~
Jimin

«γνωρίζεις πολύ καλά πως πάντοτε σε σεβόμουν και σε έβλεπα σαν κάτι παραπάνω από πατέρα της Άλισον, όμως αυτό που θέλεις είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που θέλω εγώ και η κόρη σου.»  προσπαθούσα να τον πείσω όμως μάταια, θα επέμενε σε αυτό που πίστευε ότι κι αν έλεγα εγώ.

«γνωρίζω πως αυτή σε χώρισε, απλά δεν ξέρει τι της γίνεται.»  ομολόγησε σκεπτικός.

«είσαι άδικος με την κόρη σου.»  πάντοτε υποτιμούσε της ικανότητες της Άλισον πιστεύοντας πως είναι ένα μικρό κοριτσάκι που δεν ξέρει τίποτα, πόσο λάθος ήταν.

Με κοίταξε εκνευρισμένος «σκέφτομαι το καλύτερο γι αυτήν κι θα είμαι ήσυχος γνωρίζοντας  πως είναι σε καλά χέρια, στα δικά σου χέρια.»  χαλάρωσε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και με κοίταξε πιο ήρεμος «κορη μου είναι, την ξέρω πολύ καλά, ιδια η εκλιπούσα μητέρα της, όσο δυνατή κι αν έδειχνε τόσο πιο αδύναμη ήταν. Όταν μια μέρα θα φύγω από αυτήν την ζωή δεν θα έχει κανέναν πέρα από εσένα ή Άλισον, ούτε καν τα ίδια της αδέρφια.»  μου απάντησε ειλικρινά και ίσως να καταλάβαινα το σκεπτικό του, όμως πάλι ήταν λάθος.

Σηκώθηκε όρθιος και προχώρησε προς την πόρτα «σας δίνω διορία λίγων ημερών μέχρι να τα ξαναβρείτε. Γλεντήστε όσο θέλετε με τα καινούργια σας παιχνίδια, όμως μετά θα γυρίσετε και πάλι ο ένας στον άλλον.»

Δεν μου έδωσε καν την ευκαιρία να αντιδράσω σε ότι είπε, απλά άνοιξε την πόρτα κι εγώ σηκώθηκα όρθιος για να τον ακολουθήσω από πίσω. Στάθηκα δίπλα στην Σάμ η οποία μας κοιτούσε μπερδεμένη ενώ τον έβλεπα να βγαίνει από την είσοδο και να κλείνει την πόρτα πίσω του.
...
Μπήκα μέσα στο αμάξι και της κοίταξα που περνούσαν την πόρτα του κτηρίου μπαίνοντας μέσα. Έσφιξα το τιμόνι κάτω από τα δάχτυλα μου και έβαλα μπρος. Μέχρι και η μητέρα της διαφωνούσε για αυτήν την σχέση, κι είχε δίκιο. Εξαιτίας μου η Σαμάνθα είχε μπλέξει σε έναν κόσμο που δεν ανήκε, στον δικό μου σκοτεινό κόσμο.

Σαμάνθα

«έκανα μαλάκια έτσι; συγνώμη Σαμάνθα δεν είχα ιδέα.»  μου είπε μετανιωμένη.

«δεν φταις εσύ.»  της απάντησα αμέσως «δικό μου το λάθος.»  της είπα χωρίς να την κοιτάξω.

Αν ήμουν πιο δυνατή, αν απλά άνοιγα το στόμα μου και της μιλούσα για την πίεση που έτρωγα όλη μου την ζωή απ αυτήν, αν απλά υπερασπιζόμουν αυτά που ήθελα από νωρίς δεν θα φτάναμε ποτέ σε αυτό το σημείο.

«ήσουν με τον Jimin έτσι;»  με ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά, λες και φοβόταν πως θα της φωνάξω.

«μμ.»  της κούνησα το κεφάλι μου σκεπτική.

Δεν μίλησε, απλά σώπασε και κοίταξε αλλού αποφεύγοντας το πρόσωπο μου. Πως θα μπορούσαμε να ήμαστε μαζί από την στιγμή που όλοι διαφωνούσαν για αυτήν την σχέση; το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί από της σκέψεις.

Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και ξανά γύρισα στο δωμάτιο μου για να διαπιστώσω πως η Κλαίρη είχε φύγει. Είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να μοιραστώ της σκέψεις και τα συναισθήματα μου, όμως αυτήν την στιγμή δεν ήταν κανείς εδώ.
Με τον Jimin είχαμε να μιλήσουμε από το πρωί του Σαββάτου, δεν με πήρε τηλέφωνο όπως ούτε κι εγώ αυτόν. Όλη την χθεσινή μέρα προσπαθούσα να σκεφτώ όλα όσα μου είχε πει η Σίλια. Ναι, όντως είχα παραμελήσει κάπως τα μαθήματα μου κι όντως πλέον έκανα πράγματα τα οποία πριν ούτε θα σκεφτόμουν να κάνω. Όμως αυτοί δεν ήταν λόγοι για να απομακρυνθώ από τον Jimin, τον ήθελα, και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κρατηθώ μακριά του. Όταν τον πρωτογνώρισα σίγουρα είχα την ίδια εντύπωση με την Σίλια γι’ αυτόν, ίσως όχι τόσο παρατραβηγμένη, αλλά σχεδόν την ίδια. Αυτό όμως πριν τον γνωρίσω πραγματικά και καταλάβω ότι ήταν ένας άνθρωπος ευαίσθητος , πληγωμένος και τελείως μόνος.  Ίσως να μην του το είπα, όμως το βράδυ όταν ξύπνησα και τον είδα δίπλα μου να κοιμάται πρόσεξα τα σημάδια πάνω στο κορμί του, ανεξίτηλα χαραγμένα βαθιά. Έδειχνε να έχει περάσει τόσα πολλά, αυτός ήταν και ο λόγος που ήταν ψυχρός με τους ανθρώπους που δεν γνώριζε.
...
Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ήσυχα, ήταν μόλις πέντε τα ξημερώματα όταν γύρισε η Κλαίρη. Ήμουν πλάτη προς το μέρος της οπότε δεν κατάλαβε ότι ήμουν ξύπνια, απλά άλλαξε ρούχα και ξάπλωσε για να κοιμηθεί.
Περίμενα έξω από την σχολή για να περάσει η ώρα, με την ελπίδα ότι θα τον πετύχαινα να έρχεται. Ήθελα να τον δω, να του μιλήσω και να ζητήσω συγνώμη για την συμπεριφορά της μητέρας μου. Περίμενα αρκετή ώρα όμως δεν εμφανίστηκε. Κοίταξα το κινητό μου και σε λίγη ώρα ξεκινούσαν τα μαθήματα, μα που ήταν; από μακριά είδα την Άλισον να με πλησιάζει σκεπτική.

«καλημέρα.»  μου είπε θερμά και εγώ της ανταπέδωσα «τον Jimin περιμένεις;» 

«ναι, έχεις ιδέα που μπορεί να είναι;» την ρώτησα με την ελπίδα ότι ίσως γνώριζε που ήταν.

«δεν σου μίλησε; μου είπε πως τον κάλεσαν στο τμήμα για μερικές ερωτήσεις για την υπόθεση της Μία. Με ενημέρωσε πως ίσως και να μην ερχόταν σήμερα στο μάθημα.»  μου απάντησε στοργικά και κατάλαβε πως κάτι είχε συμβεί για να μην γνώριζα που είναι «έλα.»  με έπιασε από το μπράτσο και με παρότρυνε να προχωρήσουμε προς τα μέσα «κάνει κρύο εδώ, μην περιμένεις άλλο.»

Μπαίνοντας στην αίθουσα με άφησε για να πλησιάσει την παρέα της και εγώ προχώρησα προς την Σαρίνα που καθόταν μόνη της.
Έκατσα δίπλα της και αυτή με χαιρέτησε, κάτι είχε αλλάξει πάνω της. Δεν ήταν κεφάτη όπως πάντα και καταλάβαινα πως κάτι την απασχολούσε, όμως δεν ήθελα να την πιέσω. Όσο κι αν ήθελα να την ρωτήσω για εκείνη την μέρα που την πέτυχα στην καφετέρια με την Άλισον και τον πατέρα της, απλά δεν το έκανα. Κατάλαβε ότι την κοιτούσα σκεπτική έτσι γύρισε προς το μέρος μου.

«ξέρω τι σκέφτεσαι.»  διαπίστωσε χαμογελώντας, αν και αυτό το χαμόγελο έκρυβε μια πίκρα «ξέρω δεν ήμουν αρκετά ειλικρινής μαζί σου από την αρχή.»  δεν καταλάβαινα τι εννοούσε ακριβώς «στην αρχή ήμουν αρκετά υπερπροστατευτική μαζί σου, σίγουρα θα το πρόσεξες. Εκτός του ότι ήθελα απλά να είσαι ασφαλής, έτρεφε και κάποια συναισθήματα για εσένα.»  την κοίταξα έκπληκτη και αυτή γέλασε άβολα «ναι!»

«γιατί δεν μου είπες τίποτα; δεν υπήρχε περίπτωση να σε κρίνω.»  της απάντησα αγγίζοντας τον ώμο της.

Κοίταξε το χέρι μου και το άγγιξε με το δικό της για να το χαϊδέψει «το ξέρω.»  μου απάντησε με σιγουριά «ίσως δεν σου μίλησα γιατί αυτό που νόμιζα ότι νιώθω για εσένα, τα συναισθήματα, για την ακρίβεια ανήκαν σε κάποιον άλλον.»  είπε χαμογελώντας λίγο πριν κοιτάξει προς το μέρος της Άλισον.

Και τότε είχαν ξεκαθαρίσει όλα, ο λόγος που από την αρχή ενοχλούσαν η μία την άλλη χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία, το ότι η Άλισον χώρισε με τον Jimin, το ότι της είδα μαζί της προάλλες στο καφέ. Ο λόγος που μάλωναν η Άλισον και ο πατέρας της πρέπει να ήταν η σχέση που είχαν αναπτύξει η Άλι με την Σαρίνα.

Διακόψαμε την κουβέντα μας και κανονίσαμε να βρεθούμε αργότερα στο καφέ για να συζητήσουμε, διότι μόλις είχε μπει ο καθηγητής στην αίθουσα.

Ο Γουίλσον έδειχνε αρκετά κακόκεφος σήμερα και έκανε πάλι σαν να μην υπάρχω στην τάξη, αποφεύγοντας της προσπάθειες μου για να ρωτήσω κάτι πάνω στο μάθημα. Ήμουν τόσο εκνευρισμένη, δεν με ενδιέφερε τι συνέβη με τον Jimin, δεν μπορούσε να με αγνοεί έτσι την ώρα του μαθήματος!

Το μάθημα είχε τελειώσει και οι περισσότεροι σχεδόν είχαν βγει έξω. Την ώρα που φεύγαμε με ΤΗΝ Σαρίνα η φωνή του μας σταμάτησε. Μου φάνηκε πολύ περίεργο, διότι δεν περίμενα να μου μιλήσει εφόσον έδειχνε να μην βλέπει καν την ύπαρξη μου στην αίθουσα.
Η Σαρίνα με προσπέρασε μαζί με κάποια παιδιά και βγαίνοντας έξω έκλεισε την πόρτα πίσω της. Έμεινε σιωπηλός για πολύ ώρα καθώς κοιτούσε κάτι στον υπολογιστή του. Δεν τόλμησα να μιλήσω απλά περίμενα. Τα μαλλιά του ήταν τραβηγμένα προς τα πίσω, η γραβάτα του αγκάλιαζε ομοιόμορφα τον λαιμό του ενώ το ύφασμα ασφυκτιούσε πάνω του. Έδειχνε αρκετά σοβαρός με μια έκφραση θυμού. Σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε πράγμα που με έκανε να αναπηδήσω μιας και κατάλαβε πως τόση ώρα τον παρατηρούσα.
Σηκώθηκε όρθιος κοιτώντας αλλού με το χέρι στην τσέπη του. Ακούμπησε το κορμί του στην έδρα και σταύρωσε τα χέρια του κοιτώντας με σοβαρός.

«έχεις πέσει πολύ στο μάθημα μου, τι σου συμβαίνει;»  με ρώτησε με ψυχρή φωνή η οποία με έκανε να αναριγήσω «σου συμβαίνει κάτι το οποίο θα έπρεπε να γνωρίζω; είσαι τελείως αφηρημένη στο μάθημα  και στης ασκήσεις κάνεις ανούσια λάθοι.»  σταμάτησε για λίγο και με κοίταξε, δεν ήξερα τι να πω και το κατάλαβε «για ποιον λόγο ήρθες στην σχολή Σαμάνθα;»  με ρώτησε σοβαρός «όταν θα μπορούσε κάποιο άλλο άτομο να πάρει την θέση σου. Δεν δείχνεις καθόλου ευγνώμων που κατάφερες να μπεις στο πανεπιστήμιο μας.»  συνέχισε να με κοιτάει με αυτό το βλέμμα και να μου κάνει κήρυγμα και εγώ απλά ένιωθα μέσα μου όλο και πιο άσχημα. Στάθηκε όρθιος και με πλησίασε «μου είχες κάνει πολύ εντύπωση στην αρχή που σε είδα. Μια νέα κοπέλα με θέληση, πυγμή και τόλμη που ήθελε να καταφέρει πολλά στην ζωή της. Τώρα απλά βλέπω ένα κορίτσι αλαζονικό και ανώριμο.»  στα τελευταία του λόγια τον κοίταξα έκπληκτη, μα πως τολμούσε; δεν του είχα δώσει ποτέ μου τέτοιο δικαίωμα. Την στιγμή που ήμουν έτοιμη να μιλήσω απλά δεν μπόρεσα να αρθρώσω λέξη. Το σώμα του είχε μετακινηθεί και με είχε πλησιάσει αρκετά τόσο που ένιωθα την βαριά ανάσα του να χτυπάει το πρόσωπο μου.

Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω και το σώμα μου ακούμπησε το θρανίο. Με πλησίασε και με κοίταξε εκνευρισμένος.

«ξέρεις δεν μου άρεσε καθόλου ο τρόπος που μου μίλησε της προάλλες ο Park, κι αυτό για να μην μιλήσω στην διεύθυνση για εσάς.» 

Ο γλυκός και αξιαγάπητος, έστω λίγο αυστηρός καθηγητής που είχα γνωρίσει στην αρχή τώρα έδειχνε μακράν διαφορετικός. Ποιος ήταν;
Ένιωθα ότι βρισκόταν ιδιαίτερα κοντά στο σώμα μου και με το χέρι μου προσπάθησα να σπρώξω το στήθος του μακριά μου όμως πρόλαβε και το άρπαξε από τον καρπό. Μα τι ζητούσε από μένα;

«καθηγητά με πονάτε.»  του απάντησα καθώς προσπαθούσα να ξεμπλέξω το χέρι μου από το δικό του.

«πολύ ευγενική έχεις γίνει ξαφνικά, αν σκεφτώ της χυδαιότητες που έκανες στο μάθημα μου.»  απάντησε χωρίς να με κοιτάει.

Ήταν τρελός, σίγουρα ήταν τρελός η έκφραση του έμοιαζε με αυτή του ψυχοπαθή.

«εγώ..»  προσπάθησα να εξηγήσω αλλά δεν μπόρεσα.

Πίεζε το σώμα του πάνω στο δικό μου και ένιωθα την πίεση πάνω στην λεκάνη μου.
Με το ελεύθερο χέρι του έβγαλε το κινητό του και το κοίταξε ενώ με το άλλο πίεζε με δύναμη τον καρπό μου αδυνατώντας να αντιδράσω από τον πόνο που μου προκαλούσε.

Ξεκλείδωσε το μοτίβο του και άνοιξε την κάμερα «ίσως αν είχα αποδείξεις τι είδος κοριτσιού είσαι να μην με ξανά ενοχλούσε ο φίλος σου.»  μίλησε σκληρά με έκφραση απέχθειας στην θύμηση του.

«τι εννοείτε;»  τον ρώτησα τρομαγμένη προσπαθώντας να σκεφτώ ένα τρόπο για να ξεφύγω από τα χέρια του.

«ξέρεις η αίθουσα είναι άδεια μέχρι την επόμενη ώρα.»  είπε γελώντας σαρκαστικά «έχουμε άπλετο χρόνο μπροστά μας.»  ολοκλήρωσε λίγο πριν επιτεθεί με τα χείλη του το σώμα μου.

Ήθελα να τσιρίξω όμως τα χείλη του πίεζαν με δύναμη τα δικά μου με αποτέλεσμα να τα ματώσει. Τον κλότσησα με το γόνατο μου ανάμεσα στα πόδια και αμέσως μαζεύτηκε μουγκρίζοντας αφήνοντας το κινητό του να πέσει κάτω. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να τρέξω έξω από την αίθουσα όμως τα δάχτυλα του είχαν αρπάξει με δύναμη τα μαλλιά μου και με τραβούσαν προς το μέρος του. Το τσούξιμο στο κεφάλι και η βίαιη συμπεριφορά του έκαναν την ανάσα μου να κοπεί απότομα με αποτέλεσμα να μην έχω φωνή να φωνάξω. Τα μάγουλα μου βρέχονταν από τα καυτά δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια μου.
Γιατί το έκανε αυτό; τι θα κέρδιζε ακριβώς. Θα με πονούσε περισσότερο απ ότι έκανε τώρα; ανάλογες σκέψεις είχαν κατακλείσει το μυαλό μου και δεν είχα καταλάβει ότι με είχε σπρώξει πάνω στην έδρα του. Χαλάρωσε την γραβάτα του και τα μάτια του γυάλιζαν απειλητικά.

«θέλω να φύγω.»  του είπα σχεδόν παρακαλώντας τον, ενώ έκλαιγα ασταμάτητα.

«αυτήν την στιγμή θα καταλάβεις πως δεν πρέπει να είσαι άτακτο κοριτσάκι στο μάθημα ενός άντρα που μπορεί και βλέπει τα πάντα από αυτήν την γωνία της αίθουσας.»  τράβηξε τα πόδια μου και τα άνοιξα απότομα μπαίνοντας ανάμεσα τους «είδα τόσο καθαρά πως σε έκανε να τελειώσεις.»  μου ψιθύρισε με βαριά άγρια χροιά στην φωνή του.

Προσπάθησα να τον διώξω από πάνω μου όμως τα χέρια του με ακινητοποίησαν, θυμούμενη όλα όσα είχαν γίνει την τελευταία φορά με τον Κέβιν, όλα όσα θα συνέβαιναν, το σώμα μου άρχισε να τρέμει και ένιωθα τον κρύο ιδρώτα να λούζει το κορμί μου.

Έκλαιγα και δεν τον ένοιαζε, με πονούσε με το σώμα του και απλά έδειχνε να αδιαφορεί, αυτό που ήθελε ήταν να με ταπεινώσει. Το χέρι του ξεκούμπωσε το κουμπί και το φερμουάρ του παντελονιού μου και όσο προσπαθούσα να αντισταθώ άλλο τοσο με έσφιγγαν τα χέρια του.
Και εκεί που νόμιζα πως δεν υπήρχε ελπίδα να ξεφύγω από εδώ, η πόρτα της αίθουσα άνοιξε και τότε προσπάθησα να τσιρίξω για βοήθεια.