~

Μόλις περάσαμε την είσοδο αμέσως ένιωσα μια περίεργη ευχαρίστηση. Τα γαλάζια φώτα που τρεμόπαιζαν στο ρυθμό της μουσικής έδινε μια ευχάριστη αισθητική στον χώρο και στον κόσμο που χόρευε ξέφρενος.

Γλιστρήσαμε ανάμεσα από το πλήθος με την Βιολέτα να μου κρατάει το χέρι και πλησιάσαμε στο μπαρ. Ο μπαρτεντερ μας πλησίασε ενώ ταυτόχρονα έφτιαχνε δύο σφηνάκια για να μας τα προσφέρει.

«καλώς ήρθατε, πρώτη φορά σας βλέπω.» φωνάζει για να ακουστεί «τι θα πάρετε.» ρωτάει ευγενικά και παρατηρώ το βλέμμα της Βιολέτας που μοιάζει με άγριο ζώο που έχει βρει το επόμενο θήραμα του.

Γελάω ασυναίσθητα ενώ παρατηρώ το μαγαζί καλύτερα, όσο μπορώ στον χαμηλό φωτισμό.

«δύο βότκες.» του απαντάει δείχνοντας του με τα δάχτυλα της.

Η μουσική ήταν εξωφρενικά δυνατά και με το ζόρι άκουγες το οτιδήποτε. Η Βιολέτα με πλησίασε αρκετά ώστε να μου μιλήσει.

«πως σου φαίνεται;» με ρωτάει ενώ κάθεται καλύτερα πάνω στο σκαμπό.

«μου αρέσει.» παραδέχομαι ευχαριστημένη ενώ πίνω το σφηνάκι που μας έδωσε ο νεαρός.

Όντως ήταν ένα μέρος που άξιζε να βγει κάποιος εάν ήθελε να διασκεδάσει.
Με κοιτάει χαρούμενη ενώ αρπάζει το ποτό της και πίνει μια γουλιά.

Είχα αρχίσει ήδη να χαλαρώνω αρκετά, μόνο με το πρώτο ποτό μου. Είχα πολύ καιρό να πιώ κάτι τόσο βαρύ, κι μπορώ να πω πως ακόμα και αυτή η αίσθηση μου είχε λείψει.

Η Βιολέτα δεν έκλεισε ούτε για ένα λεπτό το στόμα της και πολλές φορές ενοχλούσε ακόμα και τον νεαρό πίσω από την μπάρα. Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ εκείνες της μέρες που δούλευα στο μαγαζί των αγοριών.
Της μέρες που ο Jimin δεν έχανε χρόνο από το να μπλέκεται με κάθε τρόπο στην ζωή μου.
Με είχε σώσει τόσες φορές από μια δύσκολη κατάσταση κι εγώ πως του το ανταπέδωσα; παραλίγο να πέθαινε.

Και μόνο η θύμηση του με έκανε να χαμογελάω σαν χαζό παιδί, άραγε που να ήταν;

Η Βιολέτα κατάλαβε πως μάλλον  απασχολούσα πάλι το μυαλό μου με σκέψεις του παρελθόντος. Πριν το καταλάβω με είχε σύρει από το χέρι στο πλήθος και είχαμε ξεκινήσει να χορεύουμε. Το στενό φόρεμα μου δεν μου έδινε το ελεύθερο να χορεύω άνετα στον ρυθμό της μουσικής, αλλά με περιορισμένες και επιλεκτικές κινήσεις.

Νιώθω δύο χέρια να γραπώνουν τον πισινό μου και για μια στιγμή σκέφτηκα μήπως το φαντάστηκα μιας και ο κόσμος γύρω μας ήταν επικίνδυνα κοντά ο ένας στον άλλον. Όταν γύρισα το πρόσωπο μου από την άλλη, αντίκρισα έναν νεαρό άντρα ο οποίος με κοιτούσε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη.
Αυτόματα σήκωσα το χέρι μου και τον χαστούκισα κάτι που φάνηκε να τον εκνεύρισε αρκετά.
Το χέρι του προσγειώθηκε πάνω στο μάγουλο μου, κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω στην αγκαλιά κάποιου. Το δέρμα μου έτσουζε αφόρητα, καθώς ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή μέσα στα στήθη μου.

"Αυτό το άρωμα" σκέφτηκα φοβισμένη ενώ σήκωνα το πρόσωπο μου για να αντικρίσω τα γκρι προς μαύρα μάτια του.

"Δεν μπορεί" είχα πιει τόσο που με έκανε να βλέπω οφθαλμαπάτη; βλεφάρισα τα μάτια μου για να διαπιστώσω πως βρισκόταν όντως μπροστά μου.

Ένιωσα τα πόδια μου ανίκανα να με κρατήσουν όρθια. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου για να με βοηθήσουν να κρατηθώ πάνω του. Τα λόγια του μόλις που ακούστηκαν και δεν ξέρω αν έφταιγε η δυνατή μουσική ή το γεγονός ότι άκουγα ξανά αυτήν την αγγελική φωνή.

«είσαι καλά;» με ρώτησε ανήσυχος.

Ο μπράβος του τράβηξε τον άντρα μακριά μας και μπόρεσα να δω στο βλέμμα του Jimin ότι τον κοίταξε εκνευρισμένος.

"Δεν μπορεί" έλεγα ξανά και ξανά στον εαυτό μου όση ώρα με οδηγούσε προς το μπαρ για να ζητήσει στον μπαρτεντερ να του φέρει λίγο νερό. Άνοιξε το καπάκι από του μπουκάλι και μου το πρόσφερε. Έτρεμαν τόσο πολύ τα χέρια μου που δεν μπορούσα καν να κρατήσω το μπουκάλι σωστά.

«είσαι καλά;» με ξανά ρωτάει ανήσυχος που δεν είχα μιλήσει ακόμα.

Τραβήχτηκα λίγο πιο πίσω ώστε να αποφύγω την τόσο κοντινή επαφή μαζί του και πηρα το μπουκαλάκι στα χέρια μου για να το πιώ.

«καλά είμαι.» του απάντησα κοφτά χωρίς να τον κοιτάξω «ευχαριστώ.»

Στράφηκα προς την Βιολέτα σκεπτόμενη πως δεν ήταν τυχαία η συνάντηση μου με τον Jimin. Κι όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, κατέληγα στο συμπέρασμα πως μάλλον ο φίλος που εννοούσε πριν, ήταν ο Seokjin. Όμως ο Jimin τι δουλειά είχε εδώ; αυτοί το έστησαν για να με αναγκάσουν να τον αντιμετωπίσω; γιατί; αφού αυτός έδειχνε ακόμα να μην με θυμάται.

«είσαι καλά; το μάγουλο σου.» με ρώτησε η Βιολέτα ενώ παρατηρούσε το πρόσωπο μου.

Ένιωσα το χέρι του να αγγίζει το σημείο όπου με έτσουζε και αμέσως αισθάνθηκα ένα ρεύμα να διαπερνά όλο μου το κορμί. Του χτύπησα κάπως απότομα το χέρι για να το τραβήξει από πάνω μου πράγμα που φάνηκε να τον ενόχλησε.

Ήθελα να του πω συγνώμη, παρά το γεγονός ότι ήπια νερό, ένιωθα τον στόμα μου στεγνό, ανίκανο να αρθρώσει έστω μια λέξη. Με κοίταξε για λίγο σκεπτικός χωρίς να μιλήσει.

«καλύτερα να πηγαίνουμε.» είπα στην Βιολέτα βιαστικά, θέλοντας να φύγω όσο το γρηγορότερο δυνατόν από εδώ μέσα.

Πρόσεξα κάποιον να τρέχει προς το μέρος μου και μόνο όταν έφτασε μπροστά μου μπόρεσα να διακρίνω το πρόσωπο του.

«Σαμάνθα;» με κοίταξε χαρούμενος λίγο πριν με αγκαλιάσει σφιχτά «δεν φαντάζεσαι πόσο μου έλειψες.» μου είπε ανακουφισμένος που με έβλεπε μετά από τόσους μήνες.

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του χαμογελώντας, όταν τυχαία αντίκρισα ξανά το βλέμμα του.

Τραβήχτηκα προς τα πίσω και κοίταξα τον Jin «κι εμένα μου έλειψες.» παραδέχτηκα όταν διαπίστωσα πως όντως μου είχαν λείψει όλοι τους.

«έλα.» μου είπε λίγο πριν περάσει το χέρι του στο δικό μου «πάμε έξω, εδώ έχει φασαρία.» με τράβηξε μαζί του έξω από το club με την Βιολέτα να μας ακολουθεί από πίσω.

Βγήκαμε στον καθαρό αέρα και αμέσως ένιωσα τον τσουχτερό άνεμο να γλιστράει πάνω στο δέρμα μου σαν κοφτερές χαρακιές. Η Βιολέτα μου έδωσε το παλτό μου κι εγώ το φόρεσα αμέσως.

«πως είσαι;» με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη του όση ώρα τα χέρια του άγγιζαν τα δικά μου «γιατί χάθηκες έτσι; το ξέρεις πως τόσους μήνες προσπαθώ να σου μιλήσω; δεν απαντάς ούτε στα τηλέφωνα μου.» μου είπε ενοχλημένος «σου έκανα κάτι;» με ρώτησε ενώ με κοιτούσε κατάματα.

«όχι Seokjin.»

«αλλά;» με διέκοψε απότομα κάπως αμήχανα.

«ήμουν πολύ πιεσμένη συναισθηματικά Jin, ήθελα να μείνω για λίγο μόνη μου.» του απάντησα χωρίς να τον κοιτάξω, νιώθοντας τελείως άβολα που τον κράτησα μακριά από την ζωή μου χωρίς να του δώσω μια λογική εξήγηση.

«τόσους μήνες;» με ρώτησε απότομα κάνοντας με να τον κοιτάξω «το ξέρεις πως δεν έφταιγε εσύ, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε στοργικά ενώ με πλησίασε λίγο παραπάνω.

Του κούνησα το πρόσωπο μου χαμογελώντας, ακόμα κι αν δεν το πίστευα. Γέλασε με έναν παιδικό τρόπο και με κοίταξε χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει πως όντως ήμουν εδώ.

«δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα που σε είδα απόψε.» ξανά είπε πριν φέρει το χέρι του στο κεφάλι μου και χαϊδέψει τα μαλλιά μου με μια γκριμάτσα.

Για μια στιγμή κοίταξα την Βιολέτα η οποία έδειχνε να τον παρακολουθεί με ενδιαφέρον. Τρόμαξε όταν γύρισε να την κοιτάξει, σαν να την τσάκωσε.

«αν δεν ήσουν εσύ.» της είπε γελώντας «δεν υπήρχε περίπτωση να ξανά δω την φίλη μου, το ξέρω.» την ενημέρωσε γελώντας.

Γέλασα με τα λόγια του και ναι είχε δίκιο. Δεν είχα σκοπό να τους ξανά ενοχλήσω.

Η Βιολέτα με πλησίασε και πέρασε το χέρι μου ανάμεσα από το μπράτσο της, ενώ μου χαμογελούσε πλατιά. Ώστε όντως το κανόνισε να έρθουμε εδώ επίτηδες, και η έξοδος μου με τον Μπέν της έκατσε κουτί. "Δεν θα πηγαίναμε σπίτι;" την κοίταξα με μισό μάτι και καταλάβαινε πως δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι αυτό.

«Jin πραγματικά χάρηκα που σε είδα, αλλά είμαι αρκετά κουρασμένη οπότε θα ήθελα να γυρίσω σπίτι μου.» του είπα νιώθοντας αμηχανία για ακόμη μια φορά.

Η έκφραση της Βιολέτα άλλαξε σε τρόμο και τον παρακαλούσε με τα μάτια της να την βοηθήσει, γνωρίζοντας πως θα την σκότωνα για αυτό που έκανε. Ο Jin απλά γέλασε μαζί μας λίγο πριν με κοιτάξει.

«θα σε ξανά δω;» με ρώτησε ελπιδοφόρα «δεν μπορείς να ξανά εξαφανιστείς.» μου είπε κατηγορηματικά.

Γιατί έπρεπε να με φέρει σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση; δεν ήθελα να τους προκαλέσω αλλά προβλήματα, ήδη τους είχα δημιουργήσει αρκετά.
Με κοίταξε επίμονα στα μάτια και δεν θα με άφηνε να φύγω αν δεν άκουγε αυτό που ήθελε.

«εντάξει.» του απάντησα τελικά νιώθοντας μια ανεξήγητη χαρά με την απόφαση μου.

«το υπόσχεσαι;» με ρώτησε καχύποπτος πως ίσως απλά το έλεγα για να μπορέσω να φύγω.

Δεν άντεξα να συγκρατήσω το γέλιο μου «το υπόσχομαι.» τον διαβεβαίωσα.

Τα χείλη του ήταν έτοιμα να σκίσουν τα μάγουλα του από το πλατύ χαμόγελο του «τέλεια.»

Μας αποχαιρέτησε και γύρισε από την άλλη για να προχωρήσει προς  το club. Σταμάτησε και στάθηκε δίπλα στον Jimin, ο οποίος τόση ώρα μας παρακολουθούσε.

...

Ήταν ήδη δύο ή ώρα και εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να κλείσω μάτι. Η Βιολέτα ροχάλιζε στον καναπέ όταν αποφάσισα να βγω για λίγο έξω στο μπαλκόνι, με την κουβέρτα μου τυλιγμένη γύρω μου. Άφησα το ποτήρι με το κρασί πάνω στο μικρό τραπεζάκι και βολεύτηκα πάνω στην καρέκλα.

"Μετά από τόσους μήνες τον έβλεπα κι αυτός δεν έδειχνε να έχει αλλάξει καθόλου. Ήταν ντυμένος όπως συνήθως με το αυστηρό κουστουμάτο στυλάκι του κι έδειχνε το ίδιο γοητευτικός με την πρώτη μέρα που τον γνώρισα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και σχεδόν είχα ξεχάσει αυτήν την αίσθηση που μου δημιουργούσε κάθε φορά που τον έβλεπα. Κι ενώ πίστευα πως μετά από τόσο καιρό θα τον είχα ξεπεράσει, σήμερα κατάλαβα πως τα αισθήματα όχι μόνο δεν ξεθώριασαν, αλλά ένιωθα πως τον αγαπούσα ακόμα περισσότερο.

Όταν βρέθηκα στην αγκαλιά του μετά από τόσο καιρό, πίστευα ότι δεν θα άντεχε η καρδιά μου, πως θα εμένα στα χέρια του."

Ήπια μια γουλιά από το κρασί μου και τοποθέτησα το τσιγάρο στα χείλη μου. Κακία συνήθεια! Όμως είχα ήδη εθιστεί στο μικρό χρονικό διάστημα που κάπνιζα. Ακούμπησα την πλάτη στο κάθισμα και χάζεψα τον καθαρό, μαύρο ουρανό.

Πριν τρεις μήνες

" την ίδια μέρα κιόλας είχα μαζέψει κάποια πράγματα μου και βρισκόμουν σπίτι μου μετά από μερικές ώρες ταξίδι. Όταν είπα στην μητέρα μου πως σκεφτόμουν να αφήσω την σχολή, στην αρχή δυσανασχέτησε πιστεύοντας πως απλά το έκανα γιατί ήμουν πιεσμένη ψυχολογικά εξαιτίας αυτού που συνέβη στον Jimin. Μέσα μου ήξερα όμως ότι αυτό ήταν και το πιο σωστό για εμένα, κι ας είχε εν μέρη δίκιο.

Δεν άργησα να αδειάσω το δωμάτιο στην σχολή και να γυρίσω σπίτι μας την επόμενη κιόλας μέρα, χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Η μόνη στην οποία είχα μιλήσει για την απόφαση μου ήταν η Σαρίνα που άξιζε σίγουρα μια εξήγηση. Στο κάτω κάτω, ήταν η μοναδική που ήταν ειλικρινής μαζί μου από την αρχή.

Άδειαζα τα πράγματα μου όταν ένα τετράδιο γλίστρησε μέσα από μια κούτα κι έπεσε στο πάτωμα. Άπλωσα το χέρι μου και το σήκωσα όταν πρόσεξα πως ήταν το τετράδιο των ασκήσεων μου με της παρτιτούρες μου. Το ίδιο που μου είχε επιστρέψει εκείνη την μέρα ο Jimin, όταν εξαιτίας του έφυγα σαν κυνηγημένη από την βιβλιοθήκη. Το ξεφύλλισα σκεπτόμενη πως είχα πολύ καιρό να εξασκηθώ πάνω σε αυτές της μελωδίες.. ώσπου σταμάτησα σε μια σελίδα όπου υπήρχε γραμμένο ένα μικρό κείμενο.

"Αυτά τα γράμματα δεν ήταν δικά μου." σκέφτηκα πριν τρέξω το βλέμμα μου πάνω στης λέξεις.

"Ομολογώ
πως μου αρέσεις περισσότερο απ όσο θα ήθελα.
Κανείς ποτέ του σε όλη μου την ζωή δεν με έκανε να νιώσω όπως εσύ.
Όταν σου μιλάω, νιώθω πως επιτέλους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.
Όταν ακούω το όνομα σου, τρέμει η καρδιά μου για το τι θα ακούσω.
Όταν ακούω την φωνή σου, προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να χαμογελάσει, επειδή την λατρεύω.
Πιέζω τον εαυτό μου να σε βλέπει με μίσος, παρά να δεις πως πραγματικά νιώθω για εσένα.
Ο κόσμος μου είναι σκοτεινός, κι εσύ δεν ταιριάζεις και ούτε θα ανήκεις ποτέ σαυτόν.
Δεν θα μου το συγχωρούσα ποτέ αν πάθαινες κάτι εξαιτίας μου."

" Κι απόψε" κοίταξα τον ουρανό που είχε στολιστεί με μερικά αστέρια "ήθελα να σου πω ότι μου έλειψες, όμως γνώριζα πως δεν θα άλλαζε τίποτα από την στιγμή που δεν με θυμάσαι."
Προσποιούμαι πως η συνάντηση μας δεν ήταν μεγάλο ζήτημα, ενώ στην πραγματικότητα ραγίζει η καρδιά μου.
Όλα όσα ήμασταν κάποτε, τώρα πλέον είναι ένας λυπητερός και μοναχικός στίχος. Ενώ κάποτε είχα τόσα να σου πω, τώρα έχω ξεμείνει από λόγια. Μερικές φορές είναι απλά η σειρά των πραγμάτων που το κάνει να δείχνει χειρότερο.
Δεν είναι ότι θα είχες μείνει αν είχα φύγει εγώ πρώτη.