Το μωρό δεν έκλαψε εγκαταλείποντας την αγκαλιά του πατέρα του. Χαμογελούσε χαρούμενο με τη φιλοξενία της άλλης αγκαλιάς ενώ οι προστατευτικοί μανδύες τους τυλίχθηκαν γύρω από το εύθραυστό σωματάκι του.

Η Αναήλ κοιτούσε με λατρεία το νεογέννητο χλωμό προσωπάκι στα χέρια του συντρόφου της. Τα μάτια της έπειτα στράφηκαν στον Εωσφόρο και είδε θλίψη μέσα τους εκείνος. Δεν ήθελε τη λύπη κανενός.

Ο διάβολος γύρισε την πλάτη του στο ευτυχισμένο ζεύγος και αυτό που έβλεπε τώρα μπροστά του ήταν -μέσα από τη θολούρα των δακρύων- η αιώνια παγωμένη γαλάζια φλόγα του βασιλείου της κολάσεως. Το νέο του σπίτι. Η παντοτινή φυλακή του.

Η εικόνα έσβησε.

Τα μάτια της Ιθούριελ έβλεπαν τώρα τη μορφή του Εωσφόρου μπροστά της.

«Εξήγηση!» πρόσταξε η κοπέλα.

Ο βασιλιάς της κολάσεως αναστέναξε βαθιά.

«Είναι το πριν Ιθούριελ. Το πριν, το παλαιό, η πρώτη ζωή. Και τη γνωρίζουν μονάχα οι πρωταρχικοί. Δεν όφειλε να τη γνωρίζουν τα παιδιά μας... η τουλάχιστον όπως συνέβη ακριβώς. Για ποιο λόγο μη με ρωτάς, ούτε που θυμάμαι πως πάρθηκε αυτή η απόφαση μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια. Τη λέω τώρα γιατί θεωρώ πως είναι απαραίτητο για να προδιαγραφεί καλύτερο το μέλλον. Γιατί είναι η αρχή αυτού του κόσμου ή μάλλον... αυτών των τριών διαστάσεων του κόσμου μας.» Ο εωσφόρος έκανε μια παύση κλείνοντας προς στιγμή τα μάτια του σαν από κάποιο βαθύ πόνο. «Μετά την απόφαση του μεγαλοδύναμου πατέρα μας να κρατήσει εσώκλειστη τη μητέρα σου στο επουράνιο παλάτι κοντά του, δεν επικρατούσε μέσα μου η λογική κι επέδειξα το μήλο στην περιβόητη Εύα. Εξέπεσα του παραδείσου και κλείστηκα για πάντα στο βασίλειο του σκότους. Μα πριν από αυτό η Αφροδίτη-πρώτη και αρχική μητέρα σου, πρωτότοκη κόρη του μεγαλοδύναμου πατέρα όλων, μου έστειλε τη διαταγή που δεν έπρεπε να αθετήσω, να σε παραδώσω στον Σαχιήλ. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Ήταν δυνατόν να σε αναθρέψω στην κόλαση, μακριά από τους ομοίους σου, μακριά από το αιώνιο δέσιμο που σε θέλει κοντά στον Ραφαήλ; Μακριά από τον ήλιο και τον ουρανό, τη χαρά και τη λύπη; Να σε κλείσω στο σκοτεινότερο όλων μέρος του κόσμου;» της χαμογέλασε με στοργή. «Όχι.» ξεροκατάπιε σα να κατέβαζε κάποιο δηλητήριο.

«Στην προηγούμενη ζωή σου λοιπόν... το έτος 1913... ήταν άλλη μια μάχη. Ένας κατώτερος δαίμονας πολλά χρόνια πριν πέρασε τις πύλες του βασιλείου των αναμνήσεων του Σαχιήλ...»

Η Ιθούριελ έσμιξε τα φρύδια της μεταξύ τους με απορία.

«Υπάρχει μέρος εδώ στην κόλαση που μοιάζει με βιβλιοθήκη, όπου όλες του οι πολύτιμες αναμνήσεις του Σαχιήλ, είναι καταγεγραμμένες ώστε να μη χαθούν ποτέ. Το διάστημα που έλειψε ο Ραφαήλ, εκεί μέσα το είχε περάσει, αναζητώντας τον ορισμό για τα πολύχρωμα φτερά σου» εξήγησε αμέσως ο σκοτεινός άγγελος πατέρας της.

«Ο δαίμονας λοιπόν, ξόδεψε αιώνες εκεί μέσα αναζητώντας τη ρωγμή που θα αποσυντόνιζε την ισορροπία... και τη βρήκε. Ήταν αυτό το ίδιο ξόρκι που ένωσε τη χάρη και το σώμα σου. Τότε όμως προφέροντάς το κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, κατάφερε να την χωρίσει» έκανε ξανά μια παύση ο ομιλητής.

«Εξ αποστάσεως Ιθούριελ, σε φρόντιζα πάντοτε... ήμουν πάντα κοντά σου. Εκείνη όμως ήταν η μέρα του πραγματικού θανάτου σου και δεν μπορούσα να κάνω το παραμικρό γι' αυτό. Εκείνη τη μέρα γύρισα το χρόνο πίσω για να μην συμβεί. Με την επίπτωση να βαραίνει τον κόσμο της Μία, την ίδια αλλά και -εξ αιτίας μου παρέμβαση- την σύνδεσή μου με αυτήν. Ωστόσο πέθανες ξανά. Έτσι άνοιξα την πύλη για τον Ραφαήλ αρχάγγελο κυρίου να κατέβει στην κόλαση για να φέρει την ψυχή και χάρη σου πίσω, πάνω στη γη. Με τίμημα να μολυνθεί από το ίδιο το σκοτάδι το πιο βαθύ και να γίνει το πλάσμα που είναι τώρα» έσφιξε τα χείλη του μεταξύ τους πριν συνεχίσει.

«Έτσι λοιπόν αγαπητό παιδί, κάθε παρέμβασή μου στη ζωή των άλλων έχει τρομερές επιπτώσεις και στους τρεις κόσμους που έχουν δημιουργηθεί από τον πατέρα όλων μας» παραδέχτηκε με βάρος στην καρδιά ο πρώτος των εκπτώτων. «Τρείς από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των κόσμων, έμελλε να μολυνθούν από το ίδιο μου το σκοτάδι. Τρία πρόσωπα που τόσο αγαπώ.» Τα μάτια του γέμισαν με ακάλεστα δάκρυα, τα οποία προσπάθησε να διώξει βλεφαρίζοντας επανειλημμένα.

Η καρδιά της Ιθούριελ πλημύρισε με στοργή. Ποιος να της μιλούσε για τον αδίστακτο διάβολο και να της παρουσίαζε αυτή την ευαίσθητη πλευρά του, και να τον πίστευε; Με τίποτα. Αισθάνθηκε την παρόρμηση να του δώσει μια αγκαλιά. Σηκώθηκε κάνοντας τον γύρω του τραπεζιού. Στάθηκε πίσω από την πλάτη του. Έσκυψε και τύλιξε τα μπράτσα της γύρω από τους ώμους του.

«Είσαι το καταραμένο παιδί του διαβόλου Ιθούριελ... Συγνώμη» μίλησε εκείνος χαϊδεύοντας απαλά τα χέρια της.

«Δε με φοβίζει αυτό πατέρα... είμαι το ίδιο δυνατή με σένα» με φωνή χαμηλή μουρμούρισε η Ιθούριελ αποθέτοντας ένα απαλό φιλί στο μάγουλό του.

Λοιπόν;;; Νομίζω παίσατε μέσα... 
Α, εδω να κανω μια επισήμανση!  Κάποιοι από εσας σίγουρα έχετε διαβάσει το βιβλιο μου "Το τελος και η αρχη της υποδούλωσης" ε λοιπόν όπως με την "Ελξη" γίνεται εδω μια άμεση σύνδεση και με εκεινο το βιβλίο!  Ενω λεπτομέρειες για την Αφροδίτη και τον Εωσφόρο θα βρείτε στο "Τα παιδια του Μαγαλοδυναμου".

Λοβ γιου!!!