Το σώμα της Έλενας έγειρε προς τα πίσω από το βάρος των νέων άκρων της, εξουθενωμένο πλέον και αδύναμο.

Ο Κάι βιάστηκε να την προλάβει πριν πέσει φέρνοντάς την προστατευτικά πάνω του.

«Κράτα με..» κατάφερε να πει ξεψυχισμένα η κοπέλα, με τα χέρια της να είναι ανίκανα ακόμη να γραπωθούν πάνω του.

Ο Κάι δε μίλησε. Δεν ήταν ανάγκη να του το ζητήσει, θα το έκανε έτσι κι αλλιώς. Κοιτούσε τώρα τα φτερά που κοσμούσαν την πλάτη της με τρόμο. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του κάτι παρόμοιο. Στους αιώνες από την δημιουργία του σύμπαντος δεν υπήρξε πλάσμα με κόκκινο στο χρώμα των φτερών. Η έκφρασή του δε μαρτυρούσε τον τρόμο με τον οποίο εσωτερικά πάλευε αντικρίζοντας το αποτρόπαιο αυτό θέαμα. Από την άλλη ανακάλεσε στη μνήμη του και το χρώμα των φτερών της Μία που ήταν ιδιαίτερα μοναδικό, και τα φτερά της Ιθούριελ δεν ήταν διόλου συνηθισμένα. Έμοιαζε οι τρεις αυτές κοπέλες να είναι ξεχωριστές, κατά κάποιο τρόπο μοναδικές.

Έχοντας στο νου του τώρα πως όλα έχουν κάποιο απώτερο σκοπό άρχισε να ηρεμεί εξακολουθώντας να τα κοιτάζει να ακουμπάνε ματωμένα το ξύλινο πάτωμα και να σχηματίζουν από κάτω τους κόκκινες γραμμές.

Όπως η αναπνοή της Έλενα σταθεροποιούνταν, τα χέρια της αποκτούσαν την ενέργειά τους και σέρνονταν τώρα απαλά στα μπράτσα του. Το κεφάλι της αδύναμο ακόμη στράφηκε προς τα πάνω ώστε τα μάτια της να βρούνε τα δικά του.

Ο Κάι από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η νέα μεταμόρφωση της κοπέλας του, καταπίεσε μέσα του τις ερωτήσεις που ήθελε να κάνει και ας συσσωρεύονταν μέσα στο μυαλό του όλο και πιο πολλές.

«Τι συνέβη μόλις τώρα;» ήταν η πρώτη που τόλμησε να κάνει και μέσα της ωστόσο έκρυβε όλες τις άλλες.

Η Έλενα έκλεισε τα ματωμένα της μάτια εισπνέοντας βαθιά και διακεκομμένα.

«Η Μία... έπεσε, κατά τη διάρκεια της μάχης» σχημάτισε τις λέξεις με τρεμάμενη φωνή. Ήταν και για την ίδια η συνειδητοποίηση της πικρής αλήθειας και η αποδοχή αυτής.

Ο Κάι δεν χρειάστηκε περεταίρω εξηγήσεις. Γνώριζε καλά τη φύση των βρικολάκων, και το δέσιμο που υπήρχε μεταξύ τους. Ήταν επόμενο να μαντέψει πως η διάδοχος απορρόφησε τη δύναμη του δημιουργού. Τα υπόλοιπα δεν είχαν σημασία. Ήταν όλα νέα για αυτόν και γι αυτήν, έτσι, μαζί θα έβρισκαν τον τρόπο να χειριστούν την κατάσταση.

Για την ώρα στεκόταν όρθιος με την αγαπημένη του στην αγκαλιά του, υποβαστάζοντας το βάρος της υπομονετικά μέχρι εκείνη να νοιώσει καλύτερα. Μέχρι να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της χωρίς τη βοήθειά του ώστε να αρχίσουν να ξετυλίγουν αυτό το κουβάρι που είχε τον τίτλο «Η δύναμη της Μία».

Ο Σαχιήλ αισθάνθηκε την υπερφόρτωση της ενέργειας στη γύρω περιοχή και έτρεξε αμέσως να δει τι συμβαίνει. Φτάνοντας μπρος στην ανοιχτή πόρτα του υπνοδωματίου του Κάι και της Έλενας -που τους είχε παραχωρήσει η Ιθούριελ πριν εξαφανιστεί στα βάθη της κολάσεως- σάστισε μπρος στο θέαμα. Όλη η ενέργεια έμοιαζε να στραγγίζει από μέσα του, το κεφάλι του να γίνεται πιο βαρύ. Αντίκρισε το κουρασμένο βλέμμα του Κάι και επέτρεψε στον εαυτό του να αναπαυτεί ακουμπώντας τον ώμο του στην κάσα της βαριάς ξύλινης πόρτας.

Κατά κάποιο τρόπο ο αρχικός ήξερε ακριβώς τί είχε μόλις συμβεί. Ένοιωσε τον πόνο του πατέρα αδερφού του, ένοιωσε τον πόνο του Ντάνιελ και της μητέρας του κοριτσιού, ένοιωσε τον πόνο της δύσμοιρης Έλενας. Έκλεισε τα μάτια του και σύρθηκε με την πλάτη του να γδέρνεται στο κούφωμα της πόρτας.

Τι άλλο κακό θα μας βρει... σκέφτηκε βυθίζοντας το πρόσωπό μέσα στις παλάμες του και στέλνοντας τα νοητά «Συλλυπητήρια» στον αδερφό του Ντρέβεν, σε ένα παράλληλο σύμπαν κάπου τόσο μακριά.