Ο Εωσφόρος αναστέναξε κρυφοκοιτάζοντας το ζευγάρι που στεκόταν μερικά μέτρα μακριά του. Εκλεισε τα μάτια του εισπνέοντας βαθιά. Μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια και δεν είχε ξεχάσει τη γεύση των χειλιών της Αφροδίτης. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και βημάτισε προς τον θρόνο του. Ανοιξε μια αόρατη πόρτα με το τίναγμα του χεριού του. Στάθηκε για μια στιγμή πριν διαβεί το κατόπι και γύρισε πάνω από τον ώμο του.

«Θα γυρίσω σε μερικές ωρίτσες... πρέπει να... τέλος πάντων» δεν είπε τίποτε άλλο και εξαφανίστηκε.

Η Αφροδίτη στο επουράνιο παλάτι, την αιώνια φυλακή της παρακολουθούσε κάθε του κίνηση, ενώ τώρα για πολλοστή φορά τα μάγουλά της μουλιάζανε με δάκρυα πικρά.

Αμυδρά εισακούστηκαν τα λόγια του Σατανά στα αυτιά των επανασυνδεμένων εραστών που χανόταν με κάθε λεπτό που περνούσε μέσα στην προσωπική τους Άβυσσο.

Νοιώθοντας την απουσία άλλων οντοτήτων στο χώρο άρχισαν να ξεφορτώνονται τα ρούχα που κρατούσαν τις σάρκες τους μακριά. Χέρια ταξίδευαν, χείλη φιλούσαν, στόματα ρουφούσαν αχόρταγα. Ο χώρος γέμισε αγκομαχητά, δάκρυα χαράς της επανασύνδεσης και πόνο που τόσες μέρες υπέφεραν εξ αποστάσεως.

Το παγωμένο πέτρινο πάτωμα στο οποίο κυλιόταν φάνταζε γι' αυτούς σα πουπουλένιο στρώμα. Και ο ίδιος ο χώρος παρά την χαμηλή θερμοκρασία του, σαν καζάνι που βράζει.

Η στοργική συμπεριφορά μετατράπηκε σε άγρια μάχη όταν τα κορμιά έμειναν γυμνά και εκτεθειμένα το ένα στο έλεος του άλλου. Κάθε έλεγχος είχε χαθεί και επικρατούσε το χάος. Ένα αρμονικό όμορφο χάος δύο ακούραστων, ερωτευμένων μαχητών. Έτοιμων να δώσουν τα πάντα και να μην πάρουν τίποτα πίσω, μα με αυτόν τον τρόπο παίρνουν και οι δύο τα πάντα ο ένας από τον άλλον.

Δεν ειπώθηκαν λέξεις. Μιλούσαν μάτια, δόντια και νύχια. Μια ζωώδη έκρηξη συναισθημάτων πιο κατανοητή από κάθε ανθρώπινη συνομιλία. Τα είπαν όλα χωρίς να μιλούν. Και έπεσαν μετά από ώρες εξουθενωμένοι και ικανοποιημένοι, πιο ευτυχισμένοι από ποτέ άλλοτε.

«Κόρη του Διαβόλου; Πως έγινε αυτό;» αναρωτήθηκε ο Ραφαήλ ψιθυρίζοντας πάνω στο λαιμό της με βραχνή γεμάτη πάθος φωνή.

Η Ιθούριελ αναστέναξε τυλίγοντας τα πόδια της ξανά γύρω από τη λεκάνη του.

«Μμμμμ μεγάλη ιστορία... δεν την αφήνουμε για μετά;» δάγκωσε τον ώμο του μπήγοντας τα μυτερά της δόντια μέσα στο δέρμα του.

Ο Ραφαήλ βόγκηξε, τη γύρισε ανάσκελα ανεβαίνοντας για άλλη μια φόρα πάνω της και βολεύοντας τον εαυτό του ανάμεσα στα πόδια της. Ο ώμος του μάτωσε, ρυάκια κόκκινου αίματος κυλούσαν πάνω στο μπράτσο του, μα δεν τον ένοιαζε. Έσκυψε ώστε να φέρει το πρόσωπό του πιο κοντά στο δικό της κοιτάζοντας την πονηρά στα μάτια.

«Ενδιαφέρον... αλλά μετά» είπε μια ανάσα πριν από ταχείλη της και της επιτέθηκε με ένα άγριο φιλί που τους κράτησε για άλλες τόσεςώρες μέσα στο χάος της ηδονής και του πάθους.     

Μικρό άλλα, χωρίς αυτό δε γίνεται....  <3 <3 <3