Αφιερωμένο Devil-s

Για την ώρα όλα έμοιαζαν να έχουν ηρεμίσει. Τα νέα δεδομένα ανάγκαζαν τους ανθρώπους και όλα τα άλλα πλάσματα, να προσαρμόζονται ταχύτατα και να αποδέχονται κάθε τί που θα τους προφύλασσε η επόμενη μέρα. Μέρα που ήταν μια συνεχόμενη νύχτα και κανείς δεν ήξερε, αν θα έβλεπαν μέρα ξανά, τον γαλανό ουρανό και τον ήλιο. Ο μεγαλοδύναμος όμως, τους είχε προικίσει με την ελπίδα και με την αγωνιστικότητα. Έτσι δε θα τα παρατούσαν ποτέ. Θα προσαρμόζονταν και θα συνέχιζαν να ζουν, όποια και αν ήταν η ζωή τους, όση διάρκεια και αν είχε αυτή.

«Πρέπει να κάνουμε βάρδιες», πρότεινε ο Μιχαήλ.

«Χρειαζόμαστε ενισχύσεις», συμπλήρωσε ο Κάι πλησιάζοντας, όπως όλοι συγκεντρώνονταν γύρω από τον Ραφαήλ και τον Σαχιήλ.

«Οι άγγελοι είναι πολύ λίγοι. Θα φέρω πιστούς από την κόλαση. Δαίμονες του πεσόντος τάγματος που θα ηγείται και πάλι η Ραχήλ», ήταν σειρά του Εωσφόρου να ρίξει την πρότασή του στο τραπέζι των περιστάσεων.

Η Ραχήλ κούνησε καταφατικά και ήρεμα το κεφάλι κλείνοντας τα μάτια της. «Αποδέχομαι πίσω την ηγετική μου θέση. Μου έχει λείψει το τάγμα μου», μα μόλις είπε αυτά, έσφιξε περισσότερο τα μάτια της και ένα τσίμπημα ενόχλησε στην καρδιά της. Ο πρώτος της έμπιστος ήταν και ο πρώτος που την πρόδωσε. Γεννημένος από την ίδια του τη στάχτη, μια ψυχή αθάνατη εκμεταλλεύτηκε τις πύλες τώρα ανοιχτές. Κυριευμένος από τη ζήλια και την κακία, σπεύδει να φέρει ακόμη μεγαλύτερο κακό σε έναν -ήδη- κατεστραμμένο κόσμο. Μα έτσι μας έπλασε όλους ο Μεγαλοδύναμος πατέρας μας, όσο καλούς τόσο και κακούς, όσο συναισθηματικούς άλλο τόσο ψυχρούς και ανελέητους. Θα έλεγε κανείς ελαττωματικούς, μα όχι, αυτό είναι ψέμα. Ήμαστε τέλειοι... μέσα στην τελειότητα του.

Κανείς δεν αμφέβαλε για το γεγονός, πως ο Βαρδιήλ ήταν υπαίτιος για τη σημερινή σφαγή. Όπως και, από μια αγάπη δυνατή σαν τη δική του, γεννιέται το ίδιο δυνατό μίσος και θρέφει την εκδικητικότητα. Και όταν το σκοτάδι ολόκληρο σε απορροφάει, δύσκολα βλέπεις το φως στο βάθος του τούνελ. Βλέπεις παντού γύρω σου σκοτάδι... μόνο σκοτάδι.

«Ναι, είναι αδύνατον να φέρουμε περισσότερους αγγέλους σε αυτή την περιοχή. Είναι απαραίτητη η παρουσία τους μέσα σε μεγάλες πόλεις. Όσοι καταφθάσουν σε λίγες ώρες, πρέπει να σκορπιστούν αμέσως περιορίζοντας το κακό εντός των Ελλαδικών συνόρων...», ο Σαχιήλ αναστέναξε ξανά πριν συνεχίσει. «Και πρέπει να συγκεντρωθεί μια ομάδα που θα έχει ως στόχο να βρει την πηγή αυτού του τεράστιου μπάχαλου... αν δεν είναι ήδη αργά για τον κόσμο μας», τρομερές εικόνες επιτίθονταν στον βασανισμένο νου του, με την φαντασία του να οργιάζει όπως αναπαριστανότανε κάθε αναφορά που έκανε.

Πόλεις ολόκληρες βυθισμένες στο χάος, ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητους, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα να προκαλούνται σε λεωφόρους... ορδές από ζόμπι και βρικόλακες να εξαπλώνονται σε όλη την έκταση της γης. Σαν ανίατη αρρώστια που καταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμά της. Κάθε τι που είχε αίμα στις φλέβες του να μετατρέπεται σε σάπιο κουφάρι.

Σαν επακόλουθο των εικόνων, φωνές άρχισαν να ακούγονται στις σκέψεις των αγγέλων. Χιλιάδες κραυγές και εκκλήσεις για βοήθεια. Απεγνωσμένα ουρλιαχτά.

Πανικόβλητα βλέμματα στρέφονταν προς όλες τις κατευθύνσεις, προς αναζήτηση της πηγής των φωνών. Μα γρήγορα κατάλαβαν, πως έρχονται... από παντού...

Η φαντασία του Σαχιήλ, δεν του είχε δείξει παρά την πραγματικότητα.

«Είναι ήδη αργά!» η βροντερή γεμάτη οργή, αλλά και απόγνωση φωνή του Εωσφόρου σαν κεραυνός έσκισε τον αέρα. Την ίδια στιγμή άνοιξε τα φτερά του και απογειώθηκε με μια ορμή που εκτόξευσε το σώμα του χιλιόμετρα μακριά. «Η Αθήνα πέφτει!» φώναξε, πριν χαθεί από τα μάτια όλων. Κατά την πτήση του, καλούσε τους πιστούς του μέσα από την κόλαση.

Και αυτοί ανταποκρίθηκαν. Τον ακολούθησαν μέσα από τον κρατήρα του Ολύμπου κατά εκατοντάδες, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το κεφάλι του Σαχιήλ κρεμόταν ανάμεσα στους ώμους του. Τα μάτια του ήταν ερμητικά κλειστά. Σκεφτόταν.

«Ραχήλ..», την κοίταξε ευθεία μέσα στα μάτια. «Δεν θα ηγηθείς του τάγματός σου. Θα πάρεις τον Μιχαήλ και τους πιο πιστούς σου δαίμονες, για να ακολουθήσεις τον Βαρδιήλ. Μόνο εσύ θα καταφέρεις να τον εντοπίσεις. Μόνο εσύ μπορείς να προβλέψεις τις κινήσεις ή τους αντιπερισπασμούς που μπορεί να δημιουργήσει.» Έκανε άλλη μια παύση. «Φεύγεις! Τώρα αμέσως!» γρύλισε ο πρωταρχικός άγγελος.

Η Ραχήλ κούνησε κοφτά το κεφάλι της. Τα χείλη της χωρίστηκαν μεταξύ τους και ονόματα δαιμόνων ξεχύθηκαν από το στόμα της σαν ψαλμός, όσο πισωπατούσε κρατώντας το χέρι του Μιχαήλ σφιχτά.

Καθώς πρόφερε τα ονόματα, οι μορφές των δαιμόνων εμφανίζονταν πίσω από την πλάτη της. Οι όψεις τους εγγυούταν ετοιμότητα και αφοσίωση στην αρχηγό τους. Δέκα στο σύνολο κατάμαυρες μορφές σχηματίστηκαν πίσω της με τα τεράστια νυχτεριδίσια φτερά τους να υψώνονται πάνω από τα κεφάλια τους.

«Φύγαμε!» Η Ραχήλ γύρισε να αντικρίσει τη μικρή ομάδα που κάλεσε, μα δεν έκατσε να τους απευθύνει χαιρετισμό. Βρισκόταν στους αιθέρες πριν προλάβουν να βλεφαρίσουν. Και την ακολούθησαν όλοι την ίδια στιγμή.

«Δεν θα με αφήσεις εδώ άπραγο!» Διαμαρτυρήθηκε ο Κάι, πριν μιλήσει ξανά ο Σαχιήλ.

Μα δε θα ήταν και σοφό από μέρος του Σαχιήλ να αφήσει τη μεγαλύτερη φονική μηχανή σε ένα πεδίο όπου μάχη δεν υφίσταται πια.

«Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν... Πώς, πρέπει να μοιράσω τα ζευγάρια, και που να σας πρωτοστείλω», ο Σαχιήλ είχε σηκωθεί όρθιος τώρα και χτυπούσε νευρικά τα δάχτυλά του μεταξύ τους.

«Μην το σκέφτεσαι καθόλου Σαχιήλ, επικρατεί χάος στον κόσμο. Όπου και να πάμε θα προσφέρουμε κάτι! Όσο το σκέφτεσαι η ώρα περνάει και το κακό απλώνει τα πλοκάμια του παντού.» Διαμαρτυρήθηκε ξανά, ευγενικά ο Κάι. «Φεύγω προς το βορά. Έλενα θα μείνεις εδώ», έπιασε τα χέρια της και την κοίταξε έντονα. «Να προσέχεις! Να έχεις όλες σου τις αισθήσεις σε επαγρύπνηση... Οπλίσου! Να είναι η τελευταία φορά που δεν κουβαλάς όπλα πάνω σου!» χωρίς να περιμένει από την ίδια να πει κουβέντα, την τράβηξε στην αγκαλιά του με δύναμη και βιάση. Έπειτα την απομάκρυνε τόσο ώστε να τη φιλήσει στα χείλη λαίμαργα και απαιτητικά. Έπειτα το φιλί του κινήθηκε προς το μάγουλό της και πάνω του μουρμούρισε πόσο πολύ την αγαπά. Εισέπνευσε το άρωμά της και το επόμενο δευτερόλεπτο ήταν μια λευκή κουκίδα στον ουρανό.

Ο Σαχιήλ στράφηκε σον Ραφαήλ.

«Εμείς πάμε δυτικά», ήταν το μόνο που είπε ο Ραφαήλ.

«Και εγώ θα περιμένω ενισχύσεις από τον άλλο κόσμο», συμφώνησε ο Σαχιήλ με ένα νεύμα.

Η Ιθούριελ αγκάλιασε τον πατέρα της πριν ακολουθήσει τον Ραφαήλ που ήδη βρισκόταν στον αέρα.

«Σ' αγαπώ πολύ μπαμπά μου, μην αμφιβάλεις ποτέ γι' αυτό», τα λόγια της καθησυχαστικά έλυσαν τον προηγούμενο κόμπο που είχε στο στομάχι του και της ανταπέδωσε την αγκαλιά.

«Να προσέχεις κόρη μου, και 'γώ σε αγαπώ», χάιδεψε τα κατάμαυρα μαλλιά της, πριν αυτά μετατραπούν σε σιδερένια μαστίγια, η μορφή της ολόκληρη αποκτήσει την τερατογεννημένη όψη της και εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο.

Άλλη μια βαθιά αναπνοή για τον Σαχιήλ, που το πατρικό του ένστικτό βαρούσε κόκκινο συναγερμό. Όλους αυτούς τους ενήλικες πολεμιστές, ακόμη και τον αδερφό του που ήταν ο ίδιος ο διάβολος, τους θεωρούσε παιδιά του. Και ήταν αδύνατο να μην ανησυχεί για τη μοίρα τους. Στράφηκε τώρα στην εναπομένουσα βρικολακίνα.

«Κάνε ό,τι σου είπε ο Κάι... Οπλίσου!» είπε αυστηρά.

Έπειτα και 'γω δεν ξέρω μετά από πόσον καιρό δημοσιεύω κεφάλαιο. Δεν είχα σκοπό να πω την αλήθεια, αλλά τελικά κάτι μέσα μου έσπασε, έτσι αποφάσισα να συνεχίσω την "Επίγεια κόλαση" εδώ  στο Wattpad όπως και να αποδεσμεύσω ξανά τα κεφάλαια από τα πρώτα δύο βιβλία της Κόλασης να είναι ξανά ελεύθερα προς ανάγνωση εδώ. 

So stay tuned θα ανέβουν μερικά κεφάλαια μαζεμένα και ίσως βρω το χρόνο, τη διάθεση και την έμπνευση να συνεχίσω. 

Σας ευχαριστώ πάντως όλους όσοι είστε ακόμη συντονισμένοι εδώ και περιμένετε έπειτα από τοοοσα χρόνια.

Απολαύστε και το ολόφρεσκο τραγουδάκι των Three Days Grace που αποτέλεσαν την κύρια έμπνευση σχεδόν όλων των βιβλίων που έχω γράψει πόσο μάλλον της Κόλασης... κάθε τραγούδι τους κεφάλαιο στα πρώτα δύο βιβλία.