Τα δύο σκοτεινά πλάσματα που αναδύθηκαν μέσα από τα βάθη της κόλασης αιωρούνταν ακόμη πάνω στον μαβή ουρανό. Με το φιλί τους να τους κρατάει αιχμάλωτους του πάθους τους μη επιτρέποντάς τους να αποχωριστούν στιγμή. Δυο δημιουργήματα μαύρα σαν την πίσσα, επικίνδυνα σαν κοφτερές λεπίδες, άσχημα θα έλεγε κανείς -με τις μορφές που είχαν πάρει- και αγνά ωστόσο σαν τα σύννεφα που πλέουν στον παράδεισο, σαν τα πούπουλα των πιο λευκών φτερών αγγέλων. Άγγελοι μα και δαίμονες την ίδια στιγμή. Όντα ημίαιμα.. τόσο μοναδικά.

«Γιατί έφυγες; Γιατί με άφησες;» ψέλλιζε ο Ραφαήλ ανάμεσα στα φιλιά τους. «Γιατί με παράτησες; Γιατί με χώρισες από σένα;» παραπονιούνταν σχεδόν κλαψουρίζοντας.

Η Ιθούριελ μάζευε το ύφασμα που κάλυπτε το στέρνο του μέσα στη γροθιά της σφίγγοντάς την πάνω στο στήθος του. Δεν απαντούσε, στο μυαλό της είχε αυτά τα φιλιά να είναι για άλλη μια φορά τα τελευταία που του' δινε. Σκεφτόταν πως θα φύγει πάλι, θα εξαφανιστεί, θα τον αφήσει... όσο άδικο κι αν ήταν αυτό για εκείνον. Ήταν ευάλωτη ωστόσο κοντά του, ανοιχτή. Οι σκέψεις της δεν ήταν προστατευμένες.

Ο Ραφαήλ την άρπαξε σαν να' ταν πάνινη από τα μπράτσα και την ταρακούνησε ελαφρά. Το βλέμμα του οργισμένο, κατακόκκινο αναζητούσε τα δικά της μάτια. «Πάλι θα με αφήσεις; Πάλι;» ούρλιαξε με απόκοσμη φωνή. «Ιθούριελ σου μιλάω!» την ταρακούνησε τώρα πιο δυνατά.

Δεν τον κοιτούσε. Τα μαύρα μάτια της εστίαζαν κάτω χαμηλά στο έδαφος από κάτω τους, κάπως λοξά.

Ο Ραφαήλ έσφιξε τα μπράτσα της δυνατά, η λαβή του την πονούσε φανερά και θα της άφηνε τα αποτυπώματά της. Ο δαίμονας ούρλιαξε αγανακτισμένος.

«Γλυκός που είναι αυτός ο πόνος» ήταν μονάχα ένας ψίθυρος που βγήκε από τα χείλη της. «Είμαι ένα ραγισμένο δοχείο Ραφαήλ. Οι ρωγμές πάνω μου είναι τόσες πολλές που δε θέλω να σε επιβαρύνω με το φορτίο της διαλυμένης πλέον ύπαρξής μου. Και δε θέλω να διαλυθώ μέσα στα δικά σου χέρια κάτι που αργά ή γρήγορα πρόκειται να γίνει.» σαν σε παραλήρημα μιλούσε η κοπέλα μπροστά του, σα να ήταν μια προφήτισσα που γνώριζε πως στο άμεσο μέλλον της ερχόταν το τέλος της.

Ο Ραφαήλ άρπαξε το πρόσωπό της εγκλωβίζοντάς το μέσα στις παλάμες του. «Ιθούριελ... ραγισμένη μπορεί, σπασμένη όχι. Στέκεσαι ακόμη εδώ μπροστά μου... εσύ αυτό το ραγισμένο δοχείο παρά τα όσα έχεις περάσει τίποτα δε μπορεί να σε σπάσει. Μωρό μου, δεν το ξέρεις μα μοιάζει, ακόμη όταν τα πάντα θα έχουν καταρρεύσει γύρω σου εσύ θα στέκεσαι εκεί. Και τίποτε πραγματικά δε θα μπορεί να σε λυγήσει. Γι' αυτό άκουσε με αγάπη μου... τίποτα μη μου λες! Θα είμαι πάντα πλάι σου, ακόμη κι όταν οι πράξεις σου θα μοιάζουν παράλογες και άδικες. Ακόμη κι όταν θα σε βλέπω να επιλέγεις το λάθος αντί του σωστού, θα ξέρω πως πίσω από τις πράξεις σου υπάρχει ο υπέρτατος σκοπός, για τον οποίο εσύ γεννήθηκες. Το ξέρω και το κατανοώ. Ο καθένας από μας έχει κάποιο σκοπό σε αυτήν ή κάποια άλλη ζωή από τις προηγούμενες ή από αυτές που θα' ρθουν. Θα είμαι εκεί, απλά για να είμαι κοντά σου. Μη μας το κάνεις αυτό, το ξέρω πως για σένα ήταν εξίσου δύσκολο να φύγεις όπως το να σε βλέπω να με αφήνεις. Μην το ξανακάνεις. Αυτός ο πόνος είναι αποπροσανατολιστικός, μας κάνει αδύναμους παρά δυνατούς» σαν χείμαρρος ξεχύθηκε η αλήθεια του μέσα από τα χείλη του και την τύλιξαν σαν στοργική θερμή κουβέρτα.

Ήταν τότε που επιτέλους το βλέμμα της μαλάκωσε και σύρθηκε δειλά να βρει το δικό του.

https://youtu.be/KX42aj2saU4

«Ο σκοπός μου Ραφαήλ, διαβαίνει μέσα από το πιο πυκνό σκοτάδι...»

Ήταν φανερό στον Ραφαήλ πως αυτό που είπε δεν είχε ολοκληρωθεί και το συμπλήρωσε μέσα στο μυαλό του, αμπαρώνοντας και προφυλάσσοντας τις σκέψεις του...

«... για να αντικρύσει ξανά το φως».

Ο Ραφαήλ χαμογέλασε «Είναι κάτι που δε με τρομάζει αγάπη. Θα έπρεπε να το γνωρίζεις αυτό από την πρώτη μας στιγμή, και να μην αμφιβάλεις ποτέ για μένα» τα χείλη του τέντωσαν περισσότερο από τη μια άκρη.

«Δεν αμφιβάλω για σένα ούτε και το έκανα ποτέ. Ήθελα να σε κρατήσω ασφαλή» παραδέχτηκε επιτέλους η Ιθούριελ.

Ο Ραφαήλ ξέσπασε σε νευρικό γέλιο μη μπορώντας να συγκρατηθεί. Ωστόσο στη στιγμή σοβάρεψε βυθίζοντας το βλέμμα του στο δικό της έντονα.

«Κανείς καρδιά μου δε μπορεί να με κρατήσει ασφαλή. Και κανείς ουσιαστικά δε μπορεί να με βλάψει. Το μόνο που με βλάπτει είναι να βρίσκεσαι μακριά μου. Είναι τότε που χάνω τον εαυτό μου και δεν υπολογίζω ούτε σκοπό ούτε λόγο. Είμαι ικανός να διαλύσω την κόλαση και να κάψω τον παράδεισο για να βρεθώ κοντά σου. Μόνο και μόνο επειδή ότι αξίζει σε αυτή τη ζωή για μένα είσαι εσύ... εσύ Ιθούριελ» ήταν παρανοϊκά τα όσα έλεγε μα δε έμοιαζε να απέχουν από την πραγματική αλήθεια.

«Δεν είναι έτσι Ραφαήλ, χωρίς να θέλω να σε βγάλω ψεύτη. Δεν ήμαστε σε αυτόν τον κόσμο μόνο εγώ και συ έχουμε πολλούς που αγαπάμε και μας αγαπούν...»

Ο Ραφαήλ την έκοψε δεν την άφησε να ολοκληρώσει. «Έχεις απόλυτο δίκιο, μα αυτό που θέλω να σου πω είναι πως αν ήμαστε χώρια όλα τα άλλα, όλοι οι άλλοι μοιάζουν με θολές υπάρξεις. Εμείς μοιάζουμε με τις σκιές του εαυτού μας. Χανόμαστε και βγαίνουμε από το δρόμο. Εσύ μπορεί να μη θυμάσαι, μα εγώ ναι κάτι που σαν εικόνα απροσδόκητα μου ήρθε τώρα.

Την τελευταία φορά που ζήσαμε εγώ και συ χώρια σε προηγούμενες ζωές φτάσαμε στα όρια. Εγώ στην κόλαση ώστε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα και συ σε έναν δίχως πάτο γκρεμό. Μόνο εγώ μπορούσα εκεί να σε βρω και μόνο τότε επήλθε η ισορροπία» μέσα στα λόγια του έκρυβε τόσα πολλά.

Ακούγοντάς τον η Ιθούριελ κατάφερε μόνο να τον κοιτάει έκπληκτη με το στόμα της να χάσκει ανοιχτό. Οι εικόνες σαν ταινία μικρού μήκους πέρασαν από μπροστά της και οι μνήμες επανήλθαν από μια προηγούμενη ζωή.

Ο Ραφαήλ μόνο ένευσε και έσφιξε τα χείλη του στη θύμηση της πιο οδυνηρής αλλά και πιο θαρραλέας στιγμής της μακραίωνης ζωής του.

«Θα είμαι πάντα εκεί και θα είσαι πάντα μαζί μου. Αλλιώς ο κόσμος ολόκληρος και κάθε σκοπός θα είναι ένα άπειρο τίποτα. Μια τρύπα... ένα ατελείωτο τέλος» ο τόνος της φωνής του δεν ήταν εύθυμος πια, δεν ήταν παρακλητικός. Μόλις είχε και ο ίδιος θυμηθεί το ρόλο τους σε αυτή τη ζωή. Το σκοπό της ύπαρξής και της συνύπαρξής τους. 

Νταμ μπα ντα νταμ!!! 

Χρόνια πολλά και κάλη χρονιά σε όλους με πολλή αγάπη!!! φιλάκια πολλά πολλά!!!