~

Στάθηκε στην πόρτα και μας κοίταξε ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.

«Σαμ, τι γίνετε εδώ;» ρώτησε ενώ έκλεινε την πόρτα και ερχόταν προς το μέρος μας.

«Taehyung βοήθησε με.» τον παρακάλεσα ενώ έδειχνε αρκετά ψύχραιμος καθώς μας πλησίαζε.

«Τζόναθαν;» κοίταξε τον Γουίλσον ο οποίος δεν είχε κουνηθεί από πάνω μου.

«μείνε απ έξω Tae, δεν νομίζω να του αρέσει αν με εμποδίσεις.»

Σε ποιον να μην αρέσει, μα τι έλεγε; ο Taehyung γιατί έδειχνε τόσο σκεπτικός και ήρεμος; δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι;

«βέβαια άμα θέλεις, μπορείς να με βοηθήσεις.» του είπε γελώντας όταν κατάλαβε πως δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι.

«Tae;» τον κοίταξα με μάτια θολά από τα δάκρυα.

«έχεις δίκιο.» του είπε καθώς έβγαζε την ζακέτα που φορούσε «δεν θα του αρέσει καθόλου.» συμφώνησε μαζί του λίγο πριν σφίξει την γροθιά του για να τον χτυπήσει στο πρόσωπο.

Ο Γουίλσον ξέφυγε από πάνω μου και ακούμπησε το ματωμένο χείλος του «πως τολμάς;» τον ρώτησε θυμωμένος πριν τον χτυπήσει ξανά ο Taehyung.
Έπεσε κάτω πιάνοντας το πρόσωπο του που έτσουζε. O Tae με βοήθησε να σηκωθώ και με πήρε πιο πέρα. Πήγε προς το μέρος του και του έδωσε μια γερή κλοτσιά στην κοιλιά, πράγμα που τον έκανε να μουγκρίσει από πόνο. Έσκυψε πάνω του και τον άρπαξε από τον γιακά του πουκαμίσου του «μην σε ξανά δω μπροστά μου, αλλιώς θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Είσαι ένα απλό σκυλάκι του, νομίζεις θα νοιαστεί αν σε βρει ψόφιο;» τα μάτια του πετούσαν σπίθες θυμού ενώ τα χέρια του έτρεμαν καθώς προσπαθούσε να συγκρατηθεί «κανόνισε να φύγεις χωρίς να σε καταλάβουν στην σχολή, και μην τολμήσεις να μιλήσεις γι’ αυτό αλλιώς ξέρεις, θα ευχαριστηθώ πολύ να σου κόψω το κεφάλι.»

Αυτός άρχισε να γελάει ειρωνικά «εσύ; να βλάψεις εμένα;» συνέχισε να γελάει και καταλάβαινα ότι έπαιζε με τα νεύρα του Tae.

Τον χτύπησε άλλη μια φορά στο πρόσωπο και ήταν έτοιμος να το κάνει ξανά. Έτρεξα προς το μέρος του και τον αγκάλιασα τραβώντας τα χέρια του προς τα πίσω. Αν συνέχιζε να τον χτυπάει μπορεί και να έμπλεκε περισσότερο, δεν ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο, έδειχνε τόσο θυμωμένος και ικανός όντως να τον σκοτώσει.

«ας τον Tae, δεν αξίζει.» προσπαθούσα να τον ηρεμίσω και να τον απομακρύνω από τον Γουίλσον που δεν έπαυε να γελάει.

Με άκουσε και προχώρησε προς τα πίσω με εμένα να τον αγκαλιάζω και να νιώθω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει υπερβολικά γρήγορα κάτω από τα χέρι μου.

Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε «είσαι καλά;» του κούνησα το κεφάλι μου χωρίς να μιλήσω.

Άρπαξε την μακριά ζακέτα του και την τύλιξε γύρω μου, πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και άνοιξε την πόρτα για να φύγουμε.

«νομίζεις δεν ξέρει τι κάνεις; θα το μετανιώσεις ακριβά.» του είπε φτύνοντας το αίμα από τα χείλη του κάτω.

Ο Tae γύρισε και τον κοίταξε πάνω από τον ώμο του «γάβγισε όσο θέλεις.»

Με πήρε μαζί του κλείνοντας την πόρτα και βγήκαμε από το κτήριο. Προσπαθούσα ακόμα να συνέλθω από αυτό που έγινε και από το τρέμουλο που είχε καταλάβει το κορμί μου, όταν κατάλαβα πως με είχε πάρει από την σχολή και με είχε φέρει σε μια σχεδόν άδεια καφετέρια. Με άφησε να κάτσω σε ένα τραπέζι και έφυγε για λίγο. Κρατούσα την ζακέτα του γύρω μου σφιχτά, νιώθοντας πως αν με κοιτούσαν θα έβλεπαν την γύμνια μου. Τράβηξα τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπο μου και τον κοίταξα που ερχόταν προς το μέρος μου. Άφησε μια κούπα μπροστά μου με ζεστή σοκολάτα και έκατσε δίπλα μου.

«πιες, θα νιώσεις καλύτερα.» μου απάντησε με έναν αδιάφορο τόνο, χωρίς κάποιο συναίσθημα στην φωνή του. Το βλέμμα του όμως μου έδειχνε τον θυμό που ένιωθε, όπως και τα χέρια του που προσπαθούσαν να ηρεμήσουν το τρέμουλο τους. Πήρα την κούπα στα χέρια μου και ήπια μια γουλιά.

«γιατί το έκανε αυτό;» τον ρώτησα μπερδεμένη νιώθοντας τα μάτια μου να βουρκώνουν για άλλη μια φορά. Έσκυψε το βλέμμα του πάνω στο δικό μου χωρίς να μιλήσει.

«γιατί Tae;» τον ρώτησα θέλοντας να μάθω «ποιος τον έβαλε να το κάνει αυτό;» ήμουν σίγουρη πως κάποιος του είπε να το κάνει αυτό σε μένα, το κατάλαβα με αυτά που λέγανε.

«δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχους, πρώτα η Μία τώρα εσύ.» μίλησε στον εαυτό του κουρασμένος καθώς τραβούσε με τα δάχτυλα του τα μαλλιά του προς τα πίσω.

«ο Ντομινίκ;» τον ρώτησα συνειδητοποιώντας αυτό που έλεγε.

«μμ.» συμφώνησε με αυτό που έλεγα χωρίς να με κοιτάει.

Άφησα την κούπα κάτω και κράτησα την ζακέτα σφιχτά πάνω μου. Κάποια στιγμή με κοίταξε και έσκυψε για να με τραβήξει στην αγκαλιά του. Προσπαθούσε να με καθησυχάσει με το χέρι του που χάιδευε στοργικά το κεφάλι μου.

«πως νιώθεις;» μου ψιθύρισε χωρίς να με αφήσει από τα χέρια του.

«δεν ξέρω. Είμαι τόσο μπερδεμένη.» του απάντησα ειλικρινά «Tae σε ευχαριστώ.» του ψιθύρισα κλείνοντας τα μάτια μου για να ηρεμίσω αποζητώντας την δική του αγκαλιά, που δεν ήταν εδώ.

«αν δεν ήσουν εσύ..» ένιωθα τα μάτια μου να βρέχονται.

«σςς.» με καθησύχασε αν και τα χέρια του έτρεμαν ακόμα.

Για δεύτερη φορά θα προσπαθούσαν να μου το κάνουν αυτό, κι αυτή την φορά αν δεν είχε εμφανιστεί ο Taehyung θα το κατάφερναν.

Το κινητό μου άρχισε να δονείτε στην τσέπη μου και το κοίταξα με την ελπίδα ότι θα ήταν αυτός, όμως ήταν η Σαρίνα. Είχα ξεχάσει ότι είχαμε κανονίσει να βρεθούμε μετά το μάθημα και είχα αργήσει ήδη να πάω.

Το σήκωσα και της απάντησα.

"που είσαι;"
«Ε;» για μια στιγμή κόλλησα «σε μια καφετέρια με τον Tae.» της απάντησα αυτόματα.

Για λίγο έπεσε σιωπή και κατάλαβα πως κάποιος της είχε αρπάξει το κινητό.

"που είσαι;" άκουσα την φωνή του από την άλλη γραμμή αναστατωμένη και εκνευρισμένη.
«Jimin;» κοίταξα τον Taehyung δίπλα μου ο οποίος μόλις άκουσε το όνομα του μου ζήτησε το κινητό.

Του το έδωσα και του είπε σε ποια καφετέρια ήμασταν. Δεν άργησε πολύ ώρα, μέχρι που τον είδα να παρκέρνει έξω από το καφέ στην άκρη του δρόμου. Βγήκε από το αμάξι βιαστικά και μπήκε μέσα ψάχνοντας με το μάτι του να μας βρει. Μόλις μας είδε προχώρησε προς το μέρος μας και με τράβηξε από τον καρπό για να σηκωθώ, φέρνοντας με δίπλα του.

«τι δουλειά έχεις εδώ;» με ρώτησε με κρύα φωνή αρκετά ειρωνικά.

Κάτι πήγα να πω αλλά δεν ξέρω τι.

Ο Tae σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε μπροστά μας. Του ξέφυγε ένα εκνευρισμένο γελάκια και τον κοίταξε αλλάζοντας έκφραση απότομα «αυτό σε ενδιαφέρει; για ποιον λόγο είναι εδώ μαζί μου;» τον ρώτησε αγανακτισμένος «γιατί δεν ρωτάς καλύτερα εάν είναι καλά;»

Στα λόγια του γύρισε και με κοίταξε «γιατί να μην είναι;» ρώτησε λίγο πριν τον κοιτάξει και προσέξει της κόκκινες κηλίδες πάνω στην γροθιά του.

«ρώτα την.» μας προσπέρασε και σταμάτησε «αν και μπορώ να σου πω ένα όνομα, Τζόναθαν Γουίλσον.» του είπε αδιάφορα και έφυγε από την καφετέρια.

«τι έγινε;» με κοίταξε αναστατωμένος λίγο πριν προσέξει την ζακέτα του Tae που κρεμόταν γύρω από τους ώμους μου.

«που ήσουν;» τον ρώτησα αποφεύγοντας την ερώτηση του «γιατί δεν ήξερα ότι σε κάλεσαν στο τμήμα; έπρεπε να ρωτήσω την Άλισον για να το μάθω;» τον ρώτησα πικραμένη ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο συνέβη νωρίτερα.

Για μια στιγμή κόλλησε και δεν ήξερε τι να απαντήσει. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με αγκάλιασε ξεφυσώντας ανακουφισμένος «συγνώμη που δεν ήμουν εκεί.» μου ψιθύρισε χαμηλόφωνα «θα μου εξηγήσεις τι συνέβη;» με ρώτησε με ενδιαφέρον.

«τίποτα το σημαντικό.»

Προτίμησα να μην του αναφέρω αυτό που έγινε, θυμάμαι καλά τι πήγε να κάνει στον Κέβιν. Πείστηκε πως δεν ήταν κάτι σημαντικό, έτσι δεν με ξανά ρώτησε τίποτα.

«σου ζητώ συγνώμη για την συμπεριφορά της μητέρας μου.» του είπα χαμηλόφωνα μετά από κάποια στιγμή.

«μην ανησυχείς!» με διέκοψε πριν πω κάτι παραπάνω «καταλαβαίνω.»
...
Με γύρισε πίσω στην σχολή, άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα πριν προλάβει να έρθει προς το μέρος μου. Κάτι είχε αλλάξει από μέρους του, σε όλη την διαδρομή έμεινε σιωπηλός προσηλωμένος στον δρόμο χωρίς να με κοιτάξει ούτε για ένα λεπτό.

«γύρνα στο δωμάτιο σου, εντάξει;» με ρώτησε ενώ με αγκάλιαζε «μην πας πουθενά και πέσε νωρίς για ύπνο.»

«μμ.» του κούνησα το κεφάλι μου σύμφωνη με αυτό που είπε και με άφησε από τα χέρια του.

Με κοίταξε για λίγο σιωπηλός, χωρίς να κάνει κάποια κίνηση για να με φιλήσει. Σηκώθηκα στης μύτες μου και τον πλησίασα για να αγγίξουν τα χείλη μου τα δικά του. Ήταν κρύος, ανέκφραστος με τα χέρια του να κρέμονται νεκρά στα πλαϊνά του. Δεν ανταπέδωσε το φιλί μου όπως θα έκανε άλλη φορά.

«κάνε μου μια χάρη.» μου είπε λίγο πριν φύγω «μην πλησιάζεις τον Taehyung. Μείνε μακριά του.» με κοίταξε επίμονα στα μάτια και απλά κούνησα το κεφάλι μου χωρίς να μιλήσω.

Προχώρησα προς το κτήριο και πριν μπω μέσα γύρισα για να τον κοιτάξω. Ένιωσα κάπως όμορφα όταν τον είδα πως με περίμενε να μπω μέσα για να φύγει. Τον χαιρέτησα χαμογελώντας και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Μπήκα στο δωμάτιο μου και άφησα την τσάντα στην άκρη. Πήρα την ζακέτα από τους ώμους μου στα χέρια και την κοίταξα. Ένιωθα αρκετά ευγνώμων γι αυτό που έκανε ο Taehyung σήμερα, δεν θα ήταν σωστό να τον αποφεύγω μετά από αυτό. Άφησα την ζακέτα στην άκρη και έβγαλα τα ρούχα μου. Στα χέρια και στα πόδια είχα μελανιές από την πίεση που άσκησε πάνω μου ο Τζόναθαν Γουίλσον, πως θα επέστρεφα στο μάθημα του μετά από αυτό; ήμουν έτοιμη να φορέσω το πάνω μέρος από της πιτζάμες μου όταν κατάλαβα πως κάτι έλειπε. Το κολιέ στο λαιμό μου είχε εξαφανιστεί. Κοίταξα στο πάτωμα του δωματίου όμως δεν ήταν πουθενά. Πρέπει να μου έπεσε στην αίθουσα την ώρα που πάλευα να ξεφύγω από τα χέρια του Γουίλσον. Ω όχι, τι θα έκανα τώρα; ήταν δώρο της Σίλιας αυτό το κολιέ.

Φόρεσα της ζεστές μου φόρμες και βγήκα από το δωμάτιο τρέχοντας, η αίθουσα σίγουρα θα ήταν ακόμα ξεκλείδωτη.

Βγαίνοντας από το κτήριο άκουσα κάποιον να μου σφυρίζει. Κοίταξα τον Tae που ακουμπούσε στα κάγκελα των σκαλιών και έστριβε ένα τσιγάρο.

«για που το έβαλες;» με ρώτησε με σηκωμένο φρύδι.

«προηγουμένως στην αίθουσα πρέπει να μου έπεσε κάτι πολύ σημαντικό. Πρέπει να πάω να ψάξω μήπως και το βρω εκεί.» του απάντησα καθώς τον παρατηρούσα να ανάβει το τσιγάρο του.

«εντάξει.» απάντησε βγάζοντας τον καπνό από μέσα του «πάμε.» είπε και προχώρησε προς το μέρος μου.

«που πάμε;»

«στην σχολή να ψάξουμε αυτό που έχασες.» μου είπε χωρίς να με κοιτάει ενώ κατέβαινε της σκάλες.

«ξέρεις δεν χρειάζεται.» του είπα ενώ τον πλησίαζα θυμούμενη αυτό που μου είπε ο Jimin.

Με κοίταξε αυστηρά «δεν σε αφήνω να πας πουθενά μόνη σου, με απ ‘αυτό που έγινε σήμερα.» μου απάντησε κατηγορηματικά ενώ κάπνιζε το τσιγάρο του.

Ήξερα πως ότι και να πω δεν θα με άφηνε μόνη, οπότε το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σωπάσω και απλά να τον αφήσω να έρθει μαζί μου. Σίγουρα θα ένιωθα πιο ασφαλής αν ήταν δίπλα μου.

Ψάχναμε για αρκετή ώρα χωρίς να βρούμε το κολιέ μου. Αν δεν μου έπεσε εδώ μέσα, τότε που; ένιωθα τόσο απογοητευμένη. Γυρνούσαμε στους κοιτώνες σιωπηλό, σκεπτόμενη που θα μπορούσε να μου πέσει. Κι αν δεν το έβρισκα;
Κάποια στιγμή το χέρι του άγγιξε το μπράτσο μου διαλύοντας της σκέψεις μου.

«θα μου κάνεις παρέα μέχρι να κάνω το τσιγάρο;» με ρώτησε δείχνοντας μου το στριμμένο τσιγάρο στα δάχτυλα του.

Του κούνησα το κεφάλι μου και προχωρήσαμε προς ένα παγκάκι για να κάτσουμε.

«γιατί δεν ήρθες στο μάθημα την προηγούμενη βδομάδα;» τον ρώτησα κάποια στιγμή.
«με κρατούσαν στο τμήμα. Σήμερα τα ξημερώματα με άφησαν να φύγω.»

«μα γιατί σε πήραν;» τον ρώτησα όλο περιέργεια.

Με κοίταξε για λίγο σκεπτικός «το αποτύπωμα μου ήταν παντού πάνω στα ρούχα της. Είχε τύχει κάποια στιγμή να μπλέξω οπότε είχαν στα αρχεία τα δικά μου δακτυλικά αποτυπώματα. Εφόσον δεν βρήκαν κάποιο στοιχείο που θα τους έδειχνε ότι εγώ την σκότωσα με άφησαν προσωρινά ελεύθερο.»

«λυπάμαι πολύ.» του είπα στεναχωρημένη σκεπτόμενη αυτά που θα πέρασε έως τώρα.

Με κοίταξε μπερδεμένος χωρίς να μιλήσει, απλά ρούφηξε το τσιγάρο του και συνέχισε να με χαζεύει.
Όσο περισσότερο τον κοιτούσα τόσο πιο διαφορετικός μου φαινόταν. Δεν θεώρησα ποτέ μου ότι ήταν κακός άνθρωπος, κι σίγουρα δεν θα μπορούσε ποτέ του να σκοτώσει κάποιον συνειδητά. Ήταν αρκετά ευαίσθητος για κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω κι εγώ για πόση ώρα Κ
Κοιτιόμασταν, η στάχτη στο τσιγάρο του είχε καεί και είχε πέσει πάνω στο δάχτυλο του, όμως δεν έδειχνε να τον καίει. Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το κεφάλι μου.

«πρέπει να είσαι πιο προσεκτική πλέον.» μου ομολόγησε σκεπτικός  «δεν θέλω να πάθεις κάτι.» συνέχισε ενώ με κοιτούσε στεναχωρημένος.

Έσκυψε προς το μέρος μου και με πήρε στην αγκαλιά του, εγώ δεν κουνήθηκα απλά έμεινα να τον κοιτάω έκπληκτη. Η ανάσα του ήταν καυτή και βαριά δίπλα στο αυτί μου.
Τότε άκουσα κάποιον να βήχει. Τραβήχτηκα προς τα πίσω κι όταν γύρισα να τον κοιτάξω μας παρατηρούσε αρκετά εκνευρισμένος. Πρόσεξε το χέρι του Tae που χάιδευε το κεφάλι μου και ασυναίσθητα το τράβηξα από πάνω μου, νιώθοντας ενοχή.

«σου είπα να μην την πλησιάζεις έτσι δεν είναι;» τον ρώτησε χωρίς να τον κοιτάει, τα μάτια του είχαν σκουραίνει ενώ το σαγόνι του ήταν σφιγμένο με μια φλέβα να πετάγεται στο κούτελο του.

Σηκώθηκα όρθια και έκανα να τον πλησιάσω «Jimin.»

«σου είπα να μείνεις μακριά της.» κινήθηκε προς το μέρος του ενώ με αγνόησε και πρόλαβα να τον κρατήσω μακριά του μπαίνοντας ανάμεσα τους.

«γίνεσαι πολύ κουραστικός.» του απάντησε αδιάφορα ο Tae πετώντας το τσιγάρο του κάτω.

Ο Jimin χαμήλωσε το βλέμμα του και με κοίταξε θυμωμένος.

«τι κάνεις;» τον ρώτησα τρομαγμένη όταν πρόσεξα το βλέμμα του.

«μην ανακατεύεσαι.» μου είπε αυστηρά ενώ με το χέρι του με έσπρωξε μακριά του με αποτέλεσμα να παραπατήσω και να πέσω κάτω χτυπώντας τον αγκώνα μου.

«μην τολμήσεις να της ξανά φερθείς έτσι.» του είπε εξαγριωμένος ενώ σηκώθηκε όρθιος για να τον πλησιάσει απειλητικά.

Έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος μου και έσκυψε για να δει εαν είμαι καλά «χτύπησες;» με ρώτησε αγνοώντας τον Taehyung.

«να της φέρεσαι καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς κι αυτή εσένα διάλεξε.» του είπε χωρίς να τον κοιτάξει και σηκώθηκε να φύγει.

Ο Jimin κοίταξε προς το μέρος του χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι εννοούσε.
Με βοήθησε να σηκωθώ και τότε κατάλαβα πως μάλλον στραμπούλισα το πόδι μου. Πάλι!

«είσαι καλά;» με ρώτησε όταν διαπίστωσε πως δεν μπορούσα να σταθώ όρθια «έχουν κάποιο πρόβλημα τα πόδια σου και τα χτυπάς συνέχεια;» με ρώτησε εκνευρισμένος, συνειδητοποιώντας πως εξαιτίας του είχα χτυπήσει.
Έσκυψε και με σήκωσε στην πλάτη του. Με κράτησε σφιχτά και προχώρησε προς το κτήριο σιωπηλός. Ακούμπησα το πρόσωπο μου στον ώμο του και τον κοίταξα. Ένιωθα τόσο άσχημα, λες και του είχα κάνει κάτι κακό.

«συγνώμη.» του ψέλλισα στεναχωρημένη, αυτός έμεινε σιωπηλός «συγνώμη αν έκανα κάτι λάθος.» συνέχισα κι ένιωθα τα μάτια μου να τσούζουν από τα δάκρυα που προσπαθούσαν να φανούν «είπα συγνώμη.» του φώναξα νιώθοντας τα καυτά δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου. Όλη η πίεση της ημέρας που με έπνιγε πλέον έβγαινε προς τα έξω.

Το έβλεπα πως ήταν μετανιωμένος και αρκετά εκνευρισμένος με τον εαυτό του και όχι με εμένα, αλλά μαλλον ήταν πολύ εγωιστής για να το παραδεχτεί.
Με πήγε μέχρι το δωμάτιο μου χωρίς να μιλήσει.