~

Σηκώθηκα από το κρεβάτι τρίβοντας τα μάτια μου. Κατάφερα να κοιμηθώ για δύο ώρες αλλά ένιωθα ακόμα σαν ζόμπι. Η Κλαίρη κοιμόταν δίπλα μου και σχεδόν την άκουγα να ροχαλίζει. Μάλλον θα γύρισε την ώρα που κοιμόμουν. Σηκώθηκα όρθια φορώντας της παντόφλες μου και άρπαξα μια πετσέτα προσώπου και την οδοντόβουρτσα μου. Ήταν γύρω στης οχτώ και το μέρος έδειχνε τελείως άδειο.
Πλησίασα τον καθρέφτη και κοίταξα τα μαυρισμένα μου μάτια. Έδειχνα όντως σαν ζόμπι. Ξέπλυνα το πρόσωπο μου και αφού έπλυνα τα δόντια μου γύρισα στο δωμάτιο. Κοίταξα το κινητό μου και διαπίστωσα πως είχα ένα μήνυμα από την Σαρίνα. Ήταν ήδη ξύπνια και με ενημέρωνε πως ήταν στην δουλειά. Άνοιξα την ντουλάπα μου και έψαξα για ρούχα. Το μάτι μου έπεσε στο σακάκι του που είχα αφήσει στην γωνία του κρεβατιού μου.

Άρπαξα βιαστικά ένα μαύρο τζιν και μια πλεκτή άσπρη μπλούζα. Ο καιρός έδειχνε πως μάλλον θα βρέξει οπότε αποφάσισα να ντυθώ ζεστά. Βγαίνοντας έξω ένιωσα το κρύο αεράκι να γλιστράει ανάμεσα από τον σβέρκο μου ανεμίζοντας στον ρυθμό του τα μαλλιά μου. Προχώρησα με βιαστικά βήματα ως την καφετέρια και μπήκα μέσα. Δεν είχε πολύ κόσμο. Μια μικρή παρέα και κάνα δυο τρία άτομα μόνα τους. Πλησίασα στο ταμείο και κοίταξα την Σαρίνα που στεκόταν πλάτη σε εμένα παίζοντας με το κινητό της.
Έβηξα και γύρισε βιαστικά να με κοιτάξει. Όταν κατάλαβε ότι ήμουν εγώ μου έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο.

«που χάθηκες εσύ κορίτσι;»  με ρώτησε ετοιμάζοντας τον χυμό μου «από προχθές έχω να σε δω.»

Αποφάσισα να της αποκρύψω το γεγονός πως πήγα στο μαγαζί των αγοριών για δουλειά διότι δεν ήξερα αν θα συνέχιζα. Δεν ήθελα να την κάνω να στεναχωρηθεί άδικα, διότι ήξερα πως δεν θα της άρεζε καθόλου αυτή η ιδέα.

«να μωρέ..»  της είπα καθώς έξυνα τον σβέρκο μου χαμογελώντας νευρικά.

«τι;»  με ρώτησε την στιγμή που σταμάτησε να κάνει ότι έκανε για να με κοιτάξει καχύποπτα.

«βγήκαμε με την αδερφή σου για ένα ποτό.»

Της απάντησα και αμέσως στένευσε τα μάτια της και με κοίταξε προσεκτικά «να φανταστώ σε ποιανού κλαμπ πήγατε;»  ρώτησε δίνοντας μου τον χυμό στα χέρια «άστο καλύτερα, ξέρω ήδη.»

«να μωρέ την ξέρεις την αδερφή σου, δεν μπορείς να της πεις οχι.»

«φαντάζομαι.»  απάντησε γελώντας.

«γνώρισα και τον αδερφό σας.»  της είπα αμέσως μόλις το θυμήθηκα.

«ωχ.»  με κοίταξε μελαγχολικά «ήταν ανάγκη;»  με ρώτησε λίγο πριν γελάσει δείχνοντας ντροπιασμένη.

Γέλασα μαζί της και έκανα στην άκρη για να δώσει την παραγγελία του ένας νεαρός που μόλις μας είχε πλησιάσει στο ταμείο. Την άφησα να κάνει την δουλειά της και εγώ απλά έκατσα στην θέση μου δίπλα στο παράθυρο, όπως πάντα. Άφησα τον χυμό στην άκρη και έβγαλα το λάπτοπ από την τσάντα που είχα μαζί μου ώστε να προσπαθήσω να κάνω της ασκήσεις από την σχολή.
Είχε περάσει αρκετή ώρα και ήδη ένιωθα έναν ελαφρύ πονοκέφαλο. Αφαίρεσα τα γυαλιά μου και κοίταξα την Σαρίνα. Παρά το γεγονός ότι έξω φυσούσε δυνατά και έκανε κρύο πολύς κόσμος είχε έρθει για να πιει  καφέ. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Εδώ και αρκετή ώρα ο ουρανός είχε καλυφτεί με πυκνά μαύρα σύννεφά όμως δεν έλεγε να βρέξει.

Μάζεψα τα πράγματα μου και κατευθύνθηκα προς την βιβλιοθήκη της σχολής που ευτυχώς ήταν ανοιχτή ακόμα και της Κυριακές. Δεν υπήρχε σχεδόν ψυχή, μόνο μερικά άτομα που διάβαζαν μαζί σε ένα τραπέζι παραπέρα και μια άδεια καρέκλα με μια μαύρη τσάντα επάνω της χωρίς τον ιδιοκτήτη της. Άφησα τα πράγματα μου σε μια θέση κρατώντας μια απόσταση από την  καρέκλα αυτού του ατόμου και κατευθύνθηκα προς τα βιβλία. Εκτός από εγκυκλοπαίδειες και βιβλία σχετικά με τα μαθήματα της σχολής είχε και διάφορα μυθιστορήματα διάσημων συγγραφέων. Τράβηξα ένα βιβλίο για να διαβάσω την περίληψη της, όταν από την άλλη πλευρά πρόσεξα έναν άντρα.
Δεν φαινόντουσαν τα μάτια του, μόνο το κάτω μέρος του προσώπου του και τα χείλη του. Το δέρμα του έλαμπε εκθαμβωτικά λες και χρησιμοποιούσε μάσκες προσώπου συστηματικά. Τα χείλη του ήταν αφράτα με μια ανοιχτή απόχρωση του ροζ. Αν και δεν έχω φιλήσει ποτέ μου κάποιο αγόρι, εκτός από τον Tae, αυτά τα χείλη μου φαίνονταν ιδιαίτερα γνωστά. Τον παρατηρούσα για αρκετή ώρα πως ξεφύλλιζε με χάρη τα φύλα από το βιβλίο που κρατούσε με προσοχή. Κάποια στιγμή σταμάτησε και πριν το καταλάβω έσκυψε το πρόσωπο του και με κοίταξε από την άδεια θέση που προηγουμένως είχα πάρει το βιβλίο. Κρύφτηκα πίσω από την βιβλιοθήκη αποφεύγοντας να τον κοιτάξω αγκαλιάζοντας με δύναμη το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου. Με είδε; όχι δεν με είδε. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή ανάμεσα από τα στήθοι μου και ένιωθα σαν παιδί που το είχαν πιάσει να κάνει κάποια ζημιά. Ξανά κοίταξα και δεν ήταν κανείς. Άφησα το βιβλίο στην θέση του και τότε ένιωσα την ζεστασιά του κορμιού του αρκετά κοντά στο δικό μου. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα το χέρι του που ακουμπούσε ένα ράφι με βιβλία ακριβώς δίπλα από το πρόσωπο μου. Έστρεψα αργά το βλέμμα μου και τον αντίκρισα. Φορούσε ένα άσπρο μπλουζάκι με ένα τζιν τζάκετ με λευκή γούνα από την εσωτερική πλευρά του. Στεκόταν δίπλα μου και με επεξεργαζόταν με ένα ιδιαίτερα τρομαχτικό για τα μάτια μου χαμόγελο. Στο πρόσωπο του φορούσε μαύρα γυαλιά μυωπίας, τα οποία πιστεύω πως φορούσε απλά για στυλ, μέσα από τα οποία με κοιτούσαν τα σκοτεινά γκρι του μάτια.

«μου φάνηκε η με παρακολουθούσες προηγουμένως;» 

Ένιωσα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά την ώρα που έστρεφα το κορμί μου προς το μέρος του. Τελικά μάλλον με είδε.

«όχι δεν νομίζω.»  του απάντησα βιαστικά.

Τράβηξε το χέρι του από το ράφι και στάθηκε όρθιος μπροστά μου σταυρώνοντας τα χέρια του μεταξύ τους.

Ξερόβηξα κοιτώντας γύρω μου ώσπου αποφάσισα να του μιλήσω «δεν πρόλαβα να σου πω ευχαριστώ εχθές.»  του είπα χαμογελώντας και αυτός απλά με προσπέρασε.

Τον ακολούθησα από πίσω και τον είδα που κατευθυνόταν προς την τσάντα που είδα προηγουμένως.

«λοιπόν σε ευχαριστώ.»

«δεν κάνει τίποτα.»  απάντησε χωρίς να με κοιτάξει καθώς έβαζε κάποια βιβλία στην τσάντα του.

«ήθελα να σου πω ευχαριστώ και για προχθές το βράδυ. Απ ότι κατάλαβα εσύ ήσουν αυτός που με γύρισε στον κοιτώνα. Σου είμαι ευγνώ...»  γύρισε απότομα και με κοίταξε διακόπτοντας την πρόταση μου.

«με ευχαρίστησες, θέλεις τίποτα άλλο;»  με ρώτησε ειρωνικά «και τώρα που το σκέφτομαι έχεις να μου επιστρέψεις το σακάκι μου.»  μου απάντησε επιθετικά με έναν τόνο ειρωνείας στην φωνή του.

«θα στο επιστρέψω, σήμερα κι όλας.»  του απάντησα βιαστικά διαβεβαιώνοντας τον.

Στραβοκατάπια και τον κοίταξα καθώς έπαιζα τα δάχτυλα μου νευρικά μεταξύ τους. Καταλάβαινε πως υπήρχε κάτι ακόμα για το οποίο ήθελα να του μιλήσω.

«Jimin.»  στο άκουσμα του ονόματος του με κοίταξε απορημένος. Ήταν η πρώτη φορά που τον φώναζα με το όνομα του;

«υπάρχει κάτι για το οποίο θέλω να σου μιλήσω.»

«σε ακούω.»  σταύρωσε τα χέρια του κοιτώντας με υπεροπτικά.

«προχθές το βράδυ με βοήθησες να ξαπλώσω στο κρεβάτι, σωστά;»  τον ρώτησα αβέβαιη.

Αυτός κόπιασε για λίγο και τοποθέτησε τα χέρια του μέσα στης τσέπες του παντελονιού του άβολα «έδειχνες πολύ χάλια, δεν ταίριαζες ούτε με το πάτωμα.»  απάντησε προσπαθώντας να ακουστεί όσο περισσότερο ειρωνικός μπορούσε.

Απέφυγα το σχόλιο του και τον ρώτησα «μήπως έγινε..»  κούνησε το κεφάλι του προσπαθώντας να καταλάβει αυτό που ήθελα να του πω «μήπως..»  ένιωθα έναν έντονο κόμπο στον λαιμό μου πράγμα που με δυσκόλευε να μιλήσω. Εντάξει, δεν ήταν και ότι πιο εύκολο να ρωτήσεις κάτι τέτοιο σε έναν άνθρωπο σαν αυτόν.

«μήπως εκείνο το βράδυ κάναμε κάτι που δεν έπρεπε; η μνήμη μου είναι πολύ θολή και..»  με διέκοψε το γάργαρο γέλιο του που ξεχύθηκε στους ήσυχους τοίχους της βιβλιοθήκης. Δεν κατάλαβα για τι πράγμα γελούσε ακριβώς.

Συνέχισε για αρκετή ώρα και μόνο που δεν έπεσε κάτω. Σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια του ενώ δεν έπαυε να γελάει.

«πιστεύεις ότι έγινε κάτι μεταξύ μας;»  με ρώτησε και άρχισε πάλι να χαχανίζει με έναν άβολο τρόπο.

Ένιωθα όλο και πιο άσχημα και τα βλέμματα της παρέας που διάβαζε από πριν δεν με βοηθούσαν. Ένιωσα το πρόσωπο μου να παίρνει φωτιά από θυμό και ντροπή. Με κορόιδευε μπροστά στα μούτρα μου και δεν έκανε τον κόπο καν να μου μιλήσει ευγενικά. Απλά γελούσε σαν καθυστερημένος. Άρπαξα τα πράγματα μου και ήμουν έτοιμη να φύγω όταν με σταμάτησε το χέρι του. Με τράβηξε απότομα κοντά του και με κοίταξε εκνευρισμένος στα μάτια «πιστεύεις πως θα γυρνούσα ποτέ μου να σε κοιτάξω;»  με ρώτησε σφίγγοντας το χέρι μου απειλητικά, περιμένοντας πραγματικά να δει τι θα του απαντήσω, όμως εγώ δεν ήξερα τι να πω «μήπως νόμιζες ότι σε φίλησα και το ευχαριστήθηκα; και γι αυτό σε βοήθησα εχθές επειδή σε γουστάρω; κάνε μου την χάρη κοριτσάκι μου.»  μου απάντησε πετώντας μακριά του το χέρι μου.
Εγώ ένιωθα τα μάτια μου ήδη να τσούζουν και απλά τον κοιτούσα χωρίς να καταλαβαίνω τι συνέβαινε «το έκανα γιατί σε λυπήθηκα, επειδή δεν έχεις ιδέα που πας να μπλέξεις.»  συνέχισε κοιτώντας με από ψηλά ειρωνικά «δεν θα χαράμιζα ποτέ μου κανένα φιλί για εσένα.» δήλωσε ψυχρά «προτιμώ να φιληθώ με την βιβλιοθηκάριο που είναι και πενήντα χρονών πάρα με εσένα.»  ολοκλήρωσε και πήρε μια βαθιά ανάσα για να με κοιτάξει.

Ένοιωθα τα πόδια μου να τρέμουν και την καρδιά μου να χτυπάει εξωφρενικά δυνατά. Καυτά δάκρυα κυλούσαν πάνω στα κατακόκκινα μάγουλα μου. Κρατώντας σφιχτά τα πράγματα μου ανάμεσα στα χέρια μου το έβαλα στα πόδια και έτρεξα να φύγω μακριά του. Βγήκα έξω από το κτήριο τρέχοντας. Η όραση μου ήταν θολή από τα πολλά δάκρυα που γέμιζαν τα μάτια μου πράγμα που με έκανε να σκοντάψω την ώρα που έτρεχα και να πέσω πάνω στα γόνατα μου. Τα πράγματα μου βρέθηκαν σκορπισμένα στο κρύο δάπεδο ενώ τα χέρια μου προσπαθούσαν να με κρατήσουν όρθια. Τα δάκρυα μου έβρεχαν το γκρίζο του τσιμέντου και ένιωθα το κορμί μου να τρέμει σαν το ψάρι. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω με την ανάσα μου να κόβεται κάθε τόσο. Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο το ότι μου μίλησε έτσι άσχημα, το ότι μας άκουσαν και άλλα άτομα η το ότι δεν του άρεζα; Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει ενώ τα αυτιά μου βούιζαν έντονα.

Άργησα να ακούσω την φωνή του να αποκαλεί το όνομα μου σκύβοντας δίπλα μου.

«Σαμ;»  ένιωσα έναν ζεστό άγγιγμα πάνω στην πλάτη μου.

Σήκωσα το πρόσωπο μου και αντίκρισα τον Jin που με κοιτούσε αναστατωμένος «είσαι καλά, τι σου συνέβη;»  χωρίς να πάψω να κλαίω έπεσα στην αγκαλιά του και αυτός ανταποκρίθηκε με το να με σφίξει δυνατά.
...
Μου πρόσφερε μια ζεστή κούπα τσάι και έκατσε απέναντι μου. Ο Jin πέρασε το μπουφάν του γύρω από τους ώμους μου για να με ζεστάνει, ενώ προσπαθούσα ακόμα να συνέλθω. Έφυγα σαν κυνηγημένη από την βιβλιοθήκη ξεχνώντας το τζάκετ μου εκεί. Ο Jin έκατσε δίπλα μου και οι δύο τους με κοίταξαν απορημένοι.

«είσαι καλά;»  με ρώτησε η Σαρίνα ανήσυχη κοιτώντας τα πρησμένα κόκκινα μάτια μου.

«καλά είμαι μην ανησυχείς.»  της απάντησα χωρίς να την κοιτάξω στα μάτια αφήνοντας την κούπα πάνω στο τραπέζι.

«μα τι συνέβη;»  με ρώτησε με
ενδιαφέρον.

Κάποιος ήθελε να παραγγείλει έτσι χτύπησε το κουδουνάκι δίπλα στο ταμείο.

«γαμωτο μου, επιστρέφω.»  έβρισε εκνευρισμένη και σηκώθηκε για να του πάρει παραγγελία.

Η Jin με κοιτούσε σιωπηλός. Κάποια στιγμή γύρισα και τον κοίταξα. Αυτός μου χάρισε ένα χαμόγελο χωρίς να ρωτήσει κάτι.
Πέρασε αρκετή ώρα χωρίς να μιλήσουμε και απλά πίναμε και οι δύο το τσάι μας σιωπηλοί. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και ξανά έφερα την κουβέντα στο μυαλό μου "πιστεύεις ότι θα γυρνούσα ποτέ μου να σε κοιτάξω;" ο τρόπος που το έλεγε μου έδειχνε ξεκάθαρα το μίσος και την αηδία που ένιωθε για εμένα "το έκανα γιατί σε λυπήθηκα." όπως είπε και αυτός ότι έκανε το έκανε από λύπηση.

Έχωσα το πρόσωπο μου ανάμεσα στης παλάμες μου πληγωμένη από τα λόγια του. Με έκανε να νιώσω τόσο ηλίθια. Μα τι σκεφτόμουν; εννοείτε πως δεν θα του άρεζα. Πως θα με φιλούσε εκείνη την μέρα στο παιχνίδι εάν με σιχαινόταν; όσο τα σκεφτόμουν ένιωθα όλο και πιο πολύ ηλίθια. Μα τι πίστεψα; είχα θολώσει από την συμπεριφορά του και την δελεαστική εμφάνιση του που δεν πρόσεξα πως όλα τα έκανε από λύπηση.

«Ήμουν πραγματικά για λύπηση.»  ψιθύρισα στον εαυτό μου νιώθοντας το ζεστό του άγγιγμα και πάλι στον ώμο μου. Πήρα τα χέρια μου από το πρόσωπο μου και τον κοίταξα.

«δεν είσαι για λύπηση.»  είπε αυστηρά «οποίος σε έκανε να πιστέψεις κάτι τέτοιο τότε είναι πολύ ηλίθιος.» μου απάντησε χαρίζοντας μου ένα τρυφερό χαμόγελο.

Μου ξέφυγε ένα μικρό γέλιο. Είχε δίκιο. Ήταν ένας ηλίθιος! Δεν έπρεπε να νιώθω άσχημα επειδή ένας ηλίθιος σαν αυτόν με έβλεπε με τέτοιον τρόπο. Ήξερα ποια ήμουν και τι άξιζα, κι κανένας Jimin δεν θα με έκανε να πιστέψω κάτι διαφορετικό.