~

Δεν ήξερα τι να κάνω, πως να αντιδράσω. Ο Taehyung βρισκόταν χτυπημένος στο πάτωμα χάνοντας υπερβολικά γρήγορα αίμα ενώ η Σαμάνθα ήταν εξαφανισμένη. Από την φωτογραφία της που βρήκα προηγουμένως με έκανε να πιστεύω πως όντως, όποιος το είχε κανονίσει όλο αυτό ευθυνόταν για την εξαφάνιση της, όμως που μπορεί να την είχαν; που μπορούσα να την ψάξω για να την βρω;
Ένιωθα ένα δυνατό βουητό στο κεφάλι μου προκαλώντας μου αφόρητο πόνο.

"Ηρέμησε Jimin, μην πιέζεις τον εαυτό σου διότι αν χάσεις της αισθήσεις σου τώρα δεν θα είσαι καθόλου χρήσιμος." υπενθύμισα στον εαυτό μου λίγο πριν στραφώ προς τον Μάρκους.

«ανέλαβε.»  του είπα ήρεμος ώστε να πάρει την θέση μου δίπλα στον Tae για να πιέσει το τραύμα.

Τον κοίταξα για ακόμη μια φορά για να προσέξω πως τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα. Άπλωσε με δυσκολία το χέρι του για να κρατήσει σφιχτά το δικό μου «Jimin δεν θέλω να πεθάνω.»  ψέλλισε φοβισμένος.

Έσκυψα από πάνω του και τον κοίταξα κατάματα «δεν θα το επιτρέψω.»  του απάντησα σφίγγοντας το χέρι του δυνατά.

Οποίο καθίκι το προκάλεσε όλο αυτό, θα ευχόταν να μην είχε ανακατευτεί ποτέ μαζί μου και με την οικογένεια μου. Ορκίζομαι πως αν πάθαινε κάτι ο Taehyung η αν είχαν αγγίξει έστω και μια τρίχα της, θα τους σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια. Κοίταξα τριγύρω και ψηλά στα κτήρια για να κόψω κίνηση. Όποιος έριξε την σφαίρα σίγουρα ήταν ακόμη εδώ.

«αφεντικό που πας;» με ρώτησε ο Μάρκους ανήσυχος όταν πρόσεξε πως έβγαλα το όπλο μου.

«μείνε εδώ, κι βεβαιώσου πως θα φύγει αμέσως ο Taehyung για το νοσοκομείο.»  του απάντησα λίγο πριν φύγω από κοντά τους.

Προχώρησα σκυφτός με προσοχή, κρυμμένος χαμηλά δίπλα στα κιβώτια καθώς προσπαθούσα να καταλάβω από ποιο σημείο ακριβώς μας είχα χτυπήσει. Ξαφνικά ένιωσα το κινητό στην τσέπη μου να δονείται. Το έβγαλα και το κοίταξα για να βεβαιωθώ πως είχα ακόμα ένα μήνυμα από τον ίδιο απόρρητο αριθμό.

"ο επόμενος είσαι εσύ και ύστερα η αθώα κοπέλα σου."

Κοίταξα τριγύρω αναστατωμένος νιώθοντας τον θυμό μέσα μου να αυξάνεται. Εκείνη την στιγμή μου φάνηκε πως είδα μια λάμψη στην άκρη της οροφής ενός χαμηλού κτηρίου. Μα πριν προλάβω να αντιδράσω, ακούστηκε ένας δεύτερος κρότος  και τότε ένιωσα ένα έντονο τσούξιμο στο δεξί μου μπράτσο με αποτέλεσμα να γλιστρήσει το όπλο από το χέρι μου και να πέσει στο δάπεδο. Ο Μάρκους έτρεξε προς το μέρος μου λίγο πριν κρυφτώ πίσω από ένα κοντέινερ όταν κατάλαβα πως βρισκόμουν αρκετά εκτεθειμένος.

«είσαι καλά;»  με ρώτησε αναστατωμένος μόλις πρόσεξε την τρύπα στο σακάκι μου και το αίμα που έσταζε.

«μην ανησυχείς.»  του απάντησα σφίγγοντας το χέρι μου για να καλμάρω τον πόνο, όμως αυτό μόνο χειρότερο τον έκανε «εκεί πίσω.»  του έδειξα διακριτικά με το δάχτυλο μου «είναι ένας ελεύθερος σκοπευτής.»

Ο Μάρκους έκανε νόημα σε κάποιους από τους συνεργάτες του να τον ακολουθήσουν. Δεν πέρασε αρκετή ώρα για να τον βρουν και να τον φέρουν σε εμένα, σέρνοντας τον από τα μπράτσα προς το μέρος μου. Μάζεψα το όπλο μου και το έβαλα πίσω από την ζώνη του παντελονιού μου.
Μόλις σταμάτησαν μπροστά μου κοίταξα τον νεαρό άντρα του οποίου το κεφάλι ήταν σκυφτό προς το δάπεδο. Ο Μάρκους τον άρπαξε από τα μαλλιά για να σηκώσει το πρόσωπο του στο βλέμμα μου. Όσο κι αν τον παρατήρησα ήμουν σίγουρος πως ήταν κάποιος που δεν γνώριζα.

«που είναι το κορίτσι;»  τον ρώτησα κοφτά ενώ με κοιτούσε ειρωνικά.

Έσκυψα και τον έσφιξα από το σαγόνι «μίλα, αλλιώς σου υπόσχομαι να μην φύγεις ζωντανός από εδώ.»  τον απείλησα χαμογελώντας λίγο πριν με φτύσει στο πρόσωπο.

Ο Μάρκους μου πρόσφερε ένα χαρτομάντιλο ώστε να σκουπίσω το πρόσωπο μου ενοχλημένος. Έσφιξα την γροθιά μου και τον χτύπησα με δύναμη στο μάγουλο τινάζοντας το κεφάλι του προς το πλάι. Ακόμα και τώρα δεν σταματούσε να γελάει και να παίζει με τα νεύρα και την υπομονή μου.

«ποιος σε έβαλε να μας σκοτώσεις;»  τον ρώτησα επίμονα αγνοώντας το γέλιο του «μίλα.»  του φώναξα αγανακτισμένος πριν τον αρπάξω από τον λαιμό.

Συνέχισε να γελάει πνιχτά ενώ με κοιτούσε κατάματα «δεν πρόκειται να σου πω τίποτα όσο κι αν με βασανίσεις.»  απάντησε χαμογελώντας ικανοποιημένος.

Απομακρύνθηκα από μπροστά του νιώθοντας όλο και πιο ανίκανος να ελέγξω τον εαυτό μου. Αυτό το σημείο δεν ήταν το κατάλληλο για να τον κάνω να μιλήσει, από την στιγμή που υπήρχαν παντού κάμερες που μας κατέγραφαν.

«πάρτε τον.»  τους πρόσταξα ώστε να φύγουμε όταν με σταμάτησε η φωνή του.

«θα πεθάνεις όπως και ο φίλος σου. Νόμιζες θα του γλυτώνατε;»  τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάει «θα σε στείλει να βρεις τους γονείς σου.»  με απείλησε γελώντας λίγο πριν ακουστεί ένα κρακ.

Τον κοίταξα έκπληκτος λίγο πριν τον πλησιάσω και ανοίξω το στόμα του για να κοιτάξω μέσα.

«γαμώτο..»  έβρισα εκνευρισμένος «κατάπιε τοξικό χάπι.»  πράγμα που σήμαινε πως ήταν ήδη νεκρός και άχρηστος για εμένα.

Τράβηξα τα μαλλιά μου αβοήθητος προς τα πίσω νιώθοντας όλο και πιο ανίκανος να βρω την Σαμάνθα.

«Jimin τι κάνουμε; τον ψάξαμε και δεν βρήκαμε απολύτως τίποτα επάνω του.»  μου μίλησε στεκόμενος ακριβώς από πίσω μου.

«ψάξτε την περιοχή.»  του απάντησα λίγο πριν τον κοιτάξω.

Μου ένευσε με κατανόηση και πήρε μερικούς άντρες μαζί του αφήνοντας έναν πίσω για να ξεφορτωθεί το πτώμα.
Κοίταξα το μπράτσο μου που το ένιωθα όλο και πιο ανίκανο να υπακούσει στης εντολές του εγκεφάλου μου. Αυτήν την στιγμή προείχε να βρω την Σαμάνθα, ακόμα κι αν ένιωθα να ζαλίζομαι από τον πόνο και την απώλεια αίματος.
Ξεκίνησα να ψάχνω κάθε γωνιά του λιμανιού, όταν πρόσεξα πίσω από ένα κτήριο ένα σταματημένο μαύρο αυτοκίνητο.

"Δεν υπήρχε περίπτωση να ήρθε με τα πόδια έως εδώ" σκέφτηκα με την ελπίδα πως ίσως έβρισκα κάτι το οποίο με βοηθούσε. Έτρεξα προς το αυτοκίνητο και άνοιξα την πόρτα για να κοιτάξω προς τα μέσα. Στο πίσω κάθισμα υπήρχαν πετάμενες σφαίρες από sniper πράγμα που με διαβεβαίωνε πως αυτό ήταν το αυτοκίνητο του. Έψαξα το ντουλαπάκι και κάτω από τα καθίσματα μήπως και έβρισκα το τηλέφωνο του ή κάτι, το οτιδήποτε, όμως μάταια. Έκλεισα την πόρτα με δύναμη λίγο πριν την χτυπήσω με το πόδι μου εκνευρισμένος. Κρατήθηκα με το χέρι μου έναντι στο αμάξι νιώθοντας το κεφάλι μου όλο και πιο βαρύ από τον πόνο καθώς βούιζαν τα αυτιά μου.

«που είσαι;»  ψέλλισα νιώθοντας τα μάτια μου να τσούζουν από φόβο.

"ψυχραιμία Jimin." υπενθύμισα στον εαυτό μου εισπνέοντας βαθιές ανάσες για να ηρεμίσω.

Ξαφνικά μου φάνηκε πως άκουσα έναν περίεργο χτύπο από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου.

"Δεν μπορεί, το φαντάστηκα;"

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και ξανά το ίδιο καθώς ακολούθησε ένα σιγανό κλάμα κοριτσιού. Έτρεξα από πίσω και άνοιξα το πορτμπαγκάζ αντικρίζοντας την Σαμάνθα δεμένη με ένα σχοινί. Τράβηξα τα μαλλιά από το πρόσωπο της και τότε πρόσεξα της μελανιές και τα ξεραμένα αίματα. Άνοιξε τα κόκκινα πρισμένα από το κλάμα  μάτια της και με κοίταξε.

«Jimin;»  ψέλλισε αδύναμη λίγο πριν ξεσπάσει σε κλάματα.

«μωρό μου.»  άπλωσα το χέρι μου και την τράβηξα στην αγκαλιά μου νιώθοντας καυτά δάκρυα ανακούφισης να κυλάνε στο πρόσωπο μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως την βρήκα τόσο εύκολα. Τραβήχτηκα προς τα πίσω και την παρατήρησα.

«τι σου κάνανε;»  αναρωτήθηκα νιώθοντας τον πόνο που μπορεί να ένιωσε με κάθε χτύπημα τους, τον φόβο του να βρίσκεται στα χέρια αγνώστων, μόνη της και φοβισμένη «πως τόλμησαν να σε αγγίξουν;»

Δεν μπορούσα να ηρεμίσω τον εαυτό μου στην σκέψη πως ήμουν ένας ανίκανος, άχρηστος άντρας. Πως είχα την ελπίδα να σε έχω δίπλα μου από την στιγμή που δεν μπορούσα καν να σε προστατέψω από κάτι τέτοιο;
Φοβόμουν να την αγγίξω για να μην την πονέσω, ακόμα κι αν βρισκόταν αναίσθητη στην αγκαλιά μου. Κοίταξα το πρόσωπο της εξοργισμένος με τον εαυτό μου. Ήμουν σκέτη απογοήτευση, πως μπορούσε να με αγαπάει;

"η σκέψη και μόνο πως μπορούσα να σε χάσω όπως κάποτε την Αμέλια με έκανε κομμάτια. Δεν θα το άντεχα, ειδικά από εσένα που πλέον ήξερα ότι σήμαινες τα πάντα για εμένα."

Την σήκωσα στα χέρια μου αγνοώντας τον πόνο στο μπράτσο και την πήρα μαζί μου. Πλησίασα τον Μάρκους ο οποίος έδειχνε να ψάχνει εμένα, μόλις με είδε έτρεξε βιαστικά προς το μέρος μου έκπληκτος.

«αναλαμβάνω εγώ.»  με διαβεβαίωσε καθώς την πήρε στα χέρια του προσεκτικά.
...

Βρισκόμουν ήδη στο νοσοκομείο περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής. Τον Taehyung εδώ και λίγη ώρα τον είχαν στο χειρουργείο. Όταν τον φέρανε είχε χάσει ήδη αρκετό αίμα και βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση.

Από το βάθος άκουσα βιαστικά βήματα να έρχονται προς το μέρος μου. Είχα ειδοποιήσει την Άλισον για αυτό που συνέβη και αυτή με την σειρά της, της δίδυμες.

«πως είναι;»  με ρώτησε η Κλαίρη με τρεμάμενη φωνή μόλις με πλησίασε.

Σήκωσα το πρόσωπο μου και την κοίταξα με έναν αβέβαιο βλέμμα. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα την ώρα που η αδερφή της την κρατούσε στην αγκαλιά της. Η Άλισον έκατσε δίπλα μου και με κοίταξε φοβισμένη κοιτώντας τα αίματα στο λευκό πουκάμισο μου.

«είναι του Taehyung.» την ενημέρωσα μόλις πρόσεξα το τρομοκρατημένο βλέμμα της.

Δεν άργησε όμως να προσέξει την πληγή στο μπράτσο μου.

«Jimin.»  με κοίταξε έκπληκτη.

«μην δίνεις σημασία.»  της απάντησα αδιάφορα.

«Jimin έχεις χτυπηθεί.»  διαπίστωσε αναστατωμένη «πρέπει να σε δει γιατρός.»

«δεν έχουμε χρόνο γι’ αυτό.»  της απάντησα βιαστικά λίγο πριν προσέξω τον γιατρό που έβγαινε από το δωμάτιο της. Σηκώθηκα όρθιος και τον πλησίασα «γιατρέ πως είναι;»  τον ρώτησα ανυπόμονα.

«είναι μια χαρά, μερικά εξωτερικά χτυπήματα έχει απλά. Της δώσαμε ένα ηρεμιστικό οπότε για την ώρα θα την αφήσουμε να κοιμηθεί. Μπορείτε όμως αν θέλετε, να την δείτε.»  με ενημέρωσε χαμογελώντας λίγο πριν με προσπεράσει και φύγει.

Ένιωσα μια περίεργη ανακούφιση καθώς ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου ξεχνώντας για μια στιγμή πως ο φίλος μου κινδύνευε ακόμα.

«Jimin ποιος άλλος χτυπήθηκε;»  με ρώτησε η Άλισον θυμίζοντας μου πως είχα παραλείψει να τους αναφέρω για την Σαμάνθα
«Jimin;»  επέμενε καθώς με κοιτούσε μπερδεμένη.

«η Σαμάνθα.»  της απάντησα λίγο πριν προχωρήσω και μπω στο δωμάτιο της.
...
Η ώρα περνούσε αβάσταχτα χωρίς κάποιο νέο από την μεριά του Taehyung. Κοίταξα για μια στιγμή τον Seokjin που στεκόταν σκεπτικός κοντά στο παράθυρο και ύστερα τα κορίτσια που είχαν καθίσει στον καναπέ με την Κλαίρη να έχει αποκοιμηθεί στα πόδια της αδερφής της.

«ενημέρωσες την Βιολέτα ώστε να μην ανησυχήσει;»  τον ρώτησα σκεπτόμενος πόσο θα είχε τρομάξει όταν κατάλαβε πως κάτι κακό πρέπει να συνέβη στην παιδική της φίλη.

Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε «ναι! Σε λίγη ώρα θα είναι εδώ, έστειλα κάποιον να την φέρει.»  μου απάντησε ανέκφραστος καθώς με κοιτούσε «ποιος μπορεί να το έκανε αυτό;»  αναρωτήθηκε σκεπτικός ενώ στεκόταν ακριβώς μπροστά στο κρεβάτι της «δεν σου φαίνεται λίγο περίεργο που ανακάτεψαν την Σαμάνθα; ποιος μπορεί να είχε προηγούμενα μαζί της από ανθρώπους αυτού του είδους;»  με κοίταξε σίγουρος για την ιδέα που πέρασε από το μυαλό του.

«μιλάς για τον θάνατο του Ντομινίκ;»  τον ρώτησα καθώς προσπαθούσα να καταλάβω που το πάει.

«σκέψου το λίγο.»  μου είπε ενώ με πλησίαζε «οι φωτογραφίες και το μήνυμα αναφέρονταν συγκεκριμένα σε εσάς τους τρεις. Την Σαμάνθα γιατί; ποιος από αυτόν τον κόσμο μπορεί να έχει προηγούμενα μαζί της; κάνεις!»  διαπίστωσε συμπερασματικά. 

«εκτός από τον Μπέντζαμιν.»  του απάντησα βιαστικά «αν έμαθε κατά κάποιον τρόπο πως η Σαμάνθα ήταν εκεί όταν σκοτώθηκε ο αδερφός του, τότε σίγουρα εξηγείτε και ο λόγος που την έχει πλησιάσει. Σίγουρα ψάχνει κάποιον τρόπο να μας εκδικηθεί.» 

Μου χαμογέλασε ικανοποιημένος μόλις άκουσε το συμπέρασμα μου που δεν διέφερε καθόλου από το δικό του.

«δηλαδή εννοείς πως ο αδερφός μου τα κάνει όλα αυτά;»  μας ρώτησε μπερδεμένη η Άλισον.

«πως εξηγείς πως δεν ήρθε να σε βρει αμέσως μόλις αφέθηκε ελεύθερος; δεν ήθελε να μάθουμε πως επέστρεψε στην πόλη για να έχει το ελεύθερο να κινηθεί όπως θέλει.»  την κοίταξε για μια στιγμή αβέβαιος για την απάντηση του, γνωρίζοντας πως ο Μπέν ήταν ο μοναδικός αδερφός που ένιωθε κοντά της.

Βυθίστηκε στον καναπέ σιωπηλή με μια μπερδεμένη έκφραση. Το γνώριζε και η ίδια πως αυτό σχετιζόταν με τον θάνατο του Ντόμ. Άμα δεν ήταν ο αγαπημένος του αδερφός πίσω απ όλα αυτά, τότε ποιος;

Μόλις επέστρεψε ο Μάρκους πήρε τα κορίτσια μαζί του και τα γύρισε στην σχολή, παρά τους δισταγμούς που είχαν, αφήνοντας εμένα και τον Jin στο νοσοκομείο.
Ακόμα κι αν είχα ζητήσει να μου δέσουν προσωρινά το μπράτσο για να μην χάνω πολύ αίμα, ένιωθα πως έπρεπε αμέσως να το κοιτάξω από την στιγμή που δεν μπορούσα πλέον να το κουνήσω.

«πρέπει να αφαιρεθεί η σφαίρα Jimin.»  διαπίστωσε όταν πρόσεξε τον πόνο στην έκφραση μου.

«δεν θέλω να την ξανά αφήσω μόνη της.»  του απάντησα καθώς την χάζευα.

«θα μείνει η Βιολέτα μαζί της.»  με ενημέρωσε λίγο πριν στραφώ προς την φίλη της.

Μου ένευσε σύμφωνη με τα λεγόμενα του Seokjin λίγο πριν σηκωθώ και βγούμε έξω από το δωμάτιο.
Καθόμουν στο κρεβάτι όση ώρα μια νοσοκόμα προσπαθούσε να μου αφαίρεση την σφαίρα.

«ο γιατρός με ενημέρωσε πως ο Taehyung βγήκε από το χειρουργείο και ξεπέρασε τον κίνδυνο.»  με ενημέρωσε αφού πρώτα έλεγξε πως οι άντρες μας στεκόντουσαν αρκετά μακριά για να τον ακούσουν.

Μου ξέφυγε ένα χαμόγελο ικανοποίησης για τον φίλο μου. Δεν πίστεψα ποτέ μου πως δεν θα τα κατάφερνε, ήταν ο πιο δυνατός άντρας που γνώριζα με τον πιο επίμονο χαρακτήρα.

«καλύτερα να μην μάθει κανείς γι’ αυτό.»  μου είπε χαμηλόφωνα «εάν μάθουν πως επέζησε σίγουρα θα επιδίωξαν να τελειώσουν την δουλειά που ξεκίνησαν.»  μου πρότεινε σκεπτικός κι από τα λόγια του καταλάβαινα πως δεν ήταν ιδιαίτερα σίγουρος πως ευθυνόταν ο Μπέντζαμιν για όλα αυτά.

«πιστεύεις πως κάποιος από τους ανθρώπους μας είναι αναξιόπιστος;»  τον ρώτησα ρίχνοντας μια ματιά προς το μέρος τους για να καταλάβω πως μερικοί από αυτούς μας παρακολουθούσαν καχύποπτα.

«αλλιώς πως γνώριζαν πως θα είναι και ο Taehyung μαζί σου απόψε; πως έμαθαν για την Σαμάνθα, οτι εκείνο το βράδυ ήταν στο μαγαζί αν δεν μας κάρφωσε κάποιος από τους άντρες μας που γνώριζαν για την κατάσταση.»

Είχε κάποιο νόημα αυτό που έλεγε, όμως ποιος θα μπορούσε να είναι;

«έχεις δίκιο. Καλύτερα να μην μάθει κάνεις για τον Taehyung αλλιώς θα προσπαθήσουν να τον βλάψουν. Ειδικά τώρα που είναι αδύναμος και ανίκανος να υπερασπιστεί τον εαυτό του, είναι εύκολος στόχος.»
...
Αφού τελείωσε η νοσοκόμα την δουλειά της εγώ γύρισα στο δωμάτιο της Σαμάνθα ενώ ο Jin πήγε να κανονίσει το θέμα του Taehyung βάζοντας τον μόνο του σε ένα δωμάτιο με άδεια συγκεκριμένων ατόμων για να εισέλθουν μέσα. Καλύτερα να νόμιζαν πως δεν τα κατάφερε πάρα να κατέληγε όντως νεκρός.

Είχε αρχίσει ήδη να ξημερώνει κι ένιωθα το κορμί μου τελείως εξαντλημένο. Παρά της συστάσεις του γιατρού μου πως δεν έπρεπε να ταλαιπωρώ το μυαλό και το σώμα μου, ήταν αδύνατο με όλα όσα συνέβαιναν.

Ξάπλωσα κουρασμένος δίπλα της στο κρεβάτι. Δεν ξέρω αν ένιωσε την παρουσία μου μιας και κοιμόταν, όμως τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω μου καθώς έχωνε το πρόσωπο της στο στήθος μου.

Θυμάμαι μόλις ανέκτησα την μνήμη μου, με είχαν ρωτήσει πως μπόρεσα να μπω μπροστά της  θέτοντας τον εαυτό μου σε κίνδυνο.

"θα έμπαινα χίλιες φορές μπροστά σου σαν ασπίδα ώστε να σε προστατέψω. Δεν με ένοιαζε τι θα μου συμβεί, αρκεί να γνώριζα πως είχα κάνει τα πάντα για να σε προφυλάξω."χάιδεψα απαλά τα μαλλιά της νιώθοντας τυχερός που είχα την ευκαιρία να την έχω και πάλι κοντά μου.

«όσες φορές κι αν με σκότωναν, όσες φορές κι αν πάθαινα αμνησία, πότε μου δεν θα ξεχνούσα την μορφή σου, το βλέμμα σου και το λαμπερό χαμόγελο σου που φώτιζε την καρδιά μου.»  της ψέλλισα λίγο πριν την φιλήσω στο πάνω μέρος του κεφαλιού της «ότι κι αν συνέβαινε ποτέ δεν θα ξεχνούσα πως με έκανες να νιώσω» ψέλλισα ενώ την χάιδευα απαλά.

Ξαφνικά την ένιωσα να κουνιέται πάνω στο στήθος μου λίγο πριν σηκώσει το πρόσωπο της και με αντικρίσει χαρούμενη με μάτια ζαλισμένα από το ηρεμιστικό. Της χαμογέλασα ενώ χάιδεψα τρυφερά το ζεστό μάγουλο της.

«ποτέ!»  την διαβεβαίωσα εφόσον κατάλαβα από το βλέμμα της πως με είχε ακούσει «σ' αγαπάω.»

Χαμογέλασε ευχαριστημένη λίγο πριν συνεχίσει τον ύπνο της χωμένη στην αγκαλιά μου.
"ίσως ήταν η πρώτη φορά που στο έλεγα, όμως ήταν κάτι που ένιωθα καιρό τώρα. Υπήρχαν φορές που είχα την ανάγκη να στο πω, άλλαζα όμως γνώμη γνωρίζοντας κατά βάθος πως θα φτάναμε σε αυτό το σημείο κάποτε."

Μπορεί να ήταν μια απλή λέξη, όμως ήξερα πως σήμαινε πολλά για την ίδια. Δεν θα ήθελα να πιστέψει ποτέ της πως την κορόιδεψα με κάτι τόσο ειλικρινές από μέρους μου, από την στιγμή που είχα πάρει την απόφαση να απομακρυνθώ από κοντά της.