Η Ιθούριελ παρακολούθησε τον διάβολο να απελευθερώνεται από την αιώνια φυλακή του, θαυμάζοντας με δέος την μεγαλόπρεπη κίνηση των μαύρων φτερών του και το κόκκινο φως που τα έλουζε όπως αυτός υψωνόταν μέσα από την τεράστια τρύπα. Απομάκρυνε το βλέμμα της μόλις η μορφή του είχε χαθεί από το οπτικό της πεδίο.

Κοίταξε απογοητευμένη γύρω της, δεν υπήρχε πλέον τροφή την οποία μπορούσε να καταναλώσει μιας και τα πάντα γύρω της είχαν καλυφθεί με χώμα και πέτρες που είχαν πέσει από την τρύπα που άνοιξε ο Εωσφόρος στο ταβάνι. Πλησίασε το πριν από μερικά λεπτά πλουσιοπάροχο τραπέζι, αναζητώντας κάτι που να έχει επιζήσει της καταστροφής, κάτι που μπορούσε να απαλλάξει από τη σκόνη και να τραφεί με αυτό γεμίζοντας το άδειο και παραπονούμενο στομάχι της.

Τα μάτια της μαγνητίστηκαν από την όψη ενός κατακόκκινου μήλου, όπως το πήρε αμέσως στο χέρι της. Το κοιτούσε όπως έλαμπε προκλητικά μπρος στα μάτια της, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν... Τι ειρωνεία μέσα στην ίδια την κόλαση, στο παλάτι του Εωσφόρου με τον απαγορευμένο καρπό στα χέρια μου. Όπως το προπατορικό αμάρτημα.

Το στριφογύρισε μέσα στην παλάμη της φτιάχνοντας εικόνα στο μυαλό της την ίδια την Εύα να το κρατά και να το ερωτεύεται δίχως να μπορεί να του αντισταθεί. Για την ίδια ήταν απλά μια λαχταριστή τροφή. Ίσως έτσι να το είδε και η πρώτη γυναίκα.

Κοίταξε ξανά γύρω της με την επιθυμία να ακουμπήσει κάπου, ώστε να ξεκουράσει τα πονεμένα άκρα της. Πλάι της βρισκόταν μια ντυμένη στο βελούδο καρέκλα. Την έπιασε από τη ράχη της τινάζοντας ελαφρά τις πέτρες από πάνω της. Κάθισε στην μαλακή υφή της τεντώνοντας τα μακριά της πόδια και έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή. Μα κάθε φορά που τα μάτια της κλείνανε, το πρόσωπό του εμφανιζόταν από το πουθενά.

«Αχ Ραφαήλ» ψέλλισε με τη φωνή της να σπάει και τον κόμπο να της φράζει το λαιμό. Δάκρυα συσσωρεύτηκαν πίσω από τα βλέφαρά της. Το μήλο έπεσε από το χέρι της και κύλισε στο βρόμικο πάτωμα μακριά της.

«Αν ήμουν η Εύα δε θα είχα πάρει αυτήν την αμαρτία, αν ήσουν εσύ ο Αδάμ δε θα μπορούσα εγώ να φάω το μήλο προτιμώντας αυτό αντί για σένα και τον προσωπικό παράδεισό μας» ένας λυγμός της ξέφυγε όπως προέφερε την τελευταία λέξη μακρόσυρτα. Την ίδια στιγμή όμως αναιρούσε μέσα της τα ίδια τα λόγια που μόλις είχε πει, εφόσον πήρε την απόφαση να τον αφήσει πίσω της. Τη θέση του μήλου πήρε η κόλαση και την θέση του παραδείσου ο Ραφαήλ. Παίρνεις το ένα χάνεις το άλλο. Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή.

«Πως θα σε ξεχάσω Ραφαήηηηηλ;» ούρλιαζε τώρα μέσα στους λυγμούς της, γνωρίζοντας πολύ καλά πως δεν την ακούει κανείς παρά μόνο ο ίδιος της ο εαυτός.

Έκανε λάθος όμως.

Ο Ραφαήλ σε μια άλλη διάσταση της κολάσεως όντας μέρος αυτού του αφιλόξενου κόσμου... την άκουσε. Ενώ η μόνη λέξη που τον απασχολούσε ήταν το... Γιατί;

Το κλήμα μοιάζει ίδιο σε σχέση με τα προηγούμενα δύο βιβλία,  αν υποθέσουμε πως τα τραγούδια των three dayse grace όπως το tell me why εξακολουθούν να δίνουν το παρόν.

Τα φιλιά μου λατρείες!!!