~

Η μία κοπέλα που καθόταν στο ίδιο τραπέζι με αυτόν σηκώθηκε και κατάλαβα ότι ήταν η Σαρίνα,  πρόσεξα το εκνευρισμένο βλέμμα λίγο πριν με προσπεράσει και βγει έξω από την πόρτα πίσω μου. Κοίταξα την Άλισον που καθόταν απέναντι του να υψώνει τον τόνο της φωνής της και απ ότι είχα καταλάβει καυγάδιζαν. Ο άντρας αυτός έδειχνε αρκετά θυμωμένος και ούτε που την κοιτούσε. Έσφιξε το χέρι του σε γροθιά και χτύπησε το τραπέζι αρκετά ενοχλημένος. Τους πλησίασα και ο άντρας σήκωσε το βλέμμα του να με κοιτάξει.

«γειά σου Άλισον.»  σίγουρα έψαχνε για κάποιον που θα την έβγαζε από αυτήν την κατάσταση, έδειχνε να θέλει να σηκωθεί να φύγει όμως δεν το έκανε. Σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε χωρίς να περίμενε να της μιλήσω.

«Σαμάνθα, γεια σου.»  μου απάντησε διστακτικά πριν κοιτάξει τον άντρα απέναντι της «από εδώ ο πατέρας μου Φρέντερικ Κούπερ.»  με σύστησε στον άντρα και εγώ του ένευσα χαμογελώντας.

«Σαμάνθα Μπράουν.»  του έδωσα το χέρι μου και αυτός για μια στιγμή με κοίταξε σκεπτικός.

«Μπράουν είπατε;»  σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι του κάπως έκπληκτος. Φάνηκε να κατάλαβε πως τον κοιτούσαμε και οι δύο μπερδεμένες «με συγχωρείται.»  είπε γελώντας «απλά μου θυμίζετε ένα άτομο που γνώριζα κάποτε. Παρακαλώ καθήστε μαζί μας.»

Κοίταξα την Άλισον η οποία με το βλέμμα της μου έδειχνε πως ήθελε να κάτσω μαζί τους. Η διάθεση του πατέρα της άλλαξε απότομα, πριν έδειχνε αρκετά κακόκεφος ενώ τώρα χαμογελούσε.

«ώστε Μπράουν λέγεστε;»  με ρώτησε με ενδιαφέρον ενώ έπινε λίγο από τον ζεστό καφέ του.

«μάλιστα.»

«είστε φίλες με την Άλισον;»  με ρώτησε κάπως καχύποπτα ενώ προσπαθούσε να χαμογελάσει.

«ναι.»  του απάντησε η Άλισον ενοχλημένη μαζί του πριν γυρίσει για να μου χαμογελάσει αμυδρά.

Ο πατέρας της με κοίταξε χαμογελώντας πριν αντικρίσει την Άλισον. Ήπιε τον καφέ του και ύστερα άρπαξε το σακάκι και σηκώθηκε για να το φορέσει. Σηκωθήκαμε και οι δύο όρθιες και τον παρακολουθούσαμε που μάζευε τα πράγματα του.
Με ξανά κοίταξε και χαμογέλασε λίγο πριν το βλέμμα του πέσει χαμηλά στον λαιμό μου. Κάτι του φάνηκε περίεργο, το κατάλαβα από την έκφραση του. Με πλησίασε.

«πολύ όμορφο κολιέ.»  μου είπε καθώς το έπιανε στο χέρι του για να το επεξεργαστεί.

«Σας ευχαριστώ. Δώρο της μητέρας μου είναι! Όπου κι αν είμαι ξέρω ότι είναι πάντα δίπλα μου.»  του απάντησα καθώς το κοιτούσα ευχαριστημένη.

«Χάρηκα για την γνωριμία δεσποινίς Μπράουν.»

Κοίταξε την κόρη του και το βλέμμα του σκοτείνιασε «όταν βάλεις μυαλό ξανά μιλάμε.»  της είπε με αυστηρό τόνο λίγο πριν μας προσπεράσει και φύγει.

Η Άλισον τον ακολούθησε με τα μάτια της μέχρι που έφυγε από την καφετέρια. Έκατσε πίσω στην θέση της και το βλέμμα της σκοτείνιασε. Τα μάτια της ήταν θλιμμένα και μπορούσα να καταλάβω ότι δεν ένιωθε καλά.
Έκατσα διστακτικά δίπλα της και την κοίταξα. Δεν ήξερα για ποιον λόγο διαφώνησαν όμως φαινόταν πως την πείραξε πολύ.

«δεν είναι κακός άνθρωπος.»  είπε χωρίς να με κοιτάξει συνειδητοποιώντας πως μάλλον είχα καταλάβει πως είχαν έναν μικρό καυγά μεταξύ τους «απλά μερικές φορές προσπαθεί να επιβάλει αυτό που θέλει χωρίς να σκέφτεται τους άλλους.»  ολοκλήρωσε λίγο πριν πιει από τον καφέ της.

Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα έτσι. Λάθος! Η δεύτερη, η πρώτη ήταν και πάλι με τον πατέρα της την πρώτη μου μέρα στην δουλειά. Μόλις τον είχε δει το βλέμμα της είχε σκοτεινιάσει όπως και τώρα. Πάντοτε την έβλεπα χαμογελαστή και κεφάτη, έδειχνε να μην έχει έγνοιες. Όμως τώρα ήταν τόσο θλιμμένη αποκαλύπτοντας μια διαφορετική προοπτική του εαυτού της. Άπλωσα το χέρια μου διστακτικά και την χάιδεψα στον ώμο, όπως είχε κάνει και αυτή σε εμένα καθώς προσπαθούσε να με παρηγορήσει.

«σε ευχαριστώ Σαμ.»  σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε «σίγουρα δεν είχαμε και της καλύτερες σχέσεις από την αρχή, παρ ολ αυτά σε μια τέτοια στιγμή έδειξες ενδιαφέρον.»

Μου χαμογέλασε κι το ίδιο έκανα κι εγώ, σίγουρα δεν ήταν η ίδια Άλισον που είχα γνωρίσει έως τώρα.

«κι εγώ σε ευχαριστώ.»  με κοίταξε μπερδεμένη «με υπερασπίστηκες μπροστά στον αδερφό σου.»  τότε συνειδητοποίησε για τι πράγμα μιλούσα.

«δεν είναι αδερφός μου.»  απάντησε τσαντισμένη «εξάλλου έκανε μαλακία ο μικρός.»  με κοίταξε στεναχωρημένη «λυπάμαι για αυτό που πήγε να γίνει.»

Της κούνησα απλά το κεφαλή μου με κατανόηση και δεν μιλήσαμε για λίγο.

«όλα καλά εδώ;»

Μόλις τον άκουσα σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα χαμογελώντας, αν και ένιωθα κάπως άβολα δίπλα στην πρώην του τώρα που είχε εμφανιστεί. Αυτός όμως μας κοιτούσε σαν να μην τον ενοχλούσε, πιο περίεργο του φάνηκε ότι καθόμουν μαζί της.

Κατάλαβα πως ήθελε να σηκωθεί οπότε έκανα στην άκρη. Τον χαιρέτησε βιαστικά και έφυγε αφήνοντας μας μόνους.

«όλα καλά;»  με ρώτησε κοιτώντας με περίεργα.

Εγώ απλά του κούνησα το κεφάλι μου λίγο πριν πάει να παραγγείλει έναν καφέ. Αν όλα όσα μου είχε πει ο Taehyung ήταν αλήθεια; υπήρχε περίπτωση να αναγκάσει την κόρη του να είναι με τον Jimin; αυτό που μου φάνηκε περισσότερο περίεργο είναι ότι η Σαρίνα καθόταν μαζί τους και σηκώθηκε να φύγει τόσο βιαστικά τσαντισμένη. Αναρωτιέμαι τι να έγινε.

Ήρθε και έκατσε απέναντι μου χαμογελώντας. Αν ήξερε τι σκεφτόμουν αυτήν την στιγμή , άραγε τι θα έλεγε; τον έβλεπα που με κοιτούσε με αυτήν την περίεργη λάμψη στα μάτια του κι ένιωθα πως όντως του άρεζα.

«τι έγινε τελικά με τον καθηγητή.»  τον ρώτησα ανυπόμονη να μάθω.

«να μην απασχολείς το μυαλό σου με τέτοιου είδους θέματα. Δεν πρόκειται να κάνει τίποτα.»  μου απάντησε κάπως ψυχρά από την στιγμή που του τον θύμισα, έχει τόσο πολύ επιρροή και έλεγχο ο Jimin σε έναν καθηγητή της σχολής μας;

«θα ήθελες την Παρασκευή να δειπνήσουμε μαζί;»  με ρώτησε διαλύοντας της σκέψεις μου.

Τον κοίταξα «πολύ!»  του απάντησα χαμογελώντας.

«απόψε έχω άπλετο χρόνο, εάν θέλεις μπορούμε να πάμε να δούμε καμιά ταινία.»  μου είπε περιμένοντας να δει τι θα απαντήσω.

Του χαμογέλασα και αμέσως κατάλαβε πως ήθελα πολύ να βγούμε. Δεν αλλάξαμε ρούχα, με έβαλε στο αμάξι του και κατεβήκαμε στην πόλη. Περάσαμε την κύρια είσοδο και κατευθυνθήκαμε προς το ταμείο. Όση ώρα αυτός θα αγόραζε χυμούς και δύο κυπελάκια ποπ κορν εγώ αγόρασα εισιτήρια για την ταινία που θα βλέπαμε. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν τύπος που του άρεζαν οι αισθηματικές, όμως ήθελα από καιρό να δω την συγκεκριμένη ταινία και την περίμενα πως και πως. Μπήκαμε στην αίθουσα η οποία ήταν ήδη γεμάτη. Καθίσαμε στης θέσεις μας ο ένας δίπλα στον άλλον και η ταινία δεν άργησε να ξεκινήσει.

Δεν ξέρω πως μπόρεσα τόση ώρα να  κρατήσω τα δάκρυα μου από το να τρέξουν στα μάγουλα μου. Το τέλος πλησίαζε και ένιωθα όλο και πιο χάλια, η ψυχολογία μου είχε πέσει στο φουλ και πλέον δεν μπορούσα να ελέγξω τα δάκρυα μου. Ο πρωταγωνιστής προσπάθησε να σώσει την βασική χαρακτήρα από το να αυτοκτονήσει σε μια στιγμή αδυναμίας με αποτέλεσμα να την πλησιάσει στο μέλλον και να την κάνει να δει τον κόσμο διαφορετικά αποκαλύπτοντας της πως σε κάθε μέροι του πλανήτη, στα ποιο ασήμαντα σημεία μπορούσες να δεις αυτό που κάνεις άλλος δεν μπορούσε.

Όμως το αγόρι ήταν τόσο κατεστραμμένος ψυχολογικά που στο τέλος κατέληξε να την αφήσει, από κει που πίστευα πως θα ήταν για πάντα μαζί απλά την άφησε και έφυγε. Την έκανε πιο δυνατή από ποτέ και την έκανε να χαίρεται ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα στην ζωή της, όμως την άφησε, ίσως ήταν πολύ κατεστραμμένος για να αντέξει να ζει σε έναν κόσμο σαν αυτόν. Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά τρεμάμενη και αρκετά τρομαγμένη. Δεν ξέρω αν με έβλεπε κάνεις σίγουρα θα με είχαν δει, όμως το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το τέλος της ταινίας και τα λόγια του Taehyung. Ήδη είχα αρχίσει από καιρό να νιώθω διαφορά για τον Jimin, κι αν κάποια μέρα με άφηνε; τότε ένιωσα ένα απαλό άγγιγμα στο σημείο από όπου είχαν τρέξει τα δάκρυα μου. Με έναν τρυφερό και κάπως άγαρμπο τρόπο σκούπισε τα μάγουλα μου ενώ με κοιτούσε με το σκούρο βλέμμα του. Τον κοίταξα κι ένιωσα αμέσως ανακούφιση όταν κατάλαβα ότι βρισκόταν δίπλα μου και ότι δεν είχα μείνει μόνη.

Τι την ήθελα την ρομαντική ταινία; αφού ήξερα πως θα καταλήξω κλαίγοντας. Βγαίναμε από το κτήριο κι ένιωθα το πρόσωπο και τα αυτιά μου να έχουν πάρει φωτιά από την πίεση και το πολύ κλάμα. Μα ήμουν ακόμα πιο κόκκινη από την ντροπή που με κοιτούσαν όλοι λες και είχα κάτι το αστείο πάνω μου. Τον άκουσα να του ξεφεύγει ένα γάργαρο γέλιο από τα χείλη του και γύρισα να τον κοιτάξω ενοχλημένη.

«γιατί γελάς;»  τον ρώτησα μουτρωμένη.

Σταμάτησε δίπλα μου με τα χέρια στης τσέπες ενώ η άκρη των χειλιών του είχε σηκωθεί ελάχιστα. Έβγαλε τα χέρια του και τα έφερε στο πρόσωπο μου για να σκούπισε λίγα δάκρυα ακόμα.

«είσαι τόσο χαριτωμένη όταν κλαις.»  μου απάντησε λίγο πριν ξαναγελάσει.

Σταύρωσα τα χέρια μου και συνέχισα να προχωράω τσαντισμένη που με είχε κοροϊδέψει και πριν το καταλάβω είχε τρέξει προς το μέρος μου και με είχε αγκαλιάσει από πίσω τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από το στήθος μου.

«δεν σε κοροϊδεύω, απλά είσαι τόσο όμορφη.»  μου απάντησε κι εγώ απλά χαμογέλασα ευχαριστημένη.

Είχε ήδη σκοτεινιάσει και έξω έκανε τσουχτερό κρύο. Μπήκαμε στο αμάξι και δεν αργήσαμε να γυρίσουμε στην σχολή. Με συνόδευσε μέχρι το δωμάτιο μου και στάθηκε στην πόρτα για να με κοιτάξει. Γύρισα και τον αντίκρισα.

«σίγουρα να μην μπω μέσα; απ ότι βλέπω η Κλαίρη λείπει.»  διαπίστωσε γελώντας με σαρκασμό.

Με τέσταρε. Ήθελε να δει αν θα του έλεγα να περάσει και σίγουρα θα άρπαζε την ευκαιρία, αν πάλι του έλεγα όχι θα το έπαιζε νευρικός και ότι έκανε απλά πλάκα.

Τον πλησίασα και με την παλάμη μου άγγιξα το στήθος του, τα χείλη μου έφτασαν μέχρι το πρόσωπο του και κόλλησαν με τα δικά του. Μύριζε μια περίεργη γλυκιά μυρωδιά από ζαχαρωμένα ποπ κορν. Η γεύση που είχε ήταν απολαυστική και σχεδόν με έκανε να θέλω να του φάω τα χείλη. Τραβήχτηκε προς τα πίσω και με κοίταξε σίγουρος πλέον πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να μπει.

«πέσε νωρίς για ύπνο και ξεκουράσου.»  με συμβούλεψε στοργικά «αύριο θα περάσω να πάμε μαζί στο μάθημα.»  μου υποσχέθηκε και μου έδωσε ένα φιλί στο προσκέφαλο μου πριν φύγει.

Το πρωί όπως μου υποσχέθηκε πέρασε από το δωμάτιο μου και πήγαμε μαζί στην σχολή. Ακόμα προσπαθούσα να συνηθίσω τα αδιάκριτα βλέμματα των παιδιών αλλά μάλλον όσο θα ήμουν με τον Jimin έτσι θα γινόταν κάθε φορά που θα μας έβλεπαν μαζί. Σίγουρα αυτός και ο Taehyung ήταν τα πιο γνωστά αγόρια του σχολείου και μπορεί και τα πιο πλούσια. Τραβούσαν την προσοχή αλλά περισσότερο γιατί ήταν εκθαμβωτικά όμορφοι και ελκυστικοί.

Δεν είχε περάσει αρκετή ώρα από την στιγμή που ξεκίνησε το μάθημα όταν μας διέκοψε μια γυναίκα μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα. Πλησίασε την καθηγήτρια στην έδρα και κάτι της ψιθύρισε στο αυτί. Η γυναίκα γύρισε προς το μέρος μας και έψαξε με το μάτι της.

«Kim Taehyung.»  κοίταξε τον Tae που καθόταν λίγο πιο πέρα ο οποίος φάνηκε έκπληκτος χωρίς να έχει ιδέα τον λόγο που τον φώναζαν «σε θέλουν στο γραφείο της διευθύντριας.»  τον ενημέρωσε.

Αυτός σηκώθηκε κάπως μπερδεμένος και ακολούθησε την γυναίκα που είχε μπει προηγουμένως. Ο Jimin δίπλα μου έδειχνε αδιάφορος όμως εμένα μου είχε κίνηση την περιέργεια όλο αυτό. Δεν είχαν περάσει μερικά λεπτά και τότε χτύπησε η πόρτα της αίθουσας και μπήκε μέσα ένας μελαμψός παχουλός άντρας με μουστάκι και στολή αστυνομικού.

«συγγνώμη αλλά πως μπαίνετε έτσι μέσα στην αίθουσα;»  ρώτησε τον αστυνομικό  «θα μου τρομάξετε του μαθητές μου.»  του είπε αρκετά ενοχλημένη λίγο πριν σωπάσει για να ελέγξει τι ήθελε το όργανο.

«Park Jimin.»  έψαξε με το βλέμμα του να δει ποιος θα απαντούσε στο όνομα αυτό.

Το πρόσωπο του Jimin από αδιάφορο άλλαξε σε έκπληκτο, τι τον ήθελε ο αστυνομικός τον Jimin; σηκώθηκε όρθιος και τον κοίταξε μπερδεμένος.

«νεαρέ μου ακολουθήστε με παρακαλώ μέχρι έξω.»  του είπε αυστηρά περιμένοντας τον για να τον πλησιάσει.

O Jimin κοίταξε το χλωμό μου βλέμμα και απλά μου έκλεισε το μάτι για να με καθησυχάσει λίγο πριν πλησιάσει τον αστυνομικό. Ο Tae δεν είχε επιστρέψει ακόμα καθώς και ο Jimin που έλειπαν ήδη αρκετή ώρα. Τι να είχε συμβεί; ήταν όλα εντάξει; με έτρωγε η περιέργεια και η αγωνία καθώς δάγκωνα νευρικά το δέρμα γύρω από τα νύχια μου. Μετά από λίγη ώρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Jimin μόνος τους χωρίς να μιλήσει στην καθηγήτρια και απλά πλησίασε και έκατσε στην θέση του. Το βλέμμα του έδειχνε χλωμό και αρκετά σοκαρισμένο, σαν να είχε μάθει κάτι το οποίο τον ξάφνιασε. Σήκωσε το πρόσωπο του και με κοίταξε διακριτικά ενώ έδειχνε να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε. Ακόμα και η Άλισον είχε γυρίσει για να τον κοιτάξει όταν κατάλαβε πως κάτι δεν ήταν σωστό σε όλο αυτό. Όταν τελείωσε η ώρα οι περισσότεροι απλά ψιθύριζαν διαφορά καθώς έβγαιναν από την αίθουσα. Η Άλισον σηκώθηκε αμέσως και μας πλησιάσαμε κοιτώντας τον Jimin ο οποίος έδειχνε χαμένος στης σκέψεις του.

«Jimin που είναι ο Tae;»  τον ρώτησε περίεργη εφόσον δεν είχε γυρίσει ακόμα στο μάθημα.

Δεν πήρε καμία απάντηση έδειχνε αρκετά σκεπτικός για να ακούσει το οτιδήποτε.

«τι συνέβη; γιατί φώναξαν τον Taehyung και ύστερα εσένα ή αστυνομία;»  τον ρώτησα θέλοντας να μάθω τον λόγο που έδειχνε τόσο χλωμός.

Με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο λίγο πριν στραφεί στην Άλισον «βρήκαν την Μία νεκρή στο διαμέρισμα της.»  απάντησε κάπως άτονα με φωνή που σχεδόν δεν ακουγόταν.

«τι λες;»  τον ρώτησε η Άλισον μπερδεμένη και εγώ απλά τον κοίταξα με το ίδιο βλέμμα που είχε κι αυτός.

«πως; ποτέ;»  τον ρώτησε ξανά η Άλισον και τότε φάνηκε να προσπαθεί να συγκροτήσει της σκέψεις του.

«οι γείτονες παραπονέθηκαν για μια περίεργη μυρωδιά που ερχόταν από το διαμέρισμα της Μία. Απ ότι κατάλαβα οι γονείς της είχαν καλέσει ήδη την αστυνομία διότι η Μία δεν είχε επικοινωνήσει μαζί τους για τουλάχιστον τέσσερις μέρες. Σήμερα τα ξημερώματα την βρήκαν στο σπίτι της νεκρή.»

«δηλαδή εννοείς πως ήταν νεκρή στο διαμέρισμα εδώ και τέσσερις μέρες;»  τον ρώτησε έκπληκτη και αρκετά ανήσυχη.

Ο Jimin σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε, κάτι πέρασε από το μυαλό του μπόρεσα καθαρά να το δω στα μάτια του. Γιατί κάτι μου έλεγε πως ο θάνατος της Μία δεν ήταν τυχαίος;

To be continued ⬇️