανη να μπορέσω να σταθώ όρθια από μόνη μου. Ένιωθα τα πόδια μου αδύναμα να με συγκρατήσουν καθώς έτρεμα σύγκορμη κλαίγοντας.

"Πως ήταν δυνατόν να πέθανε ο Taehyung;"

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από την πλάτη μου για να με κρατήσει στην αγκαλιά της. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω, έκλαιγα ακατάπαυστα σκεπτόμενη πως χάθηκε τόσο εύκολα και άδικα ένας άνθρωπος δικός μου. Πως ήταν δυνατόν;

«θέλω να τον δω.» της μίλησα κοφτά καθώς σκούπιζα τα δάκρυα από τα μάτια μου.

«κορίτσι μου, δεν ξέρω αν μπορείς.» μου απάντησε καθώς με κοιτούσε με μάτια θλιμμένα.

Ακούσαμε ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα λίγο πριν συρθεί και μπει μέσα ο Seokjin. Κοκάλωσε για μια στιγμή έκπληκτος μόλις μας πρόσεξε.

«Σαμάνθα τι έγινε;» με ρώτησε ανήσυχος πριν έρθει προς το μέρος μου. Κοίταξε την Βιολέτα και ύστερα ξανά εμένα «όλα καλά;» επέμενε φοβισμένος χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο που δείχναμε τόσο αναστατωμένες.

«είναι αλήθεια;» τον ρώτησα με θολωμένα μάτια «θέλω να τον δω.» επέμενα ανένδοτη να πιστέψω πως ήταν νεκρός.

«ποιον γλυκιά μου;» με ρώτησε μπερδεμένος.

«Τον Taehyung Jin, θέλω να τον δω!» του απάντησα κοφτά.

Με κοίταξε για λίγο χωρίς να μου δώσει κάποια απάντηση. Έξυσε νευρικά το σβέρκο του και όση ώρα τον παρατηρούσα μου φάνηκε πως έδειχνε αρκετά ήρεμος για κάποιον που μόλις έχασε έναν φίλο του. Σκούπισα τα δάκρυα από το πρόσωπο μου και τον κοίταξα καχύποπτα στα μάτια «Seokjin;» επέμενα όταν πρόσεξα πως απέφευγε να με αντικρίσει.

Βγήκα έξω στον διάδρομο με γοργά βήματα ψάχνοντας ξεχωριστά κάθε δωμάτιο του νοσοκομείου έχοντας ένα περίεργο αίσθημα. Ο Seokjin προσπαθούσε να με εμποδίσει και να με σταματήσει ώστε να μπορέσει να μου μιλήσει, όμως ήμουν τόσο εκνευρισμένη που απλά δεν τον άκουγα. Κάποια στιγμή στο βάθος ενός διαδρόμου πρόσεξα δύο άντρες να στέκονται έξω από ένα δωμάτιο και να συζητάνε. Από το στυλ τους και μόνο καταλάβαινα πως ήταν σωματοφύλακες και ειδικά ο ένας μου φαινόταν ιδιαίτερα γνωστός. Προχώρησα προς το μέρος τους και μόλις με πρόσεξαν μπήκαν ανάμεσα σε εμένα και στην πόρτα εμποδίζοντας με να περάσω προς τα μέσα.

«δεν μπορείτε να περάσετε.» με ενημέρωσαν και οι δύο ταυτόχρονα αρκετά σοβαροί.

Γέλασα μαζί τους ενώ με κοιτούσαν επιμένοντας «κάντε στην άκρη.» τους κοίταξα αρκετά εκνευρισμένη και τους δύο  «τώρα!» φώναξα ενοχλημένη λίγο πριν στραφούν προς το μέρος του Seokjin.

Τους κούνησε το χέρι του αγανακτισμένος και αυτοί μου άνοιξαν τον δρόμο. Τράβηξα την πόρτα και την έσυρα για να εισέλθω στο δωμάτιο. Κοίταξα τον Taehyung που έπαιζε ξαπλωμένος βιντεοπαιχνίδι στην τηλεόραση του δωματίου. Με αντίκρισε σοκαρισμένος χωρίς να περίμενε να με δει. Περπάτησα προς το μέρος του εκνευρισμένη και στάθηκα μπροστά του.

«να σου εξηγήσω.» μου είπε ενώ με κοίταζε ένοχα με ένα πλατύ χαμόγελο.

Έσκυψα και τον αγκάλιασα σφιχτά. Παραπονέθηκε για λίγο για τον πόνο που του προκαλούσα ώσπου ένιωσα το χέρι του γύρω από την πλάτη μου. Με αγκάλιασε ζεστά ενώ τον άκουγα να χαμογελάει.

«πόσο χαίρομαι που ζεις.» του ψιθύρισα γελώντας ανακουφισμένη.

«κι εγώ χαίρομαι που βλέπω πως είσαι καλά.» παραδέχτηκε με μια ζεστή χροιά στην κουρασμένη φωνή του.

Αποτραβήχτηκα από το κράτημα του και τον κοίταξα χαμογελώντας λίγο πριν τον χτυπήσω στο κεφάλι. Στράφηκα προς το μέρος του Jin που στεκόταν πίσω μου και τον χτύπησα με δύναμη στο μπράτσο λίγο πριν παραπονεθεί σαν παιδάκι.

«Βλάκες! Τι πλάκα είναι αυτή που σκεφτήκατε;» τους ρώτησα και τους δύο τσαντισμένη.

Κοίταξα για μια στιγμή την Βιολέτα με ένα δολοφονικό βλέμμα, διότι τόση ώρα δεν είχε πάψει να γελάει με έναν σπαστικό τρόπο.

«παραλίγο να πεθάνω από την στεναχώρια μου, γουρούνια!» τους φώναξα τσαντισμένη αφού έκατσα στο κρεβάτι δίπλα του.

«δεν είχαμε σκοπό κάτι τέτοιο.» μου απάντησε ο Taehyung μετανιωμένος.

«δεν καταλαβαίνεις. Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να φανεί πως ο Taehyung έχει πεθάνει.» άκουσα τον Seokjin να μου λέει σοβαρός λίγο πριν τον κοιτάξω μπερδεμένη «κάποιος προσπαθεί να κάνει κακό στα παιδιά, μαζί και εσένα.» με ενημέρωσε άκεφος «κάποιος την είχε στημένη στα αγόρια σε μια συνάντηση, όπου και τραυματίστηκαν. Εάν μάθουν πως επέζησε ο Taehyung θα προσπαθήσουν να αποτελειώσουν την δουλειά που ξεκίνησαν.» μου απάντησε βιαστικά «ήταν ξεκάθαρα απόπειρα δολοφονίας Σάμ.» ολοκλήρωσε ενώ με παρατηρούσε σκεπτικός.

«περίμενε.» τον διέκοψα μπερδεμένη «χτυπήθηκε ο Jimin;»

«συγνώμη, αλλά απ όλα αυτά αυτό συγκράτησης μόνο; παραλίγο να πεθάνω αν δεν το κατάλαβες.» παραπονέθηκε δήθεν ενοχλημένος με έναν σαρκαστικό τόνο στην φωνή του.

Το αντίκρισα συνοφρυωμένη «ζεις δεν ζεις; τι γκρινιάζεις;» τον ρώτησα λίγο πριν ηχήσει το γάργαρο γέλιο του στο δωμάτιο.

Στράφηκα προς το μέρος του Seokjin και τον κοίταξα «ποιος μπορεί να θέλει να μας κάνει κακό; και ειδικά εμένα που δεν έχω βλάψει ποτέ μου κανέναν εσκεμμένα.» τον ρώτησα απορημένη.

«πιστεύουμε πως έχει να κάνει με την υπόθεση του Ντομινίκ, δηλαδή τον φόνο του. Γι αυτό μπορεί να στόχευσαν πρώτα στον Taehyung.» μου απάντησε λίγο πριν ανοίξει η πόρτα του δωματίου και στραφούμε όλοι προς το μέρος του.

Μας κοίταξε όλους ξεχωριστά «τέλεια! Μ' αρέσει που είπαμε να μείνει μυστικό.» είπε ξερα λίγο πριν μπει μέσα και κλείσει την πόρτα πίσω του «τι έγινε παιδιά;» μας ρώτησε ειρωνικά «έτσι σκοπεύετε να κρύψετε το γεγονός πως ο Taehyung είναι ακόμα ζωντανός;»

«ε το κατάλαβε από μόνη της, δεν είναι και χαζή.» του απάντησε ο Seokjin αμήχανος.

Μόλις τον αντίκρισα ένιωσα τελείως άβολα μπροστά του σκεπτόμενη το πως του είχα φερθεί νωρίς εκείνο το πρωί, μετά από αυτά που μου είπε ο Jin.

Με κοίταξε για μια στιγμή με ένα μειδίαμα πριν στραφεί προς τα αγόρια «μίλησα με τον Μάρκους.» τους είπε σοβαρός ενώ αυτοί τον κοιτούσαν προσηλωμένοι «τα στοιχεία του εμπόρου ήταν ψεύτικα και οι κάμερες του λιμανιού δεν κατέγραψαν κανέναν άλλον εκτός από τον σκοπευτή.» τους ενημέρωσε απογοητευμένος «έψαξε το κινητό του όμως υπήρχε μόνο μια κλήση σε έναν απόρρητο αριθμό. Προσπαθούν ακόμα να τον εντοπίσουν.» τους είπε κουρασμένος πριν καθίσει στον καναπέ του δωματίου.

«τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε απότομα μόλις πρόσεξε πως τον παρατηρούσα στο σώμα με ένα επίμονο βλέμμα.

«εάν είναι ο Μπέν πίσω απ αυτά, ίσως πρέπει να τον βρούμε πριν προσπαθήσει να ξανά κάνει τίποτα παρόμοιο. Όσο μένουμε άπραγοι κινδυνεύετε.» μας ενημέρωσε ο Jin αγνοώντας πως αυτός με κοιτούσε κατάματα για αρκετή ώρα σιωπηλός.

«αν δεν είναι αυτό το καθίκι τότε ποιος;» τον ρώτησε ο Taehyung αηδιασμένος και μόνο στην θύμηση του.

Τον κοίταξα απορημένη όταν προσπαθούσα να καταλάβω για ποιον μιλούσαν «ποιον Μπέν εννοείτε;» τους ρώτησα μπερδεμένη.

Ο Jimin σηκώθηκε όρθιος και με πλησίασε με ένα ειρωνικό μα ταυτόχρονα εκνευρισμένο βλέμμα στο πρόσωπο του.

Έσκυψε μπροστά μου και με κοίταξε «εννοεί τον Μπέντζαμιν Σέργουντ, το αφεντικό σου και κοντινό σου "φίλο".» μου απάντησε με μια ενοχλητική αδιαφορία στην έκφραση του.

«δεν μπορεί.» του είπα απότομα με δυσπιστία.

"δηλαδή ο Μπέντζαμιν ήταν το αφεντικό μου με τον οποίο είχα ραντεβού το προηγούμενο βράδυ;" κοίταξα τον Jimin που με παρατηρούσε καχύποπτος λες και γνώριζε για την σκέψη που είχα κάνει. "Δεν μπορούσα να τους πω κάτι τέτοιο, αν όντως ήταν αυτός που προσπάθησε να κάνει κακό στα αγόρια. Δεν ήθελα να τους στρέψω προς το μέρος του και να τους συμβεί κάτι κακό. Ο Μπέν, μου είχε δώσει την εντύπωση πως ήταν ένας πονεμένος, ευαίσθητος άνθρωπος ανίκανος για να βλάψει τον οποιοδήποτε. Πως μπορούσε να είχε προκαλέσει όλη αυτήν την φασαρία;"

«το ήξερα!» πετάχτηκε η Βιολέτα  από πίσω του «είδες που είχα δίκιο;» με ρώτησε με ένα νικηφόρο βλέμμα «ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν αυτό που σου έδειχνε. Ήταν πολύ καλός για να είναι αληθινός.» παραδέχτηκε ειρωνικά.

Την αγνόησα ενώ σκέφτηκα πως ο Μπέντζαμιν ήταν όντως ο άνθρωπος που είχε κατηγορηθεί για την δολοφονία των γωνιών του Jimin. Πόσο επίπονο μπορούσε να του είναι όλο αυτό, αν όντως ευθυνόταν ο Μπέν για τον τραυματισμό του Taehyung που παραλίγο να του στοιχήσει την ζωή του παιδικού του φίλου;

«υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν κολλάνε.» τους είπες κάποια στιγμή ο Tae διαλύοντας της σκέψεις μου «καταρχάς από ποιον έμαθε ο Ντομινίκ για εμένα; γιατί θυμάμαι πως μου είπε πως κάποιος τον ενημέρωσε για της δουλειές που έκανα κρυφά από αυτόν. Οι πελάτες, στους οποίους πουλούσαμε το εμπόρευμα ήταν γνωστοί μας και έμπιστοι άνθρωποι. Οπότε κάποιος από τους συνεργάτες μου, με κάρφωσε στον Ντομινίκ. Όμως ποιος;» τους ρώτησε με απορία.

«το σκεφτόμασταν και εμείς πριν με τον Jimin αυτό και καταλήξαμε πως όντως, κάποιος από το μαγαζί πρέπει να μας δουλεύει.» του απάντησε ο Jin.

«ακριβώς.» συμφώνησε μαζί του.

«ναι αλλά το ερώτημα είναι, ποιος;» τους ρώτησε η Βιολέτα που τόση ώρα μας παρακολουθούσε σιωπηλή.

Την κοίταξα για μια στιγμή σκεπτική όταν θυμήθηκα κάτι που δεν φαντάστηκα ποτέ μου σημαντικό να τους αναφέρω. Ενώ τώρα, με όλα αυτά που λέγανε τα παιδιά, κατάλαβα πως ίσως γνώριζα την απάντηση στο ερώτημα τους.

«εκείνο το βράδυ, είδαν έναν γνωστό ανάμεσα στους άντρες του Ντομινίκ.» τους ενημέρωσα λίγο πριν τους κοιτάξω «θυμάμαι πως ο Taeyang περίμενε με έναν απ αυτούς έξω από το μαγαζί.» τους απάντησα σκεπτόμενη εκείνη την βραδιά.

«είσαι σίγουρη;» με ρώτησε ο Jimin.

Του ένευσε καταφατικά «ναι, γιατί μου μίλησε κιόλας.»

Στράφηκε προς το μέρος του Jin για να κοιταχτούν με νόημα.

«έφυγα.» του είπε μόλις κατάλαβε αυτό που ήθελε να του πει.

Μόλις βγήκε από το δωμάτιο έπεσε απόλυτη σιγή ανάμεσα μας. Ο Taehyung συνέχισε να παίζει, κι αυτήν την φορά μαζί με την Βιολέτα η οποία με έδιωξε από το κρεβάτι, με την δικαιολογία πως ήθελε να βολευτεί άνετα δίπλα στον Tae. Προχώρησα προς τον καναπέ και έκατσα δίπλα του σιωπηλά χωρίς να τον κοιτάξω. Τους παρακολουθούσα αρκετή ώρα να παίζουν και να γελάνε μεταξύ τους, ενώ εγώ ένιωθα όλο και πιο άβολα δίπλα στον αμίλητο Jimin.

«στα κορίτσια είπατε το ίδιο σε εμάς; δηλαδή πως ο Taehyung απεβίωσε;» τον ρώτησα μετά από κάποια στιγμή.

«μμ, ναι.» μουρμούρισε ενώ χάζευε στο κινητό του, αν και μπορούσα να καταλάβω πως ένιωθε την ίδια νευρικότητα με εμένα.

Τον κοίταξα για μια στιγμή, καθώς προσπαθούσα να καταλάβω που τον είχαν  χτυπήσει.

«πρέπει να τους πούμε την αλήθεια.» του απαντησα ανέκφραστη «δεν μπορείτε να μην εμπιστεύεστε τα κορίτσια.» του ψέλλισα ενοχλημένη με την χαζή ιδέα τους.

Συμφώνησε μαζί μου, αλλά κι αν δεν το έκανε εγώ θα τους ενημέρωνα έτσι κι αλλιώς. Θα έπρεπε να καταλάβουν πως αυτό ήταν πολύ επίπονο για να το αντέξει κάνεις και ειδικά για τα κορίτσια που ήταν περισσότερο κοντά στον Taehyung απ ότι εγώ. Μόλις τους το είπε, δεν άργησαν να έρθουν τρέχοντας στο νοσοκομείο. Η Σαρίνα στεκόταν δίπλα μου και παρακολουθούσε την αδερφή της και την Άλισον, που έκλαιγαν στην αγκαλιά του Taehyung γεμίζοντας τον δάκρυα και βλέννα, πράγμα που τον πείραζε από την στιγμή που είχε μια αηδιασμένη γκριμάτσα στο πρόσωπο του.

«σαν παιδάκια κάνουν.» παραδέχτηκε γελώντας. Κοίταξε για μια στιγμή εμένα και ύστερα τον Jimin που παρακολουθούσε το θέαμα διασκεδάζοντας «είσαι καλά;» με ρώτησε με ενδιαφέρον όταν πρόσεξε πως δεν μιλιόμασταν.

Της χαμογέλασα θερμά λίγο πριν με αγκαλιάσει χωρις να λάβει κάποια απάντηση από μέρους μου.