Τα πραγματα ηταν δυσκολα! Ηταν γαμημενα δυσκολα! Επρεπε να μιλησω στην Βι και να μην κανω καμια μαλακια που θα την εκανε να μην μ' ακουσει... Αν τα καταφερνα ολα αυτα, τοτε ισως, ισως... θα ειχα... μια ευκαιρια... να με... συγχωρησει...

Η κατασταση ηταν δυσκολη! Ηταν γαμημενα και σκατωμενα δυσκολη! Ειχα προδωσει την καλυτερη μου φιλη και οχι μονο! Η Βι δεν ηταν μονο η καλυτερη μου φιλη, ηταν επισης και ο ανθρωπος που με καταλαβαινε περισσοτερο στον κοσμο, περισσοτερο και απο τους παππουδες μου! Εκεινοι ηξεραν ποσο πολυ αδυναμια της ειχα κι επιπλεον ηξεραν ποσο πολυ την αγαλπουσα αυτη τη γυναικα! Γιατι πλεον δεν ηταν κοριτσακι οπως ηταν στο στο δημοτικο οταν την πρωτογνωρισα. Ηταν μια γυναικα με τα ολα της! Δεν ηταν στρουμπουλη, οπως μικρη, ντυνοταν ωραια -και χαιρομαι που αλλαξε το στυλ της γιατι αυτο την εκανε κουκλαρα! Οχι πως με τα δικα της ρουχα ηταν ασχημη, διαολε, οχι! Απλα αυτα τα ρουχα την εκαναν πιο γυναικα και λιγοτερο κοριτσακι, αν καταλαβαινετε τι εννοω. Και καθε φορα που την εβλεπα, για καποιο λογο, χαιρομουν...εμενα παντα...ικανοποιημενος...σαν...γαμωτο, δεν ξερω, να γεμιζε η μερα μου...

Μερα με τη μερα -αφου ειχα βαλει καλα στο ηλιθιο, στο γαμημενο μυαλουδακι μου- οτι εγω εφταιγα για ολο τον πονο και την προδωσια που νιωσαμε και οι δυο, τοσο εγω οσο και η Τορι, ειχα αυτην την παραξενη αναγκη να την...δω... Η αναγκη να της μιλησω, να της εξηγησω, μου ειχε γινει...απαραιτητη! Επρεπε να ξερει... Επρεπε να με σγγχωρησει και να με δεχτει παλι πισω σαν φιλο της. Αυτος ηταν ο στοχος μου, να της αποδειξω οτι επρεπε και οτι αξιζε να με συγχωρησει, και αυτο δεν θα ηταν ευκολο, οπως ολες οι κοπελες που ειχα ριξει στο κρεβατι. Εκεινη ηταν δυσκολη. Οχι πως ηθελα να την ριξω στο κρεβατι, οχι, προς Θεου! Η Τορι ηταν παντα, απο τοτε που αρχισαμε να κανουμε παρεα, -τη θεωρουσα ως τη μικρη αδερφουλα που στη συνεχεια απεκτησα.

Τη ιδια μερα κιολας σηκωθηκα ντυθηκα και χωρις να παρω καν τα βιβλια για το σχολειο, εφυγα ανυπομονωντας να της μιλησω επιτελους ως φιλος προς φιλη, ως αδερφος προς αδερφη. Χωρις να το καλοσκεφτω και να προλαβω να το καταλαβω, βρισκομουν στην αυλη του σχολειου και κατευθυνομουν προς την αιθουσα χημειας. Το κουδουνι δεν ειχε πολλη ωρα που χτυπησε κι ετσι σκεφτηκα οτι -λογικα- ο καθηγητης μου θα με αφηνε να μπω, με απουσια αλλα θα με αφηνε τουλαχιστον να "παρακολουθησω".

Μονο αυτο δεν ειχα σκοπο να κανω! Θα ηταν και εκεινη εκει! Θα επρεπε να της μιλησω κι εκεινη να με ακουσει. Δεν θα ειχε αλλη επιλογη! Στην ταξη ηταν παντα προσοχη και ηρεμη αλλα δραστηρια, ως δευτερη απουσιολογος. Δεν την επαιρνε να κανει φασαρια, δεν της αρεσε να κανει φασαρια...

Ωραια... Εγω ειχα σχεδιο και ηρθε η ωρα να το εφαρμοσω. Διεσχισα το εισογειο μεχρι και το τελος του διαδρομου οπου βρισκοταν το εργαστηρι της Χημειας. Χτυπησα την πορτα και χωρις να παρω απαντηση μπηκα μεσα.

Κοιτα που καταντησες!, με μαλωσε η φωνη μεσα στο κεφαλι μου, Να χτυπας την πορτα! Εσυ ποτε δεν χτυπας την πορτα, απλα μπουκαρεις... αυτο ειναι το πραγμα σου, αυτο κανεις! Την αγνοησα και μπηκα στη αιθουσα.

"Καλως τον κι ας αργησε!" Ειπε ο Λαγος. "Πως εισαι; Καλυτερα παει η κοιλια, κ.Πειν;" ρωτησε και με βρηκε απροετοιμαστο, αφου η μαμα μου ειχε παει μονη της να δικαιολογησει τις απουσιες μου χωρις να μου πει πια θα ηταν η δικαιολογια.

"Ε, οχι, οχι δεν ειναι καλυτερα" απαντησα και αναζητησα με τη ματια μου την Τορι μεσα στο πληθος των μαθητων.

"Τοτε, γιατι βρισκεστε εδω;" ειπε οταν εγω εντοπισα την Τορι σκυμμενη πανω απο τον παγκο της με τα διαφορα συγκινονουντα δοχεια και μη.

Με δυσκολια συγκεντρωθηκα σε αυτα που μου ελεγε ο καθηγητης μου. Η προσοχη μου ηταν στραμμενη σε κεινη και αποκλειστικα σε κεινη. Η φωνη του κ.Λαγου ειχε εξαφανιστει απο το μυαλο μου κι εβλεπα μονο εκεινη...συλλογιζομενος οτι καποτε με εμπιστευοταν τοσο πολυ που θα μπορουσε...δεν ξερω, να μου, ε, εμπιστευτει τον τραπεζικο λογαριασμο της οικογενειας της! Κι εγω φυσικα, δεν θα την απογοητευα! Και τοτε η μια ματια της στραφηκε πανω μου.

Ενιωσα τις ακρες των χειλιων μου να ανυψωνονται καθως, και μια πρωτογνωρη αισθηση να τρεξω στο πλευρο της και να την βγαλω εξω σηκωτη, την ενοχλουσε δεν την ενοχλουσε! Δεν με απασχολουσε! Πραγματικα το μονο που με ενοιαζε ηταν να με συγχωρησει. Αν γινοταν αυτο, τοτε-

Τα ματια της με μαλωσαν και με εβγαλαν απο τις σκεψεις μου. Γαμωτο, ηταν τοσο ομορφα! Βλακα! Μην την κοιτας ετσι! Αλλα μου ηταν αδυνατο... Ετσι οπως με κοιτουσε...

Κούνησε το κεφάλι της θυμωμενα, σαν να μου ελεγε Τι κανεις;! Ολη η ταξη σε κοιτάει, κι εσυ κοιτας εμενα; Μου εκανε νεύμα προς την μερος του καθηγητή και τοτε εγω ξύπνησα.
"Συγνώμη, κυριε Λαγε, δεν σας άκουσα. Μπορείτε να επαναλάβετε;" ρώτησα ευγενικα. Μα τι στο καλο εχω παθει!;

"Ναι... βέβαια!" Ειπε σαστιμενα ο κ.Λαγος. "Λεω, γιατι βρίσκεστε εδω"

Χαμογέλασα αυθόρμητα και έστρεψα τη ματια μου πανω της.

"Θελω απλα να διορθώσω κάποια πράγματα..." Τι;! Σοβαρά;! Τι εχω παθει, γαμώτο μου!

Η Βικτόρια κοίταξε προς τα πανω ενοχλημένη... απο ...εμενα, πιθανόν. Ο Λαγος κάθησε πανω στην εδρα του και κοιτουσε δύσπιστα μια εμενα και μια την Τορι, στενεβοντας τη ματια του.

Ξεροβηξα καταλαμβάνοντας οτι κατι στραβό πήγαινε με μεμα.

"Λοιπόν, ποιος θα εχει την τιμη να καθίσω διπλα του;"

"Και επέστρεψε!" Μουρμούρισε η Τορι φωνάζοντας και ολη η ταξη ξεσπασε σε γελια.

"Λοιπόν, κ.Πειν, νομιζω πως έχουμε μια εθελόντρια" ανακοινωσε ο φυσικος μας. "Τι λετε, δεσποινίς Δασκου;" συζητησε τα χερια στο στήθος.

"Οχι, ευχαριστώ, κ.Λαγε. Ειμαι μια χαρα και μονη μου!" Απαντησε εκεινη.

"Τοτε μπορείτε να καθισετε διπλα στον Αχιλλέα." Προτεινε ξανα.

"Μπα. Κριτικη την πρωτη επιλογή" Κατευθύνθηκα προς το θρανίο της Τορι και κάθισα.

"Σ' ευχαριστω, φιλε!" Με ειρωνεύτηκε ο Αχιλλεας καθως γυρνούσε απο ενα μπροστινό θρανίο για να με κοιτάξει.

Ανασηκωσα τους ώμους μου χαμογελώντας του αυταρεσκα. Η Γκρι κούνησε το κεφαλι της και σημείωσε κατι στο τετράδιο της.

"Τι γραφεις;" έσκυψα απο πανω της προσπαθώντας να δω τι στο καλο εγραφε.

"Να μην σε νοιάζει και ξεκολλα απο πανω μου!" Με έσπρωξε με τον αριστερό ωμο της.

Γέλασα και εδεσα τα χερια μου πισω απο το κεφάλι μου. Ποσο μου αρεσε να την τσιγκλαω! Σταύρωσα και το ποδι μου και προσπάθησα να φανω οσο πιο αλαζονικός γινόταν. 

"Φρόντισε να κρατήσεις και για λενα σημειώσεις."

"Γιατι, τα χερια σου τι τα 'χεις, διακοσμητικά; Να 'σαι σίγουρος οτι θα σου κρατήσω σημειώσεις!" Με ειρωνεύτηκε.

"Δεν εχω τετράδιο ουτε στυλό." Περηφανευτηκα.

"Προβλημα σου!"

"Το ξερω οτι θα το κάνεις!" Γελασα.

Με κοίταξε με τα ματια μισόκλειστα και τα χείλη σφιγμένα. Απλά με έκανε να θέλω να γελάσω ακόμα περισσότερο! Επνιξα ενα γελακι και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στον λευκό πίνακα που ηταν γεμάτος με μαυρα γράμματα και συμβολισμούς της Φυσικής. Αλλα οπως παντα, η Φυσική ηταν Φυσική, κι εγω ήμουν ο Κάρτερ Πειν και την μισούσα με ολο μου το είναι!

Γύρισα να κοιτάξω την Βι κι εκεινη εγραφε πυρετωδώς! Πως μπορουσε να ειναι τοσο αφοσιωμένη σε κατι;
Κάποτε ηταν εξίσου αφοσιωμένη και σε σενα... Τωρα... , εχει αλλα πραγματα να κανει... πιο σημαντικα!
Κάποια μερα θα γινω σημαντικεσ για δεκα Βι, κάποια μέρα...

Τα χαρακτηριστικα της ηταν σχεδον τσιτωμενα, φορώντας αυτα τα κόκκινα γυαλιά που της πήγαιναν τοσο πολυ...!

Μ' αυτα και με κεινα, τα ματια μου αρχισαν να κλείνουν και το κεφάλι μου μετα απο πεντε λεπτα επεσε πίσω και τα βλεφαρα μου έκλεισαν βαρια με την εικονα της να τριγυρίζει και στα πιο βαθιά λημέρια του μυαλού μου.

Ντριννννννν! Χτυπησε το κουδούνι και με ξύπνησε τον βαθυ μου υπνο. Κοίταξα γυρω μου χαμένος κι ετρυψα τα ματια μου νυσταγμενος.

"Τι εγινε; Ξύπνησε επιτέλους η ωραια κοιμωμένη;" ειπε η Τορι  καθως σηκωνόταν κι έφευγε.

"Τι;" ευτυχεί τα ματια μου. "Τι..." Τι στο καλο συμβαινει;! , ηθελα να πω.

Αναστεναξε και βγήκε απο την αίθουσα. Τι τρέχει; , ανακάτεψα τα μαλλιά μου. Ανοιγοκλεισα τα ματια μου προσπαθώντας να τα προσαρμοσω στο φως του ηλιου.

Σηκώθηκα απο το θρανίο -το οποιο πλέον ηταν άδειο- και κατευθύνθηκα προς την έξοδο της τάξης. Οταν...

"Κυριε Πειν," ακούστηκε η ρωμη του κ.Λαγου, "βλέπω ότι το μάθημα μου δεν ηταν και πολύ ενδιαφέρον για σας. Τι θα μπορουσε να κάνω για να σας φανεί πιο, πιο -καταλαβαίνετε- πιο ενδιαφέρον;"

"Εμ, δεν εχει κατι το μάθημα σας, κυριε, εγω απλά δεν τα 'χω καλα με την Φυσική, ξέρετε..."

"Μάλιστα, δηλαδη η Φυσική δεν σας γεμίζει το ματι;"

"Πειτε το κι ετσι" Αναζήτησα με τη ματια μου την Τορι, αλλα δεν εβλεπα στον διάδρομο του σχολείου, ουτε στην απεναντι τάξη. Γαμω την ατυχία μου μεσα γαμω!, σκέφτηκα. Που εισαι ρε Τορι; Που εισαι;

"Αχα, καταλαβαίνω. Θα το φροντίσω. Ισως θα χρειαστεί να καθήσεις με κάποιον ο οποιος τα 'χει καλα με την Φυσική...οπως..."

"Οπως..." Και ξαφνικά, ενιωθα ανυπομονησία για την απάντηση του. Θα ηταν αυτο που σκεφτόμουν -Τορι- η' θα ηταν κατι αλλο; Γαμώτο δεν μου αρέσει αυτο το συναίσθημα! Ας ειναι η Τορι, ας ειναι η Τορι! Ετσι δεν θα χρειαστεί να ψάχνω αφορμές για να της μιλάω. Θα μιλάμε ετσι κι αλλιώς, αφού θα είμαστε συνεργάτες και θα πρέπει να κάνουμε εργασίες μαζί. Διάολε, γιατι συμπεριφέρομαι έτσι! Τι στο διάολο εχω πάθει!

"Οπως η Δεσποινίς Δασκου" κι εγω παραλίγο να κανω τον γύρο ολόκληρου του σχολείου απο την χαρα μου!

Αντι αυτου, αρκέστηκα σε ενα νεύμα, και οχι σε πανηγυρισμούς, οπως θα έκανε ενα παιδάκι...

"Και σε παρακαλώ, Κάρτερ, μην μ' απογοητεύσεις. Εχεις μια ευκαιρία κι αυτή ειναι μαζι με την Τορι, αλλιώς την χάνεις και μένεις στην τάξη. Εγινα κατανοητός;" Μου μιλησε στον ενικο; Δεν εχει ξαναμιλησει ποτε και σε κανεναν στον ενικο! Shit, αυτή είναι η μόνη ευκαιρια που εχω να πέρασε στη Φυσική με καλο βαθμό και να κερδίσω την ξανα την εμπιστοσύνη της Βι...τ

"Μάλιστα, κυριε! Δεν θα σας απογοητεύσω!" Τον χαιρέτησα στρατιωτικα.

"Ωραια και τωρα που τα είπαμε, πήγαινε να την βρεις..." μου εκλεισε το ματι πονηρά.

"Ε... , κυριε, γιατι μου κλείνετε το ματι;"

"Ελα τωρα Κάρτερ, σε εχω για έξυπνο αγορι-αντρα."

"Οκ... Να φεύγω εγω..."

"Επρεπε να είχες φύγει ήδη!" Γέλασε.

"Ναι, σωστα!" Ειπα σαστιμενα. "Γεια σας και σας ευχαριστώ πολύ!" Βγηκα εξω τρέχοντας και αναζητώντας την Τορι.

Γιατι στον πουτσο να μου κλείσει το ματι; Και που στον πουτσο βρίσκεται η Τορι; Ηταν οι δυο κυρίαρχες ερωτήσεις που κρατούσαν το μυαλο μου απασχολημένο.

Την έψαχνα στους διαδρόμους ολόκληρου του σχολείου και δεν ηταν πουθενά. Και τοτε, την ειδα να βγαίνει μπροστα μου και να περπατάει μονη της -γεγονός ασυνήθιστο για κεινη, αφου την περικυκλωναν παντα οι κολλητες της και το αντίστροφο- κρατώντας τα βιβλια της.

Χαμογέλασα και με το που με ειδε έκανε επι τοπου στροφή κι έφυγε! Μα καλα, τι κανει; Μου κρύβεται;

Μεγάλωσα το βήμα μου και την ακολούθησα.

"Τορι!" Φώναξα. "Τορι! Περίμενε!"

Εκεινη ομως μονο αυτή δεν έκανε! Αρχισε αν τρέχει, με αποτελεσμα να πεσει πανω σε κάποιον που αυτος ο καποιος ηταν ο Αντώνης. Τα βιβλια της επεσαν κάτω. Έσκυψαν ταυτόχρονα και κουτουλησαν. Θα τον γαμησω! Ετρεξα προς το μέρος τους κι έσκυψα να βοηθησω την Τορι.

"Λυπάμαι Τορι, δεν σε ειχα ημουν αφηρημενος. Ασε με να σε βοηθήσω!" Απολογήθηκε σαν μαλακισμενος φλώρος που ηταν!

"Δεν πειράζει" του χαμογέλασε εκεινη, οταν εγω γρυλιζα: "Φύγε!"

Η Βι με κοιταξε συνοφρυωμενη, αλλα ταυτόχρονα θυμωμενη. Αλλα δεν με ένοιαζε!

"Συ-συγνώμη, Τορι" επανελαβε αγνοώντας με γεγονος που με έκανε τυφλό απο τον θυμό!

Σηκώθηκα όρθιος και τον έπιασα απο το φλωρικο πουκάμισο του.

"Ειπα φύγε! Δινε του! Πως το λενε!"

Δεν μεσω γιατι φερομουν έτσι... Απλά ήξερα οτι ο Αντώνης δεν ηταν και ο καλύτερος ανθρωπος για να πιάσεις παρέα, οχι πως εγω ημουν καλύτερος! Αλλα τουλαχιστον κάποτε η Τορι με εμπιστευόταν, κάποτε...!

Και στο κατω-κατω της γραφής, στον Αντώνη αρεσε απο παντα η Τορι! Και οταν μου ειχε ζητησει να τους κάνω κονε, εγω τον αγνόησα γιατι εκεινη αξιζε περισσοτερα απο αυτο... , απο αυτόν!

Κοίταξε την Τορι γεμάτος "απελπισία" και εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμη ηθελα να του κανω την μούρη κυμα! Παλιο μπασταρδε! Η Βικτόρια, όμως, έμεινε προσηλωμένη στο να μαζεύει τα πολλα της βιβλία. Ετσι, ο Μπασταρδαντωνης εφυγε χωρις να μπορεί να κανει τίποτα γι' αυτο! Κι εγω, με τη σειρα μου, εκμεταλεύτηκαν αυτο το γεγονός κι έσκυψα να βοηθήσω την πρώην φιλη μου. Εκείνη βλέποντας την κίνηση μου, μάζεψε οσο πιο γρήγορα μπορουσε τα βιβλια της αρπαζοντας απο το χερι μου και το τελευταίο βιβλίο. Και κάνοντας μεταβολή, έφυγε χωρις να πει τίποτα!

Σαστιμεσμενα, την ακολούθησα αργά.

"Ενα ευχαριστώ δεν θα 'βλαπτε." Της ειπα απαλα χωρις εντάσεις και μπούρδες.

"Δεν ήσουν υποχρεωμένος να με βοηθήσεις!" Μου αντιγύρισε σε τονο του στυλ "μας υποχρεωσεις".

"Ναι, ημουν!"

"Οχι, δεν ήσουν!" Συνέχιζε να προχωράει σχεδόν αγνοώντας με. "Επομένως, δεν ειμαι υποχρεωμένη να σε ευχαριστήσω!"

Και προχωρούσε και προχωρούσε αγνοώντας παντελώς την παρουσια μου. Σαν να μην ημουν εκει! Το έκανε επίτηδες!

"Σοβαρά τώρα; Θα συνεχίσεις να με αγνοείς σαν παιδάκι;"

"Πρώτον, δεν είμαι παιδάκι, και δεύτερον, ΝΑΙ." Έστριψε δεξιά και αρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες για τον πρωτο οροφο του κτιρίου.

Ετρεξα πίσω της.

"Και για ποσο καιρο νομίζεις  οτι αυτο το βιολί θα συνεχιστεί;"

"Για οσο καιρο χρειαστεί!"

Ανέβηκα τα πρωτα σκαλιά δυο-δυο και την εφτασα.

"Πολύ ώριμο, Τορι!"

"Ποιος μιλάει για ωριμότητα!" Καγχασε και σταμάτησε να ανεβαίνει.

"Εγω" ειπα σοβαρότατα σταματώντας μπροστα της.

Με κοίταξε για μια και μονο στιγμη. Αυτη δεν ηταν η φιλη μου! Αυτη ηταν μια μαρια που φορούσε η κολλητη μου για να προστατεύεται απο μαλακες οπως κι εγω!

Αυτος ο μπασταρδος (ο Μητσος) την ειχε πληγώσει κι εγω αντι να την προστατεύσω απο βλάκες σαν αυτόν, πηγα και την πλήγωσα με τον ιδιο τρόπο, αλλα ακόμα χειρότερα! Τι σου εχω κανει, Βι; Γιατι με αφησες να σε πλησίασω τοσο;!
Η σωστή ερώτηση είναι: Γιατι ειναι τοσο όμορφη;
Τι;
Ασ' τ' αυτα! Με λενα μιλας! Ξερεις την απάντηση...

Εκανα ενα βημα μπρος -πλησιάζοντας και παραβιάζοντας τον προσωπικο της χώρο. Εκανα να την αγγιξω  αλλα εκεινη τραβήχτηκε. Αναστεναξε.

"Ασ' το, Κάρτερ. Απλα ασ' το..." έφυγε.

Θα ορκιζομουν οτι θα μου φώναζε ξανα, αλλα δεν το έκανε...! Γιατι δεν το εκανε; Γιατι δεν με φώναξε;

"Τορι! Τορι!" Φώναξα και αυτη την φορα γύρισε και κατευθύνθηκε προς το μερος μου.

"Γαμώτο, Κάρτερ, τι θες παλι; Κοντεύει να χτυπησε το κουδούνι και πρέπει να βρίσκομαι στην τάξη πριν απο τους αλλους! Τι θες;"

Εσενα... Πισω... Τη φιλία μας... Και ολα οσα καναμε μαζι... Αλλα κυριως εσενα!

"Σε παρακαλώ, δωσε μου μια ευκαιρια να σου εξηγήσω-"

"Είχες την ευκαιρία σου πριν απο δυο χρονια και την έχασες! Αφησε με στην ησυχία μου!" Ξεκίνησε να προχωράει προς την αντίθετη κατευθυνση.

"Περίμενε, σε παρακαλώ... Ακουσε με..."

"Να άκουσω τι;!" Γύρισε σαν σίφουνας προς τη μερια μου. "Τις μαλακίες με τις οποίες με παραμυθιαζες τοσα χρονια! Τις υποσχέσεις οτι θα εισαι παντα διπλα μου! Τις υποσχέσεις που δεν κρατησες ποτε σου! Οχι, ευχαριστώ! Να μου λείπουν τέτοια ψέματα!" Ξέσπασε επιτέλους...

"Δεν ηταν ψέματα-" ξεκίνησα να λεω οταν με διέκοψε.

"Δεν ηταν ψέματα; Δεν ηταν ψέματα; Αν δεν ηταν ψέματα τοτε τι στο καλο ηταν;" Δεν ειχε και αδικο! Γαμώτο πως τα'χω κανει ετσι;! "Εισαι ενας μεγάλος, αλαζονικός, ψεύτης εγωισταρος! Αυτο εισαι! Και μην τολμήσει να μου ξαναμιλησεις! Εχεις πεθανει για μενα! Εισαι καιρος απο την Πρώτη Λυκείου!" Γύρισε κι εφυγε τρέχοντας.

Αουτς, αουτς και ΑΟΥΤΣ! Αυτο πόνεσε! Γαμώτο! Ειχε δικιο! Οχι μονο δεν κρατησα την υπόσχεση μου, αλλα ημουν κι ενας βλάκας, εγωιστικος αλαζόνας! Γαμώτο! Τωρα πως θα της μιλήσω ξανα;

Εδωσα τα χερια μου μεσα στις τσέπες του παντελονιού και κατέβηκα τις σκάλες. Αυτο το πρωινό ειχα ξυπνήσει με την καλυτερη διάθεση που ειχα ποτε στην ζωη μου νιώθοντας οτι θα μπορουσα επιτέλους να διορθώσω κάποια πράγματα. Να ομως που τα γεγονότα δεν ωφέλησαν την ημερα μου. Τωρα ηθελα απλά να παω και να πιω μεχρι να κοιμηθώ.

Θεε μου τι σκατα σου εχω κανει και μου το κανεις αυτο;! Γιατι με δηλωσεις έτσι;! Γαμω την καταδικη μου μεσα, γαμω! Κλώτσησα ενα τενεκεδακι απο κοκα-κολα.

Ορισμένες στιγμές αργότερα θα βρισκόμουν στο μπαράκι στο κεντρο της Αθηνας, στο ιδιο μπαράκι που ειχα μεθύσει και την προηγούμενη φορα, στον Νικο και στην Νατάσα... Αυτοι... θα καταλάβαιναν...

***Γεια σας! Τι μου κανετε??? Ορίστε και το καινούριο κεφάλαιο μετα απο κατι μηνες! :)

Λοιπόν, τι πιστεύετε? Σας αρέσει??? Αν ναι, ψηφίστε της ιστορία μου σας παρακαλώ, αν οχι, δεν πειράζει :)

Αυτο το κεφάλαιο δεν ειχε αίσιο τελος για το Κάρτερ μας! :( (Και δεν θα 'χει για αρκετό καιρο) Αλλα μην ανησυχείτε! Κάποια μερα θα βάλει μυαλό, που θα παει! Η Βικτόρια απο την αλλη, δεν φαινεται να τον εχει συγχωρήσει, αλλα θα αρχισει να παρατηρει (συντομα) αρκετες αλλαγες πανω του και οταν το κανει τι θα γινει? ;)

Πειτε μου σας παρακαλώ-μαλλον, γραψτε μου αν τυχόν κατι δεν σας αρεσε, και φυσικα τις σκέψεις σας για το επόμενο κεφάλαιο

Αυτααααααα! Ελπίζω να σας αρεσε το καινούριο κεφάλαιο και ψηφίστε & σχολιαστε

Μεχρι την επομενη φορα ;) , φιλιά,
Στέλλα***

Υ.Γ. ,
Συγνώμη για τις βρισιές :(